Βγαλμένος απ' τα καλύτερα αποδυτήρια
Η σπουδαία εμφάνιση επί της Φενέρ δεν λύνει όλα τα προβλήματα του Ολυμπιακού, αλλά επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά ότι ο Γιάννης Σφαιρόπουλος και η συγκεκριμένη ομάδα ξέρουν να σηκώνονται, ακόμα και όταν κανένας δεν τους δίνει το χέρι. Ο Μάνος Μίχαλος αναλύει.
Στο ντοκιμαντέρ που κάποια στιγμή δεν μπορεί, θα γυριστεί, με θέμα "Olympiacos B.C. 2004-2024" το πρώτο πλάνο θα είναι τα αποδυτήρια της ομάδας. Μονοκάμερο, κιουμπρικό, αργόσυρτο άνοιγμα και με μια βαριά ατμόσφαιρα να νιώθεις να σε τυλίγει καθώς θα το βλέπεις.
Σαν τη βαριά ατμόσφαιρα που έχει γεμίσει αυτά τα αποδυτήρια πολλές φορές κατά το παρελθόν, σε μεγάλες κρίσεις και σε δύσκολες νύχτες. Αποδυτήρια τα οποία για περίπου 6-7 χρόνια καταδυναστεύονταν από αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές παικτών αλλά και προπονητών, με προέδρους που ακόμα δεν είχαν πάρει τα μαθήματά τους και τα παράσημα που σου δίνουν η εμπειρία και ο χρόνος. Από φωνές και σκυμμένα κεφάλια, μέχρι καυγάδες και υψωμένες γροθιές, τα αποδυτήρια του μπασκετικού Ολυμπιακού μπορούν να γεμίσουν βιβλία και μικρού μήκους ντοκιμαντέρ. Αυτά άλλωστε, τον κράτησαν για αρκετά χρόνια μακριά από τίτλους, νίκες, μακριά από την υγεία που πρώτα πρέπει να έχει εσωτερικά μια ομάδα και μετά να βγαίνει στο γήπεδο να τη μετουσιώσει σε μπάσκετ (ή ποδόσφαιρο ή οτιδήποτε).
Βάσει της ιστορίας, λοιπόν, αυτός ο Ιανουάριος με ήττα από τον ΠΑΟΚ, διασυρμό στη Βιτόρια από τη Μπασκόνια, ηχηρή σφαλιάρα 30 ντεσιμπέλ και πόντων από τη Χίμκι στη Μόσχα, εμφάνιση ερασιτεχνικής ομάδας για 10 λεπτά στο Βελιγράδι και 5η συνεχόμενη ήττα από τον Παναθηναϊκό (σερί που θυμίζει τα χρόνια που περιγράφονται στην πρώτη παράγραφο), έπρεπε (αυτός ο Ιανουάριος) να ήταν ο μήνας που ο Ολυμπιακός θα άλλαζε προπονητή. Για να ηρεμήσουν τα αποδυτήρια, να βρουν ρόλους οι παίκτες και να νιώσουν πιο απελευθερωμένοι, να χορτάσει η μερίδα του κόσμου που θέλει να έχει στο μενού της ένα προπονητικό κεφάλι μια στο τόσο (ειδικά όταν αυτό το κεφάλι δεν λέει να βρει τρόπο να κερδίσει τον Παναθηναϊκό τόσον καιρό), να σταματήσουν και οι δημοσιογράφοι να αραδιάζουν συστήματα και μπασκετικές ορολογίες καθώς εκτός όλων των άλλων βρισκόμαστε και στην εποχή όπου η προπονητική και η δημοσιογραφία τείνουν να ενωθούν, άσχετα αν μιλάμε για δύο τελείως διαφορετικά πράγματα.
Δημοσιογράφοι θέλουν να δίνουν οδηγίες σαν προπονητές και προπονητές θέλουν να δίνουν μαθήματα για το πώς θα γίνονται οι συνεντεύξεις Τύπου, τα ρεπορτάζ. Και ο Σφαιρόπουλος έχει υποπέσει σε λίγα τέτοια λάθη, έχει εκνευριστεί με δημοσιογράφους (αν και σε νηφάλιες στιγμές είναι πολύ συνεργάσιμος) που τον ρώτησαν κάτι που δεν έπρεπε ή τέλος πάντων δεν ήταν το σωστό timing. Λες και υπάρχει σωστή στιγμή για να ρωτήσεις τον προπονητή μιας ομάδας όπως ο Ολυμπιακός "έχει επηρεάσει η επιστροφή του Σπανούλη την ομάδα, όχι επειδή φταίει ο Σπανούλης, αλλά επειδή είναι παίκτης που αλλάζει τις ισορροπίες και τους ρόλους; Και τι σχεδιάζετε να κάνετε για αυτό;". Όχι, απαγορεύεται να ρωτήσεις κάτι τέτοιο, απαγορεύεται και να το γράψεις στο twitter, όπως τόλμησα του λόγου μου να κάνω και έπεσε κόσμος να με φάει, γιατί προφανώς για να καταγράψω ένα δεδομένο για τον Σπανούλη (ότι δεν μπορεί η ομάδα να βρει ρόλους όσο δεν βρίσκει το δικό του ο -συγκεκριμένος- αρχηγός της μετά την πολύμηνη απουσία του), θέλω να κάνω κακό στην ομάδα. Συγχωρήστε με αλλά έχω κι άλλες δουλειές και έννοιες, από το να σκέφτομαι ίντριγκες και συνωμοσιακά tweets ή σχολιάκια για μια ομάδα ή έναν παίκτη.
