Στα 3 ματς, το Κύπελλο δώρο (και καθόλου άδωρον)

Στο πόκερ (και γενικότερα σε μια ροτόντα με τσόχα) λένε easy come, easy go. Στον αθλητισμό λένε “σήμερα κερδίζεις, αύριο χάνεις”.

Και κάπως έτσι, σε αυτή την πρόταση περιγράφεται ότι ο Παναθηναϊκός προσγειώθηκε στην ελληνική πραγματικότητα που φέτος και μέχρι στιγμής έχει βαφτεί με ερυθρόλευκα χρώματα (με δύο νίκες του Ολυμπιακού στην κανονική περίοδο και -άλλο- ένα Κύπελλο να σηκώνεται από τα χέρια του Θοδωρή Παπαλουκά), ενώ την ίδια στιγμή η ομάδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς έδειξε για μια ακόμη φορά, ότι μπορεί να μην φτιάχτηκε για να κατακτήσει την Ευρώπη, αλλά έχει δομηθεί -και αποκτήσει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της- για να επιστρέψει στην ελληνική κορυφή.

Το Sport24.gr έγραψε “Απαρά-Μιλος” στον τίτλο του κεντρικού θέματος και λογικά δεν υπάρχει κάποιος για να διαφωνήσει, ότι αυτό το τρόπαιο πιστώνεται εν πολλοίς στον Μίλος Τεόντοσιτς, ο οποίος έβγαλε από ασίστ με κλειστά μάτια, μέχρι τρίποντο με ταμπλό για να οδηγήσει τον Ολυμπιακό στην κούπα.

Δίπλα του ο Γιάννης Μπουρούσης έκοβε κι έραβε μέσα στις δύο ρακέτες, για να δημιουργήσουν ένα ιδανικό “δίδυμο” απέναντι στο γνώριμο Διαμαντίδη-Μπατίστ. Διότι, στο μπάσκετ ένας κοντός και ένας ψηλός σε πολύ καλή μέρα, δίνουν την ισορροπία που ψάχνει η υπόλοιπη ομάδα για κάνει αυτά που έχει ως πλάνο.

Και όντως το πλάνο του Ολυμπιακού δούλεψε για τρίτη συνεχόμενη φορά φέτος. Εμπόδισε τη δημιουργικότητα του Διαμαντίδη, έκλεισε τους διαδρόμους προς το καλάθι (τους οποίους χρησιμοποιούν κατά κόρον οι παίκτες του Ομπράντοβιτς), είχε τον Λουκά Μαυροκεφαλίδη σε ρόλο “5” στο πρώτο ημίχρονο και αυτό απέδωσε και μαζί με την περισσότερη “δίψα”, την ενεργητικότητα και την αποφασιστικότητα που έδειχνε πάνω στο παρκέ (σε σύγκριση με τα ίδια στοιχεία του Παναθηναϊκού) έθεσε τους όρους του.

Ο Ολυμπιακός ήταν αυτός που οδήγησε τη διαφορά στους 11 πόντους και με τα δικά του λάθη άφηνε τον Παναθηναϊκό να μπαίνει στο παιχνίδι. Οι ερυθρόλευκοι ήταν εκείνοι που έκαναν “κουμάντο”, όπως και στα δύο προηγούμενα ματς, αλλά οι ίδιοι ήταν που δεν μπόρεσαν να διασφαλίσουν μια πιο εύκολη νίκη.

Το ξέρω, το Κύπελλο ήταν ο στόχος και από τη στιγμή που κατακτήθηκε (και ο Ολυμπιακός πήρε ένα δώρο για το ξεκάθαρο φετινό 3-0 επί του Παναθηναϊκού), τι να την κάνει την πιο εύκολη νίκη; Θα την έβαζε παρακαταθήκη κι αυτήν ενόψει των τελικών του πρωταθλήματος (είναι το μόνο που του λείπει φέτος πέρα από το πρωτάθλημα, για να πιστέψουν 100% οι ερυθρόλευκοι ότι ήρθε η ώρα τους). Γιατί, δεν ξέρω αν προσέξατε κάποιες δηλώσεις, αλλά από τη μία οι πράσινοι πιθανόν να μην στενοχωρήθηκαν πολύ και οι ερυθρόλευκοι δεν θα κάψουν το Πασαλιμάνι.

Ο Ομπράντοβιτς είπε πώς “δεν συγκρίνεται η Ευρωλίγκα με το Κύπελλο” και έχει δίκιο, αλλά ο Ντούσαν Ίβκοβιτς που πήρε τον πρώτο τίτλο του με τον Ολυμπιακό σε αυτή τη θητεία του έχει κάθε λόγο να χαίρεται (βασικά έχει τρεις, όσες και οι νίκες απέναντι στον κουμπάρο του). Από την άλλη πλευρά ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος εμφανίστηκε... νηφάλιος, ίσα-ίσα δύο γουλιές από το νέκταρ της νίκης πρέπει να επέτρεψε στον εαυτό του να πιει. “Σήμερα, πανηγυρίζουμε, τη Δευτέρα πάλι στις προπονήσεις γιατί σε 10 μέρες παίζουμε τους τελικούς των πλέι οφ”.

Και στην περίπτωσή του, που δεν του έχουν έρθει καθόλου easy αυτά τα δύο Κύπελλα Ελλάδας (με τόση πολυετή προσπάθεια μαζί με τον αδελφό του, Γιώργο), έχει κάθε δικαίωμα να στείλει τους παίκτες που πληρώνει όχι απλά για προπόνηση τη Δευτέρα, αλλά να τους κλειδώσει στο ΣΕΦ. Και αφού ο Ολυμπιακός κλειδώσει και το πρωτάθλημα, μετά θα μπορεί να πανηγυρίζει για ένα ολόκληρο καλοκαίρι.