Όχι Γιάννης, Γιαννάκης

Ο Παναθηναϊκός πήρε το 6ο συνεχόμενο Κύπελλο Ελλάδας, η ΑΕΚ κέρδισε τον Ολυμπιακό στο πιο ποδοσφαιρικά αποκρουστικό παιχνίδι της φετινής σεζόν, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έπαιξε και έβαλε 30 πόντους στο πρώτο All Star Game της καριέρας του, μέχρι και συμφωνία Ελλάδας με δανειστές είχαμε και θα κλείσει η αξιολόγηση, αλλά το θέμα “προπονητής της Εθνικής ομάδας μπάσκετ” δεν έχει κλείσει ακόμα.

Τσάμπα τα αποκλειστικά τα ρεπορτάζ της προηγούμενης εβδομάδας, οι κοκορομαχίες εμάς των δημοσιογράφων για το ποιος έμαθε πρώτος για την περίπτωση Ιτούδη, τσάμπα όλα. Η Εθνική ομάδα σχεδόν 100 μέρες πριν αρχίσει η προετοιμασία της για το Ευρωμπάσκετ (το οποίο ξεκινάει 31/8) δεν έχει στον πάγκο προπονητή και πολύ φοβάμαι ότι πάλι δεν θα έχει στον ήλιο μοίρα.

Γιατί, σε περίπτωση που εκεί στην ΕΟΚ το ξεχνάνε ή κάνουν ότι δεν το θυμούνται η Ελλάδα μετράει 8 συναπτά χρόνια μακριά από μια καλή πορεία, μια επιτυχία, ένα κούνημα τέλος πάντων των γοφών της προς το κοινό της, το οποίο εξακολουθεί να τη βλέπει ως την επίσημη αγαπημένη, αλλά έχει αρχίσει να δηλώνει “είμαι πολύ κουρασμένος”, κάθε φορά που η συζήτηση πάει στο σεξ. Βαριά, μπερδεμένη και χωρίς τη φρεσκάδα των μεγάλων επιτυχιών η Εθνική ομάδα μπάσκετ βρίσκεται στο χειρότερο σημείο της σύγχρονης ιστορίας, αφού αγωνιστικά δεν έχει σφυγμό κάθε καλοκαίρι και διοικητικά δεν έχει καθαρό μυαλό κάθε χειμώνα. Δεν νοείται να μην έχει κλείσει το θέμα του προπονητή και μάλιστα με όλα αυτά που έχουν ακουστεί από την αρχή αυτού του σήριαλ το οποίο ξεκίνησε και έχει εξελιχθεί σε κωμωδία.

Τι Πρίφτης, τι Μπαρτζώκας, τι Γιαννάκης, τι Ιτούδης, τι Πεδουλάκης, τι Μαρκόπουλος και τι κάτι άλλο έχει στο μυαλό του ο πρόεδρος Βασιλακόπουλος. Τα πάντα έχουμε ακούσει και τίποτα δεν έχουμε δει. Μόνο το όνομα του Τριαντάφυλλου δεν έχει παίξει για την Εθνική ομάδα, το οποίο εδώ που τα λέμε θα ήταν ιδανικό αφού και Έλληνας είναι και την Εθνική αγαπάει και άνετα θα άφηνε τις υπόλοιπες υποχρεώσεις του για να αφοσιωθεί στη γαλανόλευκη. Ωπ! Το job description που μόλις έκανα για τον Στέφανο, ταιριάζει γάντι και στον Παναγιώτη Γιαννάκη, ο οποίος έχει συρθεί (και με δικό του φταίξιμο) σε ένα ατελείωτο πανηγύρι με το όνομα του να παίζει κάθε τρεις και λίγο και στο τέλος τίποτα. Προς Θεού, μη σας μείνει το συμπέρασμα ότι εξίσωσα τον Γιαννάκη με τον Τριαντάφυλλο. Αλλού είναι το point.

Στις ανάγκες της Εθνικής ομάδας, οι οποίες είναι ξεκάθαρες. Χρειάζεται προπονητή που θα αφιερωθεί σε αυτήν για τα επόμενα χρόνια, δεν θα σκέφτεται το επόμενο συμβόλαιο του, δεν θα σκέφτεται ότι είναι “παροπλισμένος” επειδή θα βλέπει την Εθνική ως δεύτερη δουλειά, θα ξυπνήσει και πάλι τη νοοτροπία του νικητή σε μια ομάδα που δεν είχε το μεγαλύτερο ταλέντο στη μπασκετική ιστορία αλλά σίγουρα είχε τη μεγαλύτερη πίστη στο ταλέντο που διέθετε. Ο προπονητής της Εθνικής ομάδας δεν μπορεί να είναι καλοκαιρινής θητείας και μετά να τρέχει στη Μόσχα, στη Βαρκελώνη ή στη Θεσσαλονίκη. Αφήστε που πέραν της συγκέντρωσης του προπονητή προς την ομάδα, με έναν προπονητή που ενεργός στην Ευρωλίγκα, η φθορά στα μάτια του κόσμου θα είναι εβδομαδιαία, ανάλογα με το πως πάει ο σύλλογος στον οποίο βρίσκεται. Ο Ιτούδης φέτος ήταν λίρα εκατό, καθώς η ΤΣΣΚΑ πετάει και πέρυσι πήρε το τρόπαιο, τον Μπαρτζώκα φέτος θα τον κοιτάζαμε σαν γάιδαρο στα δόντια, αλλά πέρυσι θα ήταν η ιδανική επιλογή αφού τα πεπραγμένα της Κουμπάν μιλούσαν γι’ αυτόν.

