Όταν μιλάει ο Ντούντα...

Η αλήθεια είναι ότι δεν το πίστευα, όταν το είδα. Δέκα ημέρες πριν το ντέρμπι του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό και ο «Πρωταθλητής» να φιλοξενεί συνέντευξη του Ντούσαν Ίβκοβιτς; Κοίτα να δεις πώς αλλάζουν τα πράγματα με μια θητεία στο στρατό. Αφήνεις πίσω μια ομάδα με έναν προπονητή που δεν ήξερε πώς να χειριστεί τα ΜΜΕ και επιστρέφεις για να συναντήσεις τον Ντούντα, που τα λέει όπως του έρχονται και όπως τα πιστεύει. Και σε όποιον αρέσουν.

Αλλά αυτός είναι ο Σέρβος και για αυτό ήρθε: επειδή δεν φοβάται, δεν κρύβεται, δεν φυλάει τα ρούχα του για να έχει τα μισά. Προτιμάει να βγει γυμνός στους δρόμους και να φωνάξει, παρά να κάτσει πίσω, κουκουλωμένος και να ακούει τους άλλους να μιλούν για εκείνον.

Όμως, ύστερα από τόσα χρόνια προσπάθειας, με απόπειρες που πήγαν στο βρόντο, με αλλαγές στον πάγκο, στο ρόστερ, ακόμη και στο δάπεδο του παρκέ, ο Ολυμπιακός έπρεπε να βρει έναν άνθρωπο για να πάρει την κατάσταση και τις ευθύνες στα χέρια του. Να θέσει τους όρους του, να βάλει τα όρια ανάμεσα στον πάγκο και τους παίκτες, να μαζέψει τα λουριά και να σφίξει τα γκέμια.

Επαγγελματίας γίνεσαι, δεν γεννιέσαι

"Κομμένα τα γελάκια" είπε ο "Σοφός" ενόψει του ντέρμπι και δεν το είπε τυχαία τώρα, δέκα μέρες πριν. Ωραίο. Όπως και το άλλο, το "δεν θέλω να μιλήσω για αυτά που βρήκα εδώ, αφήστε το, σας παρακαλώ, δεν είναι σωστό!". Γιατί, αν το πιο δύσκολο εγχείρημα του Ίβκοβιτς στη δεύτερη θητεία του στον Ολυμπιακό, δεν είναι να μάθει μπάσκετ και συστήματα τους παίκτες (και από τα δύο ξέρουν και μάλιστα, όσο λίγοι παίκτες στην Ευρώπη), αλλά "να τους κάνω επαγγελματίες" όπως είπε ο ίδιος.

Και μέχρι τώρα το έχει καταφέρει, αν και είναι νωρίς για να είμαστε σίγουροι για τα αποτελέσματα αφού σε αυτό το σημείο της σεζόν ούτε φορμαρισμένη μπορεί (ή πρέπει) να είναι μια ομάδα, ούτε –στην περίπτωση του Ολυμπιακού- έχει δώσει σημαντικούς, δύσκολους και καθοριστικούς για την εξέλιξη της χρονιάς αγώνες.

Οπότε, στοιχεία όπως η σωστή προσέλευση όλων στις προπονήσεις, η όσο το δυνατόν καλύτερη πειθαρχία εντός και εκτός παρκέ (δεν είναι ακόμη απόλυτη, αφού δεν είναι εύκολο να σβηστούν νοοτροπίες ετών), η συγκεκριμένη φιλοσοφία που θέλει να περάσει μέσα στο παιχνίδι (και κάποια στιγμή θα του βγει, διαφορετικά θα έχει αποτύχει και δεν το θέλει σε καμία περίπτωση αυτό το… αγύριστο κεφάλι) και άλλες λεπτομέρειες που μπορεί να μην φαίνονται στο μάτι του απλού φιλάθλου, αλλά παραφαίνονται στα μάτια των παικτών.

Αλήθειες δια στόματος Ντούντα

Ο Ίβκοβιτς στη συνέντευξη (την οποία παραχώρησε στους συναδέλφους Νίκο Βαρλά και Δημήτρη Μιναρετζή) δεν φοβήθηκε, ούτε σκέφτηκε πολύ για να πει αυτό που ξέρουν όλοι, ακόμη και ο ίδιος ο παίκτης: «Βρήκα τον Παπαλουκά… άλλο παίκτη». Ναι, ο αρχηγός του Ολυμπιακού στα δύο χρόνια της επιστροφής του στο Λιμάνι, δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτός που έπαιζε στα παγωμένα παρκέ της Μόσχας. Φέτος, όμως, έχει αλλάξει, έχει βελτιώσει το σώμα του, έχει ηρεμήσει το μυαλό του, έχει βρει τον Ντούντα να επικοινωνεί στον πάγκο και έστω και στην τελευταία (με βάση το συμβόλαιό του) σεζόν στον Ολυμπιακό πάει να κάνει την προσωπική του ρελάνς, και πιστέψτε με, το θέλει όσο τίποτα.

Και ποιος άλλος προπονητής, θα έλεγε καθισμένος στον πάγκο του Ολυμπιακού, ότι ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς είναι ο καλύτερος προπονητής της Ευρώπης, χωρίς να πει από μέσα του «και τώρα που το είπα, πως γλιτώνω;». Αυτός το είπε, γιατί το πιστεύει και γιατί στο φινάλε, αν δεν ήταν ο Ίβκοβιτς, ο Ομπράντοβιτς μπορεί να μην είχε έρθει ποτέ στην Ελλάδα (και εν τέλει τον Παναθηναϊκό).

Α, μην το ξεχάσω: και ποιος θα έλεγε «θα ήθελα τους Κλέιζα και Τσίλντρες», παραδεχόμενος ότι ναι μεν από τη μία ο Ολυμπιακός έχει φτιάξει ένα βελτιωμένο σύνολο (σε σύγκριση με όλα τα προηγούμενα), αλλά του λείπουν κάποιες μονάδες που θα έκαναν τη διαφορά σε θέσεις όπως το «3» και το «4», αφού στους γκαρντ, όσο και αν φωνάζει ο κόσμος ότι ο Γκόρντον δεν είναι αρκετός, με Σπανούλη, Παπαλουκά, Τεόντοσιτς, η αλήθεια είναι πως φτάνει και περισσεύει (κάποιος πρέπει να παίζει και άμυνα, άλλωστε).

Ωραίος λοιπόν, ο Ντούντα, σαν Σέρβος, σαν Έλληνας, σαν Σερβοέλληνας. Και τώρα που τα γράφω σκέφτομαι αυτό που έλεγε ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ότι «κανείς δεν είναι πάνω από την ομάδα». Εν μέρει δίκιο είχε, αλλά στον Ολυμπιακό των 13 (και βάλε) ετών χωρίς πρωτάθλημα, ίσως είναι καλύτερο πιο αποδοτικό να είναι λίγο πάνω από την ομάδα ο προπονητής. Και ο Ντούντα την ξέρει αυτή τη δουλειά, καλύτερα από τον καθένα. Ναι, καλύτερα κι από τον κουμπάρο του.