Ο Γιάννης Αναστασίου όταν είπε ότι το ματς με τον Πανθρακικό είναι το μέχρι τώρα δυσκολότερο για τον Παναθηναϊκό, προφανώς προσπάθησε να διδάξει κάτι στους «μαθητές του» μέσα από μια «παραβολή» - δεν χρειάζεται να είσαι σοφός για να καταλάβεις ότι το ματς της Τούμπας ή το εντός με τον Αστέρα ήταν ψηλότερα στην κλίμακα επικινδυνότητας σε σχέση με το εντός έδρας κόντρα στον Πανθρακικό.

Αυτό που θέλησε να πει μέσω της ποδοσφαιρικής αυτής «παραβολής», ήταν να παραμείνουν οι παίκτες του ταπεινοί, να μην πάρουν τα μυαλά τους αέρα από τις βελτιωμένες εμφανίσεις των τελευταίων εβδομάδων και τις νίκες που προηγήθηκαν της ήττας στην Τούμπα, να μην ενδώσουν στα «θέλω» του κόσμου στη Λεωφόρο, που πριν λίγο καιρό ήταν ευχαριστημένος με νίκη μισό - μηδέν αλλά πλέον απαιτεί γκολ και θέαμα.

Ταπεινοί ήταν οι παίκτες του απέναντι στον Πανθρακικό, προσηλωμένοι στο πλάνο τους, υπομονετικοί ακόμα κι όταν βρέθηκαν πίσω στο σκορ, αλλά όχι προσεκτικοί στην άμυνα: ο Πανθρακικός με 4-5 επισκέψεις στην περιοχή του Καπίνο είχε δυο γκολ, ένα δοκάρι και 1-2 φάσεις που δυσκόλεψαν τον Καπίνο, κυρίως διότι το πράσινο κέντρο άμυνας ήταν ξεκούρδιστο.

Φιλότιμη αλλά όχι ισχυρή επίθεση

Να φταίει η διακοπή και τα πήγαινε - έλα του Σίλντελφελντ με την Εθνική Κροατίας και του Τριανταφυλλόπουλου με την Εθνική Ελπίδων; Εγώ θα πω ότι όσο συνεχίζεται το μπες - βγες του παρτενέρ του Κροάτη (η χρονιά ξεκίνησε με Κουτρουμπή πλάι του, μετά με Τριανταφυλλόπουλο, στη συνέχεια με Ρισβάνη και τώρα ξανά με Τριανταφυλλόπουλο, άρα λογικά όπου νά’ ναι θα ξαναδούμε Κουτρουμπή...), τόσο θα συνεχίζονται τα προβλήματα: κανένα κεντρικό αμυντικό δίδυμο που δεν πήρε συνεχόμενα ματς δεν βρήκε ποτέ ρυθμό και δεν έγινε αξιόπιστο.

Και ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη την αμυντική αξιοπιστία, επειδή ακριβώς δεν έχει (ακόμα;) την επιθετική αξιοπιστία. Υπάρχει διάθεση μπροστά, υπάρχει πολύ τρέξιμο, υπάρχει φιλοτιμία και προσπάθεια να αξιοποιηθεί ο Μπεργκ, δεν υπάρχει όμως ένας δεύτερος επιθετικός πόλος να βοηθήσει τον Σουηδό. Σποραδικά, σαν βροχές και καταιγίδες το έχει κάνει ο Κλωναρίδης και ο Ατζαγκούν και μέχρι εκεί.

Οι υπόλοιποι πλάγιοι μεσοεπιθετικοί δεν συμετέχουν σ’ αυτό το κομμάτι, δεν πατάνε περιοχή και ούτε τα κεντρικά χαφ βοηθάνε πέρα από ελάχιστα μακρινά σουτ που γκολ δεν έχουν φέρει.
Ο μόνος που δείχνει ότι μπορεί να βοηθήσει με ουσιαστικό τρόπο τον Μπεργκ στο σκοράρισμα, είναι ο Λουτσιάνο Φιγκερόα.

Αλλαγή συστήματος

Μόνο που εδώ μιλάμε για παίκτη που έρχεται από τον πάγκο και στην παρούσα φάση μπορεί να βοηθήσει για συγκεκριμένα λεπτά και ούτε καν ένα ημίχρονο. Ταυτόχρονα, μιλάμε για αλλαγή συστήματος: το 4-3-3 ή 4-2-3-1 - πείτε το όπως θέλετε - έχει ως κοινό παρανομαστή τον Μπεργκ στην κορυφή, μόνο κι έρημο.

Με τον Φιγκερόα στο γήπεδο, μπροστά θα υπάρχει το «2», είτε παίξει 4-4-2 ο Παναθηναϊκός, είτε 3-5-2 που δοκίμασε στο τέλος του ματς ο Αναστασίου, είτε 4-2-2-2, με τους δυο πλάγιους μεσοεπιθετικούς κάπου ανάμεσα στα κεντρικά χαφ και τους δυο φορ.

Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι όσο ο Παναθηναϊκός δεν σκίζει από δημιουργία, δεν κάνει πολλές και κλασσικές ευκαιρίες και ταυτόχρονα δεν εμπνέει εμπιστοσύνη η άμυνά του ότι θα κρατήσει το «μηδέν», πρέπει να γίνει πιο απρόβλεπτος μπροστά.

Και να βάλει δύσκολα στον αντίπαλο προπονητή, που δεν θα έχει έναν (Μπεργκ) να μαρκάρει, αλλά δυο (Μπεργκ + Φιγκερόα). Μπορεί να γίνει αυτό άραγε; Εξαρτάται από το πόσο σύντομα θα είναι σε θέση ο Αργεντινός να βγάλει 90λεπτο ή από το πόσο σύντομα θα βρεθεί επιτέλους ένας παίκτης, που θα στηρίξει έμπρακτα τον Μπεργκ πατώντας περιοχή και σκοράροντας κι όχι απλά με σέντρες κι ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη... Κι επειδή αυτόν τον παίκτη δεν τον βλέπω, θα προτιμούσα το συντομότερο δυνατόν να δω αρχική 11άδα που να έχει μέσα και τους δυο επιθετικούς των πράσινων.