Ο θρύλος της Βαβέλ, δεν πέφτει
Ο Μάνος Μίχαλος βγάζει και μετράει όλες τις γλώσσες, δικές του και μη, και γράφει για τον Ολυμπιακό που θέλει να φτάσει στον ουρανό, όμως ακόμη είναι στο έδαφος της πρεμιέρας.
Σύμφωνα με τη “Γένεση” ο Πύργος της Βαβέλ ήταν ένα πολύ ψηλό κτήριο που χτιζόταν από διαφορετικούς απόγονους του Νώε, με σκοπό να φτάσει τον ουρανό. Όμως, λέει πάλι η “Γένεση”, ο Θεός εξέλαβε αυτό το στόχο ως βλασφημία, μοίρασε με το τσουβάλι τις διαφορετικές γλώσσες εντός του Πύργου και όλων όσοι των κατασκεύαζαν με αποτέλεσμα ο Πύργος να μην ολοκληρωθεί ποτέ.
Στην ανα-γένεση του Ολυμπιακού, αυτή που ξεκίνησε από την άνοιξη του 2012, όταν η ομάδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς επέστρεψε στην κορυφή της Ευρώπης, δεν ξέρω αν ο Θεός είδε κάτι που τον ενόχλησε, αλλά είναι σίγουρο ότι από τότε (πολύ περισσότερο και από πριν, όπου δεν υπήρχαν επιτυχίες) οι γλώσσες άρχισαν να πολλαπλασιάζονται, φτάνοντας σημείο να μην καταλαβαίνεις πλέον, τι θέλει κάποιος από τους πρωταθλητές Ευρώπης.
Η γλώσσα του Σπανούλη
Όχι αυτή που είχε βγάλει στον τελευταίο τελικό του ελληνικού πρωταθλήματος, το 2012, απέναντι στον Παναθηναϊκό. Όχι αυτή. Η γλώσσα που αφορά τον Σπανούλη είναι το θέμα. Άλλοι τον αποθεώνουν, τον αποκαλούν τον κορυφαίο στην Ευρώπη, θέλουν να του δώσουν τα κλειδιά του σπιτιού τους, ακόμη και τις γυναίκες τους αφού ο Kill Bill έχει αποδειχθεί και καρπερός, ειδικότερα όταν υπάρχει διεκδικούμενη κούπα Ευρωλίγκας. Άλλοι, δεν θέλουν να τον βλέπουν, ενοχλούνται από την κατάχρηση μπάλας που κάνει σε ορισμένα σημεία του παιχνιδιού ή θεωρούν ότι έχει ψυχολογικό πρόβλημα απέναντι στον Παναθηναϊκό και σε παιχνίδια όπως το πρόσφατο του Κυπέλλου στο ΟΑΚΑ, χάνεται. Υπάρχουν και μερικοί, που κρατάνε κομπιουτεράκι στο γήπεδο και διαιρούν διαρκώς το μισθό του με τους πόντους και τις ασίστ, για να δουν αν κάνει απόσβεση. Την ίδια ώρα βέβαια, σε άλλο διάζωμα, του δίνουν και bonus σε βραδιές όπως αυτή απέναντι στη Φενέρ και άλλοι βγάζουν γλώσσα και τον γλείφουν (εκεί που μπορεί να έφτυναν).
