Η ατυχία που δεν λέει να τελειώσει και συνεχίζει σαδιστικά το έργο της, η νέα μάχη που πρέπει να δώσει και η καινούρια νίκη που πρέπει να κατακτήσει. Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος δεν είναι ο πιο άτυχος παίκτης στην ιστορία, όπως γράφτηκε και ειπώθηκε. Είναι αυτός που καλείται να δείξει ότι είναι ο πιο μάγκας από όλους.

Είναι πολύ ρουφιάνα η ζωή. Όσα και αν σου δίνει ή σου υπόσχεται, κατά βάθος όλοι ξέρουμε ότι δεν έχει μπέσα. Επιλέγει ανθρώπους και κάνει διακρίσεις, στο πως συμπεριφέρεται, στο πως μοιράζει δικαιοσύνη και πως σου δείχνει ότι σε έχει για τα εύκολα ή για τα δύσκολα.

Λένε, βέβαια, ότι όταν η ζωή σε ταλαιπωρεί πολύ, πάει να πει ότι αξίζεις, ότι είσαι από αυτούς που δεν ήρθαν σε αυτόν τον κόσμο για να περάσουν και να μην μάθουν τίποτα, να δουν τι σημαίνει να υπερβαίνεις τον εαυτό σου, πως είναι να δείχνεις σε όλους, ότι τα ανθρώπινα όρια είναι απλώς γραμμές που άλλος τα κοιτάζει αδρανής και φοβισμένος και άλλοι τους δίνουν μια και τα στέλνουν στον αγύριστο.

Όταν, το Σάββατο, έμαθα ότι ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος είναι και πάλι στη στοά του πόνου, σωματικού και ψυχικού, ξενέρωσα. Αηδίασα. Πώς διάολο γίνεται, να μην υπάρχει περίοδος χάριτος για τα καλύτερα παιδιά; Γιατί πρέπει να βρεθεί πάλι μόνος του, απέναντι στον εαυτό του και την τύχη του;

«Καταραμένος» σκέφτηκα. Ήταν η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό, αλλά και πάλι μου φαίνεται πολύ βαριά –παρά τα όσα έχει περάσει. Δεν μπορεί να είναι «καταραμένος», ένας από τους πιο «μάγκες» παίκτες που έχω προσωπικά γνωρίσει όλα αυτά τα χρόνια σε αυτό το επάγγελμα.

Πηγαίνοντας πρώτος στον αιφνιδιασμό...

Μια κακή στιγμή, που όμως στην περίπτωσή του (όπως και άλλων ανθρώπων σε αυτόν τον κόσμο) δεν είναι μόνο μία, αλλά αρκετές –και μάλιστα πολύ χειρότερες. Μια ομαδική άμυνα που βγήκε στην προπόνηση του Ολυμπιακού, ένας αιφνιδιασμός που ξεκίνησε, ο Βασιλόπουλος να τρέχει πρώτος στο γήπεδο (γιατί τελευταία τα έδινε ΟΛΑ στις προπονήσεις και ας φώναζε ο Ντούντα ότι πρέπει να πάει πιο προσεκτικά – αλλά άντε πείσε έναν παίκτη που δεν έχει μάθει τι σημαίνει έλλειψη ενέργειες και «λούφα» στην προπόνηση), να του έρχεται την μπάλα, να την πιάνει και να του κολλάει το πόδι. Ένας ήχος, κάτι σαν «κρακ», αλλά ύπουλα υπόκωφο και ο Πάνος πάλι κάτω. Ατιμία. Ρουφιανιλίκι της ζωής.

Όσοι ήταν στην προπόνηση εκείνης της ημέρας, πάγωσαν. «Όχι πάλι» είπαν από μέσα τους. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς σοκαρίστηκε. Αλλά κανείς δεν ήθελε να προτρέξει και να βγάλει πρόωρα συμπεράσματα και ιατρικά ανακοινωθέντα. Αλλά υπήρχε ο φόβος. «Λες να είναι χιαστός;» αναρωτήθηκαν παίκτες και τεχνικό τιμ, αλλά κανείς δεν το είπε φωναχτά. Έπρεπε να περιμένουν τους γιατρούς.

Το βράδυ της Παρασκευής, ο Βασιλόπουλος πίστευε και ήξερε πως θα μείνει εκτός για κάνα δυο βδομάδες. Άντε, τρεις, αν κάτι δεν πάει καλά στις θεραπείες. Όμως, ούτε τόσο δεν ήθελε να κάτσει πάλι μακριά από το γήπεδο. Είχε χορτάσει εξορία στους αγώνες του Ολυμπιακού, δίπλα στο Μίλτο τον φροντιστή, για ενάμιση χρόνο περίπου.

Ένα διάστημα που κανείς δεν ήξερε πότε θα γίνει καλά η μέση του, έτρεχε σε γιατρούς, στο εξωτερικό, στην Ελλάδα, σκεφτόταν, φοβόταν, αλλά και πείσμωνε ότι θα γυρίσει. Θα επιστρέψει. Και ας έλεγαν και έγραφαν διάφοροι σε blogs και forums, ότι τρώει τα λεφτά των Αγγελόπουλων για να κάθεται και να κοιτάζει. Και ας τον χαρακτήριζαν «πρώην μπασκετμπολίστα». Έτσι είναι. Όταν είσαι στην απ’ έξω, δεν έχεις συνείδηση. Μόνο στόμα.

Τώρα, που τελείωναν οι οκτώ εβδομάδες...

