Έβρισαν, λέει, τη μάνα του Διαμαντίδη και αυτή του Φώτση (που έφυγε πριν λίγες ημέρες από τη ζωή), οι Αρειανοί και ξαφνικά η συμπεριφορά των οπαδών του Άρη έγινε πρώτη είδηση στα αθλητικά Μέσα και τα παραθλητικά (τα social ντε) βοηθήματα των Μέσων. Λες και έγινε πρώτη φορά, λες και ήταν η τελευταία φορά.

Οι Παναθηναϊκοί βρίζουν τη μάνα του Σπανούλη κάθε φορά που φτάνει στην Κύμης, οι Ολυμπιακοί του Διαμαντίδη κάθε φορά που θέλει να κάνει τη δουλειά του στο ΣΕΦ και οι Αρειανοί, οι ΠΑΟΚτσήδες βρίζουν ο ένας τη μάνα του άλλου και όταν ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη ομάδα από την Αθήνα, βρίζουν μαζί την Αθηναία μάνα.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ (και μάλιστα μεγάλη): Δεν πρέπει να τσουβαλιάζουμε φιλάθλους, οπαδούς και όσους πάνε στο γήπεδο επειδή το 10% γιορτάζει την παγκόσμια ημέρα της μητέρας με τον πιο χυδαίο τρόπο. Απλώς στα ελληνικά γήπεδα οι λίγοι βρίσκουν και τα κάνουν.

Άλλωστε, σήμερα μια μέρα μετά από άλλη μία βραδιά του ελληνικού μπάσκετ, που έχει το θράσος να αποκαλεί τα παιχνίδια των play offs όπως γίνεται στη Euroleague και το NBA (game 1, game 2 και πάει λέγοντας) κανείς δεν πρόκειται να ασχοληθεί με το ζήτημα. Ο Κοντονής ψάχνει να βρει ξένο διαιτητή και ξένους φιλάθλους για να γίνει ο τελικός Κυπέλλου ποδοσφαίρου που έχει ξεπεράσει κάθε όριο παρωδίας, ο ΕΣΑΚΕ ακόμα δεν έχει δείξει σημεία ζωής και μάλλον ασχολείται με το επόμενο All Star Game και οι μόνοι που βλέπεις να γράφουν καμιά αράδα είναι δημοσιογράφοι σαν και του λόγου μου, που ο καθένας για διαφορετικούς λόγους (άλλος γιατί αγαπάει το μπάσκετ, άλλος γιατί αγαπάει τον Διαμαντίδη, άλλος επειδή ήξερε τη συγχωρεμένη μητέρα του Φώτση) προσπαθούμε να πούμε κάτι, μέχρι να πάμε στην επόμενη δουλειά της ημέρας.

Κι εμείς μάλιστα, οι δημοσιογράφοι, επειδή άλλες φορές έχουμε περισσότερες δουλειές ή πάλι μας διακατέχουν τον καθένα διαφορετικοί λόγοι, δεν ασχολούμαστε με όλες τις μάνες. Τι έχει δηλαδή η μάνα ενός παίκτη στην Α2, στο πηγάδι κατούρησε για να πρέπει να τη βρίζουν και να μην ανοίγει ρουθούνι; Η μάνα του Πεδουλάκη, του Μπαρτζώκα, του κάθε Έλληνα προπονητή που είναι όρθιος στον πάγκο, τι παραπάνω ή παρακάτω έχει, για να επιτρέπουμε στον καθένα από την κερκίδα να την αποκαλέσει πουτάνα; Εσύ δηλαδή, αν περάσει ένας στο δρόμο δίπλα σου που δεν τον ξέρεις και γυρίσει και σου βρίσει τη μάνα σου, θα το θεωρήσεις κάτι νορμάλ και θα πεις “ας συνεχίσω τη δουλειά μου”. Όχι. Ο παίκτης όμως πρέπει συνεχίσει τη δουλειά του, ο προπονητής πρέπει να παραμείνει ήρεμος, γιατί πληρώνονται λέει.