Η γλώσσα του Μπαρτζώκα
Χαμός. Στον Θρύλο της Βαβέλ, ο Μπαρτζώκας είναι πρώτο όνομα. Ο μοναδικός Έλληνας προπονητής με Ευρωλίγκα στην καριέρα του, είναι το ιερό δισκοπότηρο της διαφωνίας σε ερυθρόλευκες συζητήσεις. Για άλλους λίγος, για άλλους μεγάλος, άσχημος, ωραίος τύπος, εκτός θέματος όταν μιλάει για διαιτησία στις συνεντεύξεις Τύπου, δημοσιογραφικός. Ξέρει να βρίσκει παίκτες και έχει μάτι (Λοτζέσκι), είναι άσχετος στι επιλογές (Πάουελ), δεν μπορεί απέναντι στον Πεδουλάκη, δεν αντέχει. Σκακιστής υψηλού επιπέδου απέναντι στον Ομπράντοβιτς και ακόμη περισσότερο πέρυσι στο Φάιναλ Φορ. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται ο Μπαρτζώκας στον Ολυμπιακό, είτε ο αρνητικός, είτε ο θετικός, έχει μεγάλη δόση παράνοιας. Δεν ξέρω αν έχει δόσεις εμπάθειας ή γλειψίματος όπως διαβάζω ή ακούω, αλλά παράνοια έχει σίγουρα.
Η γλώσσα του Χάινς
Ναι του Χάινς. Ιανουάριος του 2014 και ακόμη μιλάνε στον Ολυμπιακό για τον Κάιλ Χάινς, όπως (θα) μιλάνε για τον Έντι το πιστόλι, που ήρθε από την Αμερική και όποιοι είναι παλιοί θυμούνται τι έγινε με τον Ζάρκο τον κα@ιόλη. Το κατά πόσο επηρεάζει την κρίση μερίδας κόσμου ή ακόμη και ανθρώπων των media, το “τι θα έκανε ο Κάιλ, αν έμπαινε τώρα μέσα”, την ώρα που ελάχιστοι γνωρίζουν τι κάνει τώρα ο Αμερικανός στη Μόσχα, είναι εντυπωσιακό. Παίκτες όπως ο Μπέγκιτς κρίνονται με τον Χάινς επειδή λέει, ο Μπέγκιτς είναι ο τρίτος ψηλός. Σόρια, αλλά τα έχουμε μπερδέψει με τους τρίτους ψηλούς και μας τα έχουν μπερδέψει και οι προπονητές οι ίδιοι. Ο Χάινς δεν ερχόταν ποτέ ως τρίτος ψηλός, πέρα μόνο από τη σειρά εμφάνισης του στο γήπεδο (ως δεύτερη αλλαγή αρκετές φορές). Τρίτος ψηλός, σημαίνει σε χρόνο συμμετοχής. Ο Χάινς, δεν έχει σημασία να κάτσω να ψάξω τους αριθμούς τώρα, αλλά νομίζω ότι ήταν πρώτος σε χρόνο.
Η γλώσσα του Άντιτς
Το ότι αναζητείται ο Πέρο Άντιτς, ο οποίος όσο ήταν στον Ολυμπιακό ήταν μονίμως στο επίκεντρο της κριτικής, με αφοπλίζει και δεν μπορώ να το σχολιάσω.
Η γλώσσα των στόχων
Άλλοι θέλουν και το τρίτο και το τέταρτο και διακόσια αστέρια στη σειρά. Κάποιοι, αδυνατούν να δεχθούν απώλειες τίτλων από τον Παναθηναϊκό. Ο στόχος του triple crown είναι πάντα μέσα στις συζητήσεις και ιδανικά θα έβγαζε και κυβέρνηση, ενώ το ζητούμενο του ωραίου μπάσκετ και δεν πειράζει η ομάδα μας έχει προσφέρει τόσα, ακούγεται αραιά και πού ανάμεσα στη φασαρία που γίνεται. Είναι ξεκάθαρο, πώς σε μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό, ο κόσμος της θα θέλει τίτλους και κάνει καλά. Οι τίτλοι μένουν, τα ωραία μπάσκετ δεν μένουν ούτε σε DVD (εκτός αν είναι του εφηβικού πρωταθλήματος, για να θυμάσαι τα νιάτα σου). Όμως, οι στόχοι μιας τέτοιας ομάδας, κάθε χρόνο είναι οι ίδιοι και σχετικά απλοί. Να πρωταγωνιστήσει. Με ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Προφανώς, τις Ευρωλίγκες κανείς δεν σνόμπαρε και τον Ιούνιο θέλουν όλοι να χαίρονται. Δεν γίνεται όμως. Αν θέλουμε να κερδίζουν όλοι, να τα μοιράζουμε από πριν, να μην χαλιόμαστε κιόλας.