Το παράδοξο είναι ότι μετά την ίαση της μέσης του, ο Ντούντα μαζί με το ιατρικό τιμ του Ολυμπιακού και τον ίδιο τον παίκτη, είχαν αποφασίσει να ακολουθήσει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα προπονήσεων για οκτώ εβδομάδες, κατά το οποίο η συμμετοχή του στους αγώνες των ερυθρολεύκων θα ήταν μικρή (αυτός ήταν ο λόγος και όχι ότι ο Ίβκοβιτς, ήθελε να του… κόψει το μπάσκετ).

Αυτές οι οκτώ εβδομάδες τελείωναν τώρα. Ήταν το τελευταίο σαββατοκύριακο αυτού του διαστήματος. Και λίγο πριν τελειώσει η κλεψύδρα της αναμονής για απόλυτη επιστροφή του Βασιλόπουλου στα γήπεδα, πιο ορεξάτος και αποφασισμένος από ποτέ, ήρθε το δεύτερο χαστούκι. Και συνήθως το δεύτερο είναι αυτό που πονάει πιο πολύ. Γιατί σου διαλύει όση υπομονή είχες κάνει, για να ξεπεράσεις το πρώτο.

Από το Σάββατο το μεσημέρι, ο Πάνος έμαθε ότι έχει υποστεί ρήξη χιαστού, όταν έκανε παρακέντηση στο ΣΕΦ, και άρχισε να καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Εγχείρηση, έξι μήνες έξω. Νοσοκομεία, φυσικοθεραπείες, τα ίδια ξανά με τις πατερίτσες να είναι το μοναδικό διαφορετικό στοιχείο στο ντεκόρ. Φτύσιμο και πάλι από την αρχή. Δεν μπορούσε να το πιστέψει, δεν ήθελε να το καταλάβει. Λογικό. Πώς να πείσεις τον εαυτό σου να μπει και πάλι στην πιο δύσκολη περίοδο της ζωής σου;

Ο Ίβκοβιτς ράκος κι αυτός. Αποσβολωμένος στη συνέντευξη Τύπου που μίλησε για το θέμα, σοκαρισμένος για την ατυχία του παίκτη του. Ένας άνθρωπος που έχει ζήσει πολέμους και δυσκολίες άλλης φύσης, ένας σκληρός άντρας και ακόμη πιο σκληρός προπονητής, περπατούσε με χαμένο βλέμμα έξω από τα αποδυτήρια, μην ξέροντας τι να πει και τι να κάνει. Ποιος; Ο Ντούντα που έχει για όλα απαντήσεις. Ή σχεδόν για όλα.

Κι άντε πάλι από την αρχή...

Και τώρα τι; Οι κοντινοί άνθρωποι του Βασιλόπουλου (που είναι λίγοι, διαλεγμένοι από τον ίδιο, που ξέρει να «μετράει» ανθρώπους) προσπαθούν να τον στηρίξουν ξανά, αλλά ούτε κι αυτοί δεν ξέρουν με ποιον τρόπο. Όμως, η αλήθεια είναι ότι ο τρόπος είναι ένας: δύναμη. Μια λέξη που δεν αξίζει τίποτα γραμμένη, αλλά είναι η πιο πολύτιμη σε αυτή τη ζωή. Η μέση του ήταν χειρότερη σαν πρόβλημα. Τον είχε γεμίσει αβεβαιότητα για την επιστροφή του. Ο χιαστός, δεν έχει επιλογές. Άπαξ και τον φτιάξεις, δεν είναι στο χέρι του να σε κερδίσει.

Και η ευλογία-κατάρα του Βασιλόπουλου είναι μία: ότι έχει μονόδρομο μπροστά του και λέγεται «επιστροφή». Πρέπει να επιστρέψει. Όχι για τον Ολυμπιακό, όχι για τον κόσμο που άλλοι τον στήριζαν πάντα και άλλοι τον αμφισβητούσαν (αλλά ποτέ δεν τον πείραξε αυτό, το είχε δει σαν μέρος του παιχνιδιού και συνθήκη της φανέλας που φορούσε), ούτε για τα εκατομμύρια που του έχουν δώσει οι Αγγελόπουλοι (τα οποία ήθελε πάντα να ρεφάρει με την προσφορά του στο γήπεδο και τρελαινόταν που εξωγενείς παράγοντες δεν τον άφηναν να το κάνει), ούτε για τους πραγματικά δικούς του ανθρώπους. Πρέπει να επιστρέψει για την πάρτη του.

Πρέπει να γυρίσει, γιατί όταν (ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΝ) το κάνει για μια ακόμη φορά, θα έχει αποδείξει σε αυτή τη ρουφιάνα τη ζωή, ότι όταν επιλέγει ανθρώπους για να τους τσακίσει, πρέπει να είναι πιο προσεκτική. Γιατί, υπάρχουν κάποιοι που δεν πέφτουν εύκολα κάτω. Και αν πέφτουν, σηκώνονται και περπατούν ξανά.

Γιατί, μόνο έτσι βγαίνεις νικητής. Ούτε με τίτλους, ούτε με σουτ στη λήξη, ούτε με εκατομμύρια. Νικάς, μόνο όταν σηκώνεσαι, όταν οι άλλοι νομίζουν ότι έπεσες οριστικά. Και πιστέψτε με, το καλοκαίρι θα γυρίσει πάλι. Να είστε εδώ, να τον θαυμάσετε.

ΥΓ: Την Δευτέρα ο διεθνής άσος θα κάνει νέα εξέταση ώστε να επιβεβαιωθεί η διάγνωση. Δεν ξέρουμε αν ο Ολυμπιακός θα προσπαθήσει να καλύψει το κενό με την απόκτηση κάποιου παίκτη (έχει διορία μέχρι την ερχόμενη Δευτέρα), αυτό που γνωρίζουμε είναι πως ο Βασιλόπουλος θα ξαναπαίξει!