Ο Απόστολος Χρήστου δεν είναι παίξε γέλασε
Η Μαρία Καούκη γράφει για τον θρίαμβο του Απόστολου Χρήστου που αναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες του μέσα σε μόλις τρεις ημέρες και χάρισε στην Ελλάδα ένα από τα σημαντικότερα Ολυμπιακά μετάλλια στην ιστορία της.
Ο Απόστολος Χρήστου και ο χαβαλές είναι δύο παράλληλες γραμμές. Δεν τέμνονται και δεν θα συναντηθούν ποτέ. Αυτός ο 27χρονος θεός της κολύμβησης είναι η επιτομή της σοβαρότητας και της μεθοδικότητας. Δύο στοιχεία του χαρακτήρα του που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για να ζήσει το πιο μεγάλο όνειρό του μετά τη μεγαλύτερη απογοήτευση της καριέρας του.
Αυτό το εξαιρετικά σεμνό πλάσμα αναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες του μέσα σε μόλις τρεις ημέρες και η περίπτωσή του πρέπει να μελετηθεί από αθλητικούς ψυχολόγους.
Χρειάζεται κότσια και ψυχή μεγατόνων για να σηκωθείς τόσο γρήγορα.
Απαιτείται λογική, κυρίως όμως χρειάζεται πίστη στις δυνάμεις σου και αυτή στη δίνουν μόνο οι εργατοώρες στην προπόνηση. Ένας τόσο καλά προπονημένος πρωταθλητής, ξέρει ποιος είναι και πού μπορεί να φτάσει. Δεν θα επιτρέψει στην απογοήτευσή του να τον καταπιεί και μόλις τα συναισθήματά του κάτσουν είναι βέβαιο ότι δεν θα αφήσει καμία ευκαιρία να πάει χαμένη.
Και αυτό έκανε. Τα 200 μ. ύπτιο ήταν η επόμενη ευκαιρία που είχε μπροστά του ο αθλητής που αμέσως μετά τον τελικό των 100 μ. του ίδιου στυλ είπε κυνικά “σε τέσσερα χρόνια ποιος ζει ποιος πεθαίνει”. Και είχε δίκιο, για πολλούς λόγους πέρα από τους προφανείς. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λος Άντζελες είναι πράγματι μακριά, ο Απόστολος τότε θα είναι 31 χρόνων, ενώ ο τελικός των 200 μ. ύπτιο ήταν λίγα 24ωρα μπροστά του. Κυριάρχησε η λογική.
Λίγο πριν από τον τελικό χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν μια αγαπημένη φίλη και συνάδελφος. “Βλέπω να αφήνει τα κόκκαλά του στο νερό για το μετάλλιο”, της είπα και δεν ήταν μόνο ευσεβής πόθος. Ήταν μια λογική σκέψη βασισμένη σε όσα έζησε ο Απόστολος Χρήστου στο Παρίσι. Όποιος κολυμβητής κι αν ήταν στη θέση του θα αντιμετώπιζε τον τελικό των 200 μ. ως τον τελευταίο της καριέρας του. Και αυτό φάνηκε ότι έκανε ο αθλητής του Παναγιώτη Βελέντζα για να κατακτήσει τον στόχο του το Ολυμπιακό μετάλλιο.
Έχασε το χάλκινο στα 100 μ. ύπτιο για δύο εκατοστά του δευτερολέπτου και απογοητεύτηκε. Έχασε το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στα 200 μ. του στυλ για τρία εκατοστά του δευτερολέπτου και δεν του καιγόταν καρφάκι.
Ήθελε μόνο το βάθρο, γι' αυτό ταξίδεψε στο Παρίσι. Καμία απογοήτευση δεν θα του στερούσε το όνειρό του, επειδή ήταν έτοιμος να το ζήσει. Ο Απόστολος Χρήστου δεν είναι παίξε γέλασε κολυμβητής. Είναι αθλητάρας και το γνωρίζει και ο ίδιος παρόλο που δεν θα ανοίξει ποτέ τέτοια κουβέντα. Είναι ο κορυφαίος Έλληνας κολυμβητής, χάρισε στην ελληνική κολύμβηση τη μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας της και στην Ελλάδα ένα από τα σπουδαιότερα Ολυμπιακά μετάλλιά της. Τα μετάλλια στην κολύμβηση είναι ειδικού βάρους, χωρίς να θέλω να μειώσω μια αντίστοιχη διάκριση σε κάποιο άλλο άθλημα. Δεν υπάρχει εύκολο μετάλλιο, αλλά στην κολύμβηση λόγω των πολλών συμμετοχών οι πιθανότητες για να βρεθείς στο βάθρο μειώνονται δραματικά.
Τα μετάλλια στο αγώνισμα πήγαν μόνο σε ευρωπαϊκά χέρια, ενώ για πρώτη φορά μετά το 1992 δεν ανέβηκε Αμερικανός κολυμβητής στο βάθρο, παρόλο που οι μεγάλοι χρόνοι στο ύπτιο ήταν κυρίως αμερικανική υπόθεση.