Το ότι ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα φτιαγμένη ως ρόστερ και στυλ παιχνιδιού για τον Βασίλη Σπανούλη εδώ και 6 χρόνια για κάποιους είναι breaking news, το να αλλάζει η απόδοσή της, ανάλογα με το πώς, πού και πόσο παίζει ο Σπανούλης σε έναν αγώνα, σε μια εβδομάδα ή σε μια σεζόν. Ένα αυτοκίνητο, δηλαδή, αν του αλλάξεις μηχανή ή αν την παραμετροποιήσεις για ένα διάστημα, θα δουλεύει όπως δούλευε με την προηγούμενη; Θα τρέχει το ίδιο, θα καίει το ίδιο, θα αντέχει το ίδιο; Προσοχή, δεν λέω ότι θα είναι χειρότερο, γιατί στην περίπτωση του Ολυμπιακού η ομάδα όσο έλειπε ο Σπανούλης έπαιξε πολύ καλά. Καλύτερα από κάθε άλλη περίοδο, μέχρι το χθεσινό ματς με τη Φενέρ. Τυχαία νομίζετε; Όχι. Ο Σφαιρόπουλος έχοντας στο μυαλό του ότι ο Σπανούλης θα λείψει αρκετά, προσάρμοσε το παιχνίδι της ομάδας στους υπόλοιπους παίκτες και για καλό δικό του αυτοί ανταποκρίθηκαν με αποτέλεσμα οι ερυθρόλευκοι να κάνουν 5 συνεχόμενες νίκες στην Ευρωλίγκα, να βρεθούν στην πρώτη θέση για μια εβδομάδα, να δείχνουν σταθερότητα και τώρα θυμάμαι ανθρώπους να ρωτάνε σε εκπομπή και γραφείο "πως τα καταφέρνει ο Ολυμπιακός και παίζει τόσο καλά;".
ΤΟ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΚΑΙ ΒΑΡΥ
Τέλος πάντων, μην κολλήσουμε στο τότε. Πάμε στο τώρα. Το τώρα είναι δύσκολο, είναι βαρύ. Ο Ολυμπιακός έχει προβλήματα με το μεγαλύτερο να είναι η απουσία αθλητικού ψηλού για πρώτη φορά μετά από χρόνια. Η άμυνα (που θέλει ειδικά ο Σφαιρόπουλος) δεν μπορεί να βγει με αυτά τα σχήματα, τουλάχιστον όχι στη διάρκεια που απαιτούν τα δύσκολα ματς, τα δίδυμα στην περιφέρεια είναι ακόμα πιο αδύναμα αμυντικά (ειδικά σε περιπτώσεις Σπανούλη - Μάντζαρη που είναι σαφώς πιο αργοί σε σχέση με 2-3 χρόνια πριν), οπότε το πρόβλημα βαθαίνει περισσότερο. Στο ματς με τον Παναθηναϊκό η εξαιρετική επιλογή του Σφαιρόπουλου να πάει με αλλαγές ακόμα και μετά από αλλαγή, κάλυψε αυτό το ζήτημα, έδωσε ενέργεια στην ομάδα και βοήθησε τον Ολυμπιακό να παίξει πολύ καλά στο πρώτο ημίχρονο και μάλιστα σε ένα εντελώς παράδοξο διαιτητικό περιβάλλον, με την έννοια ότι οι τρεις διαιτητές εμφανίστηκαν σαν ο καθένας να έχει στο κεφάλι του διαφορετικό μοντέλο διαχείρισης του παιχνιδιού. Καμία κοινή συνισταμένη και προσέγγιση (το οποίο οφείλει να κάνει η κάθε τριάδα για να μη βλέπουμε τέτοιες διαιτησίες οι οποίες οδηγούν και σε επισφαλή συμπεράσματα).
