Καλοί οι σουτέρ και τα τρίποντα για να θορυβήσεις τον αντίπαλο, σημαντικό το να τρέχεις γρήγορα στην επίθεση ύστερα από ένα αμυντικό ριμπάουντ, ζωτικής σημασίας να έχεις «κοντούς» που μπορούν να δημιουργήσουν παιχνίδι και όχι απλώς να εκτελέσουν. Όμως, αν δεν έχεις inside game ως ομάδα, τότε δεν μπορείς να καταλάβεις πώς μπορείς πραγματικά να ελέγξεις έναν αγώνα μπάσκετ.

Προφανώς, αυτή η εισαγωγή μοιάζει με «μάθημα» (και τώρα όπως τη διάβασα κι εγώ άλλη μια φορά, σαν απόσταγμα ενός που νομίζει ότι είναι και καλά κάτι σας είπε), αλλά είναι πραγματικότητα και στην προκειμένη περίπτωση μια πραγματικότητα που ο Ολυμπιακός δεν είχε επαφή μαζί της για αρκετά χρόνια.

Και το γράφω αυτό, αναλογιζόμενος πολλά:

Ναι, ξέρω πως ο Λάζαρος Παπαδόπουλος δεν είναι ο καλύτερος, εντυπωσιακότερος, πιο γρήγορος (ή ακόμη και συμπαθής για εξωαγωνιστικούς λόγους) ψηλός της Ευρώπης, αλλά αν ακόμη και αν βγάλουμε το θεωρητικό επιχείρημα «πως θα μπορούσε να είναι, αν είχε πάρει άλλες αποφάσεις στη ζωή και την καριέρα του», παραμένει ένας παίκτης που ξέρει όσο λίγοι, να ποστάρει. Να βάλει πλάτη, να πάρει την μπάλα κοντά στο καλάθι, τέλος πάντων, και να σκεφτεί τι να την κάνει.

Γιατί, πριν προλάβει κάποιος να γράψει ήδη από κάτω πως ο Ολυμπιακός είχε τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη, να θυμίσω πως ο «Σόφο», έχει μια μοναδική –φυσική- δυνατότητα να πάρει την μπάλα και όποιον βρει πίσω του ή μπροστά του, για να τη βάλει στο καλάθι ή να πάρει φάουλ ή να «κλείσει» την άμυνα πάνω του. Όμως, είχε και έχει μια ασταθή απόδοση στο να την ξαναβγάλει έξω (όχι γιατί δεν θέλει, αλλά λόγω ισορροπίας πολλές φορές ή γιατί πολύ απλά, όπως λένε προπονητές «δεν βλέπει πάνω και πίσω από τον ώμο του, στην αδύνατη πλευρά»)

Όσο για τον Μπουρούση, ο Γιάννης δεν είχε ποτέ ως δυνατό σημείο του το παιχνίδι με την πλάτη. Είχε και έχει άλλα, αρκετά καλά και θετικά σημεία, που τον διαφοροποιούν από πολλούς ψηλούς της Ευρώπης, αλλά όχι αυτό. Και αυτό, επαναλαμβάνω πως είναι σημαντικότατο. Ειδικότερα, όταν έχεις φέτος, ως Ολυμπιακός, έναν Γιώργο Πρίντεζη και έναν Κώστα Παπανικολάου σε upgraded ρόλους (οι οποίοι ξέρουν να κινούνται μακριά από την μπάλα), έχεις σουτέρ όπως ο Γκετσεβίτσιους, τεσσάρια όπως ο Άντιτς που θα σουτάρουν κιόλας και τον Βασίλη Σπανούλη που θέλει κάποιον να τον αποφορτίσει.

Αυτό το τελευταίο, κρατήστε το. Ο Σπανούλης φέτος, όταν ο Λάζος θα παίζει καλά, θα κάνει μεγάλα ματς όπως αυτό με τη Νανσί. Γιατί η γραμμή πίεσης προς τον Red (όντως, πλέον) Bill θα αναγκάζεται να μαζεύεται προς τα μέσα και εκείνος να βρίσκει, ανάσες και χώρους, ώστε όταν θα του έρχεται εκ νέου η μπάλα (κάτι που πρέπει πραγματικά να μετρηθεί φέτος, το πόσο παίρνει την μπάλα στα χέρια του) θα έχει δυνάμεις και σωστές συνθήκες για να την αξιοποιήσει.

Ο Παπαδόπουλος, λοιπόν, που είδαμε στο ματς με τη Νανσί, είναι αυτός που «επέλεξε» ο Ίβκοβιτς, που θυμάται ο Σέρβος ότι είχε κάποτε στη Μόσχα. Βέβαια, το ερώτημα είναι, πόσο σταθερός και με ανοδική απόδοση θα παραμείνει ο Λάζαρος που έχει επιστρέψει από τη λήθη και την... παραλίγο απόσυρση, στην απόλυτη ενεργό δράση.

Τώρα, σχετικά με τον Ολυμπιακό γενικότερα (ή το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό) σηκώνει άλλη συζήτηση (που πρέπει να την κάνουμε), γιατί είναι άδικο σε μια όντως επαγγελματική νίκη όπως αυτή επί της Νανσί, να γράψω κάτι αυτονόητο, πως ο φετινός Ολυμπιακός δεν τρομάζει πολλούς, αλλά ίσως να μην εκθέτει και κανέναν, γιατί πολύ απλά: κάνει αυτά που μπορεί και τις περισσότερες φορές τα κάνει και καλύτερα από το αναμενόμενο (άσχετα αν έχουν έρθει ήττες λόγω ενός κράματος παικτών με έντονη την έλλειψη παραστάσεων).

Σίγουρα, όμως, ο Ολυμπιακός αυτός που εμφανίζεται ως τώρα, έχει ξεκάθαρους αγωνιστικούς στόχους πάνω στο παρκέ, έχει υγεία και ανταγωνιστικότητα κι ας παίζει μεταξύ (πραγματικών) φίλων και αγνώστων (γιατί οι… γνωστοί που θαμπώθηκαν τις τελευταίες σεζόν από μεταγραφές από το ΝΒΑ, έχουν εξαφανιστεί). Μερικές φορές καλύτερα να περνάς τα δύσκολα μόνος σου κι ας μην σου αξίζει…