Τώρα είναι δουλειά του Ίβκοβιτς...

Η αλήθεια είναι ότι νιώθω κάπως, όπως οι παίκτες του Ολυμπιακού μετά την ήττα από τη Σιένα. Εκτεθειμένος.

Φαντάζομαι, το ίδιο αισθάνονται κι άλλοι συνάδελφοι από sites και εφημερίδες, που δύο μέρες πριν έψαχναν λέξεις και φράσεις για να καταφέρουν να «ντύσουν» τα πρωτοσέλιδά τους και τα κεντρικά τους θέματα, να περιγράψουν την ονειρική εμφάνιση των ερυθρολεύκων απέναντι στη Σιένα και τη διαφορά των 48 πόντων.

Τώρα, λογικά, έψαξαν επίσης όπως κι εγώ, τι να βρουν να πουν και να γράψουν τι έγινε και ο Ολυμπιακός είδε τα «ίσια, ανάποδα» και τώρα θα τρέχει για να φτάσει (στη Βαρκελώνη).

Και να σκεφτεί κανείς, ότι το πρωί της Πέμπτης στο γραφείο, με ρώτησε ένας συνάδελφος «τι βλέπεις το βράδυ, στοιχηματικά στο μπάσκετ; Έχεις να προτείνεις τίποτα;». Και μέσα στις προτάσεις μου ήταν το «διπλό» της Σιένα που είχε χάντικαπ 11 πόντους. Το θεωρούσα δύσκολο να χάσουν οι Ιταλοί πάλι εύκολα από τον Ολυμπιακό. Όμως, το θεωρούσα δύσκολο να χάσουν κιόλας οι ερυθρόλευκοι.

Φανταζόμουν, ότι ο Ντούσαν Ίβκοβιτς θα είχε διαχειριστεί την ψυχολογία και τη συγκέντρωση των παικτών του, οι παίκτες με τη σειρά του θα είχαν παραμείνει σε νηφάλια κατάσταση και πώς μόνο ο κόσμος (και εμείς οι δημοσιογράφοι) θα έπλεε σε πελάγη ενθουσιασμού και θα ήταν έτοιμος να «κλείσει εισιτήρια», όπως είχε προαναγγείλει άλλωστε ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος μετά το ματς με την Εφές Πίλσεν στην Κωνσταντινούπολη.

Τελικά, όπως αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά, το μπάσκετ δεν είναι άθλημα για φούμαρα. Αν δεν παίξεις, δεν κερδίζεις. Και αν το μυαλό σου είναι αλλού, τιμωρείσαι σε χρόνο dt. Είναι γρήγορο άθλημα όπως έγραψε και ο Τριαντάφυλλος. Μέσα σε δύο φάσεις, μπορούν να αλλάξουν τα πάντα. Ο νικητής να χάσει, ο χαμένος να τα πάρει όλα πίσω. Όσο για την αγωνιστική ανάλυση του δεύτερου ματς με τη Σιένα;

Πολλά χαμένα ριμπάουντ, βιασύνη στην επίθεση λες και έπρεπε ο Ολυμπιακός να κερδίσει πάλι από το πρώτο δεκάλεπτο, ο Βασίλης Σπανούλης σε κακή μέρα (και ο Ίβκοβιτς να του δίνει μάταια πίστωση χρόνου για να βρει ρυθμό), πολύ πιο σφιχτή άμυνα από τους Ιταλούς, αντανακλαστικά από τον Πιανιτζιάνι (ο οποίος στο πρώτο ματς… τα παράτησε κι αυτός νωρίς), ευστοχία από τη Σιένα που ξεπέρασε κάποια στιγμή και τα όρια του φυσιολογικού (αλλά τι να της πει κανείς, όταν ο Ολυμπιακός δύο μέρες πριν ξεπέρασε κάθε φαντασία;).

Και τώρα, οι ερυθρόλευκοι πάνε για δύο ματς στην Ιταλία και ό,τι ήθελε προκύψει. Το πρώτο (και το γράφω από τώρα) είναι το καθοριστικό, είναι ο «τελικός» που ανοίγει το δρόμο και τα αεροδρόμια για τη Βαρκελώνη. Αν πάρει αυτό η ομάδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς, αλλάζουν όλα και πάλι. Όπως άλλαξαν τώρα. Και για να πούμε τα πράγματα όπως πρέπει, εδώ είναι η δουλειά του «Ντούντα» που θα παίξει ρόλο. Αυτός έχει τη μεγαλύτερη πρόκληση μπροστά του: να ηρεμήσει τους παίκτες του, να τους κάνει να συγκεντρωθούν στο στόχο, να μελετήσει λάθη που έγιναν, να σχεδιάσει το ματς στο μυαλό του και μετά στο γήπεδο.

Οπότε, περιμένουμε να δούμε τι θα σκεφτεί ο «Σοφός» για να κερδίσει την παρτίδα και πως οι παίκτες θα αντιδράσουν στην πιο κρίσιμη στιγμή της χρονιάς για τον Ολυμπιακό. Και είναι καλύτερα που ήρθε τώρα, γιατί οι ερυθρόλευκοι δεν γινόταν να πάνε στη Βαρκελώνη καβάλα στο άλογο (και το καλάμι). Καλύτερα να πάνε μέσω… εδάφους κι ας αναγκαστούν να συρθούν και να ματώσουν.