Το Μάτ-ι του Μπαρτζώκα και ο γιος του Έντι Τζόνσον

Ο “γιος του Έντι Τζόνσον” πήρε κάπου το μάτι μου σε αθλητικό πρωτοσέλιδο τις προηγούμενες ημέρες. Το μυαλό μου δυσκολεύτηκε να κάνει το ματσάρισμα με την πρώτη, αφού από όσο θυμάμαι, όταν ο Έντι Τζόνσον είχε έρθει στον Ολυμπιακό, είχε γίνει σύνθημα πριν καν πατήσει παρκέ με στίχους “φέραμε από την Αμερική, τον Έντι τον πιστόλι”. Φέτος, κατά τη μεταγραφική περίοδο, δεν θυμάμαι κανέναν να γίνεται σύνθημα, πέρα από το #meine_Spanouli που έφτασε μέχρι την άκρη του ιντερνετικού κόσμου.

Αντίθετα, όταν ανακοινώθηκε η απόκτηση του Ματ Λοτζέσκι, το γέλιο ή/και ο φόβος αρκετών έγινε trending topic και ενώ θεωρώ προσβλητικό το γέλιο, θα δικαιολογήσω απόλυτα το φόβο, καθώς όταν δεν γνωρίζεις τίποτα για έναν παίκτη, το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι, είναι ότι θα βγει παλτό. Ενώ, αρκεί ένα πρωτάθλημα στο ΝΒΑ, για να κάνει τον Πάουελ να φαίνεται (πριν έρθει) με γιλέκο. Ο Λοτζέσκι, ωστόσο, δεν φάνηκε να δίνει σημασία, πιθανότατα να μην ήξερε καν ποιο είναι το feedback της μεταγραφής του.

Λογικό, αν σκεφτείς, ότι ο συγκεκριμένος παίκτης προσπάθησε κάποτε να ξεκινήσει την καριέρα του σε ένα κολέγιο της Χαβάης, η οποία σου φέρνει στο μυαλό μόνο το 5-0, άντε και μερικές καμένες από τον ήλιο χαβανέζες. Βέβαια, μετά τη Χαβάη (αλλά και εκεί, παρότι ήταν πολύ μικρό κολέγιο για να ενδιαφέρει scouts και ειδικούς του αθλήματος), ο Λοτζέσκι όπου έπαιζε, άφηνε μόνο (πολύ) καλές εντυπώσεις, σε σημείο που το “ένας από τους πιο καλούς all around παίκτες των ευρωπαϊκών γηπέδων” να μην μοιάζει με υπερβολή.

Η εκκίνηση του με τη φανέλα του Ολυμπιακού είναι σαφώς ανώτερη κάθε προσδοκίας, αφού το να ξεκινάει κάποιος με 57% (πρωτάθλημα) και 75% στα τρίποντα (Ευρωλίγκα), προσφέροντας ηρεμία στην επίθεση, κινητικότητα μακριά από την μπάλα στα συστήματα και τα plays του Μπαρτζώκα και στο σύνολο μια άκρως ικανοποιητική εικόνα, δεν είναι κάτι που συναντάς εύκολα, σε παίκτες που έχουν διαπρέψει σε χώρες, όπως το Βέλγιο.

Και κάπως έτσι, εγένετο ενθουσιασμός. Μέσα σε 10 μέρες, ο κόσμος του Ολυμπιακού βρήκε αντίδοτο στο στερητικό σύνδρομο μετά την απώλεια του Κάιλ Χάινς και μπορεί και πάλι να αποθεώνει, ένα underdog, όπως ήταν ο Αμερικανός σέντερ, όπως είναι ο Αμερικανός γκαρντ/φόργουορντ, ενώ κάποιοι έχουν βιαστεί τόσο πολύ, που μιλάνε για το “μάτι” που έχει ο Μπαρτζώκας στην ξένη αγορά. Σημαντικό credit για τον προπονητή του Ολυμπιακού, που αν δεν κατάφερε κάτι πέρυσι (πέρα από το να κυριαρχήσει η ομάδα του εντός συνόρων απέναντι στον Παναθηναϊκό σε κύπελλο ή/και πρωτάθλημα) ήταν αυτό ακριβώς: Οι επιλογές των ξένων του.

