Αν συναντήσει κάποιος στο δρόμο τον Γιώργο Μπαρτζώκα, μπορεί να του πει ό,τι θέλει, άφοβα. Ακόμη και αν του πετάξει στα μούτρα ένα “είσαι λίγος, δεν κάνεις για τον Ολυμπιακό”, (φράση – φετίχ πριν από ένα μήνα, αμέσως μετά την εντός έδρας ήττα από τη Ζαλγκίρις Κάουνας), ο 47χρονος Έλληνας προπονητής είναι ικανός να μην απαντήσει, να μην αντιδράσει.

Αν, επίσης, του πει κανείς “είσαι προπονηταράς” (τώρα που ο Ολυμπιακός πάει από νίκη σε νίκη), είναι πιθανό να τρέξει να κρυφτεί, όχι από ντροπή, απλώς επειδή στους δύο μήνες που κοουτσάρει (συν τους άλλους που προπονεί) τους ερυθρόλευκους, έχει αποφασίσει να μην ενδίδει σε τέτοιες φιλοφρονήσεις, αφού για τον ίδιο σημασία έχει η ομάδα.

Υπάρχει, όμως, μια λέξη που δεν θέλει να ακούει. Αυτή του “φαβορί”. Στις δηλώσεις του, μετά το ματς με τους Λιθουανούς στο ΣΕΦ κι ενώ την ίδια στιγμή στα αποδυτήρια ο Ντόρσεϊ άφηνε άναυδους συμπαίκτες, διοίκηση και προπονητικό τιμ, ο Μπαρτζώκας δήλωνε “δεν αντέξαμε το βάρος του φαβορί” (πριν συμπληρώσει σε σχέση με τον Αμερικανό πως “όποιος δεν θέλει να παίζει στον Ολυμπιακό, ας φύγει”) προσπαθώντας να περάσει τότε ένα μήνυμα που δεν έφτανε εύκολα ούτε στον κόσμο, ούτε σε όσους έχουν δικαιωματικά ή όχι άποψη για την ομάδα.

Στο Κάουνας και με την ομάδα του να μετράει τέσσερις συνεχόμενες νίκες (επί της Τσεντεβίτα δεν πιάνεται, γιατί τότε ήταν και με το κεφάλι ήδη περασμένο στη θηλιά, πάνω στην αγχόνη), τέσσερις πραγματικά μεγάλες, εμφατικές και άκρως μπασκετικές νίκες, δεν άλλαξε την κασέτα του. “Δεν μπορώ να πω ότι είμαστε φαβορί, υπάρχουν 10 καλές ομάδες στην Ευρωλίγκα. Εμείς, θέλουμε να βελτιωνόμαστε κάθε μέρα. Έχουμε δυνατότητες για ακόμη καλύτερα πράγματα”. Και αυτό το τελευταίο, το λέει γιατί πιστεύει στη συγκεκριμένη ομάδα, στους παίκτες και κυρίως στη δουλειά που γίνεται από όλους στο ΣΕΦ. Η δουλειά, άλλωστε για τον ίδιο, είναι το μοναδικό πράγμα που θεωρεί ως εγγύηση όχι για την επιτυχία (αυτή ποτέ δεν είναι δεδομένη), αλλά για την προσπάθεια και την πορεία στο σωστό δρόμο.

Το μπάσκετ που μπορεί, τίποτα περισσότερο

Και αυτός ο σωστός δρόμος έχει ανοίξει πλέον για τα καλά μπροστά στον ορίζοντα του Ολυμπιακού, ο οποίος μέσα σε ένα μήνα κατάφερε να αλλάξει τα πάντα στο κλίμα, την εικόνα και την απόδοσή του και από ομάδα και πρωταθλητής Ευρώπης έτοιμος να διαλυθεί, έγινε και πάλι σύνολο που παίζει “μαεστρικό μπάσκετ”. Βέβαια, αυτά τα μαεστρικά και γενικώς τα επίθετα θαυμασμού είναι λέξεις που λέγονται και γράφονται, πιο πολύ για τις εντυπώσεις, παρά για την ουσία. Κι εγώ ο ίδιος, κάθομαι μερικές φορές και σκέφτομαι “τι εντυπωσιακό μπάσκετ παίζει ρε ένα μήνα τώρα, ο Ολυμπιακός”. Η πραγματικότητα είναι, ότι παίζει (αυτή την περίοδο) το μπάσκετ που όντως μπορεί, με βάση τους παίκτες και τον προπονητή που έχει στον πάγκο του.

