Ο Μάρκους Μπεργκ και ο Λουτσιάνο Φιγκερόα είναι δύο σπουδαίοι παίκτες, δύο σημαντικές προσωπικότητες αλλά κυρίως δύο γεννημένοι γκολτζήδες, οι οποίοι ψάχνουν (και μάλλον βρίσκουν) στο Τριφύλλι τη χαμένη αγωνιστική ταυτότητά τους.

Ξεκίνησαν ως πολλά υποσχόμενοι, πέτυχαν κάποια πράγματα στην καριέρα τους, η οποία όμως στη συνέχεια πήρε την κατιούσα. Δυστυχώς για αυτούς, αλλά ευτυχώς για τον Παναθηναϊκό που συνέβη κάτι τέτοιο, διότι πλέον διαθέτει στο δυναμικό του δύο "natural born killers"

Κι αν η δόξα συνήθως πάει στον σκόρερ, που στην προκειμένη περίπτωση ήταν ο συνήθης ύποπτος των τελευταίων εβδομάδων Λούτσο, ο οποίος βρισκόταν και πάλι στην κατάλληλη θέση, την κατάλληλη στιγμή κάνοντας γκολ μισή φάση, εγώ κυρίως αποθεώνω τον Σουηδό.

Εργοτέλης-Παναθηναϊκός 0-2

Μεγάλε Μάρκους Μπεργκ υποκλίνομαι στην τεράστια κλάση σου και κυρίως στον ποδοσφαιρικό αλτρουισμό σου. Ειλικρινά δεν ξέρω πόσοι γκολτζήδες θα έψαχναν την πάσα στη φάση που ο… ψυχρός Σκανδιναβός βγαίνει τετ α τετ (έστω και από πλάγια θέση) με τον Αθανασίου. Προφανώς οι περισσότεροι θα σημάδευαν τα δίχτυα και όχι συμπαίκτη τους, παίζοντας πιο πολύ για τον εαυτό τους και λιγότερο για την ομάδα. Ο Μπεργκ όμως σήκωσε το κεφάλι δύο φορές, είδε την κίνηση του Φιγκερόα και προτίμησε να βάλει στη συλλογή του μια εξαιρετική ασίστ από ένα γκολ που θα τον αναδείκνυε σε ήρωα της βραδιάς. Για εμένα όμως σε αυτόν πρέπει να αποδοθούν τα εύσημα.

Καπίνο: "Λίγα λόγια, πολλή δουλειά"

Οπως βεβαίως και στον Καπίνο, ο οποίος έπειτα από καιρό ξαναθύμισε εκείνον τον θρασύ 17άρη που μας γοήτευσε προ διετίας όταν πήρε το χρίσμα από τον Φερέιρα. Ο έλληνας διεθνής ήταν αλάνθαστος και σταθερότατος στη διάρκεια των 90 λεπτών και πραγματοποίησε τουλάχιστον τέσσερις σπουδαίες επεμβάσεις, έχοντας την αποκλειστική "ευθύνη" για το μηδέν παθητικό των Πρασίνων στο Παγκρήτιο. Ας μην γελιόμαστε κι ας μην έχουμε αυταπάτες, έργο Καπίνο ήταν το ότι ο Παναθηναϊκός παρέμεινε ζωντανός μέχρι το γκολ του Φιγκερόα. Διαφορετικά, θα μας… έκλαιγαν οι ρέγκες τώρα και όχι ο Μέντες, ο οποίος τούτη τη φορά είχε καλή αγωνιστική παρουσία…

Αναστασίου: "Αδικούμε τους εαυτούς μας"

Η αμυντική λειτουργία της ομάδας πάντως λίγο πολύ "διαφήμισε" πάλι τις αδυναμίες της (με εξαίρεση την ομολογούμενη βελτίωση που υπήρξε στις στημένες φάσεις). Σε αυτό θεωρώ ότι έπαιξε ρόλο και το 4-4-2 σε ρόμβο που είναι ένα πολύ απαιτητικό σύστημα, το οποίο ούτως ή άλλως δεν έχει δουλευτεί αρκετά στις προπονήσεις και δεν έχει εφαρμοστεί ξανά σε επίσημο αγώνα, ως εκ τούτου χρειάζεται χρόνο και παιχνίδια για να αφομοιωθεί από τους παίκτες.

Γενικώς ο εφετινός Παναθηναϊκός έχει δρόμο για να μπορέσει να γίνει η ομάδα που θέλει και ο προπονητής του και ο κόσμος του. Απέχει πολύ ακόμη. Αλλά τουλάχιστον προσπαθεί, και αυτό φαίνεται. Εστω κι αν βγάζουν μάτι οι αδυναμίες της ομάδας, την ίδια στιγμή διαπιστώνεις ότι και ο Αναστασίου και οι ποδοσφαιριστές το παλεύουν. Δίνουν ψυχή και σώμα μέσα στο γήπεδο για να μπορέσουν να κάνουν καλύτερο τον Παναθηναϊκό.

Για παράδειγμα βλέπεις έναν προπονητή που ψάχνεται: αλλάζει σύστημα, αλλάζει παίκτες, γενικώς προσπαθεί να διορθώσει τα κακώς κείμενα, και παράλληλα βλέπεις ποδοσφαιριστές που δεν τα παρατάνε. Τρέχουν, πασχίζουν, μοχθούν. Κι αυτά νομίζω ότι είναι τα πιο ενθαρρυντικά στοιχεία του εφετινού Παναθηναϊκού.