Στο ματς με τη Φενέρ εκτός από το αμυντικό πλάνο όπου και πάλι ήταν καλοδιαβασμένο, η ενέργεια έγινε θέαμα στην επίθεση. Η ένταση της άμυνας έδωσε στον Ολυμπιακό το δικαίωμα (που κανονικά θα έπρεπε να είναι υποχρέωσή του) να τρέξει, με τους Έλληνες παίκτες σε καλή βραδιά, αλλά τους ξένους όπως ο Στρέλνιεκς και ο ΜακΛιν σε ακόμα καλύτερη. Οι ξένοι, παρότι είναι ομάδα Ελλήνων ο Ολυμπιακός, διαμορφώνουν αυτό το κάτι παραπάνω που θέλει η ομάδα για να πετύχει τους στόχους της. Στο ΟΑΚΑ Ρόμπερτς και Στρέλνιεκς ήταν χλωμοί και σαν γατιά σε ρωμαϊκή αρένα, ενώ στο ΣΕΦ με τη Φενέρ νόμιζες ότι ο Στρέλνιεκς έχει βγει από μπασκετική λιθουανική (ναι, το ξέρω ότι δεν είναι Λιθουανός, αλλά με τέτοιον έμοιαζε σε όλο το ματς) σχολή της δεκαετίας του '90. Και πάνω από όλους, δίπλα σε όλους και όχι ένας από τους όλους, ο Σπανούλης. Ο Σφαιρόπουλος του έδωσε την μπάλα μετά από κάθε επαναφορά ακόμα και με τον Μάντζαρη στο σχήμα, εκείνος την έδινε νωρίς (κάτι που του ζητούσε ο Μπαρτζώκας, του ζητάει ο Σφαιρόπουλος και του ζητάει ακόμα και ο εαυτός του όταν συζητάνε ήρεμα για το πώς πρέπει να παίζει για να είναι τόσο επιδραστικός, ναι και στα 36 του και στα 37 του), με αποτέλεσμα ο αρχηγός του Ολυμπιακού να κάνει την καλύτερη φετινή εμφάνισή του.
Η ΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΩΝ ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΩΝ
Όλα όμως τα παραπάνω, όλα αυτά που είδαμε στο ματς με τη Φενέρ, δεν βασίζονται μόνο ή κυρίως στο γήπεδο, στην τακτική, στα συστήματα. Συστήματα υπάρχουν πολλά στον Ολυμπιακό, βιβλιογραφίες ολόκληρες. Η εικόνα απέναντι στην ομάδα του Ομπράντοβιτς (όχι δηλαδή σε μια ομάδα όπως για παράδειγμα η Μακάμπι που κέρδισε ο Ολυμπιακός εύκολα και τότε βγήκαν να πουν δεξιά και αριστερά ότι συνήλθε λες και νίκησε κανένα αγωνιστικό θηρίο), είναι αποτέλεσμα των αποδυτηρίων και αποτέλεσμα της διαχείρισης αυτών από τον Σφαιρόπουλο και όπως αποδείχθηκε και εμφανώς, από τους Αγγελόπουλους. Πήγαν, μίλησαν και ούτε καν είδαν. Απήλθαν και το πρώτο ημίχρονο στο ΟΑΚΑ και το ματς με τη Φενέρ είναι μια ακόμα υγιής αντίδραση του Ολυμπιακού. Επί Σφαιρόπουλου μάλιστα είναι η 4η μετά από αγωνιστική ή εξωαγωνιστική κρίση, κάτι που δείχνει ότι ο Έλληνας προπονητής μπορεί να μην είναι ο καλύτερος στην επιλογή παικτών (οι ξένοι που καταλήγει ως τώρα, είναι συνήθως ημιτελείς), αλλά είναι ένας από τους καλύτερους στην εγκαθίδρυση πειθαρχίας, σεβασμού και κανόνων εντός της ομάδας. Είναι πολύ καλός αποδυτηριάκιας και είναι ένας προπονητής που αν μη τι άλλο, έχει οδηγήσει τον Ολυμπιακό σε 2 πρωταθλήματα και σε 2 τελικούς Euroleague.