Η γλώσσα της διαιτησίας
Η λέξη “Τανατζήδες” στον Ολυμπιακό είναι πιο έντονα στην καθημερινότητα και από τη λέξη “μπάσκετ” που είναι το ζητούμενο. Τη λέει ο κόσμος που δεν ξεχνά, τη λέει ο κόσμος που τη θυμάται όταν έχει ντέρμπι, τη λέει ο προπονητής στις συνεντεύξεις Τύπου ενώ δεν είναι δουλειά του, την αναφέρουν οι επίσημες ανακοινώσεις της ομάδας. Ναι, ο Ολυμπιακός έχει δικαίωμα να διαμαρτύρεται για τη διαιτησία. Είναι μέρος του παιχνιδιού, στο οποίο εντός συνόρων οι ερυθρόλευκοι έχουν αδικηθεί κατά το παρελθόν και σε πολύ σημαντικά ματς.
Όμως, άλλο αυτό και άλλο να γίνεται συζήτηση κάθε φορά, ασχέτως απόδοσης της ίδιας της ομάδας. Είναι περισσότερο εμμονή η κριτική στη διαιτησία πλέον, παρά σχόλιο για ένα μέρος του παιχνιδιού όπως είναι π.χ. η επίδοση στα αμυντικά ριμπάουντ. Αν δεν δώσεις 20 ασίστ με 4 λάθη, όπως ο Ολυμπιακός απέναντι στη Φενέρ, αλλά χάσεις 20 ριμπάουντ και κάνεις 14 λάθη, τι περιμένεις; Να κερδίσεις; Γιατί; Οι ερυθρόλευκοι είναι πραγματικά η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη τα τελευταία δύο χρόνια. Το λένε οι κατακτήσεις, οι αριθμοί και κυρίως το μπάσκετ που παίζει. Κρίμα αντί να μιλάμε για μπάσκετ, να μιλάμε για Τανατζήδες.
Η γλώσσα του μπάσκετ
Δεν είναι εύκολο άθλημα να το καταλάβεις και γι’ αυτό στηρίζω τον Ηλία Ευταξία που σε τρία χρόνια έχει μάθει πολλά, γιατί απλώς βλέπει και ακούει χωρίς να φωνάζει (όταν φωνάζεις, δεν μπορείς να ακούσεις), αλλά είναι απλό άθλημα όταν παίζεις. Ναι, απλό. Αν κάνεις 4-5 βασικά πράγματα πιθανότατα θα κερδίσεις και ακόμη πιο πιθανόν να παίξεις και όμορφα. Στο μπάσκετ, τα “βασικά” είναι αυτά που διαχωρίζουν τις ομάδες και τους παίκτες. Τα ίδια βασικά κάνει ο Σπανούλης και τα ίδια κάνει και ένας παίκτης στο Κουκάκι που τρέχει κάθε Πέμπτη ο Τριαντάφυλλος. Ο Σπανούλης απλώς τα κάνει 100 φορές καλύτερα και πιο γρήγορα. Και γι’ αυτό είναι ο καλύτερος γκαρντ της Ευρώπης.
Δεν χρειάζονται λοιπόν, υψηλές αναλύσεις, δύσκολες επεξηγήσεις και ακόμη πιο πολύπλοκες απαιτήσεις. Ο Ολυμπιακός των τριών τελευταίων σεζόν, από Ίβκοβιτς και μετά, κάνει τα απλά. Παλιότερα έκανε τα πολύπλοκα και προσπαθούσε να κερδίσει με τους παίκτες, με τα συμβόλαια, με τη φιοριτούρα. Πρόπερσι, πέρυσι αλλά και φέτος όσο έχουμε δει, κερδίζει με το μπάσκετ, με την ομάδα. Αν αρχίσει να κερδίζει φέτος, λίγο και με την άμυνα (γιατί στο Top 16 δεν θα περάσει καλά αν συνεχίσει όπως με τη Φενέρ σε αυτόν τον τομέα) θα τα πάει μια χαρά και θα πάει να δει τις βιτρίνες στο Μιλάνο. Αν θα ψωνίσει κιόλας, δεν το ξέρω.
