Λεβέντικα ροβόλησες, αγαπημένε μου Αλέξανδρε Νικολαΐδη
Η Μαρία Καούκη γράφει για τον σπουδαίο άνθρωπο, Αλέξανδρο Νικολαΐδη και αποχαιρετά έναν φίλο που ροβόλησε λεβέντης.
Σίδνεϊ, Σεπτέμβριος 2000. "Έσπασε, μαμά έσπασε!" Αυτή η κραυγή απόγνωσης του Αλέξανδρου Νικολαΐδη έσκισε στα δύο τη σιωπή που έπνιξε το Ολυμπιακό γυμναστήριο. Όλοι είχαν αντιληφθεί ότι τραυματίστηκε σοβαρά. Αυτός ο δίμετρος γίγαντας σφάδαζε στο ταπί. Η διαδρομή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ σταμάτησε στα προημιτελικά.
Αυτό έκανε πάντα ο Νικολαΐδης
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ήταν και τότε φαβορί για ένα Ολυμπιακό μετάλλιο. Σαν άλογο κούρσας, θυμάμαι, είχε μπει σ' εκείνους στους Αγώνες. Ασταμάτητος ήταν. Αυτός ο μαχητής οκτώ μήνες πριν από το Σίδνεϊ είχε σπάσει για πρώτη φορά το πόδι του σε τροχαίο και πρόλαβε τη διοργάνωση, αλλά δεν μπόρεσε να φτάσει ως το τέλος της διαδρομής.
Κι όμως εκείνος είχε το μυαλό του στον άνθρωπο που πονούσε πιο πολύ κι απ' τον ίδιο. Στη μάνα του, την Αναστασία που βρισκόταν στην κερκίδα μαζί με τον πατέρα του.
Αυτό έκανε πάντα ο Νικολαΐδης. Αυτό έκανε και τώρα μετά το μεγάλο και γενναίο αγώνα που έδωσε. Ο ψηλός -σε όλα του- έβαζε τον εαυτό του μπροστά μόνο για να γίνει "ασπίδα" όσων αγαπούσε και όσων χρειάζονταν υποστήριξη. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις τον είχε σε δεύτερη μοίρα. "Ευτυχώς, έτυχε σε 'μένα και όχι σε κάποιον άλλο από την οικογένειά μου", είπε για τον καρκίνο.
Απλόχερα και κυρίως αθόρυβα πρόσφερε τη βοήθειά του. Κάτω από τις τεράστιες φτερούγες του μάς έβαζε όλους. Τουλάχιστον, για τον Αλέξανδρο μιλάω με βεβαιότητα και θα μπορούσα να μιλάω για ώρες, μέρες, μήνες ίσως μια άλλη στιγμή που οι λέξεις και οι αναμνήσεις δεν θα γίνονταν αλάτι στη βαθιά πληγή της απώλειάς του. Δεν είναι ωραίο, ενδεχομένως να αφαιρεί από το τακτ που απαιτεί η στιγμή όταν μιλάς για όσα σε ένωσαν με έναν Άνθρωπο την ώρα που φεύγει, αλλά το κάνω για να επιβεβαιώσω ό,τι υπέροχο θα διαβάσετε για τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη, σήμερα. Να είστε βέβαιοι ότι δεν είναι υπερβολές γι' αυτή την ψυχή από μέλι. Κάθε μέρα έβρισκε τρόπο να γίνεται καλύτερος και να μεγαλώνει το ανάστημά του.
Πριν από τέσσερα χρόνια προσπάθησε να με βοηθήσει, εν αγνοία μου. Έψαχνε να μου βρει δουλειά, όταν έμεινα άνεργη. Όταν το έμαθα και δεν έβρισκα λόγια για να τον ευχαριστήσω απάντησε "δεν σου είπα τίποτε, επειδή δεν κατάφερα ακόμα κάτι. Αλλά, θα συνεχίσουμε φιλενάδα, μην ανησυχείς". "Φιλενάδα", αυτή ήταν η λέξη που χρησιμοποιούσε πρώτη από το 2000, όταν πρωτογνωριστήκαμε. Ανακουφίστηκε όταν έμαθε ότι πέρασα την πόρτα της 24Media. "Σου ταιριάζει να είσαι εκεί", είπε.
Υπήρξαν στιγμές δύσκολες και μεγάλου πόνου
Αθόρυβα επέλεξε να δώσει και αυτή τη μάχη με τον καρκίνο. Ενημέρωσε από την πρώτη στιγμή γι' αυτή την επιλογή του τους λίγους που το γνωρίζαμε από νωρίς. Έμεινε συγκεντρωμένος στον τελευταίο μεγάλο αγώνα του και κοντά στην αγαπημένη οικογένειά του. Υπήρξαν στιγμές δύσκολες και μεγάλου πόνου που δεν μπορούσε να συζητήσει ούτε από το τηλέφωνο. Ξέραμε ότι το παλεύει σαν λιοντάρι. Μέχρι σήμερα, δεν έχασα την πίστη μου ότι θα τα καταφέρει.
Έβλεπα να κερδίζει χρόνο, να στέκεται παλικάρι, να δίνει λακτίσματα στο θάνατο και πίστευα ότι το επόμενο νέο που θα λάμβανα από τη Θεσσαλονίκη θα συνοδευόταν με ένα τρίτο δάφνινο στεφάνι για τον δύο φορές αργυρό Ολυμπιονίκη. Ήμουν σχεδόν σίγουρη. Πολύ νωρίς το πρωί χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η φίλη μας η Έφη, που τον γνώριζε από παιδί. "Έφυγε ο ψηλός μας". Τέσσερις ρημάδες λέξεις. Τέσσερις μαχαιριές.
Ο Αλέξανδρός μας, μάς αποχαιρέτησε με το κεφάλι ψηλά και με τον αλληλέγγυο νου του σε όποιους και ό,τι αφήνει πίσω του. Κυρίως στα παιδιά. Ένα γερό μάθημα σε όλους από τον άσπιλο. Ακηλίδωτος έμεινε και στην πολιτική και ατρόμητος -αυτό έλειπε!- στάθηκε μπροστά στους ακροδεξιούς εκφοβισμούς. Είναι η πρώτη φορά που αναγκάζομαι να γράψω για την απώλεια ενός πολύ καλού φίλου. Δεν υπάρχει λέξη που να στέκει δίπλα στο θάνατο. Ο θάνατος δεν έχει ήχο, μήτε διάσταση.
Ο Αλέξανδρος θα έκλεινε τα 43, στις 17 Οκτωβρίου.
Με αγάπη και φωνή μαχητή είπε "αντίο". Λεβέντικο το ροβόλημά του. Λεβέντης στάθηκες και στο θάνατο Αλέξανδρέ μου, αγαπημένε μου φίλε.
Θα σε θυμάμαι πάντα.
Ελπίζω λίγο να σου μοιάσω.
Θα σε αγαπώ πάντα καλόψυχέ μου.
