Τέλη καλοκαιριού του 2008 και βρίσκομαι μπροστά σε μια συζήτηση φίλων που αφορούσε τον Ολυμπιακό. Τον Ολυμπιακό, τότε, του Παναγιώτη Γιαννάκη, του Τζος Τσίλντρες που μόλις είχε έρθει μετά βαΐων και 6 εκατομμυρίων δολαρίων, του Θοδωρή Παπαλουκά που επέστρεφε από τη Μόσχα, του Βούισιτς. Των προσδοκιών και των μεγάλων απαιτήσεων.

Των Αγγελόπουλων που είχαν μπει με φόρα στη διοίκηση της ομάδας και με μια δεξαμενή χρημάτων και όρεξης να επενδύσουν. “Δεν υπάρχει 12ος χρόνος χωρίς πρωτάθλημα” θυμάμαι να λέει ο ένας στον άλλον (για τα πρακτικά και μόνο, ο Γιώργος στον Βασίλη). Αλλά τελικά υπήρξε. Και 12 και 13 και 14.

Κι ενώ στο μεταξύ ο Γιαννάκης έφευγε ως αποτυχημένος, παίκτες όπως ο Μπουρούσης και ο Παπαλουκάς χρεώνονταν διάφορες ετικέτες για την αδυναμία τους να οδηγήσουν τον Ολυμπιακό στην κορυφή, οι Αγγελόπουλοι έβαζαν κι άλλα χρήματα, έφερναν τον Λίνας Κλέιζα, οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού γκρέμιζαν τα τείχη στα αεροδρόμια, αλλά η ομάδα δεν «γκρέμιζε» τον Παναθηναϊκό από το θρόνο του και τα καλοκαίρια στον Πειραιά ήταν πάντα ίδια: μίζερα, με απογοήτευση, περισυλλογή και αναδιοργάνωση-διάλυση των ομάδων.

Οι φίλοι του Ολυμπιακού μόλις τελείωνε μία σεζόν γυρνούσαν την πλάτη στην ομάδα, μέχρι να δουν πόσα χρήματα θα έβαζαν για την επόμενη (σεζόν) ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος, πήγαιναν στο ασφαλές για αυτούς Καραϊσκάκη και επέστρεφαν για κάνα καλό ματς στην Ευρωλίγκα και τα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό.

Και μετά την περυσινή, άλλη μία χαμένη ευκαιρία, την ανακοίνωση των αδελφών Αγγελόπουλων ότι φεύγουν και την αστάθεια στην οποία βρέθηκε ο Ολυμπιακός όλο το προηγούμενο καλοκαίρι, έφεραν τους ερυθρόλευκους σχεδόν πίσω πάλι στο μηδέν. Και από το σημείο μηδέν ή σχεδόν μηδέν (δεν έχει και μεγάλη σημασία), ο Ολυμπιακός στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης και Ελλάδας.

15 χρόνια μετά. Μια ολόκληρη ζωή.

Κι επειδή αν προσπαθήσεις να γράψεις για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, το πιθανότερο είναι να χαθείς κάπου ανάμεσα στις λέξεις, προτιμώ να κρατήσω 15 ερωτήματα, 15 “γιατί”. Αν ξέχασα κάποιο, που άλλος μπορεί να έχει σκεφτεί, σόρι, αλλά τώρα, όντως, 16 χρόνος δεν υπάρχει.

Γιατί το να είσαι πρώτα ομάδα και μετά πολύ καλό ρόστερ έχει τόση πολλή σημασία;

Επειδή στην ιστορία του αθλητισμού τις μεγαλύτερες επιτυχίες τις έγραψαν και τις πέτυχαν ομάδες. Όταν είσαι ομάδα και όχι ένα σύνολο από καλούς, μεγάλους ή στη θεωρία μεγάλους παίκτες, μπορείς να προσηλωθείς σε ένα στόχο. Γιατί, όλοι κοιτάνε προς αυτόν, σκέφτονται αυτόν και δεν σκέφτεται ή πράττει ο καθένας τα δικά του.

