Το σουτ που βάζει ο Λάνγκφορντ είναι από αυτά που λες “μπήκε”, πριν φτάσει η μπάλα στο πιο υψηλό σημείο της τροχιάς της. Το ξέρεις, το νιώθεις, το περιμένεις, γιατί κατά βάθος γνωρίζεις πώς πρέπει να μπει, για λόγους μπασκετικής δικαιοσύνης. Δεν ήταν αυτή η νίκη για τον Ολυμπιακό. Την ήθελε πολύ, την πίστεψε αρκετά, την πάλεψε έντονα (αλλά και εντυπωσιακά στο πρώτο δεκάλεπτο), αλλά δεν μπορούσε να την πάρει. Ούτε αυτή; Ναι, ούτε αυτή. Ακόμη και σε αυτό το γεμάτο, με παλμό και στήριξη από τον κόσμο ΣΕΦ, ο Ολυμπιακός λύγισε στο τέλος για ένα ακόμη παιχνίδι μετά από αυτά με τον Παναθηναϊκό και τη Φενέρ.

Κι επειδή στα προηγούμενα παιχνίδια ο Βασίλης Σπανούλης ήταν στο παρκέ (τουλάχιστον τυπικά), η εύκολη δικαιολογία “έλειπε ο αρχηγός”, σόρι αλλά δεν πιάνει ή τέλος πάντων σε αυτήν εδώ τη μεριά του μαχαλά (μαχαλάς πέρα από χωριό, είναι και οι δεκάδες απόψεις όλων εμάς, των δημοσιογράφων που ασχολούμαστε με το μπάσκετ και δη αυτό του Ολυμπιακού - άρα το δικό μας το χωριό) δεν μετράει και ιδιαίτερα. Άλλωστε, οι ερυθρόλευκοι έφτασαν στα υψίπεδα των 80 πόντων, χωρίς το πρώτο βιολί τους, είχαν δημιουργία στο πικ εν ρολ λόγω της καλής βραδιάς του Κώστα Σλούκα και αν έλειψε κάτι (για να μην το ξεφτιλίσω κιόλας, ότι ο Σπανούλης δεν είναι σημαντικότατος, αλλά μιλάω για το συγκεκριμένο ματς), ήταν ο φόβος των Ιταλών που θα υπήρχε, αν έβλεπαν τον καλύτερο γκαρντ της Ευρώπης στο γήπεδο. Σόρι, των Αμερικανών ήθελα να πω, γιατί τους Ιταλούς η Αρμάνι (#diplis) τους έχει για μόδιστρους.

Οπότε, αρχίζει η κουβέντα, για το συμβαίνει στον πρωταθλητή Ευρώπης και έχει αρχίσει να μπαίνει μόνος του σε πορεία αποκαθήλωσης; Και εδώ θα έρθει, σίγουρα η απάντηση, μισό λεπτό, να βρω μια φωτογραφία. Οκ. Να τη. Τη βρήκα.

Λοιπόν, στην από πάνω φωτογραφία ο Μάρντι Κόλινς, όπως την κοιτάζεις από ψηλά ο γκαρντ του Ολυμπιακού θυμίζει λίγο σε MJ. Ναι, Michael Jordan εννοώ. Κοίτα λίγο πώς ντριμπλάρει, πως τον έχει πιάσει ο φακός με το τεντωμένο αριστερό χέρι και στο ύψος της μέσης το άλλο. Έλα, βάλε λίγο τη φαντασία σου να δουλέψει. Έτσι κι αλλιώς, πλάκα είναι, γιατί στα σοβαρά από ό,τι φαίνεται ο Κόλινς θα σηκώσει όλο το σταυρό του μαρτυρίου στον Πειραιά ή θα πρέπει να παίξει σαν τον Τζόρνταν για να ρεφάρει την κατάσταση. Ένας Αμερικανός παίκτης, που ήρθε για να καλύψει ό,τι μπορεί από μια μεγάλη τρύπα που προέκυψε και ομολογουμένως και εμφανέστατα δεν μπορεί να αποδώσει όπως σίγουρα θέλει ο ίδιος και ακόμη πιο σίγουρα απαιτεί ο κόσμος της ομάδας.

