Το πατουλιδικό "γαμώτο" και ο καλός οιωνός για την Εθνική μπάσκετ

To σωστό dress code των προπονητών και των προπονητριών υδατοσφαίρισης στην πιο λαμπρή στιγμή τους επιτυγχάνεται μόνο αν τα κάνουν μούσκεμα, αφότου ακουστεί η κόρνα της λήξης του αγώνα. Αν δεν είναι μπουγελωμένοι δηλαδή, αν δεν είναι ξυπόλυτοι ή έστω με ένα παπούτσι, αν δεν έχουν μαλλί - πυξίδα, με το ένα τσουλούφι να δείχνει τη Δύση και το άλλο την Ανατολή -κάπως σαν τα κοτσίδια της Πίπης Φακιδομύτης-, μένουν μετεξεταστέοι στο πρωτόκολλο επισημότητας.

Η Αλεξία Καμμένου από τη μία είχε οσκαρικά “Gone with the wind” μαλλιά, όταν περπάτησε στο red carpet της υδατοσφαίρισης μετά την πρόκριση της Εθνικής ομάδας πόλο γυναικών στους Ολυμπιακούς Αγώνες και από την άλλη είχε και τον περιχαρή με τη νέα επιτυχία του ελληνικού πόλο Θοδωρή Βλάχο να της κάνει την καρδιά περιβόλι προσθέτοντάς της επιπλέον άγχη: “Μην κλαις βρε, θα κάνεις ρυτίδες!”.

“Προσπάθησα να συγκρατηθώ και να μην κλάψω, το πάλεψα, αλλά δεν άντεξα. Έζησα τη μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας μου. Είναι το όνειρό μου, γι' αυτό συγκινήθηκα. Έζησα την Εθνική ομάδα από τη σύστασή της και συμμετείχα σε αυτήν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Είμαι παρούσα από το 1987, από 18 ετών.

Έχουν περάσει 36 χρόνια από τότε. Το πρώτο ματς που έπαιξα ήταν με την Ιταλία, στο Foro Italico και τώρα πήραμε την πρόκριση στον αγώνα με την Ιταλία. Σαν να υπάρχει κάτι καρμικό εδώ. Στη συνέχεια είχα αθλήτριές μου, Ολυμπιονίκες, κορίτσια που θαύμαζα. Κάποιες τις είχα από μωρά μαζί μου.

Με πολλή αγάπη και με μεγάλο δόσιμο έχει γίνει αυτό και ποτέ δεν σκέφτηκα ότι επειδή είμαι γυναίκα θέλω να με δουν με επιείκεια. Πολλές φορές και οι προπονητές πέφτουν ψυχολογικά, όμως όταν έχεις μια καλή ομάδα, δεμένη, με πίστη σού δίνει πίσω την ανάταση που χρειάζεσαι.

Και αυτό που δίνει η ομάδα ο προπονητής πρέπει να το πάρει. Όταν πιστεύεις στους αθλητές σου, θα στο δώσουν πίσω και θα σε κάνουν να πιστέψεις κι εσύ. Λειτουργεί αμφίδρομα. Όμως, σε αυτόν τον στόχο δεν ένιωσα ούτε μία στιγμή έτσι. Από την αρχή τον πίστεψα”, παραδέχθηκε η Αλεξία Καμμένου στο SPORT24.

Η προπονήτρια της Εθνικής και ο κόουτς της ομάδας των ανδρών, Θόδωρος Βλάχος είναι δυο άνθρωποι που μπήκαν στα σπίτια μας, και μοιράστηκαν μαζί μας τα δάκρυά τους. Μας έδειξαν πώς είναι να σηκώνεις παλικαρίσια το βάρος της ευθύνης στις πλάτες σου, αλλά και χάρισαν ιστορικές στιγμές στον ελληνικό αθλητισμό.

Ντουετάκι πορεύονται και προς το Παρίσι και αυτή η πρόκριση ήταν ανέκαθεν το σημαντικότερο γαλόνι στο μπράτσο των προπονητών πόλο. Το θυμηθήκαμε τώρα με την Εθνική ομάδα γυναικών και την επιστροφή της στη διοργάνωση έπειτα από 16 χρόνια μ' ένα πατουλιδικό “γαμώτο” στο στόμα και το είχαμε διαπιστώσει τις φορές που λίγο έλειψε να γλιστρήσει από τα χέρια των ανδρών το εισιτήριο με τους πέντε Ολυμπιακούς κύκλους.

“Τρελάθηκαν όταν τούς έδωσαν το χαρτί που έγραφε πάνω “Παρίσι” και όχι όταν τούς φόρεσαν το χάλκινο μετάλλιο. Έγινε χαμός με αυτήν την ταμπέλα. Αυτό ήθελαν. Ξόρκισαν 16 χρόνια! Αυτό θέλαμε όλοι και χαρήκαμε που προκριθήκαμε με το σπαθί μας, με ένα μετάλλιο και χωρίς να τρέχουμε την τελευταία στιγμή. Ήμουν σίγουρη ότι θα προκριθούμε.

