Ασυμβίβαστος. Οξυδερκής. Ετοιμόλογος. Συγκρουσιακός. Ειλικρινής. Ο Παναγιώτης Φασούλας είναι μια ιδιάζουσα και πιθανότατα μοναδική περίπτωση στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Μια προσωπικότητα πάντα μπροστά από τις υπόλοιπες και κυρίως μπροστά από την εποχή της. Ίσως με αυτόν τρόπο εξηγείται και το ότι εισέρχεται στο Hall of Fame νωρίτερα από άλλους ψηλούς εκείνης της εποχής των δεινοσαύρων ή νωρίτερα ακόμα και από τον Παναγιώτη Γιαννάκη που αποτελεί το σύμβολο του ελληνικού μπάσκετ λόγω και της αποκλειστικής αφοσίωσης του σε αυτό.

Όμως, η ιστορία θα γράψει πως ο Φασούλας βάζει το όνομα του στο Hall of Fame αμέσως μετά από αυτού του Νίκου Γκάλη επιβεβαιώνοντας σημειολογικά ότι για να φτιάξεις μια πολύ καλή ομάδα πρέπει πρώτα να βρεις έναν γαμάτο κοντό και έναν ταλαντούχο ψηλό. Στην περίπτωση του Φασούλας το ταλέντο είναι δεδομένο. Μπορεί να μην είχε το διάβασμα και την πάσα του Σαμπόνις ή τις πλαστικές κινήσεις του Ντίνο Ράτζα αλλά ψηλό με τόσο γρήγορα πόδια, αντίληψη του γηπέδου και εξαιρετική αμυντική ανάγνωση της κάθε περίστασης δεν μπορούσες να βρεις στα τέλη της δεκαετίας του '80.

Μάλιστα, ο Φασούλας εξελίχθηκε σαν τους τερματοφύλακες στο ποδόσφαιρο και σαν το καλό κρασί που όσο παλιώνει στα βαρέλια τόσο πιο ώριμη και ολοκληρωμένη γεύση έχει. Στα 31-34, στα χρόνια που φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού, ο Φασούλας έπαιξε μεγάλο μπάσκετ. Τότε ήταν που καθιερώθηκε και το οπαδικό μεν, αντικειμενικά αποδεκτό δε, σύνθημα "στα ούλα-στα ούλα η €&@% του Φασούλα" το οποίο ήθελε να τονίσει και την αυξανόμενη επίδραση που είχε η προσωπικότητα του μέσα κι έξω από τα γήπεδα.

Ο Φασούλας άλλωστε είναι σίγουρα ένα από τα ιερά τοτέμ του ελληνικού μπάσκετ. Όχι μόνο επειδή βρέθηκε στην Εθνική ομάδα τα χρόνια των επιτυχιών και του Ευρωμπάσκετ του 1987, ούτε επειδή ήταν ένα από τα σημεία αναφοράς στις ιστορικές μάχες του Άρη με τον ΠΑΟΚ. Η συμμετοχή του στο ελληνικό μπάσκετ ήταν πάντα σημαντικότερη όταν σκεφτόταν, μιλούσε γι' αυτό και πολλές φορές ενοχλούσε όσους αρέσκονται σε κολακείες και γενικώς το ίδιο το μπάσκετ. Ίσως αν ο ίδιος δεν είχε κάνει τη στροφή προς την πολιτική (που τότε ήθελε, τώρα απορεί πως το έκανε) και η οποία όμως ήταν μια φυσική εξέλιξη ενός τόσο πολιτικά σκεπτόμενου μυαλού (ασχέτως του αν πετύχει ή αποτύχει στην πράξη) να είχε ενταχθεί από νωρίς στη μάχη για έναν καλύτερο επαγγελματικό αθλητισμό και πιο ορθολογιστικές δομές στο οικοδόμημα της πορτοκαλί μασονίας.

Το επιχειρηματικό μυαλό του, η τάση του να μιλάει δίχως μαλλιά στη γλώσσα που έγραφε / έλεγε και ο αείμνηστος Φίλιππος Συρίγος και η αριστερίζουσα και επαναστατική σκέψη του που στην πορεία κεντραριστήκε αρκετά (όπως συμβαίνει σε κάθε αριστερό πολιτικό που αποκτάει αντίληψη της πραγματικότητας - ρωτήστε και τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα επ αυτού) είναι στοιχεία που πάντοτε είχε και πάντα θα έχει ανάγκη το μπάσκετ και γενικότερα ο αθλητισμός, αν βάλουμε και στη ζυγαριά ότι η εναλλακτική επιλογή μας είναι περιπτώσεις τύπου Κοντονή.

Όμως, επειδή ο Φασούλας πήρε θέση στο Hall of Fame για όσα έκανε μέσα στο γήπεδο και όχι για την πορεία του ως δήμαρχος Πειραιά ή βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, ας μείνουμε εντός γραμμών παρότι στον ίδιο άρεσε να τις ξεπερνάει και κάπως έτσι τον θυμάται και ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, ο προπονητής που συγκρούστηκε όσο κανείς άλλος με τον Φασούλα (αλλά ουδέποτε ολοκληρωτικά την εποχή που τον είχε αγωνιστική και αποδυτηριακή ανάγκη). Στο Hall of Fame ο Φασούλας μπαίνει με όλες τις τιμές, καθολικά αποδεκτός, αντικειμενικά ως άξιος και ιστορικά δικαιωμένος.

Ο ίδιος βέβαια δεν θα ανάψει πούρο για μια θέση στο Hall of Fame. Ουδέποτε εξίσωνε την απόλαυση της ζωής με τις επαγγελματικές επιτυχίες και χαρές. Για εκείνον μια στιγμή με ένα πούρο στα χέρια ήταν πολλά περισσότερα από μια επιβεβαίωση και μια απόδειξη ότι "κερδίσαμε". Ήταν και είναι μια στάση απέναντι στη ζωή που άλλοτε του φέρθηκε καλά και άλλοτε πολυ σκληρά και ας μην κατόρθωσε να τον φοβίσει. Μια στάση ξεκάθαρη, από ψηλά και που δηλώνει το πιο αυτονόητο και παράλληλα δύσκολο πράγμα που έχεις να κάνεις καθώς τη διαβαίνεις. Να την λάβεις υπόψιν σου σοβαρά αλλά ποτέ με σοβαροφάνεια και για να ικανοποιήσεις οποιονδήποτε άλλον πλην του εαυτού σου.