Ο Μπαρτζώκας, δεν ήταν ποτέ προπονητής των εξάρσεων, των πυροτεχνημάτων. Όλες οι ομάδες του δούλευαν πάνω σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο και μια φιλοσοφία, είτε αυτά τα δύο οδηγούσαν στην επιτυχία, είτε όχι. Οι παίκτες παράλληλα, που έχει ο Ολυμπιακός, δεν ήταν ποτέ παίκτες του hall of fame, ούτε πρώτα ονόματα στη μαρκίζα, εκτός φυσικά από τον Βασίλη Σπανούλη και τους Πρίντεζη – Παπανικολάου που θωρακίζονται κάθε χρόνο, για να γίνουν κι αυτοί παίκτες αναλόγου επιπέδου. Συνεπώς, όσο ο Ολυμπιακός στον πρώτο μήνα της σεζόν του (Οκτώβριος) προσπαθούσε με συγκεχυμένους ρόλους, ντεφορμαρισμένους (κάποιους) παίκτες και υπερβάλλοντα ζήλο (που γεννήθηκε μέσα από την ξαφνική, περυσινή επιτυχία) να κερδίσει με το έτσι θέλω και με πράγματα που ήταν εκτός της λογικής του, τόσο το επιθυμητό αποτέλεσμα δεν ερχόταν.

Όποιος θυμάται καλά ή τέλος πάντων, όποιος παρατηρεί καλά, θα είχε προσέξει ότι μέχρι και ο Ντόρσεϊ, που διαμαρτυρόταν για το αν παίρνει την μπάλα κοντά στο καλάθι (κάτι που δεν γινόταν σε καμία περίπτωση επί Ίβκοβιτς, πέρα από εξαιρέσεις, πάνω σε συγκεκριμένες συνθήκες μιας επίθεσης), είχε σταματήσει να κάνει αυτό που ήξερε. Έτρεχε μεν, δεν έπαιζε άμυνα δε. Τουλάχιστον την άμυνα, αυτή, που οδήγησε τον Ολυμπιακό στο περυσινό πρωτάθλημα απέναντι στον Παναθηναϊκό, εξουδετερώνοντας τα pick & roll του Διαμαντίδη με τον Μπατίστ. Ομοίως, λοιπόν, με το ότι ο Αμερικανός δεν έδινε βοήθειες, έτσι και ο Άντιτς ήταν εκτός λογικής στο επιθετικό παιχνίδι του, ο Σπανούλης έψαχνε να βγάλει μόνος το φίδι από την τρύπα (κάτι που ούτε επίσης βοήθησε πέρυσι τον Ολυμπιακό στο πρώτο μισό της σεζόν, μέχρι να τον στηρίξουν οι υπόλοιποι), ο Παπανικολάου έπαιζε λιγότερο, ο Πρίντεζης δεν είχε ρυθμό και αντοχές, ο Λο ήταν αλλού. Ό,τι να ναι δηλαδή.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Μα, επειδή αν δεν καταλαβαίνουμε τι έχει αλλάξει εδώ και ένα μήνα στον Ολυμπιακό, τότε θα αναλωθούμε σε απλές αναλύσεις του τύπου “μπαίνουν τα τρίποντα και πωπωπω, τον Παπανικολάου τον θέλουν οι Μπλέιζερς για νέο Ντρέξλερ”.

Οι αριθμοί του μήνα

Βλέποντας τους αριθμούς των ερυθρολεύκων στα τέσσερα τελευταία παιχνίδια στην Ευρωλίγκα (στο Μιλάνο, στη Βιτόρια, με την Εφές μέσα και στο Κάουνας), οι σωστές αποστάσεις, οι συγχρονισμοί, οι συνεργασίες και οι σωστά κατανεμημένοι ρόλοι φωνάζουν μέσα από τις 17.8 ασίστ, όταν στα πρώτα τέσσερα ματς ο Ολυμπιακός είχε σχεδόν έξι λιγότερες (12.2). Επιθετικά, δηλαδή, ο Ολυμπιακός παίζει σαν ομάδα, αποτέλεσμα που πιστώνεται σε προπονητές (όχι μόνο τον Μπαρτζώκα, όλοι κάνουν δουλειά) και παίκτες (ακόμη και στον Γκετσεβίτσιους, που θα μπει παγωμένος ή και ψυχραμένος σαν από σκωτσέζικο ντους και θα προσφέρει).