Συνεπώς, ας αφήσουμε τον Μπαρτζώκα και τον Πεδουλάκη, πώς παίζουν στο isolation γιατί, πιστέψτε με υπάρχουν 10 τρόποι και εμείς ξέρουμε τους δύο. Αυτά είναι για τους προπονητές. Του γηπέδου. Όχι της κερκίδας. Στην κερκίδα χρειάζεται να βλέπεις λιγότερα πράγματα, για να καταλαβαίνεις περισσότερα. Δεν είναι καν για τους παίκτες, που δεν αντιμετωπίζουν έτσι το μπάσκετ γιατί σε αντίθεση με όλους τους άλλους, προπονητές, φιλάθλους, εμάς τους δημοσιογράφους, οι παίκτες παίζουν. Και όταν παίζεις, όλα είναι αλλιώς και πιο δύσκολα.
Ο Πύργος δεν πέφτει
Ωστόσο, σε αντίθεση με τη Γένεση, ο Ολυμπιακός δεν πέφτει, ο πύργος του συνεχίζει να κτίζεται και κάτι βραδιές σαν αυτή με τους Τούρκους, το καταλαβαίνεις. Έχει κτίσει εγωισμό πρωταθλητή Ευρώπης, που μετά από δύο σερί ήττες (μία γκέλα, η άλλη ήταν ήττα από το βασικό αντίπαλό του – σε όλα τα επίπεδα) θέλει να απαντήσει και το κάνει. Παλιότερα αυτό δεν υπήρχε. Στις δύο ήττες είχε και μια τρίτη δώρο. Παρά τους κλυδωνισμούς, λοιπόν, η ομάδα του Ολυμπιακού συνεχίζει την προσπάθεια για να φτάσει στον ουρανό. Αυτός μπορεί να είναι το τρίτο συνεχόμενο ευρωπαϊκό τρόπαιο, μπορεί να είναι το να πρωταγωνιστεί για άλλα πέντε χρόνια σε αυτούς τους ρυθμούς. Μπορεί να είναι, το να γεμίζει το ΣΕΦ πιο συχνά όπως χθες (εκτός αν στο ΣΕΦ το βράδυ της Παρασκευής, είχε και αρκετούς παναθηναϊκούς λόγω Ομπράντοβιτς. Λες;).
Πολλά μπορεί. Το σημαντικό είναι ότι ο Ολυμπιακός όλα τα μπορεί. Επειδή, όμως, το 95-82, ο χαλασμός από τα τρίποντα, ο τεράστιος (όντως) Σπανούλης, ο τρομερός (όντως) Περπέρογλου και οι Πρίντεζης, Λοτζέσκι, Μάντζαρης, Σλούκας (είναι κρίμα να μην είδαμε χθες, ότι Σπανούλης και Περπέρογλου δεν ήταν μόνοι, αρκεί ένα replay του ματς, δεν είναι τίποτα 40 λεπτά μόνο), αλλά και ο Μπαρτζώκας που αντιμετώπισε κάτι ωραία παλιά τρικ του Ομπράντοβιτς όταν είχε καλά τριάρια (που δημιουργούν) στα χέρια του, όλα αυτά, ήταν η πρεμιέρα του Top 16.
Έχει άλλα 13 παιχνίδια. Για το Θεό ή για τον Πύργο, δεν ξέρω, αλλά: Τα κεφάλια μέσα και οι γλώσσες επίσης.
Καλή χρονιά σε όλους, με υγεία.
