Όταν δεν πιέζεις την μπάλα και ο γηπεδούχος αντίπαλος σου υποπίπτει σε τέσσερα μόνο λάθη, δεν δικαιούσαι να κερδίσεις. Κανονικά, το κείμενο θα μπορούσε να τελειώσει σε αυτό το σημείο, γιατί η χαλαρή άμυνα του Ολυμπιακού στην περιφέρεια εκτός από το σχεδόν αλάνθαστο παιχνίδι του Παναθηναϊκού επέφερε και τα πιο κρίσιμα καλάθια στην 4η περίοδο. Ήταν το σημείο, όπου ο Νίκος Παππάς περνούσε όποτε ήθελε και όποιον ήθελε, βρίσκοντας διαδρόμους προς το καλάθι του Ολυμπιακού. Όμως, επειδή δεν γράφουμε και συχνά πλέον, κρίμα είναι να τελειώσει εδώ το κείμενο. Οπότε συνεχίζουμε.

Όταν, επίσης, έχεις κατορθώσει να εκτελέσεις περισσότερες βολές από τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ (27 έναντι 22) και ευστοχείς σε 16, πάλι δεν δικαιούσαι να κερδίσεις. Σχεδόν δεν δικαιούσαι για να ομιλείς. Βέβαια, αν το αναλύσεις λίγο περισσότερο το 16/27 στις βολές θα διαπιστώσεις, ότι οι 7 από τις 11 άστοχες ήρθαν από τον Γιώργο Πρίντεζη ο οποίος μετά τα 37 λεπτά με τη Φενέρ, έπαιξε 34 με τον Παναθηναϊκό.

Δεν το λες και λελογισμένη αξιοποίηση ενός παίκτη που έτσι κι αλλιώς βρίσκεται στα 33 του, έχει σηκώσει κάτι χρονιές ασήκωτες, χωρίς βασικό back up στη θέση του και τώρα που ήρθε ένα (μιλάω για τον Λε Ντέι), πάλι δεν τον έχει ξοπίσω του γιατί θεωρείται (και μόνο θεωρείται) πεντάρι. Είναι όμως, όσο είμαι εγώ δεκάρι στο ποδόσφαιρο.

Όταν ακόμα, Παπανικολάου, Μάντζαρης, Μπόγρης και Τολιόπουλος, είναι η ελληνική αντιπροσωπεία σου και (με ανάποδη σειρά η αντιστοιχία) αυτή είτε δεν παίζει καθόλου, είτε πανηγυρίζει ένα εύστοχο σουτ σαν να κέρδισε τζακ ποτ στο Τζόκερ, είτε έχει ψυχολογία υπό του μηδενός, είτε βρίσκεται σε ντεφορμαρισμένη εκκίνηση, τότε πάλι δεν δικαιούσαι να κερδίσεις στο ΟΑΚΑ, εκτός αν ο Βασίλης Σπανούλης αντί για 3/12 σουτ είχε 7/12 σουτ, το οποίο όμως δεν μπορεί να συμβεί, με τα τωρινά δεδομένα. Γιατί, ο αρχηγός του Ολυμπιακού στο δρόμο για τα 37, αντί να έχει δίπλα του έναν Αμερικανό killer, έχει τον Ουίλιαμ Γκος που ταλέντο έχει, συναίσθηση του που πήρε μεταγραφή δεν έχει.

Συνεπώς, δεν υπάρχει λόγος για μεγάλη ανάλυση της ήττας του Ολυμπιακού ή της νίκης του Παναθηναϊκού, ο οποίος επίσης δεν ήταν καλός και είχε την τύχη να βρει χρόνο και μπάλα στα χέρια του ο Νίκος Παππάς, κυρίως επειδή ο Νικ Καλάθης δεν ήταν σε καλό βράδυ (γιατί σε αυτήν την περίπτωση, δεν υπάρχει χωροχρόνος για τον Παππά).

Μέσα σε 20 λεπτά συμμετοχής ο Παππάς διέλυσε τον Ολυμπιακό. Βρέθηκε ελεύθερος στην περιφέρεια, πήρε διαδρόμους από και προς κάθε κατεύθυνση, διάβασε και μοίρασε το παιχνίδι σχεδόν άριστα και αν είχε άλλο ένα δεκάλεπτο ο αγώνας η διαφορά θα ήταν κοντά στους 20 πόντους, γιατί όσο περνούσε η ώρα, οι ερυθρόλευκοι σκορπούσαν στους πέντε ανέμους.