Βέβαια, όταν θολώνει το μυαλό του, οδηγείται σε παρορμητικές αποφάσεις ή δηλώσεις, στρέφει την προσοχή του σε πράγματα που δεν αποτελούν την ουσία αλλά το περιτύλιγμα. Αυτό είναι και το σημείο καμπής της συγκεκριμένης περιόδου. Πολλοί λένε ότι ο Σφαιρόπουλος έχει κλείσει τον κύκλο του στην ομάδα ή τον κλείνει καθώς φτάνουμε στο καλοκαίρι. Δεν ξέρω, δεν είμαι στο μυαλό των Αγγελόπουλων, ούτε ξέρουμε πραγματικά τι ειπώθηκε ανάμεσα τους στη συνάντηση που έκαναν προ ημερών, αλλά φάνηκε ένα δείγμα αυτών στον τρόπο με τον οποίο μίλησαν στους παίκτες στηρίζοντας τον Σφαιρόπουλο, την ημέρα πριν το ντέρμπι στο ΟΑΚΑ αλλά και με τη στάση τους μετά από αυτό, όπου συνεχίστηκε η υποστήριξη προς το πρόσωπο του και κυρίως η θέληση τους να κρατήσουν με σταθερότητα το τιμόνι σε αυτές τις δύσκολες στροφές. Αυτό που σίγουρα ξέρω ότι τις όποιες θετικές ή αρνητικές αποφάσεις η διοίκηση του Ολυμπιακού τις παίρνει όταν έχει ολοκληρωμένη εικόνα και έχει ζυγίσει όλες τις παραμέτρους, όχι μόνο αγωνιστικές, γιατί για τους διοικητικούς ηγέτες των ερυθρολεύκων ποτέ δεν ήταν όλα μόνο οι τίτλοι και τα αποτελέσματα. Μετράνε κι άλλα.
Όπως στη συνολική αποτίμηση της πορείας του Σφαιρόπουλου στον Ολυμπιακό θα μετρήσει η απόφαση αποπομπής του Χρήστου Μαρμαρινού εν μέσω θυελλωδών ανέμων (λόγω των κακών αποτελεσμάτων και της θεωρητικής πάντα, αλλά ουδέποτε υπαρκτής αμφισβήτησης προς το πρόσωπο του). Μπορεί για τους περισσότερους να ήταν μια ξαφνική και ανεξήγητη είδηση, αλλά για όσους γνωρίζουν τα του Ολυμπιακού και ακόμα περισσότερο το πως λειτουργεί ο Σφαιρόπουλος σε ζητήματα που θέτουν σε κίνδυνο την πειθαρχία και την ομαλή ζωή της ομάδας, το "τέλος ο Μαρμαρινός" μοιάζει μια φυσική κατάληξη.
Η θέση του προπονητή του Ολυμπιακού έχει το μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας στο να πετύχεις την ισορροπία ανάμεσα στα ουσιαστικά, τα πρακτικά και τα θεωρητικά ή το φαίνεσθαι. Όποιος προπονητής έχει καλύτερο rating σε αυτή την εξίσωση, καταφέρνει να αποτυπώσει το όποιο μπάσκετ έχει στο κεφάλι του, είτε αυτό είναι επιθετικό, αμυντικό, βασισμένο σε pick and roll, σε transition game. Άλλωστε, το μπάσκετ που παίζει μια ομάδα είναι 30% αυτό που θέλει ο προπονητής, 70% αυτό που μπορούν να βγάλουν ως συνολικό αποτέλεσμα οι παίκτες. Ασχέτως της άμεσης παρέμβασης που έχουν οι προπονητές στο μπάσκετ, με τις αλλαγές, τα τάιμ άουτ ή οποιοδήποτε άλλο τρικ, οι παίκτες είναι αυτοί που χάνουν, οι παίκτες είναι αυτοί που κερδίζουν. Δυστυχώς, στην Ελλάδα, έχουμε κάπως διαφορετική αντίληψη για αυτό το ζήτημα, ίσως επειδή είναι πιο εύκολο να "πετύχεις" αυτόν που είναι όρθιος έξω από τις γραμμές και ξεχωρίζει, παρά κάποιο από τα 5 άτομα που τρέχουν μέσα σε ένα γήπεδο μαζί με άλλους 5 αντιπάλους.
Ο Ολυμπιακός στον αγώνα με τη Φενέρ δεν έλυσε τα αγωνιστικά του προβλήματα, ούτε παντρεύτηκε ξανά με την επιτυχία. Αυτή θα καθοριστεί στο τέλος της σεζόν, με αρχή τον τελικό Κυπέλλου απέναντι στην ΑΕΚ. Μπορεί το Κύπελλο να μοιάζει μικρό για το μέγεθος που (θέλει να) έχει ο Ολυμπιακός στην Ευρώπη, αλλά σε αυτή τη φάση που βρίσκεται είναι το μεγαλύτερο από όλα όσα έχει να διεκδικήσει. Μια φωτογραφία με ένα τρόπαιο στα αποδυτήρια της ομάδας είναι η καλύτερη ώθηση που μπορεί να έχει αυτή η ομάδα για να φτάσει ως το καλοκαίρι. Γιατί, είπαμε, αυτά τα αποδυτήρια είναι που καθορίζουν τον Ολυμπιακό και όταν αποτυγχάνει και όταν πετυχαίνει.
Υ.Γ. Παντελή, ήμουν έτοιμος στη γωνία , για την (κόκκινη) ασίστ. Ξαναλύνω κορδόνια.
Photo Credits: Eurokinissi
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:
