Τα αθλητικά βραβεία του ΠΣΑΤ είναι μια αφορμή για να συνδεθούμε ξανά -έστω για λίγο- με ευχάριστες αναμνήσεις. Οι περισσότερες από τις φετινές είχαν ως σημείο αναφοράς τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πήραμε ξανά μια μικρή τζούρα από το Παρίσι και τα παιδιά που διακρίθηκαν στους Ολυμπιακούς και στους Παραολυμπιακούς Αγώνες.

Συνέλαβα τον εαυτό μου να σηκώνομαι όρθια την ώρα που ο Λευτέρης Πετρούνιας ανέβηκε για να παραλάβει το βραβείο του. Το ανέλυσα σε δεύτερο χρόνο. Συνειδητοποίησα ότι έχει κερδίσει τον ειλικρινή σεβασμό μου. Δεν τον θαυμάζω απλώς ως αθλητή.

Μέσω της δημοσιογραφίας είχα την ευκαιρία και την τύχη να αντιληφθώ -αν όχι- την ολότητά του, ένα μεγάλο μέρος αυτής. Ο 34χρονος τρις Ολυμπιονίκης κατακτά μετάλλια από το 2011. Δηλαδή, μια ολόκληρη γενιά έχει μεγαλώσει με φρουτόκρεμες και τα μετάλλια του Λευτέρη και αυτή η γενιά πάει τώρα στο Γυμνάσιο!

Σε αυτά τα 13 χρόνια (στον αθλητισμό βρίσκεται σαφώς περισσότερα) που διακρίνεται με συνέπεια, ο Λευτέρης Πετρούνιας ξεδιπλώθηκε φύλλο φύλλο στους Έλληνες. Τον είδαμε να τάζει μετάλλια και να τα φέρνει, να λυγίζει με την αδόκητη απώλεια του πατέρα του και να συνεχίζει, να διαλύει το χέρι του και πάλι να μη σταματά. Ήταν όρθιος στις ευχάριστες στιγμές και ανυπέρβλητος στα ζόρια. Ήταν εκεί σε όλα.

Ήταν εκεί και στο Μέγαρο Μουσικής τιμώντας τους αθλητικούς συντάκτες και τους συνοδοιπόρους του στις Ολυμπιακές ομάδες -που επίσης παρέστησαν στην εκδήλωση- και όταν παρέλαβε το βραβείο του μάς θύμισε εύστοχα τη μακρά διαδρομή του, λέγοντας ότι την πρώτη φορά που βρέθηκε στα βραβεία του ΠΣΑΤ ήταν αμούστακος και τώρα έχει γένια και λουμπάγκο.

“Γιαλαντζί γέρος, είσαι Λευτέρη μας”, είναι η απάντηση σε όσα ισχυρίζεται και σε αυτό θα συμφωνήσουν και οι κρίκοι που ξήλωσε από το Παρίσι για να τους πάρει σπίτι του. Με τρεις Ολυμπιακές “σαρδέλες” να κοσμούν το μπράτσο του άξιζε να τους πάρει. Για να είμαστε πιο σωστοί αυτοί οι κρίκοι έπρεπε να κρεμαστούν στο σπίτι του, διότι κεφάλαια του αγωνίσματος -και όχι σελίδες- φέρουν το όνομά του. Στο ταβάνι του αποκτούν υπεραξία.

Ο Λευτέρης -όπως έχετε ξαναδιαβάσει στο SPORT 24- είναι ένας γίγαντας του ελληνικού αθλητισμού, επειδή έχει κατορθώσει να εξελίξει τους κρίκους ως αγώνισμα, να τους δυσκολέψει. Ανάγκασε τους αντιπάλους του να προσπαθήσουν να του μοιάσουν, προκειμένου να τον ξεπεράσουν. Και τούτο είναι πιο μεγάλο επίτευγμα και από τα μετάλλιά του.

Αντίστοιχα συναισθήματα, για διαφορετικούς λόγους, μου προκαλούν τρία ακόμα παιδιά που κάθονταν δίπλα του, ο Εμμανουήλ Καραλής, ο Νάσος Γκαβέλας και ο Απόστολος Χρήστου.

Ο αξιολάτρευτος Μανόλο είναι ο γιος που όλοι θα ήθελαν να έχουν. “Σκίστηκε” να έρθει στα βραβεία του ΠΣΑΤ, όπως εν ολίγοις είπε, δεδομένου ότι έδινε μάθημα και ο λόγος που έβγαλε φτερά στα πόδια του για να προλάβει ήταν ότι σε ηλικία 15 ετών βραβεύτηκε πρώτη φορά από τον ΠΣΑΤ και συνεπώς “δεν μπορώ να λείπω τώρα που είμαι και Ολυμπιονίκης” και με "ανάστημα" 6 μέτρων να συμπληρώσουμε.

Ο Νάσος, ο κορυφαίος Έλληνας παραολυμπιονίκης για το 2024, που μάς συνεπήρε όχι μόνο με τη νίκη του αλλά ιδιαιτέρως με την ψυχάρα του κατά τη διάρκεια των Παραολυμπιακών Αγώνων παρέλαβε το βραβείο του με απόλυτη σεμνότητα και γι' αυτό ίσως να του πρέπει και ένα δεύτερο βραβείο.

Αντίστοιχα, και στον Απόστολο Χρήστου που έφτιαξε την πιο ωραία και διδακτική ιστορία στο Παρίσι. Έχασε για μισή χεριά το μετάλλιο στο αγώνισμά του, τα 100 μ. ύπτιο και δεν εγκατέλειψε μέχρι να κατακτήσει αυτό που ονειρευόταν από παιδί. Αγωνίστηκε ξανά με δυνάμεις και αντοχές που είχε και δεν είχε για το βάθρο και δικαιώθηκε.

*Χορηγός επικοινωνίας το SPORT24