Όχι (άλλο) τρίποντο!

Ψάχνω να βρω από πού να αρχίσω και είναι αλήθεια ότι δυσκολεύομαι. Σκέφτομαι να σουτάρω και εγώ κανένα τρίποντο, μπας και μπει, έτσι στην τύχη. Ή μήπως να βάλω τον Σπανούλη να καθαρίσει;

Μπα, σέρνεται, χαμένος στο μικρό διάστημα που αφήνει το rotation του Παναθηναϊκού κάθε φορά που παίρνει σκριν, ενώ αν σκεφτώ και την παράδοση που έχει με τους πράσινους, πάει τα έπιασα τα λεφτά μου. Λέτε να μιλήσω με τον κόουτς; Ούτε καν. Τρελαμένος, πιεσμένος, αγχωμένος. Αποκλείεται να βοηθήσει.

Να πάρω τη βοήθεια του κοινού; Καλύτερα όχι, γιατί θα με πιάσει καμιά παράνοια. Θα μου πουν να τους διώξω όλους ή ακόμη χειρότερα, μπορεί να μπλέξω σε καμιά συζήτηση για τη διαιτησία και να μην ξέρω πώς να φύγω. Κανά συνάδελφο ίσως; Γιάννη; Στέφανε; Νίκη; Κανάς άλλος; Μπα, άστο γιατί κάποιος είναι κάτω, συνηθίζουμε να πέφτουμε πάνω του και να του τρώμε όλοι τις σάρκες. Καλύτερα να φάω μόνος μου. Να φέρω πίσω τον Ίβκοβιτς που λέει ήταν δική του ομάδα η περυσινή; Περίεργο, εγώ είχα ακούσει ότι κοιμόταν στον πάγκο και ήταν παππούς. Μάλλον λάθος θα είχα ακούσει/διαβάσει.

Ε, τι να κάνω; Το βρήκα.

Θα κρατήσω την αναπνοή μου. Και θα σκάσω.

Μετά θα μετρήσω ως το 10, θα φυσήξω και ναι, όντως, είμαι τώρα κάπως πιο ήρεμος. Έτοιμος. Πάμε.

Το παιχνίδι για το δεύτερο γύρο του πρωταθλήματος, ήταν εντελώς άχρηστο βαθμολογικά για τον Ολυμπιακό. Το να κέρδιζε, δεν θα του έδινε τίποτα. Το καλοκαίρι θα μετρήσει πολύ περισσότερο ένα διπλό, αν δεήσει και το πάρει. Οπότε, στην ουσία (όπου ουσία βάλτε εγχώριο τίτλο), οι ερυθρόλευκοι δεν έπαθαν τίποτα.

ΟΜΩΣ.

Όμως, στα ντέρμπι ανέκαθεν υπήρχαν και άλλες ουσίες, ενίοτε επικίνδυνες, αλλά ουσίες. Είναι το γόητρο, είναι οι εντυπώσεις, είναι η χαρά που παίρνει ο απλός φίλαθλος (όχι ο μαλάκας) και την επόμενη μέρα πάει στη δουλειά, στο σχολείο, οπουδήποτε και αισθάνεται καλά με την ομάδα του. Ωπ, εδώ είναι το ένα πρόβλημα: Ο φίλαθλος του Ολυμπιακού εδώ και ένα μήνα δεν αισθάνεται καλά με την ομάδα του. Πάμε παρακάτω.

"Καμία τύχη με 48 πόντους στην επίθεση"

Στα ντέρμπι επίσης κρίνονται πρόσωπα. Παίκτες, προπονητές, διοικήσεις, όλοι. Όχι τόσο στο αν τα κερδίζουν, αλλά περισσότερο στο πώς τα διαχειρίζονται. Ωπ, εδώ έχουμε κάτι ακόμη: Στα δύο τελευταία ντέρμπι ο Μπαρτζώκας έχει χάσει εντελώς το focus του, που είναι το μπάσκετ και ασχολείται (και) με άλλα. Ο Σπανούλης, νομίζεις ότι παίζει με τους δαίμονες του (και αυτοί δεν είναι εύκολοι αντίπαλοι), η διοίκηση κάνει mind games στον αντίπαλο, αντί να βάλει την ομάδα σε τάξη. Πάμε παρακάτω.

Το συγκεκριμένο ντέρμπι ήταν ιδιαίτερης σημασίας, γιατί έχουν προηγηθεί ήττες στην Ευρωλίγκα και κακό κλίμα, ακολουθούν δύσκολα ματς στην Ευρώπη και σε κανά μήνα επιστροφή στο ΟΑΚΑ για ντέρμπι πάλι με τον Παναθηναϊκό εντελώς διαφορετικών συνθηκών (μην εκπλαγείτε αν δείτε και over των 150 πόντων εκείνο το βράδυ). Ωπ, κάτι έχουμε πάλι εδώ: Ο Ολυμπιακός που τέτοια ματς, που έκαιγαν, τα έπαιρνε, τώρα αγκομαχάει ακόμη και να τα κοντρολάρει. Πάμε παρακάτω.

Ντάνστον: "Δεν βρήκαμε λύσεις"

Τι είδαμε απόψε από τους ερυθρόλευκους; Το απόλυτο ΤΙΠΟΤΑ. Ένα ξεκίνημα με την μπάλα να ακουμπάει στο καλάθι και μετά black out. Η μπάλα ακουμπούσε μόνο σίδερο. Και σουτ από παντού. Ελεύθερα, μαρκαρισμένα, μετά από ντρίμπλα, μετά από σκριν, με “μισό βηματάκι”, εκτός ισορροπίας, από τα 8 μέτρα. Έλεος. ΟΧΙ (ΑΛΛΟ) ΤΡΙΠΟΝΤΟ που θα έλεγε και συγχωρεμένος Φίλιππας Συρίγος.

Ο Ολυμπιακός σε ένα ματς με ξύλο, με επαφές, βγήκε έξω, τραβήχτηκε πίσω και άρχισε τα σουτ. Αυτά δεν μπήκαν μία, δεν μπήκαν δύο, ε δεν μπήκαν 21 από τις 24 φορές που τα επιχείρησε η ομάδα, από εκεί και πέρα: ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ;

Με τον Σπανούλη ΤΡΑΓΙΚΟ; Με τον Περπέρογλου χάθηκε και αυτός, παρά την καλή κατάσταση που εκείνος βρίσκεται; Με τον Πρίντεζη να μην είναι πάλι στο τελευταίο δεκάλεπτο στο παρκέ, όσο ο Ολυμπιακός προσπαθούσε μάταια με κοντό σχήμα; Είναι τρομερό, και δεν το λέω υποτιμώντας τον παίκτη, αλλά στην τελευταία περίοδο οι ερυθρόλευκοι έχασαν από τον Λουκά Μαυροκεφαλίδη. Έναν παίκτη που πολλοί δεν θυμούνται καν ότι φέτος έχει πάρει μεταγραφή στον Παναθηναϊκό.

Να κερδίσει με τον Σλούκα σε μαύρα χάλια εδώ και καιρό; Με τον Μάντζαρη μοναδικό γκαρντ που στις κακές βραδιές του, παρουσιάζεται έστω μέτριος; Να κερδίσει με τον Κόλινς; Μπήκε στο πρώτο μέρος, μια χαρά τα πήγε. Στο τελευταίο δεκάλεπτο, πώς να παίξει ο Κόλινς; Εδώ ο Λοτζέσκι τρίτο ντέρμπι και ακόμη ψάχνει και ψάχνεται (αλλά προς το παρόν δεν βρίσκει). Με τον προπονητή σε απίστευτη ένταση η οποία περνούσε μέχρι και από την τηλεόραση; Με τι να κερδίσει, ειλικρινά πείτε μου; Ο Ολυμπιακός έβαλε 48 πόντους.

"Η χρονιά είναι μεγάλη"

Και έχασε από έναν Παναθηναϊκό, που δεν μπορεί να βάλει πάνω από 60, που δεν παίζει μπάσκετ, αλλά παίζει ξύλο και καλά κάνει, γιατί αυτό μπορεί. Όμως, ο Παναθηναϊκός έχει μπει στα δύο τελευταία ντέρμπι, με το μυαλό στο ματς. Με το μυαλό στη νίκη. Αν δεν θέλουν οι φίλοι του Ολυμπιακού να το δουν αυτό, σόρι αλλά είναι η πραγματικότητα. Οι ερυθρόλευκοι φαίνονται επηρεασμένοι. Ταλαιπωρημένοι από τους τραυματισμούς, από τις αλλαγές παικτών, περιορισμένοι όπως είναι περιορισμένες οι δυνατότητες κάποιων παικτών.

