Θοδωρή Ιακωβίδη, σου ζητάμε συγγνώμη

Τα αλμυρά δάκρυα του Θοδωρή Ιακωβίδη δεν θα θεραπεύσουν τις πληγές του αθλητισμού. Δεν είναι ο πρώτος αθλητής που κλαίει και δεν δέχθηκε να ανταλλάξει την αξιοπρέπειά του, με την παραμονή του στο άθλημα που αγαπά, ούτε θα είναι και ο τελευταίος. Αφού δεν άλλαξε κάτι με τους προηγούμενους, γιατί να αλλάξει τώρα; Είμαι απαισιόδοξη, επειδή ξέρω πού ζω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Λευτέρη Πετρούνια που έλεγε ότι έλιωνε στο γυμναστήριο του Αγίου Κοσμά όταν έκανε προπονήσεις τα καλοκαίρια, επειδή δεν επισκεύαζαν το air condition. Απλά πράγματα γίνονταν σύνθετα, όταν μπλέκονταν σε γραφειοκρατικά γρανάζια. Δεν λύνονταν τα εύκολα. Τα οδοιπορικά των αθλητών -η ουσία δηλαδή- ήταν πάντα τα δύσκολα.

Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός μετά το 2004 εμφανίζει σημάδια εγκατάλειψης. Είναι γεμάτος μπαλώματα και φθορές. Πριν από το μετάλλιό του στο Ρίο, ο Σπύρος Γιαννιώτης όργωνε την Ελλάδα για να βρει κολυμβητήριο να προπονηθεί. Όσοι αθλητές σώθηκαν είχαν πιαστεί από τα σωσίβια της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και των χορηγών τους. Ανέφερα τον Πετρούνια και τον Γιαννιώτη επειδή είναι δύο προβεβλημένοι αθλητές του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Οι υπόλοιποι δεν ακούγονται, συχνά δεν μιλούν αναγνωρίζοντας ότι η προσπάθειά τους δεν θα έχει τύχη.

"Είμαστε όλοι Ιακωβίδης", μού έγραψε ο πρωταθλητής της ενόργανης γυμναστικής και συναθλητής του Πετρούνια, Νίκος Ηλιόπουλος, που πάλεψε για την πρόκρισή του στο Τόκιο, αλλά δεν βρίσκεται εκεί. Αναρωτήθηκε γιατί όλοι τρέχουν αφότου ένας αθλητής πάρει μια απόφαση αντίστοιχη με αυτή του Ιακωβίδη. Ο πρωταθλητής της άρσης βαρών έγινε ο καθρέπτης πολλών ερασιτεχνών αθλητών. Αναγνώρισαν τον εαυτό τους στα λόγια του. Κάποιοι αθλητές μίλησαν με δάκρυα στα μάτια στο παρελθόν, όπως ο συγκινητικός Θοδωρής που δεν αντέχει να αποχωριστεί το πλατό της άρσης βαρών και άλλοι βρόντηξαν το χέρι τους στο τραπέζι, όταν θέλησαν να μοιραστούν το πρόβλημά τους δημόσια. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Ένα προσωρινό "μπάλωμα" στην καλύτερη και οι χορηγοί γονείς να είναι καλά.

Η οικονομική κρίση πετσόκοψε τους προϋπολογισμούς των ομοσπονδιών και οι προσπάθειες των αθλητών στηρίζονταν (όχι σε όλες τις περιπτώσεις) με ψίχουλα. "Πώς να ζήσει με 250 ευρώ;" αναρωτήθηκε ο Πύρρος Δήμας στο SPORT24 για τον Ιακωβίδη. Δεν γίνεται, ακόμη και αν καλύπτεται η διατροφή, η διαμονή και ο ρουχισμός του αθλητή.

