Είναι δύσκολο πράγμα να είσαι στην πρώτη γραμμή για μεγάλο χρονικό διάστημα, γιατί κανείς δεν σου δίνει το δικαίωμα να οπισθοχωρήσεις, να μείνεις έστω για λίγο, κάπως πιο πίσω.

Και παρότι η νίκη της Εθνικής απέναντι στην κλασική λιγόψυχη Σλοβενία του Μάλκοβιτς (που προς Θεού ακόμη δεν έχει επισφραγίσει τίποτα, ας ηρεμήσουμε για να δούμε που θα μας βγάλει) είναι επίτευγμα ομαδικό, θέλω να σταθώ στον Νίκο Ζήση.

Άλλωστε, φέτος, απασχόλησε (πάλι) τα ΜΜΕ για το αν θα γυρίσει στην Ελλάδα και αν θα φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού, που τα τελευταία χρόνια όλο συζητάει μαζί του και στο τέλος κάτι στραβώνει (φέτος ο Ολυμπιακός πάντως προσπάθησε πολύ να τον ντύσει στα "ερυθρόλευκα").

Το περίεργο, πάντως, με τον Ζήση, είναι ότι εκτός από τα ΜΜΕ απασχολεί συχνά και τη φίλαθλη γνώμη, που δεν είναι λίγες οι φορές που έχει αναρωτηθεί για το αν ο παίκτης της Σιένα είναι ένας από την "ελίτ" του ελληνικού μπάσκετ. Σαφώς και είναι. Και προσωπικά, απορώ με απόψεις που έχω παλιότερα ακούσει ή διαβάσει, τύπου "ο Ζήσης είναι πρώην μπασκετμπολίστας". Προφανώς, έχει χαθεί εντελώς ο προσανατολισμός κόσμου και ΜΜΕ και δεν ξέρουμε ποιος όντως μπορεί να είναι πρώην μπασκετμπολίστας.

Εγώ νόμιζα ότι "πρώην μπασκετμπολίστας" είναι κάποιος που βρίσκεται σε σταθερά καθοδική πορεία και όχι σε σταθερή αξιοπρεπή κατάσταση, πως "πρώην μπασκετμπολίστας" είναι κάποιος που κάνει συντήρηση δυνάμεων μέσα στη χρονιά ή σε έναν αγώνα κι όχι κάποιος που είναι ταγμένος σε όποια διοργάνωση κυκλοφορεί μέσα σε μια σεζόν, είτε συλλογική, είτε διεθνών ομάδων. Και "πρώην μπασκετμπολίστας¨" πίστευα πως είναι κάποιος που έχει βάλει το μπάσκετ σε δεύτερη μοίρα μέσα στη ζωή του. Ποιος ξέρει, μπορεί να έκανα και λάθος…

Ο Ζήσης (μαζί με τον Φώτση και τον Μπουρούση) είναι αυτή τη στιγμή οι πρεσβευτές μιας μπασκετικής γενιάς (για την οποία συζητούσα πρόσφατα με ένα φίλο μου, ότι έχει φτάσει σε διεθνή επίπεδα – με συμμετοχές στην Εθνική, επιτυχίες, συμβόλαια στο εξωτερικό) που δεν έχει υπάρξει την τελευταία 20ετία στο ελληνικό μπάσκετ. Και μάλιστα, ο συγκεκριμένος παίκτης είναι εκείνος, που έχει κάνει μία από τις πιο "αθόρυβες, αλλά παράλληλα ουσιαστικές πορείες".

Σίγουρα, δεν είχε τις δάφνες του Παπαλουκά, την καθολική αποδοχή του Διαμαντίδη, ούτε το killer instinct του Σπανούλη (αν και μικρότερος το είχε αυτό, αλλά το παράτησε συνειδητά για άλλους ρόλους μέσα στο γήπεδο), αλλά είναι ένας παίκτης που για κάποιο λόγο, που οι πολλοί δεν μπορούν να καταλάβουν (ή δεν θέλουν να δεχθούν), μπορεί να σηκωθεί να πετύχει 2 συνεχόμενα τρίποντα (όπως με τη Σλοβενία) ή να έχει το καθαρό μυαλό για να δώσει μια ιστορική πάσα στον Διαμαντίδη το 2005 και μετά απλώς να πάει σπίτι του.

Τώρα, αν αύριο θα υπάρχουν πάλι κάποιοι που θα τον πουν "πρώην μπασκετμπολίστα", αυτό τελικά δεν είναι δικό του πρόβλημα. Πιθανόν είναι των άλλων...