Τα κεφάλια (πάλι) μέσα...

Όσο και αν το στατιστικό φύλλο δείχνει ότι ο Άντε Τόμιτς βρήκε την τύχη του μέσα στη ρακέτα του Ολυμπιακού (σημειώνοντας 15 πόντους και μαζεύοντας 12 ριμπάουντ) η άποψή μου δεν αλλάζει (παρά την ωραία ανάλυση του Βασίλη Δελή για τους ψηλούς), γιατί θα την τοποθετήσω σε ένα αξίωμα: στο μπάσκετ ό,τι και να γίνει οι κοντοί θα είναι πάντα αυτοί που κερδίζουν τα ματς και εκείνοι που θα φταίνε περισσότερο, όταν αυτά στραβώνουν (σ.σ. καλά, ναι, προφανώς και ο προπονητής, το ξέρω όλο το αξίωμα). Και στη Βαρκελώνη η περιφέρεια του Ολυμπιακού ήταν μπρος – πίσω, παράδειγμα προς αποφυγή για τα επόμενα παιχνίδια των πρωταθλητών Ευρώπης, τα οποία πλέον θα χαρακτηριστούν “τελικοί” στην προσπάθειά τους για πρόκριση στους 8 της Ευρωλίγκα.

Μάλιστα, η κακή απόδοση των περιφερειακών του Ολυμπιακού δεν έγκειται σε μια μεγάλη συγκομιδή λαθών (τα 15 δεν είναι μεγάλος αριθμός, αλλά κοντά στο μέσο όρο των νικών των ερυθρολεύκων, οπότε για εκτός έδρας ματς στη Βαρκελώνη ικανοποιητικά ηταν), ούτε σε άσχημες επιλογές. Άλλωστε, όπως φάνηκε από το παιχνίδι του Ολυμπιακού, ο Γιώργος Μπαρτζώκας παραδόξως ή όχι προσπάθησε να χτυπήσει τους Καταλανούς με τους ψηλούς (οι 28 προσπάθειες για σουτ δύο πόντων, εκ των συνολικά 47, ήρθαν από τα χέρια των Χάινς, Πάουελ, Πρίντεζη και Σερμαντίνι, με το 38% στα δίποντα να είναι ο βασικός καταζητούμενος για την ήττα) και αν βγάλεις παράλληλα τις 9 του Βασίλη Σπανούλη και τις7 του Λο, δεν μένει τίποτα για τους υπόλοιπους που πάτησαν παρκέ.

Δεν τη φόβισε, επειδή δεν την απείλησε

Περπέρογλου, Παπανικολάου, Σλούκας, Μάντζαρης και Γκετσεβίτσιους ήταν εκτός αγώνα στη Βαρκελώνη, ενώ όλοι μαζί οι περιφερειακοί έκαναν την άμυνα του Ολυμπιακού να μπάζει από πολύ ψηλά, με συνέπεια οι Σάντα, Χουέρτας, αλλά ακόμη και ο Γιασικεβίτσιους να κάνουν ό,τι θέλουν σε επίπεδο οργάνωσης, εκτέλεσης, την ώρα μάλιστα που ο Ναβάρο έμεινε για ένα ημίχρονο εκτός αγώνα, αλλά ουδέποτε κόστισε αυτή η απώλεια στον Πασκουάλ, που αν κάτι δεν περίμενε από το χθεσινό παιχνίδι, ήταν να βρει τον Ολυμπιακό χωρίς ενέργεια στις θέσεις 1-2 και 3.

Βάλτε και τη μεγάλη αστοχία του Σπανούλη που αν θυμάμαι καλά, συγχωρήστε με για το αντίθετο, δεν σκόραρε στο δεύτερο ημίχρονο (ο οποίος πάντα δείχνει πιο... άστοχος όταν οι διπλανοί του δεν παίζουν, γιατί καλείται ή αυτοπροσκαλείται να βγάλει το φίδι από την τρύπα) και έχετε σχεδόν όλη την εικόνα του αγώνα.

Προφανώς, αυτό δεν σημαίνει ότι τα 3/11 σουτ του Χάινς είναι επίδοση που θα τον οδηγήσει στο (επίκαιρο) Hall of Fame , αλλά ο Αμερικανός έβρισκε απέναντί του μόνο ψηλούς τοίχους, που αυτή τη φορά δεν κατάφερε να ξεπεράσει, επιβεβαιώνοντας ίσως την περίοδο κάμψης που διανύει τις τελευταίες εβδομάδες (πράγμα λογικό, γιατί κανείς δεν γεννήθηκε για να παίζει στο 200% χωρίς σταματημό). Ο Πάουελ ήταν κι αυτός διστατικός και έβρισκε σίδερο σχεδόν σε κάθε προσπάθεια και έφτασε ο Σερμαντίνι να αξιώνει περισσότερα λεπτά συμμετοχής, όταν μπήκε μέσα και με δυο κινήσεις στην επίθεση μακριά από την μπάλα, σωστές τοποθετήσεις στην άμυνα και τρία γρήγορα ριμπάουντ, βαφτίστηκε (από τους πάντα ενθουσιώδεις φιλάθλους του Ολυμπιακού) “Χακίμ Ολάζουγιον”.