Και προς Θεού, ο Ολυμπιακός είναι καλή ομάδα. Το έδειχνε όλο το φθινόπωρο. Αλλά τώρα δεν μπορεί αν το δείξει. Πολύ απλά, γιατί οι παίκτες με προσωπικότητα(που φέτος είναι λιγότεροι από πέρυσι) είναι σε κακό χάλι, ο προπονητής δεν ξέρει από πού να πιαστεί και εν τέλει πιάνεται από τα μαλλιά του. Όμως, πάμε πάλι πίσω στην αρχή.

Το ματς δεν είχε καμία βαθμολογική σημασία. Καμία. Είχε μόνο ζουμί για να βγούμε στα social media να κάνουμε το κομμάτι μας, να μας χειροκροτήσουν και να πάμε για ύπνο, φτασμένοι και σκασμένοι από likes και shares. Ο Ολυμπιακός παίζει τη χρονιά του από εδώ και στο εξής. Στο Top-16 και πολύ πιο μετά στους τελικούς του πρωταθλήματος, όταν αυτοί με το καλό έρθουν. Δεν ξέρω εσείς τι λέτε, αλλά στις κρίσεις, πρέπει να πάρεις μια ανάσα, να ηρεμήσεις και να δουλέψεις.

Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 58-48

Τώρα, κάποιοι τις κρίσεις (σε οποιοδήποτε επίπεδο) ως ευκαιρία για να φάνε ό,τι προλάβουν. Να αυτοδικαιωθούν, να αυτοϊκανοποιηθούν, αλλά λύση να μην δώσουν. Οκ, καλή τακτική είναι και αυτή, αλλά προσωπικά δεν θα πάρω. Λένε, να φύγει ο Μπαρτζώκας. Οκ, να φύγει ο Μπαρτζώκας και αυτός που θα έρθει, θα βρει τον Κόλινς, τον Μουν που χασμουριόταν στο πάγκο κάποια στιγμή, τον Λο να μην ξέρει τι επέμβαση θα κάνει, τη διοίκηση να μην ξέρει ούτε αυτή και να τον περιμένει, να βρει τα πάντα και τίποτα. Και τι θα κάνει; Θα πει “παίξτε το 2 down” και όλα καλά; Εντάξει, αν είναι έτσι, αναλαμβάνω κι εγώ, γιατί το ξέρω το 2 down. Μήπως να φύγει και ο Σπανούλης; Αφού δεν τραβάει; Να πάει στην Μπαρτσελόνα; Και θα φέρει ο Νίκος Παπαϊωάννου έναν NBAer τώρα όπως επιστρέφει από τις ΗΠΑ. Όποιον βρει, δεν έχει σημασία.

Δεν έχω καμία διάθεση να γλείψω τον Μπαρτζώκα και να παίξω στην αυλή του, ούτε όρεξη να φλερτάρω τον Σπανούλη. Όμως, δεν γίνεται να ισοπεδώνονται όλα κάθε φορά που ο Ολυμπιακός έχει κρίση. Με 3/24 τρίποντα, τον Σπανούλη απόντα, τον Πρίντεζη στον πάγκο, τον Μπαρτζώκα σε άλλο πάγκο από την ένταση στην οποία βρισκόταν, τον Σλούκα δεν ξέρω και εγώ πού, με τον Λο μακριά, χωρίς δεύτερο 4αρι εδώ και εβδομάδες, χωρίς φορμαρισμένο ψηλό εδώ και καιρό, δεν μπορείς να κερδίσεις, μια ομάδα που σε έχει μάθει για τα καλά και σε χτυπάει εκεί που πονάς. Στη δύναμη. Στην επαφή. Στην ένταση.

Και χωρίς αυτά, απέναντι σε σκληρό αντίπαλο, όπως είναι ο Παναθηναϊκός, δεν μπορείς να δημιουργήσεις και γίνεσαι μονότονος, βαρύς και χωρίς λύσεις. Οπότε, μετά το ένα τρίποντο φέρνει το άλλο και χάνεται η μπάλα. Τουλάχιστον να μην χαθεί εντελώς και δεν ξέρουμε τι λέμε. Μην γινόμαστε οπαδοί, που φωνάζουν με την πλάτη γυρισμένη στο γήπεδο. Ας βλέπουμε τουλάχιστον τι γίνεται, κρίμα είναι.

Πάμε παρακάτω.