Εκεί που τώρα θα ψάξει ο Ντέιβιντ Μπλατ έναν γκαρντ για να καλύψει τα κενά του ρόστερ, αν και αυτά είναι το ίδιο μεγάλα μέσα στη ρακέτα. Ο Ολυμπιακός έχει έναν σέντερ, τον Μιλουτίνοφ, ένα πολύ καλό τεσσάρι για να μοιράζεται το 40λεπτο με τον Πρίντεζη (τον Λε Ντέι) και έναν ακόμα ψηλό συμπληρωματικό, ασχέτως της ικανότητας του να γίνεται viral ή για να είμεθα και σοβαροί της όρεξης που δείχνει, να παλέψει το κάθε λεπτό που βρίσκεται μέσα στο γήπεδο. Δεν ξέρω αν ο περίεργος σχεδιασμός οφείλεται στο μικρό budget και στα “όχι” που άκουσε ο Μπλατ από παίκτες που είχε ως πρώτες επιλογές, αλλά Νοέμβριο μήνα ο Ολυμπιακός δείχνει να έχει ανάγκη από ενίσχυση.

Σίγουρα, εκτός από ενίσχυση χρειάζεται και χρόνο, γιατί από την αμυντική φιλοσοφία του Γιάννη Σφαιρόπουλου (επί τρία χρόνια) πέρασε στην “όσα περισσότερα βάλουμε” προσέγγιση του αμερικανοθρεμένου Μπλατ. Αυτό βέβαια, απαιτεί και ανάλογα εργαλεία, τα οποία δεν είμαι βέβαιος ότι τα έχει ή τα απέκτησε το καλοκαίρι που μας πέρασε. Ο Μπλατ θέλει αθλητικότητα, αλλά αυτή τη στιγμή ελάχιστοι είναι οι παίκτες του που την έχουν και όσοι την είχαν, τα χρόνια που πέρασαν τους έκλεψαν αρκετό ποσοστό από αυτή. Είναι ξεκάθαρο, ότι ο Ολυμπιακός θέλει και χρόνο και χρήμα.

Ο Ολυμπιακός δεν πρέπει, καλώς ή κακώς, να αγοράσει μόνο παίκτες. Πρέπει να αγοράσει και χρόνο. Αυτό είναι κάτι που οι Αγγελόπουλοι και ο Μπλατ πρέπει να συζητήσουν, τώρα που είναι νωρίς. Οι κρίσεις καλό είναι να κόβονται πριν βγάλουν ρίζες. Και είναι δουλειά των ηγετών εντός και εκτός γηπέδου. Ακόμα και του Βασίλη Σπανούλη, που είτε τα έσπασε μετά το ματς με τη Φενέρ είτε όχι (προσωπικά κρατάω το όχι, γιατί ο Σπανούλης μπορεί να ενοχληθεί, να γκρινιάξει, να μανουριάσει και με τον καθρέφτη του, αλλά να σπάσει πράγματα δεν είναι του στυλ του και σίγουρα δεν είναι της μεγάλης αυτοπειθαρχίας που έχει στα 20 χρόνια της καριέρας του).

Αρκετά είπαμε για ένα ματς που δεν κρίνει πολλά (πλέον το ελληνικό πρωτάθλημα είναι τόσο σε δεύτερη μοίρα από τις δύο ΚΑΕ, που μόνο τον Μάιο ασχολούνται σε βάθος). Είναι τόσο νωρίς στη χρονιά που κάθε πρόβλεψη για την Ελλάδα και πολύ περισσότερο για την Ευρωλίγκα είναι εντελώς τζογαδόρικη. Ωστόσο, τα σημάδια ως τώρα δεν είναι καθησυχαστικά για τον Ολυμπιακό, όπως δεν είναι και εντυπωσιακά για τον Παναθηναϊκό, επειδή κέρδισε δύο φορές στο γήπεδο του το ντέρμπι με το alter ego του. Δυστυχώς, στην πιο δύσκολη Euroleague season από καταβολής του νέου συστήματος, οι ελληνικές ομάδες δεν φαντάζουν ως πρωταγωνίστριες, δεν είναι leaders, αλλά followers. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα είναι άσχημα τα i-stories που θα δούμε στην πορεία.

Υ.Γ. Μπασκετικά θα έχει πολύ ενδιαφέρον πώς ο Γιάννης Σφαιρόπουλος θα προσπαθήσει να περάσει την αγωνιστική φιλοσοφία του σε μια τρελή ομάδα όπως η Μακάμπι και του ευχόμαστε κάθε επιτυχία. Πέρα από αυτό, όμως, ήταν μόνο ευχάριστη η είδηση ότι άλλος ένας κορυφαίος Έλληνας προπονητής βρίσκει το δρόμο του μακριά από την Ελλάδα. Μαζί με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και τον Λευτέρη Πετρούνια, οι Έλληνες προπονητές μπάσκετ είναι τα καλύτερα εξαγώγιμα αθλητικά προϊόντα της χώρας.

Photo Credits: Eurokinissi