Το μπάσκετ είναι, λέει, στο DNA του Έλληνα κάτι που επί της ουσίας είναι μισή αλήθεια. Όντως, το φίλαθλο κοινό της Ελλάδας αγαπάει την πορτοκαλί μπάλα, αλλά προσέξτε τη λέξη πιο πάνω: το “φίλαθλο”. Μάλιστα, αυτή η μερίδα του κόσμου που παρακολουθεί σπορ και όχι η οπαδική που παρακολουθεί πόσες κροτίδες μπαίνουν, αντί για πόντους, δεν αγαπάει μόνο την πορτοκαλί μπάλα, αλλά και την πορτοκαλί διοργάνωση της Euroleague.

Οι φίλοι μου, για παράδειγμα, στην πλειοψηφία τους δεν ασχολούνται με το ελληνικό μπάσκετ, παρότι φανατικοί ή τέλος πάντων επί σειρά ετών ολυμπιακοί ή/και παναθηναϊκοί. Ναι, βλέπου τα ντέρμπι, ναι θέλουν πρωταθλήματα και κύπελλα, αλλά δεν ζουν για το ελληνικό μπάσκετ. Αντιθέτως, Πέμπτη και Παρασκευή από τον Οκτώβριο και μετά, μπαίνουν σε ρυθμούς Euroleague.

Είτε επειδή κάθονται με τις ώρες για να φτιάξουν την ομάδα τους για το Fantasy Challenge, είτε για να δουν όσα περισσότερα από τα παιχνίδια της αγωνιστικής (ώστε να έχουν όλη την εικόνα, όταν την επομένη θα πίνουν τον καφέ τους, σχολιάζοντας τους πάντες και τα πάντα), είτε για να διαβάσουν απόψεις και αναλύσεις από συναδέλφους (και φίλους τους, καλή ώρα), είτε για να δουν εκπομπές, είτε απλώς γιατί ξέρουν πως η Euroleague προσφέρει το καλύτερο μπάσκετ που μπορούν να βρουν.

Ναι, προσωπική άποψη και το έχω εκφράσει ακόμη και στα Αιώνια Διλήμματα του ΟΝΕΜΑΝ, η Ευρωλίγκα έχει το καλύτερο μπάσκετ. Καλύτερο από του ΝΒΑ (ή τέλος πάντων πιο συγκροτημένο), καλύτερο από των εθνικών διοργανώσεων (όπου οι παίκτες συνήθως είναι σε μέτρια φόρμα λόγω εποχής), καλύτερο και από της ACB που είναι εκ των πραγμάτων πολύ όμορφο, αλλά μονοδιάστατα ισπανικό.

Στην Euroleague θα δεις διαφορετικές σχολές μπάσκετ. Βασικά θα τις δεις όλες. Την ισπανική όπου ο ρυθμός έχει τον πρώτο λόγο, τη λιθουανική όπου τα βασικά του μπάσκετ έχουν τον πρώτο λόγο, τη σέρβικη όπου το ταλέντο πρωταγωνιστεί, την ιταλική όπου η αστάθεια δίνει και παίρνει και φυσικά την ελληνική όπου τα τελευταία χρόνια γεννάει διαρκώς κόκκινους και πράσινους πρωταθλητές Ευρώπης. Αν προσθέσεις ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Μακάμπι Τελ Αβίβ και τους Αμερικανούς που παίζουν στην Ευρώπη, τότε δεν σου λείπει τίποτα, εκτός από την ασιατική οπτική του μπάσκετ, η οποία προσωπικά δεν με ενδιέφερε καθόλου και ούτε ο Παναγιώτης Γιαννάκης κατάφερε να με πείσει να ασχοληθώ.

Η Euroleague είναι αυτή τη στιγμή η καλύτερη μπασκετική διοργάνωση, είναι το καλύτερο μπασκετικό προιόν και το αποδέχονται ακόμη και οι ποδοσφαιρικοί φίλαθλοι, δημοσιογράφοι και γενικώς λάτρεις του βασιλιά των σπορ. Όμως, επειδή πιάσαμε τα βασιλεία, αισθάνομαι εξαιρετικά που εδώ, στο Sport24.gr θα έχουμε τη βασίλισσα του μπάσκετ.

Καλή σεζόν να έχουμε.