Οι “καρέκλες” δεν είναι για να κάθεσαι

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για το σύνολο του ελληνικού λαού (ή έστω το 60% περίπου του εκλογικού σώματος που άφησε παραλίες και καναπέδες για να πάει να ψηφίσει) το ποιος θα κυβερνούσε την Ελλάδα σε αυτή την πτωχευτική και σκοτεινή περίοδο, ήταν το πιο σημαντικό όλων των θεμάτων και των γεγονότων αυτών των ημερών. Ούτε οι πυρκαγιές σε όλο το νοτιανατολικό παραλιακό μέτωπο της Αττικής, ούτε οι τραυματίες πυροσβέστες (ούτε καν ο άτυχος πυροσβέστης που έχασε τη ζωή του στον Ασπρόπυργο) ξεπέρασαν σε priority των δελτίων ειδήσεων τον πολυπόθητο σχηματισμό κυβέρνησης και την παραμονή στο Ευρώ.

Ακόμη και η παραμονή στο Euro της Εθνικής Ομάδας ποδοσφαίρου, κυριάρχησε στα ΜΜΕ για ένα βράδυ, σαν ένα ευχάριστο διάλειμμα, σαν ένα ημίχρονο από τη βαριά ειδησεογραφία. Οπότε, πώς και για ποιο λόγο να πάρει σημαντική έκταση στις συζητήσεις των φιλάθλων ή και τα γραφόμενα των –αθλητικών- δημοσιογράφων η εκλογή του Γιώργου Χαλβατζάκη στην προεδρία του ΕΣΑΚΕ. Άλλωστε, ακόμη και στα μπασκετικά θέματα οι άδειες θέσεις στις άκρες των πάγκων Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού έχουν περισσότερο ενδιαφέρον ή σίγουρα “πουλάνε” περισσότερο.

Όμως, το ότι ο Βασίλης Οικονομίδης έχασε, είναι είδηση. Μοιάζει σχεδόν με μεταπολιτευτικό γεγονός, αφού ο συγκεκριμένος πρόεδρος του ΕΣΑΚΕ έμεινε στη θέση του για 10 ολόκληρα χρόνια, περισσότερα από όσα είχε παραμείνει ο πρώτος πρόεδρος, Θόδωρος Καρατζάς. Γενικά, η θέση του ΕΣΑΚΕ ήταν ολίγον δημόσια, σαν αορίστου χρόνου, όπως είναι και σε κάποιες ομοσπονδίες, π.χ. του μπάσκετ με τον ακούνητο Γιώργο Βασιλακόπουλο και φυσικά του Υγρού Στίβου, όπου ο Δημήτρης Διαθεσόπουλος έχει “παντρευτεί” κι αυτός την καρέκλα του.

Και η μονιμότητα, ποτέ δεν έκανε καλό. Στην Ελλάδα, δημιούργησε υπεράριθμο προσωπικό και δημοσιονομικό έλλειμμα, στις ομοσπονδίες αθλημάτων και ενώσεις όπως ο ΕΣΑΚΕ χαλάρωσε ήθη και έθιμα. Οι “προεδρεύοντες” και ηγέτες των εκπροσώπων ενός σπορ, έγιναν με το πέρασμα των ετών σχεδόν πολιτικά (δηλαδή παραπολιτικά) πρόσωπα, με την όρεξη για πρόοδο του εκάστοτε αθλήματος να μπαίνει στο συρτάρι, αλλά την επιθυμία για προβολή, φώτα, δημοσιότητα και εξυπηρέτηση συμφερόντων να γίνονται χούι.

Και δυστυχώς, στην περίπτωση του ΕΣΑΚΕ, αυτό πληρώθηκε. Κόστισε. Και δεν θα αναφερθώ απαραίτητα στο αν ο x Οικονομίδης (ή ο συγκεκριμένος Οικονομίδης) προωθούσε συμφέροντα του Παναθηναϊκού, ούτε για το ποιον θέλει ο καθένας να βολέψει, μόλις πιάσει προεδρική θέση. Αυτά άλλωστε, αφορούν τις ίδιες τις ομάδες που έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα και πολλές φορές χάνουν το νόημα του κοινού συμφέροντος που δεν είναι άλλο από τη βελτίωση του αθλήματος, των οικονομικών συνθηκών που διέπουν μια λίγκα και γενικώς του να κάνουν καλύτερα το περιβάλλον στο οποίο ζουν σαν αθλητικές οντότητες.