Με σημαία τον Πάουελ και λάβαρο τον Ντορόν Πέρκινς που προκάλεσε κύματα γέλιου στο ΣΕΦ (μιλάμε για την πιο κακή έλευση ξένου παίκτη στην Ελλάδα, όχι σε επίπεδο εφαρμογής, αλλά σε συνθήκες, timing, κατάσταση της ομάδας κλπ. κλπ., σε σημείο που αμφιβάλλω αν θα παίξει στο μέλλον σε οποιαδήποτε ομάδα της χώρας μας), ο Μπαρτζώκας συνδέθηκε με κακές επιλογές ή τέλος πάντων με παίκτες που δεν ταίριαξαν. Βέβαια, πέρυσι ο Μπαρτζώκας, το είχε πάει από την αρχή λάθος, κυρίως με την πίστη του στον Ντόρσεϊ, γεγονός που του διέλυσε όλο τον σχεδιασμό (τον οποίον μπορεί να κάνει ένας προπονητής που αναλαμβάνει μια ομάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης και στημένη από έναν Ίβκοβιτς).

Όμως, όσοι είναι κοντά στον κόουτς του Ολυμπιακού, γνωρίζουν ότι στην επιλογή παικτών είναι κάτι παραπάνω σχολαστικός. Βλέπει δεκάδες παιχνίδια σε video, ρωτάει συναδέλφους του που έχουν ζήσει τον παίκτη που είναι στο στόχαστρο του, ενώ για να εξακριβώσει την ποιότητα του χαρακτήρα του, είναι ικανός να βρει μέχρι και τους καθηγητές του στο σχολείο ή την πρώτη του κοπέλα. Πετυχαίνει πάντα; Προφανώς και όχι. Αν ήταν έτσι το scouting, θα είχαν όλοι τους καλύτερους και πιο ταιριαστούς παίκτες.

Για να κολλήσει/αποδώσει/ξεχωρίσει ένας αθλητής που έρχεται με μεταγραφή και ειδικότερα ξένος, παίζουν ρόλο παράγοντες που δεν καταλαβαίνει ο κοινός φίλαθλος. Από το πώς γυμνάζεται η ομάδα, το κλίμα της χώρας, την προσωπική ζωή του, μέχρι την εξωγηπεδική χημεία με τους συμπαίκτες και φυσικά το πώς βλέπει ο ίδιος για την καριέρα του την εκάστοτε μεταγραφή. Ο Χάινς για παράδειγμα, φαινόταν από μακριά, ότι στον Ολυμπιακό έβλεπε το σκαλοπάτι που θα τον ψήλωνε στα μάτια όλης της Ευρώπης, αφού η φύση δεν τον ψήλωσε όσο έπρεπε, για να μείνει στην πατρίδα του και το ΝΒΑ.

Ο Λοτζέσκι μοιάζει αντίστοιχη περίπτωση. Καταλαβαίνει, που βρίσκεται, αντιλαμβάνεται το potential του Ολυμπιακού και το πώς μπορεί να μεγαλώσει το δικό του μέσα από τους ερυθρόλευκους. Και έχει, σύμφωνα με τα όσα γνωρίζουμε, το χαρακτήρα για να βγει ο ίδιος κερδισμένος αλλά και η ομάδα του. Βέβαια, όπως διάβασα σε έναν συνάδελφο, είναι πολύ νωρίς για να αποθεώνεται ο Λοτζέσκι και θα συμφωνήσω. Με τρία ματς δεν –MΠΙΠ- κανείς.

Ο Μπαρτζώκας, άλλωστε, κρατάει μικρό καλάθι, όχι γιατί δεν πιστεύει στον παίκτη του (ίσα-ίσα, είναι σίγουρος για την ποιότητα του και διαπιστώνει και το ποιόν του χαρακτήρα του), αλλά πριν από 6-7 χρόνια, είχε φέρει έναν ακόμη Ματ, τον Ουόλς στην Ολύμπια Λάρισας και ενώ ήταν από τους πιο χαρισματικούς σκόρερ που έχουν περάσει από τα ελληνικά γήπεδα, του έλειπε ένα χαρτί γιατρού.

Ο Λοτζέσκι, δεν δείχνει τέτοια προδιάθεση. Φαίνεται να έχει σώας τα φρένας και, τουλάχιστον αρχή, τσίτα τα γκάζια.