Όταν φεύγαμε είχα στοχεύσει σε κάποια παιχνίδια. Όταν νικήσαμε την Ουγγαρία, είπα Γαλλία και μετά τη νικήτρια του Ιταλία – Ουγγαρία. Αν κερδίζαμε την Ισπανία θα ήταν πιο εύκολα. Όμως, έτσι κι αλλιώς είχα τεράστια πίστη και επειδή τον πιάνω τον σφυγμό της ομάδας ήξερα ότι στο μικρό τελικό δεν θα χάσουμε. Δεν υπήρχε περίπτωση και τους το είπα το πρωί.

Σηκώθηκα πάνω κι άρχισα να τους μιλάω. Χτυπιόμουν και είχα ιδρώσει σαν να είχα παίξει 10 παιχνίδια. Θέλω να δώσω τα εύσημα στους προπονητές των συλλόγων που έστειλαν τα κορίτσια σε καλή κατάσταση.

Πολλά ήταν τα καλώς καμωμένα. Πήραμε εργοφυσιολόγο, είχαμε την ψυχολόγο μας τη Μαρία Ψυχουντάκη. Είναι καλή ομάδα, έγινε μεγάλη προσπάθεια και είχε έρθει η ώρα της να επιστρέψει στους Ολυμπιακούς Αγώνες”, τόνισε η ομοσπονδιακή προπονήτρια.

Η Ολυμπιακή συμμετοχή είναι ο πρωταρχικός στόχος των Εθνικών ομάδων υδατοσφαίρισης, ανώτερος των μεταλλίων στις διοργανώσεις. Και υπάρχει λόγος που έχει καλλιεργηθεί αυτό το “θέλω”. Οι συνεχείς παρουσίες στους Ολυμπιακούς Αγώνες από το 1980 και μετά και οι 17 Ολυμπιακές συμμετοχές (με αυτή στο Παρίσι) είναι η εμβληματικότερη περγαμηνή της Εθνικής ομάδας των ανδρών. Είναι ζήτημα γοήτρου για τη “γαλανόλευκη”, -καθ' υπερβολήν θα λέγαμε σε βαθμό ψυχαναγκασμού- να είναι παρούσα στη μεγάλη γιορτή του αθλητισμού.

Δεν θα κλάψουν ένα χαμένο μετάλλιο όσο μια χαμένη πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτό είναι το καλώς εννοούμενο ψώνιο των υδατοσφαιριστών. Έτσι γαλουχούνται από μικρά παιδιά και γι' αυτό η καρδιά τους χτυπάει σαν καμπαναριό σε συναγερμό στα προολυμπιακά τουρνουά, που παραδοσιακά ήταν το ψυχοφθόρο βασανιστήριό τους. “Αυτή η διαδρομή προς την πρόκριση είναι πιο δύσκολη και από τα παιχνίδια στους Ολυμπιακούς Αγώνες”, επεσήμανε η Καμμένου.

Αυτό το ψώνιο των ανδρών, ευτυχώς το κληρονόμησε και η Εθνική γυναικών, παρόλο που η πύλη των Ολυμπιακών Αγώνων άνοιξε για τις γυναίκες του αθλήματος μόλις το 2000. Από το Σίδνεϊ μέχρι το Παρίσι οι Ελληνίδες μετρούν τρεις Ολυμπιακές συμμετοχές. Και στις τρεις συμμετείχαν παρέα με την ομάδα των ανδρών και αυτός ίσως να είναι ο πρώτος καλός οιωνός και για την Εθνική ομάδα μπάσκετ των ανδρών, που επίσης διεκδικεί την πρόκρισή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Το 2004 και το 2008 είναι οι δύο προηγούμενες φορές που αγωνίστηκαν η Εθνική πόλο γυναικών και ανδρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το 2004 η Ελλάδα είχε εκπροσώπηση σε όλα τα ομαδικά αθλήματα ως διοργανώτρια χώρα των Αγώνων, όμως το 2008 οι ελληνικές ομάδες πέρασαν κανονικά τη διαδικασία της πρόκρισης. Στο Πεκίνο είχαμε ακόμη μία εκπροσώπηση στα ομαδικά σπορ με την Εθνική μπάσκετ των ανδρών.

Όταν λοιπόν το πόλο πρόκρινε και τις δύο ομάδες του, ακολούθησε το μπάσκετ. Τον Ιούλιο στο Προολυμπιακό τουρνουά του ΣΕΦ (είχε διεξαχθεί στην Ελλάδα και το 2008), θα μάθουμε αν όντως η πρόκριση ανδρών – γυναικών στο πόλο λειτουργεί ως καλός οιωνός και για την Εθνική μπάσκετ και αν η Ελλάδα θα εκπροσωπηθεί από την Αγία Τριάδα των ομαδικών αθλημάτων της στο Παρίσι.

Το μπάσκετ έχει τέσσερις Ολυμπιακές συμμετοχές. Οι δύο ήταν πριν ενταχθεί το πόλο των γυναικών στο Ολυμπιακό πρόγραμμα (1952, 1996) και οι άλλες δύο μετά (2004, 2008).