Ο 30χρονος πρωταθλητής ζήτησε να τον συγχωρέσουμε επειδή έκλαψε, επειδή κουράστηκε και δεν αντέχει άλλο να κυνηγάει χίμαιρες. Γι' αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες προσπάθησε για τελευταία φορά. "Συγγνώμη αν για κάποιους το βάζω στα πόδια, αλλά έχω κουραστεί πάρα πολύ και δεν αντέχω άλλο αυτήν την κατάσταση", είπε.

Ο Θοδωρής είναι αυτός που πρέπει να ζητήσει "συγγνώμη"; Για ποιο λόγο; Επειδή, δεν αντέχει άλλο να τσαλακώνει την αξιοπρέπειά του, να κάνει το ρομπότ και το πατίνι; Ο Δήμας έκανε την αρχή. Ήταν ο πρώτος που του ζήτησε συγγνώμη με ανάρτηση στα social media: "Είμαι μέρος του ελληνικού αθλητισμού και αναλαμβάνω τις ευθύνες που μου αναλογούν για τα δάκρυα του Θοδωρή Ιακωβίδη στο Τόκιο. Μπορώ να σας αναλύσω την κατάσταση στην ΕΟΑΒ από το 2004 και μετά για να βγάλετε οι ίδιοι τα συμπεράσματα σας. Από τα Ολυμπιακά Ακίνητα που έμειναν αναξιοποίητα στην ντροπή του 2008 και από την οικονομική κρίση στην πολιτική στοχοποίηση του 2015. Πιστεύω πως η ιστορία του Θοδωρή είναι με έναν τρόπο η ιστορία των δυσκολιών που περάσαμε τα 10 τελευταία χρόνια. Τα λάθη μου αρκετά, αλλά όποιος προσπαθεί κάνει και λάθη. Οι ευθύνες μου μεγάλες. Τώρα ακόμα μεγαλύτερες. Με συγχωρείς Θοδωρή. Πρέπει να προσπαθήσουμε περισσότερο. Για τον Ιακωβίδη και κάθε Ιακωβίδη". Σειρά πρέπει να πάρουν και οι επόμενοι, αυτοί που επιθυμούν να στέκονται μόνο δίπλα στη λάμψη των μεταλλίων για να ταυτιστεί η εικόνα τους με τη λαμπερή στιγμή των παιδιών. Στη χαρά, όλοι είναι παρόντες. Τα δάκρυα ποιος θα τα σκουπίσει; Θοδωρή, σού ζητάμε συγγνώμη που δεν ήμασταν εκεί όταν έπρεπε.

Υπάρχει όμως και κάτι θετικό. Σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες είδαμε αθλητές που φανερώνουν τις πληγές τους. Οι γενναιότεροι όλων. Που δείχνουν ότι είναι και αυτοί άνθρωποι και όχι κουτιά με κουμπιά "start", "pause", "stop". Που λυγίζουν και με τα δάκρυά τους ξεπλένουν στερεότυπα κολλημένα σαν σκόνη στα μάτια μας. Ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτε; Ο πρώτος είναι άνθρωπος και ο δεύτερος είναι άνθρωπος. Και ο 100ος επίσης! Και ως ανθρώπους πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε και να μετράμε προσεκτικά τα λόγια της κριτικής μας.

Την Άννα Ντουντουνάκη την αγαπήσαμε ακόμη πιο πολύ όταν έσπασε στις δηλώσεις της. Αλλιώς, ίσως να ήταν ακόμη μια ένατη αθλήτρια. Αυτό θα ήταν. Ακόμη μια ένατη αθλήτρια. Δάκρυσε και αρκετοί κατανόησαν ότι αυτό που αξίζει να χειροκροτήσουν είναι η προσπάθειά της και να τής πουν ένα μπράβο. Μακάρι την επόμενη φορά να χειροκροτήσουμε χαμογελαστούς ένατους αθλητές που δεν θα αισθάνονται την ανάγκη να ζητήσουν συγγνώμη.

Μη χάσετε καμία στιγμή από τη δράση των Ολυμπιακών Αγώνων ακολουθώντας το SPORT24 στο Google News!