Ο Μπαρτζώκας, πάντως, φοβήθηκε να τον βάλει περισσότερο, κάτι που εκ του αποτελέσματος δεν το δικαιώνει, αλλά ποιος είναι δηλαδή σίγουρος ότι αν έπαιζε ο Σερμαντίνι άλλα δέκα λεπτά, ο Ολυμπιακός θα έφευγε με το διπλό από τη Βαρκελώνη; Προσωπικά, γύρω στο τρίτο δεκάλεπτο, πίστεψα ότι και δύο μέρες να έπαιζε ο Ολυμπιακός με τους Καταλανούς, με τον ίδιο τρόπο θα έχανε, γιατί η όλη η εικόνα της ομάδας μου έβγαλε μια “τόσο-όσο” ενέργεια από τους συνήθως ασταμάτητα δραστήριους Παπανικολάου, Μάντζαρη και Σλούκα (που ναι έπαιξε ελάχιστα, αλλά ήταν λες και δεν μπήκε καθόλου).

Ακόμη και ο Λο, που δεν μπαίνει στο ίδιο γκρουπ, φαινόταν κάπως μόνος στις προσπάθειές του να απειλήσει την άμυνα της Μπαρτσελόνα. Και αυτό το “απειλήσει” είναι η λέξη κλειδί του συγκεκριμένου αγώνα. Ο Ολυμπιακός, δεν απείλησε, δεν ζόρισε, δεν προκάλεσε προβλήματα στο μυαλό της Μπαρτσελόνα. Σαφώς και δεν την άφησε να κάνει ό,τι θέλει και να κερδίσει με διαφορά που δεν γυρνάει στο ΣΕΦ, αλλά δεν τη φόβισε. Απλώς την παρενοχλούσε.

Σε ένα μήνα θα μπορούμε να μιλήσουμε με συμπεράσματα

Ωστόσο, ούτε αυτή η ήττα αποτελεί καμιά ταφόπλακα στα όσα θέλει ο Ολυμπιακός από τη φετινή Ευρωλίγκα (που ρεαλιστικά είναι το καλύτερο δυνατό πλασάρισμα στα πλέι οφ και από εκεί και πέρα, όλα είναι ανοιχτά, ακόμη και με μειονέκτημα έδρας). Τα επόμενα δύο παιχνίδια με τη Σιένα στο ΣΕΦ και τη Μακάμπι στο Τελ Αβίβ θα αποτελέσουν τις καθοριστικές βραδιές στην πορεία των ερυθρολεύκων. Ο Μπαρτζώκας και οι παίκτες του, δηλαδή, μπαίνουν σε ένα μήνα που το λάθος και η κυρίως η χαλαρότητα σώματος και μυαλού θα στοιχίζει, αλλά αυτό είναι κάτι που έζησαν και στην πρώτη φάση της διοργάνωσης.

Συνεπώς, η ομάδα του Ολυμπιακού εσωτερικά, ξέρει πολύ καλά τι πρέπει να κάνει, για να γυρίσει την κατάσταση, αρκεί να μην το αφήσει για την τελευταία στιγμή. Τα κεφάλια, πρέπει να ξαναμπούν πάλι μέσα, για να βγει ένα 40ημερο που θα κρίνει πολλά στην Ευρωλίγκα, την ώρα που θα παιχτεί και ο πρώτος ελληνικός τίτλος (τελικός Κυπέλλου) και οι εντυπώσεις απέναντι στον Παναθηναϊκό (καθώς οι δύο ομάδες θα συναντηθούν και για το 2 γύρο του ελληνικού πρωταθλήματος).

Η οποιαδήποτε συζήτηση για παίκτες, ρόστερ, αδυναμίες στη ρακέτα ή την περιφέρεια, είναι εντελώς ανώφελη. Με αυτούς τους παίκτες (και μάλιστα χωρίς τον Σερμαντίνι) ο Ολυμπιακός κέρδιζε σε κάθε γήπεδο μέχρι πριν ένα μήνα, με αυτούς τους παίκτες διανύει περίοδο κούρασης ή αν θέλετε κάμψης τις τελευταίες 20 ημέρες.

Οπότε, οι ίδιοι ξέρουν πολύ καλά τι χρειάζεται για να επιστρέψουν εκεί που ήταν. Ψηλοί (παίκτες και προπονητής) και (οπωσδήποτε) κοντοί.