Γιατί ο Ντόρσεϊ και Λο αποδείχθηκαν τόσο σημαντικοί στην καθολική επιστροφή του Ολυμπιακού σε Ελλάδα και Ευρώπη;

Επειδή ήρθαν, βρήκαν το ρόλο τους, ακόμη και αυτόν που δεν είχαν ποτέ άλλοτε στην καριέρα τους, συμπλήρωσαν τα κενά. Ο Λο εξελίχθηκε στο απόλυτο στήριγμα του Βασίλη Σπανούλη και σε έναν Αμερικανό που το πρωί είχε διάστρεμμα και το βράδυ έπαιξε στον τελικό της Ευρωλίγκα. Ο Ντόρσεϊ με όλες τις παραξενιές του, ήταν ένας παίχτης, ένα κορμί που έλειπε χρόνια από τον Ολυμπιακό. Ένας ψηλός που οι αντίπαλοι δεν ήθελαν να πλησιάσουν. Και πάνω σε αυτόν χτίστηκε όλη η φιλοσοφία της άμυνας του Ντούσαν Ίβκοβιτς.

Γιατί τα 8 εκατομμύρια ευρώ αποδείχθηκαν καλύτερα από τα 25;

Επειδή, αναγκάζεσαι να τα μοιράσεις καλύτερα. Να φτιάξεις ένα ρόστερ σαν παζλ, με τον έναν να συμπληρώνει τον άλλον και όχι τον έναν να καπελώνει τον άλλον. Ο φετινός Ολυμπιακός μπορεί στην αρχή να μην έδειχνε ικανός να φτάσει στην απόλυτη επιτυχία, αλλά μετά και τις προσθήκες Λο-Ντόρσεϊ και τις εσωτερικές «αναβαθμίσεις» του Σλούκα και του Μάντζαρη, δημιουργήθηκε μια ομάδα με εξαιρετικό rotation και λίγα κενά, αδύνατα σημεία. Κι επίσης, αν έχεις ένα μικρό συμβόλαιο σε μικρή ηλικία, θες να το κάνεις μεγαλύτερο. Αν σου τύχει το τζόκερ, μπορεί και να μην θες να ξαναδουλέψεις ποτέ.

Γιατί όλοι, ανεξαιρέτως, έχουν δικαίωμα και μερίδιο σε αυτήν την επιτυχία;

Επειδή εκτός του ότι η προπόνηση είναι πιο σημαντική από τον αγώνα (οπότε ο Πελεκάνος ή ο Γλυνιαδάκης έχουν κληθεί να ρίξουν «ξύλο» στον Ντόρσεϊ ή τον Κέσελ για παράδειγμα), άπαντες προσέφεραν αυτό που είχαν. Ο Γκετσεβίτσιους στους τελικούς φώναξε «παρών», ο Κέσελ καθόρισε τον τρίτο τελικό, ο Σλούκας στο ξέσπασμα της κανονικής περιόδου βοήθησε στο να καταλάβουν όλοι ότι η ομάδα μπορεί και χωρίς τα 40 λεπτά του Βασίλη Σπανούλη, ο Μάντζαρης έβγαλε τα συκώτια του Διαμαντίδη και ο Λάζαρος Παπαδόπουλος έδωσε μια απίστευτη ασίστ στον Πέρο Άντιτς στις τελευταίες φάσεις του πέμπτου τελικού.

Γιατί οι πανηγυρισμοί πρέπει να κρατήσουν μια εβδομάδα και όχι ένα ολόκληρο καλοκαίρι;

Επειδή, η χαρά πρέπει να κρατάει ακόμη λιγότερο κι από τη λύπη. Ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε μια χρονιά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αλλά μια ομάδα τόσο νέα και με τέτοια προοπτική καλώς ή κακώς έχει μπροστά της την πιο δύσκολη πρόκληση: να χτίσει πάνω σε αυτές τις επιτυχίες του 2012. Και προφανώς λέξεις όπως «νέα δυναστεία», δεν χρειάζεται να ακούγονται. Κανένας σοβαρός άνθρωπος, σε καμία σοβαρή ομάδα δεν είπε πότε «τώρα θα φτιάξουμε δυναστεία». Το κυριότερο στον αθλητισμό είναι να φτιάχνεις χαρακτήρα. Μετά, όλα τ’ άλλα έρχονται.

Γιατί ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος από τον Παναθηναϊκό;

Επειδή είχε περισσότερη ενέργεια, μεγαλύτερες αντοχές, όχι τέτοια λάθη στο ρόστερ του όπως αυτά που έκανε φέτος ο Ομπράντοβιτς με τον Σμιθ ή τον Λόγκαν, επειδή είχε μεγαλύτερο κίνητρο, έπαιξε το μπάσκετ που μπορεί και όχι το μπάσκετ που θα ήθελε αλλά δεν μπορεί κι επειδή είχε παίκτες που βρίσκονται στη φάση της εξέλιξης, της βελτίωσης και της ανόδου. Α, μισό. Κι επειδή είχε και τον Βασίλη Σπανούλη.