Από το μηδέν (και το τίποτα)

Το ερώτημα (και η απάντηση εύκολη) είναι “τι ουσιαστικό αφήνει πίσω του ο Οικονομίδης για να παραλάβει ο Χαλβατζάκης;” και από πού πρέπει να το πιάσει ο νέος (και σε ηλικία, σημαντικό) πρόεδρος του ΕΣΑΚΕ, για αν το πάει λίγο καλύτερα το όλο πράγμα. Γιατί, καλές είναι οι εκλογικές νίκες, αλλά πάντα κρατούν μόνο μια βραδιά. Την επόμενη μέρα, αυτός που υποτίθεται ζήτησε την ψήφο του λαού (στην προκειμένη των ομάδων) οφείλει να δουλέψει. Δεν έχω αμφιβολία, αλλά ούτε και σιγουριά για το αν θα δουλέψει ο μέχρι πρότινος εκπρόσωπος του Πανιωνίου. Δεν τον ξέρω άλλωστε.

Τον μοναδικό που “αναγνώριζα” ως άνθρωπο του μπάσκετ, σε αυτήν την αναμέτρηση, ήταν τον Ευθύμη Ρεντζιά, αλλά ένα καταστατικό του 1992 και μια απαρχαιωμένη καθεστωτική νοοτροπία, όπως αυτή που διέπει τις αρμόδιες αρχές στο ελληνικό μπάσκετ, τον κράτησαν εκτός αναμέτρησης. Έπρεπε να είναι πέντε χρόνια σε ΚΑΕ. Γιατί; Για να ξέρει τα κατατόπια; Τέλος πάντων. Και ο ίδιος ο Ρεντζιάς εκτέθηκε άλλωστε. Δεν γίνεται να μην είχε κάποιον να του πει “υπάρχει και αυτή η παράμετρος”, ώστε να γλιτώσει το “κάψιμο”.

Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι ο πρώην παίκτης του Δαναού Τρικάλων, του ΠΑΟΚ, της Μπαρτσελόνα, των 76ers, της Ούλκερ, της Σιένα και της Βαγιαδολίδ θα ήταν ο Μεσσίας, αλλά περνώντας από Ισπανία, Τουρκία, Ιταλία και ΝΒΑ όλο κάτι θα είδε για να έχει ως παραστάσεις και παραδείγματα, για να πει καμιά ιδέα βελτίωσης αυτού που βλέπουν τα μάτια μας κάθε Σάββατο και Κυριακή. Αυτό καλείται, τώρα, να κάνει και ο σεμνός σε δηλώσεις (καλό αυτό) Γιώργος Χαλβατζάκης. Να δώσει ιδέες, να μοιράσει πάσες, αφού στο μπάσκετ είναι σημαντικότερο να πασάρεις από το να σουτάρεις. Αν σε νοιάζει μόνο πόσους πόντους έβαλες (ή δικά σου συμφέροντα εξυπηρέτησες) δεν κάνεις για το παρκέ.

Χρειάζεται να πάει μπροστά τη λίγκα. Αν το σκεφτείς, δεν είναι τόσο δύσκολο όσο ακούγεται, καθώς όλο αυτό το διάστημα μόνο πίσω πήγαινε.

Και είναι κρίμα, όταν έχεις τον πρωταθλητή Ευρώπης Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό των έξι ευρωπαϊκών τροπαίων, ανθρώπους στο άθλημα όπως ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος, ο Ηλίας Λιανός, ο Κωστής Ζομπανάκης στο Ρέθυμνο (οι οποίοι έχουν ως κύριο κίνητρο το κόλλημά τους με το μπάσκετ και όχι απαραίτητα το να βγάλουν χρήματα - όχι, φυσικά ότι αν οι ΚΑΕ μπορούσαν να είναι κερδοφόρες, δεν θα το ήθελαν) και ομάδες όπως ο Κολοσσός Ρόδου που έχει στρέψει ένα ολόκληρο νησί προς το μπάσκετ, να μην κάνεις κινήσεις αποκλειστικά και μόνο για ανάπτυξη και προώθηση του προϊόντος σου.

Ιδέες υπάρχουν, αποφάσεις χρειάζονται

Βλέπεις, για παράδειγμα, την επιπέδου HBO μίνι ταινία του ΝΒΑ για τον τέταρτο τελικό των Χιτ με τους Θάντερ και σε πιάνει ενθουσιασμός για αυτό που παρακολουθείς και κατάθλιψη για αυτό που δεν έχεις. Κοιτάς προς την ACB μεριά και αναρωτιέσαι αν οι Ισπανοί είναι πιο έξυπνοι και σκέφτονται διαρκώς τρόπους για να μαζέψουν περισσότερο κόσμο στα γήπεδα ή στο site της λίγκας, το οποίο είναι ένας παράδεισος multimedia υλικού, την ώρα που στα ελληνικά sites είτε του ΕΣΑΚΕ, είτε της ΕΟΚ, δεν έχει καν βίντεο τα στιγμιότυπα των αγώνων.

