Σάββατο πρωί, ξεκινάμε με δύο φιλαράκια για διακοπές. Για να σας πω την αλήθεια προτιμούσα να πάμε σε βουνό (μήπως βρούμε τον…επενδυτή ‘βουνό’), αλλά η παρέα με έπεισε να ξεκολλήσω από τον Άρη για λίγες μέρες.

Κατευθυνόμαστε, λοιπόν, σε παραθαλάσσιο θέρετρο. Φτάνουμε κατά τις δυόμιση το μεσημέρι. Τα πρωτοκλασάτα beach bars είναι πίτα και βρίσκουμε ξαπλώστρα σε ένα…δεύτερο. Δέκα λεπτά αφότου παραγγέλνουμε καφέ, περνάνε από δίπλα μου δύο ασχημούλες 20χρονες από το ανατολικό μπλοκ. Με κοιτάζουν, μιλάνε μεταξύ τους και γελάνε.

Η ιστορία είχε μόλις ξεκινήσει…

Η αποθέωση στο ‘out’ beach bar

Δεν πέρασαν πέντε λεπτά, σκάνε μύτη κι άλλες τρεις 20χρονες που με ακτινογραφούν από απόσταση τριών μέτρων. Πριν προλάβω να σχολιάσω το συμβάν με τους φίλους μου, έρχεται η μία και μου λέει:

• Μήπως είσαι ο Τζορτζ Κλούνεϊ;

• Όχι, απαντάω σαστισμένα και χαμογελάω αμήχανα καθώς εκείνη απομακρύνεται.
  

Την επόμενη μέρα, επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό με μία χοντρούλα 35άρα από το πρώην ανατολικό μπλοκ. Πριν μπει στη θάλασσα, κατευθύνεται ντροπαλά προς το μέρος μου και ρωτά διστακτικά:

• Μπορώ να βγω μία φωτογραφία μαζί σας κύριε Κλούνεϊ;

• Μάλλον κάνετε κάποιο λάθος απαντάω, τη στιγμή που οι φίλοι μου έχουν πέσει στην άμμο από τα γέλια.

• Είναι απίστευτο! Η ομοιότητά σας είναι απερίγραπτη, απαντάει εκείνη και φεύγει για τη θάλασσα.

Για να μην σας τα πολυλογώ, η ιστορία επαναλήφθηκε ακόμα πέντε φορές στο ίδιο beach bar. Ένιωσα θεός…Μου λένε, λοιπόν, τα φιλαράκια: «Αφού εδώ περνιέσαι για τον Κλούνεϊ, δεν πάμε το βράδυ σε ένα κυριλέ μπαράκι να τσιμπήσεις κανένα μοντέλο; Αυτές εδώ είναι πολύ μέτριες, αλλά ξέρουμε ένα μαγαζί που μαζεύεται η αφρόκρεμα της περιοχής».

Έτσι και έγινε…

Η προσγείωση στο ‘in’ club

Μετά τα μεσάνυχτα, φοράω τα καλά μου και βρίσκομαι στο πιο κυριλέ μαγαζί. Αιθέριες υπάρξεις περιφέρονται γύρω μου. Δε μοιάζουν σε τίποτα με τα κορίτσια του beach bar. Είναι όλες εντυπωσιακές, αλλά καμία δε με κοιτάζει. Πέρασε κιόλας μία ώρα…

Αποφασίζω, λοιπόν, να πάρω το παιχνίδι στα χέρια μου. Κοζάρω ένα μοντελάκι, κερνάω ποτάκι και ‘κάνω κίνηση’. Αρχικά αδιαφορεί, στη συνέχεια αδιαφορεί και στο τέλος…αδιαφορεί. «Πέσαμε σε κρυόκωλη», σκέφτηκα και κατέβασα το τρίτο ποτό.

Μετά από λίγο, βλέπω ένα τούμπανο και ξανακερνάω. Ξαναπίνω, ξαναμιλάω, αλλά ξανατρώω πόρτα μέσα σε 5 λεπτά. Το σκηνικό επαναλαμβάνεται ακόμα τέσσερις φορές. Ήμουν ζάντα από το ποτό και ρωτάω με θράσος την τελευταία που μου έριξε χυλόπιτα: «Καλά, δε σου μοιάζω με τον Τζόρτζ Κλούνεϊ;». Εκείνη σκάει στα γέλια, το λέει στην παρέα της και ξαφνικά βλέπω έξι άτομα να ξεκαρδίζονται μαζί μου!