Σόρι, αλλά δεν πληρώνεται κανένας από αυτούς για να του πουτανιάζουν τη μάνα. Πληρώνονται για να παίζουν, για να προπονούν, για να αποτελούν σωστά role models προς τους νέους, για να έχουν το μυαλό μέσα στο κεφάλι τους, για να δουλεύουν καθημερινά, πληρώνονται αδρά (οι επαγγελματίες) για να αντέχουν την κριτική, πληρώνονται για να βρίσκουν τον τρόπο μετά από μια μεγάλη ήττα ή αποτυχία να συνεχίσουν, αλλά όχι δεν πληρώνονται για να τους βρίζουν τη μάνα. Και στην τελική γιατί μόνο τη μάνα ρε παιδιά; Αδικία δεν είναι να μην ακούνε κάτι και οι πατεράδες; Τι σοβινιστικό υπόβαθρο είναι αυτό που υπάρχει στην Ελλάδα και οι μόνες που φταίνε πάντα στα ελληνικά γήπεδα είναι οι μάνες; Και κάτι ακόμα; Γιατί στην Ελλάδα αποκαλούμε ορισμένους “λαούς”, μπασκετικούς;

Τι ακριβώς σημαίνει ότι ο κόσμος του Άρη είναι μπασκετικός; Ξέρει από isolation και transition game; Ο κόσμος του Παναθηναϊκού που έρχεται δεύτερος σε αυτό το άτυπο ranking, έκανε προετοιμασία τόσα χρόνια στο Ζλάτιμπορ με την Ομπράντοβιτς και τους παίκτες; Και αν αυτοί είναι μπασκετικοί λαοί, τότε οι άλλοι σημαίνει ότι κάνουν συνέχεια βήματα και δεν ξέρουν τα βασικά, περί τριπλής απειλής και άμυνα με χέρι στην μπάλα; Οι λαοί δεν χρειάζεται να είναι μπασκετικοί ή ποδοσφαιρικοί. Δεν χρειάζεται καν να είναι λαοί. Αρκεί να είναι φίλαθλοι και να αγαπάνε αυτά τα games που λέει και ο ΕΣΑΚΕ τελευταία, να θέλουν τελικούς Κυπέλλου ποδοσφαίρου και όχι να κρυφοκοιτάνε τη Λέστερ, λες και βλέπουν premium πορνογραφική ταινία ξένης προέλευσης, επειδή στην Ελλάδα η ποιότητα λείπει ακόμα και από την τσόντα.

Όσο για το αν ο Διαμαντίδης προκαλεί μέσα στο γήπεδο ορισμένες φορές, ο Σπανούλης πρόδωσε, ο Μπουρούσης είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος του ελληνικού και όλα αυτά τα φθηνά επιχειρήματα, δεν θέλω να τα ακούσω, με συγχωρείτε. Μπες μέσα στο γήπεδο να παίξεις και αν μείνεις 100% ίδιος, ανέγγιχτος και απαθής, έλα μετά να μας το πεις να σε βάλουμε σε πειραματικό εργαστήριο. Αυτό που λέω δεν δικαιολογεί οποιαδήποτε λάθος συμπεριφορά, αλλά μην ισοπεδώνουμε χαρακτήρες και καριέρες επειδή έτσι. Τον Διαμαντίδη τον χειροκροτούν όπου πάει, θέλουν μια φωτογραφία, μια φανέλα, μια απλή χειραψία σε αυτήν την τελευταία χρόνια, ο Σπανούλης λογικά θα βιώσει το ίδιο και ο Παπαλουκάς είχε ανάλογες τιμές. Πολλοί Έλληνες παίκτες αυτής της γενιάς είναι από τα καλύτερα προιόντα της Ελλάδας εδώ και 15 χρόνια και τα μοναδικά εξαγώγιμα που έχουμε. Κι όμως, εδώ στην Ελλάδα τους βρίζουμε.

Μην χαλάτε την ενέργεια σας και την ηρεμία σας. Ο Έλληνας πάντα θα φθονεί τον Έλληνα που πέτυχε. Στο βάθος, έτσι σκεφτόμαστε για το διπλανό μας και η πολιτική, οικονομική, αθλητική και γενικώς η ιστορία αυτού του τόπου έρχεται να το επιβεβαιώσει κάθε τρεις και λίγο. Κανείς δεν βρίζει τη μάνα του Διαμαντίδη ή του Σπανούλη επειδή τα έχει με τον Διαμαντίδη ή τον Σπανούλη. Με τον εαυτό του τα έχει, που δεν μπόρεσε να γίνει κάτι τόσο μεγάλο. Μετά τη ζήλια, έρχεται ο φθόνος. Μαζί γεννούν το μίσος και το μίσος φέρνει εκδίκηση. Στο μυαλό όσων βρίζουν τη μάνα των αθλητών είναι η εκδίκηση. Ποια είναι η πρώτη πράξη μετά την απόφαση για εκδίκηση; Η βία, λεκτική και μη. Είδες τι ψυχολογικά μπορεί να κρύβει μια “πουτάνα μάνα”;