Και είναι γεγονός, ότι από τον ΕΣΑΚΕ, σε άλλες θέσεις, όπως στο marketing ή στο γραφείο Τύπου πέρασαν ή υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν ιδέες βλέπουν πράγματα στο εξωτερικό, μπορούν να προτείνουν δύο τρία έξυπνες κινήσεις, αλλά τα προηγούμενα χρόνια, όσοι έπαιρναν τις αποφάσεις, αδιαφορούσαν για την ουσία του θεάματος και στόχευαν μόνο στον άρτο. Και είναι ξεκάθαρο και απολύτως λογικό, να μην μπορούν να αλλάξουν όλα προς το καλύτερο μέσα σε μια μέρα.

Αλλά σίγουρα υπάρχουν πράγματα για να γίνει πιο ανταγωνιστικό το πρωτάθλημα (από το σύστημα των play off που είναι μισό ευρωπαϊκό, μισό ελληνικό), μέχρι τις ημέρες και τις ώρες διεξαγωγής των αγώνων ως την παραδοχή ή ότι δεν γίνεται 20 χρόνια το μοναδικό event του ελληνικού πρωταθλήματος να είναι το All Star Game (που φέτος δεν έγινε κιόλας).

Ο Γιώργος Χαλβατζάκης υποσχέθηκε “χαμηλό προφίλ και σκληρή δουλειά” και είναι μια καλή αρχή για να μπουν κάποιες βάσεις. Ωστόσο, η αποστολή δεν είναι εύκολη. Υπάρχουν ομάδες χωρίς χρήματα, χωρίς διοικήσεις, με γήπεδα που δεν γεμίζουν, τα media είναι σε απόσταση από τη λίγκα και οι πρωταγωνιστές (οι παίκτες και οι προπονητές δηλαδή) δεν έχουν μια καθιερωμένη και συγκεκριμένη επαφή με τα ΜΜΕ, δηλαδή αυτά που θα τους φέρουν ακόμη πιο κοντά στο κοινό τους. Αν δεν σε λένε Σπανούλη ή Διαμαντίδη και δεν παίζεις στον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό, κανείς δεν σου ζητάει μια δήλωση και κανείς δεν προσπαθεί να σε γνωρίσει στους “πελάτες” του προϊόντος, δηλαδή τους φιλάθλους-αναγνώστες-ακροατές-τηλεθεατές.

Και όσο η γενικότερη οικονομική κατάσταση της χώρας, πετσοκόβει ή ακυρώνει εντελώς τις επιχορηγήσεις και το εύκολο κρατικό χρήμα, θα δημιουργείται ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη για εκ των έσω λύσεις. Οι ομάδες, δηλαδή ο ΕΣΑΚΕ, οφείλει και πρέπει να βρει τρόπους για να πάει το άθλημα του μπάσκετ μπροστά. Με σύμμαχο και όχι παρατηρητή ή άμοιρη ευθυνών την ΕΟΚ, με τις ΚΑΕ έτοιμες να πουν “ναι” σε προτάσεις και ιδέες χωρίς δεύτερες ή κρυφές σκέψεις, με τους παίκτες υποστηρικτές (τον ΠΣΑΚ δηλαδή, αφού για τη δουλειά τους πρόκειται) και τους τρίτους (εμάς τους δημοσιογράφους και τους φιλάθλους) χωρίς προκαταλήψεις.

Το μπάσκετ είναι άθλημα που διαρκώς εξελίσσεται, διαρκώς βελτιώνεται. Βγαίνουν καλύτεροι παίκτες, πιο γρήγοροι, νέα συστήματα, μέχρι και νέα παπούτσια. Σε όλες τις προηγμένες μπασκετικά χώρες, η βελτίωση και η πρόοδος, η δουλειά γύρω από το αντικείμενο είναι το ζητούμενα, όχι το καθισιό σε καρέκλες. Ας ευχηθούμε, λοιπόν, ότι ο Γιώργος Χαλβατζάκης θα ξεκινήσει με τρέξιμο και ότι θα αργήσει να “κάτσει” στη δική του.