Στις αρχές Ιουλίου, μετά τα όσα είχαν συμβεί στον Παναθηναϊκό τον Ιούνιο, εάν κάποιος έλεγε ότι περίμενε αυτή την εικόνα μία εβδομάδα πριν το πρώτο παιχνίδι του γ' προκριματικού γύρου του Europa League, θα τον περνούσαν για τρελό ή αθεράπευτα ρομαντικό στην καλύτερη. Το νου των περισσότερων - αν όχι, όλων - πήγαινε στο χειρότερο. Άπαντες φαντάζονταν μία διαλυμένη ομάδα, με φευγάτους παίκτες, με τον προπονητή στο όριο της παραίτησης και τα σχετικά.

Δεν είχαν άδικο να φοβούνται. Το κλίμα που είχε διαμορφωθεί προοιώνιζε για κάτι τέτοιο. Όμως, να που ο Παναθηναϊκός είναι ζωντανός και αντιδρά. Με τα οικονομικά προβλήματα, με τις ελλείψεις και τις πατέντες που καλύπτουν την ελλιπή οργάνωση, το παλεύει. Με λίγες επιλογές και με έναν προπονητή και τους συνεργάτες του να καλύπτουν την μικρή υποστήριξη και τους περιορισμένους πόρους. Με τους παίκτες να λειτουργούν ως οικογένεια και να προσπαθούν.

ΒΓΑΖΕΙ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ

Ο Παναθηναϊκός απέναντι στην Αλκμάαρ ήταν ουσιαστικός και θετικός. Νίκησε 2-1 και για τα 60 λεπτά που έπαιξε η ενδεκάδα των ευρωπαϊκών παιχνιδιών, ήταν ανώτερος. Βρίσκει γκολ από τους Μολίνς και Άλτμαν, ένα εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο και σε μεγάλο βαθμό, πρέσαρε ψηλά με αρκετούς παίκτες, έχοντας ταυτόχρονα γρήγορες επιστροφές.

Σίγουρα, τα φιλικά πρωτίστως χρησιμεύουν στον προπονητή για να βγάζει συμπεράσματα. Όμως, οι υπόλοιποι μπορούμε να διαπιστώσουμε που το πάει ο κόουτς. Στην προκειμένη περίπτωση, το στυλ που έχει στο μυαλό του ο Ουζουνίδης. Ο τρόπος που αγωνίστηκε ο Παναθηναϊκός εναντίον της Αλκμάαρ είναι ενδεικτικός. Το σύνολο του Ουζουνίδη είχε ενέργεια, έβγαλε σκληράδα και επιχείρησε να επιτεθεί και να αμυνθεί με σχέδιο. Τις περισσότερες φορές τα κατάφερε και όσο περνάει ο καιρός, θα αυξήσει το ποσοστό επιτυχίας του.

Σαφώς, όταν ο Ουζουνίδης έκανε τις αλλαγές, φάνηκε ότι δεν έχει ανάλογες εναλλακτικές επιλογές. Ποιοτικά και ποσοτικά. Κυρίως μεσοεπιθετικά, γιατί ανασταλτικά υπάρχουν λύσεις. Επίσης, ένα ερώτημα είναι πόση ώρα θα αντέξει ο Παναθηναϊκός να παίξει στο ρυθμό που έβγαλε με την Αλκμάαρ, γιατί στα επίσημα παιχνίδια υπάρχουν 3 αλλαγές και όχι 11...

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑ ΜΕΓΕΘΗ

Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε τις κοινοτυπίες προηγούμενων ετών και να γράψουμε ότι ο Παναθηναϊκός είναι έτοιμος επειδή νίκησε... Ούτε αν έχανε, θα ήταν ανέτοιμος. Αυτά τα αληθοφανή συμπεράσματα ισχύουν όταν θέλουμε να πιαστούμε από κάπου, για να πούμε κάτι. Ο Παναθηναϊκός μοιάζει έτοιμος διότι εμφανίζεται σοβαρός. Η προσέγγιση που έχει μέχρι τώρα επιτρέπει την αισιοδοξία και όχι ένα ή δύο αποτελέσματα.