Επίσης, για να μη γίνει παρεξήγηση. Προσωπικά ναι πιστεύω ότι ο Παναγιώτης Γιαννάκης πρέπει να είναι ο επόμενος προπονητής της Εθνικής ομάδας, αλλά η βάση της επιλογής παραμένει η ίδια. Ας είναι Έλληνας, σταθερά στην Εθνική ομάδα και προφανώς δεν θα υπήρχε κανένα θέμα και με την επιλογή ενός φρέσκου Χάρη Μαρκόπουλου ή μπαρουτακαπνισμένου Αργύρη Πεδουλάκη. Απλώς ο Γιαννάκης έχει νομίζω φτάσει στο σημείο που και μπορεί και αξίζει το τρίτο στεφάνι με την Εθνική ομάδα. Όπως και στο μυθιστόρημα του Κώστα Ταχτσή μόνο μεσοπόλεμος δεν έχει ξεσπάσει στην Εθνική αυτά τα χρόνια, με την πορεία που διαγράφει από διοργάνωση σε διοργάνωση. Ο τρίτος γάμος, άλλωστε, του Γιαννάκη με την Εθνική ομάδα έχει μέσα και το χαρακτήρα της εξιλέωσης. Ο Γιαννάκης έχει κίνητρο να δείξει ότι δεν τελείωσε ως προπονητής και ότι δεν θα είναι ο μοναδικός που πέρασε από πάγκο Ολυμπιακού ή Παναθηναϊκού και κάηκε πάνω στην αντιπαλότητα των δύο ομάδων.

Διότι, εδώ που τα λέμε, ο Γιαννάκης την πλήρωσε την πορεία του στον Ολυμπιακό, καθώς έφτασε να βλέπει να τον περιγελούν στο ΟΑΚΑ, να τον χαρακτηρίζουν loser, να μην πιστεύει απόλυτα ο κόσμος στις ικανότητες του και ας είναι αν όχι ο πιο επιτυχημένος σίγουρα ο πιο καθοριστικός Έλληνας προπονητής τα τελευταία 20 χρόνια. Βέβαια και ο ίδιος έκανε λάθη και τότε που καθόταν στον πάγκο του Ολυμπιακού και έπεφτε πάνω στις μπανανόφλουδες της γκρίνιας για τη διαιτησία και των υπερβολικών κραυγών, που ναι μεν τότε ήταν στήριγμα της επικοινωνιακής πολιτικής της ερυθρόλευκης ΚΑΕ, αλλά ήταν και μαχαιριές στο προφίλ του Γιαννάκη. Εκείνη την εποχή άλλωστε, όπου είχε βρεθεί και στον πάγκο της Εθνικής η διαχείριση των δημοσίων σχέσεων του “δράκου” με δημοσιογράφους γινόταν με περίεργες διαδικασίες και συχνά-πυκνά έμπαιναν φωτιές και βρισκόμασταν σε κυνήγι φαντασμάτων. Είμαι σίγουρος ότι τώρα πια βλέπει ο ίδιος με περισσότερη ηρεμία αυτά τα ζητήματα και φροντίζει να μην επηρεάζεται από εξωγενείς γνώμες. Δεν κοιτάζει το σκορ κάθε τρεις και λίγο όπως θέλει να μην κοιτάζουν το σκορ και οι παίκτες των ομάδων του, αφού δεν έχει σημασία τι ισχύει στο 24’ αλλά στο 40’.

Για να κλείσουμε: Αν στην ΕΟΚ έχουν πάρει όντως στα σοβαρά το ζήτημα “επόμενος προπονητής” και δεν ισχύουν κάτι αστεία που έχουν φτάσει στα αυτιά μας, ότι φέτος να πάρουμε έναν για να βγει η διοργάνωση και του χρόνου που το σύστημα θα είναι διαφορετικό με αγώνες εντός της χειμερινής σεζόν, αλλάζουμε, τότε ας το κλείσουν άμεσα το θέμα. Ακόμα και αν ο Βασιλακόπουλος δεν θέλει τον Γιαννάκη για τους δικούς του λόγους, ας βγει να το πει και να σταματήσει αυτή την ατέρμονη συζήτηση που δεν ωφελεί κανέναν και ειδικότερα τον ίδιο τον Βασιλακόπουλο. Όμως, ο πρόεδρος της ΕΟΚ ποτέ δεν έδινε σημασία στο τι λένε γι’ αυτόν, διαφορετικά θα είχε αλλάξει κι άλλα στον τρόπο διοίκησης του όλα αυτά τα πάρα πολλά χρόνια. Επειδή, πάντως, το καλοκαίρι είναι 30 χρόνια από το Ευρωμπάσκετ του 1987 και εκείνος αγαπάει όντως πολύ την Εθνική ομάδα, ας της κάνει ένα δώρο για να πάμε παρακάτω την ιστορία. Κουραστήκαμε

Ένα δώρο σαν αυτό που έκανε με τον Αντετοκούνμπο όταν τον κάλεσαν και τον ενέταξαν στην Εθνική ομάδα. Απλώς φέτος το δώρο να μην είναι Γιάννης, να είναι Γιαννάκης.