Αρχηγού παρόντος λέει η ρήση από την οποία (φαινομενικά) προέρχεται ο τίτλος του άρθρου, όμως όχι, η δυνατότητα του Βασίλη Σπανούλη να αλλάζει τη ροή και δυνητικά το αποτέλεσμα ενός αγώνα, όπως έκανε με την Ουνικάχα, δεν είναι το μοναδικό νόημα του συγκεκριμένου τίτλου. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού εκτός του ότι για ένα ακόμα παιχνίδι έδειξε πως μετά τον χαμένο προημιτελικό του Κυπέλλου από τον Παναθηναϊκό διανύει πιθανότατα την πιο παραγωγική (δεν θέλω να πω “καλύτερη”, γιατί ακόμα κρίνονται τίτλοι) χρονιά του με τη φανέλα του Ολυμπιακού, μοίρασε 10 ασίστ και με αυτές ανέβηκε στην τρίτη θέση της σχετικής κατηγορίας όλων των εποχών της Euroleague.

Πάνω από τον Πριτζιόνι, πάνω από τον Γιασικεβίτσιους και τον Τεόντοσιτς που ακόμα έχει χρόνια μπροστά του, πιο ψηλά από τον Χουέρτας, τον Χόλντεν και τον Λάκοβιτς. Δύο θέσεις πιο ψηλά; Ο Θοδωρής Παπαλουκάς που τερμάτισε την καριέρα του με 977 ασίστ και ο Δημήτρης Διαμαντίδης ο οποίος με περισσότερες από 1000 ασίστ εξακολουθεί να μοιράζει μπάλα και παιχνίδι για όσο τον κρατούν όχι τα πόδια του, αλλά η όρεξη και η αγάπη του για το άθλημα. Δείτε και το σχετικό πίνακα, για να καταλάβετε με τα μάτια σας, ότι οι καλύτεροι πασέρ της Euroleague είναι οι τρεις καλύτεροι Έλληνες παίκτες που έχουμε δει και απολαύσει τα τελευταία 15 χρόνια.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ πάντα ήμουν υπέρ της πάσας (εντάξει και του τρίποντου, αλλά σε δεύτερο χρόνο). Απλή, εντυπωσιακή, δεν έχει σημασία. Αποτελεσματική να είναι πάσα, δηλαδή να βγάζει ελεύθερο σουτ ή να κυκλοφορεί/κινεί σωστά την επίθεση στο αμέσως επόμενο στάδιο ενός play, ενός συστήματος, είναι αρκετή για να αποτελεί τον σημαντικότερο κρίκο σε μια επίθεση 24 δευτερολέπτων. Χωρίς το σωστό passing game, δεν μπορεί να υπάρξει ισορροπία σε μια επίθεση, γι’ αυτό και οι παίκτες που είχαν το συγκεκριμένο στοιχείο τους, είναι αυτοί που πάντα μπορούσαν (και θα μπορούν) να βρίσκονται ένα βήμα παραπέρα ή παραπάνω από τους υπόλοιπους. Στην περίπτωση μάλιστα του Σπανούλη, γιατί αυτός είναι η αφορμή της συζήτησης, είναι σημαντικό να τον διαχωρίσει κανείς από τους Παπαλουκα και Διαμαντίδη καθώς κατάφερε να είναι πολύ καλός πασέρ, όντας πρωτίστως καλός εκτελεστής. Για έναν παίκτη που (κατηγορείτε σε αρκετές στιγμές) ότι κρατάει αρκετά την μπάλα πάνω του, οι 4.17 ασίστ που μοιράζει σε αυτά τα 252 παιχνίδια, είναι ένας καλός δείκτης για να “μπουκώσουμε”, που λένε και στο χωριό μου.