Ήμουν ντροπιασμένος και έβλεπα τα πάντα να γυρίζουν…

Ο επικήδειος της σερβιτόρας

Η ζάλη ήταν απίστευτη. Έπρεπε να πάω στην τουαλέτα να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου, να συνέλθω και να γυρίσω σπίτι. Λίγο πριν βγω από το club, με φωνάζει μία σερβιτόρα και μου λέει:

- Σε παρατηρώ τόση ώρα και θέλω να σου πω κάτι. Οι Ελληνίδες δεν είναι σαν τις ΄πεινασμένες’ τις τουρίστριες…Πράγματι, έχεις γκριζάρει στους κροτάφους και τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου μοιάζουν με τον Κλούνεϊ. Για να λέμε, όμως, την αλήθεια εμένα θα μου τον θύμιζες περισσότερο αν έχανες 15 κιλά και ψήλωνες 10 εκατοστά. Επίσης, τα ρούχα που φοράς κοστίζουν το πολύ 100 Ευρώ. Ο Κλούνεϊ θέλει 100 Ευρώ μόνο για τα τσιγάρα του. Ξεκίνα με δίαιτα, ψήλωσε λιγάκι, πιάσε το Λόττο να βγάλεις κανένα εκατομμυριάκι και μετά έλα να τα ξαναπούμε.

Το πρωί ξύπνησα με αφόρητο πονοκέφαλο. Τα λόγια της σερβιτόρας ηχούσαν ακόμα στα αυτιά μου, ως επικήδειος μίας όμορφης φαντασίωσης.

Ο φετινός Άρης…

Ίσως μοιάζει με ‘out’ beach bar, επειδή οι καπετάνιοι του παρελθόντος υποθήκευσαν μέχρι και τις ξαπλώστρες. Ενδεχομένως ορισμένοι να αισθάνονται σαν τον Μέσι ή τον Βίγια ή τον Λάμπαρντ, καθώς ξεχωρίζουν στη γενικότερη μετριότητα και διαθέτουν μεμονωμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά.

Με αφορμή τη δική μου τραυματική εμπειρία, τους συμβουλεύω να προσγειωθούν άμεσα γιατί η σύγκρουση με την πραγματικότητα είναι οδυνηρή. Εάν κάνουν αγωνιστική υπερπροσπάθεια και ακολουθήσουν λακωνική εξωγηπεδική ζωή, τότε θα εξαντλήσουν τις ελάχιστες πιθανότητες να μοιάξουν στα ινδάλματά τους. Εγώ ήδη ξεκίνησα δίαιτα και έπαιξα το πρώτο μου δελτίο Λόττο…

Αντί επιλόγου…

υπενθυμίζω στους αυτοαποκαλούμενους star ότι ο Μέσι, ο Βίγια κι ο Λάμπαρντ θα κέρδιζαν τον Πανθρακικό ακόμα και κάτω από αντίξοες συνθήκες. Δε βγάζω συμπεράσματα από τα φιλικά, αλλά αδυνατώ να καταλάβω πώς κάποιοι θεωρούν τον εαυτό τους ‘παικτάρα’ όταν δε μπορούν να σκοράρουν απέναντι σε ομάδες ουραγούς.

Δεν τους κατηγορώ, ακόμα, γιατί είναι ακόμα αρχή. Μάλλον ‘την άκουσαν’ διότι ποτέ στο παρελθόν δε βρέθηκαν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος μίας τόσο ευρείας μάζας φιλάθλων. Προτείνω να ματώσουν στο χορτάρι, να αφήσουν κατά μέρος την κενοδοξία τους και να το…κλείσουμε εδώ το θέμα.

Πάντως, αν δεν οδηγήσουν τον Άρη στην Ευρώπη δε θα προσελκύσουν τα βλέμματα των scouters. Έτσι λέω εγώ…

O Γιάννης Ιωαννίδης συνεργάζεται με το Sport24.grκαι αρθρογραφεί στο overlap.gr