Η ομάδα έχει σχέδιο και το υπηρετεί στο γήπεδο, άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε ανεπιτυχώς. Αλλά, δεν παίζει στο κουτουρού, δεν κάνει ο καθένας του κεφαλιού του. Υπάρχει ένα πλάνο και φαίνεται να αποδίδει, ειδικά με αντιπάλους που βρίσκονται περίπου στο ίδιο επίπεδο. Υπό αυτό το πρίσμα, ο Παναθηναϊκός δεν έχει κάτι να φοβηθεί από τη Γκαμπάλα. Ας κάνει το παιχνίδι του και τα υπόλοιπα θα έρθουν.

Κυρίως, ο Παναθηναϊκός δεν πρέπει να αντιμετωπίσει τη Γκαμπάλα με τη λογική ότι "κάτι της χρωστάμε". Ο Παναθηναϊκός είναι πολύ μεγάλο μέγεθος για να συγκρίνει τον εαυτό του με ομάδες αυτού του βεληνεκούς. Δεν έχει το δικαίωμα να ζητάει εκδίκηση από τη Γκαμπάλα, αλλά επιβάλλεται να προκριθεί για να διεκδικήσει τη συμμετοχή του στους ομίλους του Europa League. Ευτυχώς, οι περισσότεροι παίκτες δεν είχαν βιώσει εκείνη την εμπειρία και όσοι έμειναν, δεν χρειάζεται να τη μεταφέρουν ή να περάσουν την πίεση που δημιουργήθηκε πέρυσι.

Ο ΧΑΤΖΗΓΙΟΒΑΝΗΣ ΑΠΟΚΤΑ ΟΥΣΙΑ

Σε ατομικό επίπεδο, πρέπει να γίνει ειδική μνεία στον Τάσο Χατζηγιοβάνη. Όχι για το ταλέντο και τις ικανότητες του. Δεν χρειάζονται εγκώμια τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του. Το πραγματικό σημαντικό είναι ότι αποκτά πειθαρχία και ουσία. Ο Ουζουνίδης τον βάζει σε "καλούπι", χωρίς όμως να τον αποτρέπει από την ανάληψη πρωτοβουλιών. Παράλληλα, ο νεαρός εξτρέμ συνεργάστηκε αρκετά καλά με τον Κουλιμπαλί και του έδωσε βοήθειες στην άμυνα.

Ήταν εμφανές ότι ο Χατζηγιοβάνης είχε την ελευθερία να σουτάρει ή να επιχειρήσει ντρίμπλα. Το δοκίμασε αρκετές φορές και υπέπεσε σε αρκετά λάθη. Όμως, εάν δεν λαθέψει, τότε δεν θα αποκτήσει το αισθητήριο της αξιολόγησης μιας φάσης, ώστε να κάνει τη σωστή επιλογή στο μέλλον. Ο Ουζουνίδης το ξέρει καλύτερα από κάθε άλλον, για αυτό και δεν τον φρενάρει τελείως. Φροντίζει, όμως, να μην τον έχει ανεξέλεγκτο.

Εφόσον ο Χατζηγιοβάνης γαλουχηθεί με αυτή τη νοοτροπία και πλαστούν ανάλογα ο Εμμανουηλίδης με τον Μπουζούκη, τότε ο Παναθηναϊκός θα κερδίσει μεσοεπιθετικούς για την επόμενη πενταετία. Έχουν τα προσόντα, διαθέτουν το θράσος και πρέπει να υιοθετήσουν το μέτρο. Ο Ουζουνίδης ξέρει τη συνταγή και υπάρχει βάσιμος λόγος αισιοδοξίας...

Photo Credits: Eurokinissi