Θα μου πεις, σημασία δεν έχει να κερδίζει η ομάδα και όχι να πιανόμαστε από τους αριθμούς του κάθε παίκτη. Ναι, αλλά η ομάδα (=Ολυμπιακός) κερδίζει και μάλιστα όπως πολύ σωστά έθεσε ο Διαμαντόπουλος “ΜΟΝΗ ΤΗΣ” και χωρίς να είναι το αποκούμπι κανενός, γιατί ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι, το έχει αποδείξει ολάκερη η ερυθρόλευκη ιστορία που σύντομα κλείνει τα 90 της χρόνια. Οπότε ας μείνουμε στα δικά μας. Ο Kill Bill έχοντας γνώση ότι από αυτόν αρχίζει και τελειώνει η ομάδα του Ολυμπιακού τα χρόνια που βρίσκεται στον Πειραιά, προσπαθεί ανά αγώνα να φορέσει το μανδύα του εκτελεστή ή του δημιουργού, ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν στην άμυνα του αντιπάλου. Τις βραδιές που καταλαβαίνει νωρίς, ότι μπορεί (γιατί πάντοτε πρέπει) να μοιράσει σωστά το παιχνίδι στους υπόλοιπους, αλλάζει την κατάσταση υπέρ του και υπέρ των ερυθρόλευκων. Γιατί:

α) βάζει από νωρίς τους συμπαίκτες στο ρυθμό του αγώνα και εκείνοι που βρίσκονται σε καλή βραδιά κάνουν ένα βήμα μπροστά για να ξεχωρίσουν

β) δίνει ανάσες στον εαυτό του, άρα και στιγμές για να καθαρίσει το μυαλό του

γ) δυσκολεύει την αντίπαλη άμυνα (=προπονητή), γιατί της βάζει δίλημμα ποιον να προσέξει περισσότερο, τον Σπανούλη με την μπάλα ή τον Σπανούλη χωρίς την μπάλα;

δ) αρέσει στον ίδιο να δίνει ασίστ/μοιράζει καλά το ματς και του δημιουργεί καλή ψυχολογία, άρα και ισορροοπία, στις υπόλοιπες επιθετικές επιλογές του.

Σε αντίθεση με τον Διαμαντίδη και τον Παπαλουκά παλιότερα, που είχαν την ευθύνη και το άγχος του να κρατήσουν την ομάδα συντονισμένη και καλοκουρδισμένη κάθε στιγμή του αγώνα, ο Σπανούλης λειτουργεί ένα ποσοστό πιο ελεύθερα, αφού δεν έχει αυτό το ρόλο μέσα στην πεντάδα, γι’ αυτό και πολλές φορές θα κάνει το παραπάνω (ενώ σκεφτείτε πόσο διαφορετικά προσεκτικός είναι ο Διαμαντίδης και πόσο ακόμα πιο συγεκριμένος στις κινήσεις του ήταν ο Παπαλουκάς τα προηγούμενα χρόνια πάνω στο παρκέ). Για να υπογραμμίσω μάλιστα και αυτό που ανέφερα νωρίτερα, ότι ο Σπανούλης φέτος είναι περισσότερο παραγωγικός από ποτέ, να πω ότι “τρέχει” με το 2ο καλύτερο μέσο όρο του σε πόντους μετά το 2011-12 (16.1 έναντι 16.7), αλλά έχει μοιράσει ήδη 100 ασίστ έναντι 83. Και επειδή κάθε ασίστ μετράει με δίποντο ή τρίποντο, μπορείτε εύκολα να βγάλετε τη συνολική σοδειά 2015, που φαίνεται πως είναι η πιο μεστή (το γιατί και τα πώς, σε άλλο κείμενο, αφού πρώτα δούμε τι θα αφήσει πίσω της η χρονιά) του 33χρονου σχεδόν Βασίλη Σπανούλη.

‘Εχοντας αυτά κατά νου και με απόλυτα σύμφωνη γνώμη στο “μια πάσα κάνει χαρούμενους δύο ανθρώπους” που έχω ακούσει από 1-2 καλούς προπονητές, αλλά πάντα συνδεδεμένη η φράση με τον Παναγιώτη Γιαννάκη, να πω ότι ένας “ευτυχισμένος -άρα και καλός- Σπανούλης” κάνει χαρούμενους πολλούς περισσότερους ανθρώπους, έστω και αν δεν γεμίζουν το γήπεδο. Οπότε, με τον αρχηγό του σε καλή κατάσταση, είναι φανερό εδώ και μήνες ότι ο Ολυμπιακός βαδίζει σε καλό δρόμο, κερδίζει, προχωράει και σε λίγο θα μπει στους μήνες της φωτιάς. Spring is coming που (θα ήταν ωραία να) λένε και στο Game of Thrones.