Γιατί (ίσως) μπήκε και βγήκε το τρίποντο του Καλάθη;

Επειδή ο Ολυμπιακός έχει δει μπάλες να βγαίνουν και να μπαίνουν, τρίποντα από τον Μπατίστ στο ΟΑΚΑ, αμυντικά ριμπάουντ να χάνονται λίγο πριν τελειώσει το ματς, βολές να βρίσκουν σίδερο. Όλα τα πιθανά σενάρια τα έχει δει από την ανάποδη. Γιατί, λοιπόν να μην μπει και να βγει αυτό το τρίποντο του Καλάθη;

Γιατί στα 81 δευτερόλεπτα που απέμεναν ο Παναθηναϊκός δεν είχε ένα συγκροτημένο πλάνο για να κλέψει τη νίκη;

Μερικά πράγματα είναι αναπόφευκτα και έτσι τα αντιμετωπίζεις, ακόμη και αν συνειδητά δεν το καταλαβαίνεις. Οι παίκτες του Παναθηναϊκού στα τελευταία 81 δευτερόλεπτα, μοιάζουν να βλέπουν το τέλος της κυριαρχίας τους και απλώς να το αποδέχονται. Προσοχή, δεν αφήνουν το ματς, ούτε παρατάνε το πρωτάθλημα. Απλώς καταλαβαίνουν, ότι (αυτό) δεν μπορούν να το πάρουν, γιατί ο αντίπαλος είναι καλύτερος.

Γιατί η φετινή ομάδα του Ολυμπιακού έκανε καλό στο ελληνικό μπάσκετ γενικότερα;

Επειδή δημιούργησε παίκτες που έχει ανάγκη η Εθνική ομάδα και η συνέχεια του ελληνικού μπάσκετ, ενώ παράλληλα θα δώσει κίνητρο στους Αγγελόπουλους να μείνουν κι άλλα, πολλά χρόνια στα μπασκετικά δρώμενα. Όπως και κίνητρο, πείσμα ή όπως αλλιώς θέλετε, πείτε το, στην οικογένεια Γιαννακόπουλου να κρατήσουν τον Παναθηναϊκό πρωταγωνιστή. Όταν κάποτε ο Ολυμπιακός έχασε τα πρωτεία στο μπάσκετ, η ομάδα εγκαταλείφθηκε και αυτό ήταν από τα χειρότερα που έχουν συμβεί στην ελληνική πορτοκαλί κοινότητα τα τελευταία 20 χρόνια.

Γιατί ο Κώστας Παπανικολάου έχει το πακέτο να πρωταγωνιστήσει για χρόνια στον Ολυμπιακό;

Επειδή φαίνεται να έχει την ιδιοσυγκρασία για τη συγκεκριμένη ομάδα, πέρα από τις μπασκετικές δυνατότητες και τις αθλητικές ικανότητες. Ο μικρός μεγάλωσε παικτικά, καλείται να ωριμάσει ακόμη περισσότερο, ώστε να αντιμετωπίσει την επιτυχία καλύτερα κι από την αποτυχία. Όταν μιλάει, δείχνει να ξέρει που βαδίζει και η πορεία θα δείξει αν έχουμε δίκιο ή άδικο.

Γιατί αυτός ο τίτλος του πρωταθλητή Ελλάδας είναι τόσο σημαντικός για την ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού;

Επειδή θα δώσει σε αυτήν την ομάδα και τους ανθρώπους που βρίσκονται εντός της και δουλεύουν σε οποιοδήποτε πόστο (και φυσικά σε όσους βρίσκονται εντός των τεσσάρων γραμμών) να ηρεμήσουν, να βγάλουν από πάνω τους και από μέσα τους όσες ανασφάλειες υπήρχαν και πλέον να δουν τη συνέχεια του μπασκετικού Ολυμπιακού με ακόμη πιο καθαρό μάτι. Αυτό ισχύει και για τον κόσμο της ομάδας, αλλά και για τον «ερυθρόλευκο» οπαδικό Τύπο, που δεν υπάρχει λόγος να ασχολείται με συστήματα, διαιτησίες και φαντάσματα του παρελθόντος, γιατί το παρόν είναι πια αλλιώς: ο Ολυμπιακός είναι πρώτος και όχι πια δεύτερος.