Διάβαζα, τις προάλλες τον Τριαντάφυλλο, για τον νέο Ολυμπιακό και τον νέο Παναθηναϊκό και λίγο μετά έβλεπα φίλους, γνωστούς και αγνώστους να τον λοιδορούν, για τη φράση “Ψάχνει να βρει κι αυτός το ρόλο του, αν και πολλές φορές αδικείται γιατί η δική του προσφορά στην οργάνωση του παιχνιδιού ή στην καλή κυκλοφορία της μπάλας δεν γίνεται ευκόλως αντιληπτή”. Προσωπικά, δεν με ενδιαφέρει ποιος κοροϊδεύει τον Τριαντάφυλλο (άλλωστε, εγώ το κάνω κάθε μέρα, εντός κι εκτός δουλειάς), αλλά η παραπάνω άποψη εξηγείται απλά: Ο Σπανούλης δεν κυκλοφορεί την μπάλα, γιατί ο Ολυμπιακός από τον Σπανούλη θέλει πρώτα σκορ και μετά δημιουργία δίνοντας την μπάλα γρήγορα, ωστόσο πρώτα σκορ. Ο Σλούκας είναι ο αμέσως επόμενος που δεν το κάνει, γιατί σκέφτεται συχνά να την κρατήσει περισσότερο πάνω του, για να δημιουργήσει, οπότε από τους 4 γκαρντ μόνο ο Μάντζαρης και ο Κόλινς το κάνουν. Σε περίπτωση που πρέπει να υπογραμμιστεί, η κυκλοφορία της μπάλας από έναν γκαρντ είναι το Α (όχι και το Ω). Ο Μάντζαρης είναι ο πιο σημαντικός περιφερειακός της ομάδας, επειδή δίνει το ρυθμό στο set παιχνίδι, σε όλη την πεντάδα.

Ο Κόλινς είναι ένας μέτριος παίκτης, που δεν μπορεί να προσφέρει περισσότερα, δεν έχει καμία σχέση με τον Λο, όμως δεν αποκτήθηκε για να παίζει σαν τον Λο, αλλά για να παίζει επειδή χάθηκε (και) ο Λο.

Άλλα, τώρα, εδώ που έφτασε ο Ολυμπιακός τίποτα δεν είναι εύκολα αντιληπτό (πόσο μάλλον το τι πραγματικά κάνει ο κάθε παίκτης στο γήπεδο που είναι ολόκληρη επιστήμη), ίσως δεν έχει και μεγάλη σημασία να γίνει, αφού προέχει να βρει νίκες και να προκριθεί ή να βρει πλερέζες και να τις βάλει, σε περίπτωση πρόωρου αποκλεισμού. Να πούμε τι, όταν ακόμη παίζονται πρόκριση στους 8 της Euroleague και διεκδίκηση πρωταθλήματος;

Ότι ο Ολυμπιακός παίζει με ένα τεσσάρι εδώ και μήνες, είτε επειδή ο Πέτγουεϊ είχε προβλήματα με τραυματισμούς, είτε επειδή ο Πέτγουεϊ ακόμη ψάχνει να κάνει level up στην καριέρα του και να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις της Euroleague;

Ότι απέναντι σε μια ομάδα σαν την Αρμάνι, με εξαιρετικούς παίκτες, με παίκτες που κάποτε ο Ολυμπιακός ήθελε, οι ερυθρόλευκοι δεν έχουν πια τον Λο, τον Χάινς και τον Παπανικολάου (όχι, δεν θα πω τον Άντιτς), ώστε να φέρουν τη ζυγαριά της προσωπικότητας στην μεριά τους;

Ότι ο Λοτζέσκι από τότε που πήγε στο ΟΑΚΑ (την πρώτη φορά), έχει χάσει το έτσι κι αλλιώς υπέρ του δέοντος λευκό χρώμα του;