Την ίδια ώρα, στα ριμπάουντ, παρότι ο Ντόρσεϊ έφυγε, τα 35.5 έγιναν 36.5 κατά μέσο όρο. Μπορεί αυτό το ένα παραπάνω, να φαίνεται λίγο, αλλά δεν είναι. Με έναν λιγότερο ψηλό, είναι πολύ σημαντικό ότι δεν χάθηκε έδαφος σε ένα καθοριστικό στατιστικό που αφορά το ρυθμό. Χάινς, Πρίντεζης, Άντιτς και Μαυροειδής μάζεψαν άλλος σαν σούπερμαν και άλλος σαν κοινός θνητός τα ριμπάουντ που έπρεπε, αλλά μαζί τους η ομαδική συνοχή στην άμυνα, έφερε ακόμη περισσότερα ριμπάουντ. Δείτε πόσα παίρνει ο Παπανικολάου, ο Μάντζαρης ή ακόμη και ο Σπανούλης και θα καταλάβετε, ότι ο Ολυμπιακός σε έναν τομέα που στις κακές ομάδες όλα εξαρτώνται από ατομικές βραδιές, στις καλές ομάδες, όλα εξαρτώνται από το πώς λειτουργεί η μηχανή, μαζί και συγχρονισμένη.

Και με αυτό το “συγχρονισμένη” πάμε στην άμυνα. Εκεί, που οι ερυθρόλευκοι έχουν σπάσει τα κοντέρ και όλα τα στερεότυπα του πρώτου καιρού, ότι δεν την ξέχασαν, δεν παίζουν, δεν έχουν πλάνο. Πλάνο υπήρχε, το οποίο προσαρμόστηκε, βελτιώθηκε και άλλαξε (έχει γίνει περισσότερο επιθετική, ειδικότερα όταν είναι ο Άντιτς στο παρκέ με τον Χάινς) και αν δεις από μακριά και τους πέντε παίκτες, τρέχουν πολύ, διαρκώς και σε σωστούς χώρους, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές. Αποτέλεσμα; Από το 83.7 παθητικό των πρώτων τεσσάρων αγώνων, ο Ολυμπιακός έχει πέσει στο 64.7, σχεδόν 20 πόντους. Μιλάμε, για τρομακτική βελτίωση, όχι αστεία. Λες και παίζουν άλλοι, λες και κοουτσάρει άλλος.

Αυτοί που ήταν “λίγοι”, είναι οι ίδιοι που κερδίζουν

Όχι. Οι ίδιοι παίζουν, ο ίδιος προπονητής κάθεται στον πάγκο, όπως τον Οκτώβριο. Απλώς, η χρονιά προχωράει, η ομάδα βγάζει τη δουλειά των προπονήσεων, στους αγώνες και είναι η ίδια ομάδα που έχανε πριν από ένα μήνα, αυτή που έχει να χάσει 10 ματς, αλλά θα είναι η ίδια ομάδα, όταν ξαναχάσει, κάτι που θα γίνει σίγουρα, εκτός και αν πιστεύει κανείς, ότι βλέπουμε τους Χάρλεμ να περιοδεύουν στην Ευρώπη, παίζοντας με κουλούς που μαγεύονται από τα ζογκλερικά. Το επίπεδο της Ευρωλίγκα και κυρίως το βάθος της φετινής διοργάνωσης έχει πολύ ψωμί ακόμη και σημασία έχει να το φας με συγκεκριμένο πλάνο και διαιτολόγιο.

Ο Ολυμπιακός που ήταν για κλάματα τον Οκτώβριο και έχει μετατραπεί για μεγάλα πράγματα λίγο πριν τα Χριστούγεννα, είναι μια ομάδα που διαρκώς εξελίσσεται, γιατί έχει παίκτες που πρέπει και το κάνουν, έχει προπονητή που οφείλει απέναντι στον εαυτό του, την ηλικία και τη φιλοσοφία του να το κάνει και γενικώς είναι μια ομάδα που κτίζεται, μια ομάδα που θέλει να δημιουργήσει. Όσο θα διαρκέσει αυτή η “ανάπτυξη”, ο Ολυμπιακός θα κάνει μεγάλες νίκες και ίσως υποστεί δυσάρεστες ήττες. Όποιος, όμως, δεν καταλαβαίνει ότι το σημαντικότερο είναι να μη χάσει το δρόμο του, τότε τίποτα από αυτά δεν θα έχει αξία.

Ναι, ξέρω, έρχεται ερώτηση, οπότε ας τη βάλω από μόνος μου. “Ποιος είναι ο δρόμος του, ρε εμπαθή, υποκειμενικέ, σχετικέ ή άσχετε και δεν ξέρω γω τι άλλο (βάλτε ό,τι θέλετε, δεν κρατάω κακίες, τόσα χρόνια γνωριζόμαστε) Μίχαλε, αν όχι μια ακόμη Ευρωλίγκα;”

Να δημιουργήσει το μέλλον του και όχι να είναι ομάδα του ενός μήνα, είτε αυτή είναι τραγική, είτε αποστομωτική. Περίμενε, δηλαδή 15 χρόνια, για να πετάξει ένα πυροτέχνημα και να φύγει;