Γιατί ο Γιώργος Πρίντεζης έχει το δικαίωμα να είναι ο πιο χαρούμενος "ολυμπιακός";

Επειδή βρίσκεται σε αυτήν την ομάδα εδώ και πολλά χρόνια, από μικρός. Σε αυτήν ήθελε να παίζει, με αυτήν είχε ονειρευτεί τον εαυτό του πρωταθλητή Ευρώπης και Ελλάδας, αυτήν άφησε με βαριά καρδιά πρόπερσι, για να επιστρέψει με κλειστά μάτια πέρυσι. Και κυρίως γιατί είναι ένας παίκτης που έχει δουλέψει πολύ για να φτάσει φέτος σε αυτό το σημείο και ο ίδιος και η ομάδα του και για να γυρίσει φέτος δικαιωμένος και καλύτερος στην Εθνική ομάδα. Το «Γιώργο ψυχάρα, Ολυμπιακάρα» ήθελε να το ακούσει καιρό, απλώς ήθελε να έχει ουσία και πραγματική αξία, με την ομάδα στην κορυφή.

Γιατί ο Ντούσαν Ίβκοβιτς μπορεί και πρέπει να νιώθει δικαιωμένος;

Όλοι τον σέβονται, δεν υπάρχει αμφιβολία, αλλά στο rewind αυτής της δεύτερης θητείας του στον Ολυμπιακό μπορείς να βρεις ενδιαφέρουσες απόψεις. Ότι είναι μεγάλος σε ηλικία ή ότι δεν είναι πια αυτός που ήταν. Η φετινή χρονιά όμως, με τον Ολυμπιακό που έφτιαξε και κυρίως οδήγησε από τον Ιανουάριο και μετά με τόση «σοφία», μοιάζει με το αριστούργημά του, όπως μου λέει συχνά και ο Φιλέρης. Στα δικά μου μάτια μοιάζει με την κορύφωση ενός τεράστιου μπασκετικού βιβλίου, λίγο πριν μπει στα τελευταία κεφάλαια. Και τα βιβλία στο τέλος κρύβουν όλη την αξία τους.

Γιατί βγάζει νόημα η γλώσσα του Βασίλη Σπανούλη;

Επειδή ο συγκεκριμένος παίκτης πήρε την πιο δύσκολη απόφαση της καριέρας του στο πιο κρίσιμο ηλικιακό σημείο της ζωής του και έβαλε όλο του το μπασκετικό είναι για να μην τη μετανιώσει. Επί δύο χρόνια άκουσε πολλά, διάβασε πολλά, άντεξε πολλά. Και έψαχνε ένα ματς, για να παρουσιάσει το ταλέντο του, τον τσαμπουκά του, τη δουλειά και την προσπάθεια που κάνει καθημερινά από μικρός στα γήπεδα. Ήθελε ένα ματς, ήθελε το συγκεκριμένο ματς. Ποτέ δεν ξέχασε ότι παίρνει 2.5 εκατομμύρια ευρώ. Και για αυτό ήθελε να θυμίσει σε όλους ότι τον λένε Βασίλη Σπανούλη.

Γιατί το άξιζαν τόσο πολύ ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος;

Επειδή όλα αυτά τα χρόνια έβαλαν πάρα πολλά εκατομμύρια ευρώ στον Ολυμπιακό, αλλά κυρίως (όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτό το κυρίως) έβαλαν εκατομμύρια λεπτά και ώρες, μπήκαν σε έναν κόσμο που δεν ήξεραν, που δεν τους ταίριαζε και αντί να ταιριάξουν αυτοί στον περίεργο αυτόν κόσμο, προσπάθησαν να ταιριάξουν τον κόσμο σε εκείνους. Όμως, σε ένα περίεργο παιχνίδι της μοίρας, κανείς δεν βρέθηκε να πει «αναλαμβάνω», όταν απογοητεύτηκαν και αποφάσισαν να φύγουν, ώστε τώρα να ήταν κάποιος άλλος στη θέση τους. Μερικές φορές η μοίρα και η δικαιοσύνη κάνουν περίεργες συμφωνίες μεταξύ τους.