Ότι ο Μπαρτζώκας έχασε την μπάλα με τις αλλαγές στους παίκτες, τις επιλογές και πλέον ψάχνει να βρει άκρη στη χημεία της ομάδας, οπότε αποφασίζει μικρά rotation;

Ότι υπάρχουν αντιδράσεις επιπέδου “η περυσινή ομάδα ήταν του Ίβκοβιτς, τώρα διαλύθηκε”, που υποτιμούν την νοημοσύνη όσων πραγματικά παρακολουθούν το άθλημα και οι οποίες προσβάλλουν μια ομάδα που αν μη τι άλλο, έχει δικαίωμα στο να τη σέβονται και όχι να της φέρονται/φερόμαστε λες και είναι σκορποχώρι, όπως αυτά επί εποχής Γκέρσον;

Ότι εδώ και 1-2 μήνες, ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να διαχειριστεί τα τελευταία λεπτά των αγώνων και αυτό έχει να κάνει με το θολό μυαλό του προπονητικού τιμ από την πολλή πίεση και τα αδύναμα χέρια αρκετών παικτών από την πολλή ζαλάδα;

Ότι οι νέοι (μικροί σε ηλικία) παίκτες που αποκτήθηκαν το καλοκαίρι δεν απέδειξαν ως τώρα ότι μπορούν να μπουν στο φετινό rotation, οπότε τσάμπα οι ανακοινώσεις για τη next gen, αλλά και γυμνή και χωρίς θεμέλια η ομάδα Μάρτιο μήνα.

Όχι, όντως, ο Κόλινς φταίει. Αυτός. Και αν το μένος είναι εναντίον του προπονητή που τον επέλεξε, τότε ας σεβαστούμε τον παίκτη που πατάει το παρκέ και ιδρώνει για να προσφέρει αυτά που μπορεί, σε ένα παρκέ που οι περισσότεροι από εμάς (ίσως και όλοι), θα μας φαινόταν μαύρος ωκεανός αν το πατούσαμε, όπως και αν καθόμασταν στον πάγκο μιας ομάδας όπως ο Ολυμπιακός (ή ο Παναθηναϊκός), θα θέλαμε ξεμάτιασμα, για να μπορούσαμε να δούμε μέσα στον πανικό μας.

Όμως, για να μην μπερδευτούμε, η ομάδα φταίει για το σημείο που είναι. Και ο Μπαρτζώκας φταίει. Και οι παίκτες φταίνε. Και η διοίκηση φταίει. Έτσι, πάει. Δεν φταίει ο Κόλινς. Αυτά είναι του Κόλινς τα εννιάμερα. Στις αγωνιστικές που απομένουν, με Σπανούλη ή χωρίς, με Μπαρτζώκα ή με Στηβ Γιατζόγλου, ο Ολυμπιακός καλείται να εμφανιστεί ο καλύτερος που μπορεί. Και ας είναι αυτό που μπορεί, μια πορεία ως τους 16 ή ας είναι μια υπέρβαση που θα φέρει πρόκριση και ώθηση για τα ματς στους 8 ακόμη και με μειονέκτημα έδρας. Αν υπάρχουν ψυχολογικά προβλήματα, ας ξεπεραστούν. Αν υπάρχει άγχος, ας λυθεί. Αν χρειάζεται διοικητική παρέμβαση, ας γίνει. Αν πρέπει απλώς, να μην ξαναμιλήσουν σε άνθρωπο ως το τέλος του Top-16, ας το κάνουν.

Αλλά αυτός ο Ολυμπιακός δεν χρειάζεται υπεκφυγές, διπλωματικό κράξιμο και δήθεν κριτική (δημοσιογραφική, προπονητική, διοικητική, αυτοκριτική των παικτών).

Αλήθειες χρειάζεται, αλήθειες και παραδοχές, γιατί αλλιώς ο τροχός δεν θα γυρίσει.