Ο Παναθηναϊκός ήταν καλός, αλλά υπάρχει ρεβάνς
Ο Μπάμπης Τσιμπίδας γράφει για τον Παναθηναϊκό που είχε καλή απόδοση και πήρε προβάδισμα για την πρόκριση, την ΑΪΚ που θύμισε Προοδευτική και τον εκπληκτικό Μολέντο.
Η ποσότητα δεν φέρνει απαραίτητα την ποιότητα… Γενικός κανόνας που ισχύει και στο ποδόσφαιρο. Ένα σύστημα με τρεις στόπερ δεν σημαίνει απαραίτητα φουλ άμυνα και μία διάταξη με τρεις επιθετικούς δεν συνεπάγεται οπωσδήποτε επιθετικό ποδόσφαιρο. Η συνολική λειτουργία είναι που κάνει τη διαφορά. Μία τακτική που δουλεύει σωστά, θα φέρει αποτελέσματα.
Τι θέλω να πω με αυτή την εισαγωγή;
Το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός παρατάχθηκε με τρεις κεντρικούς αμυντικούς εναντίον της ΑΪΚ Στοκχόλμης δεν σημαίνει πως ήταν αμυντικός. Το αντίθετο, θα έλεγα. Υπήρχαν στιγμές στο πρώτο ημίχρονο που οι Μολέντο, Κουτρουμπής και Ιβανόφ στο μισό γήπεδο των αντιπάλων και μόνο ο Στιλ ήταν στο δικό του «μισό».
Ακόμα και στο ελληνικό πρωτάθλημα, δεν το έχω δει ξανά αυτό το φαινόμενο. Μία ομάδα να παίζει τόσο κλειστά στο «Απόστολος Νικολαΐδης». Έστω ένας επιθετικός για την «τιμή των όπλων» μένει προωθημένος. Αλλά, οι 11 της ΑΪΚ ήταν όλοι πίσω από τη σέντρα, σε θέση άμυνας. Θα αποκαλύψω ότι στη διάρκεια της μετάδοσης για τον Sport24 Radio 103,3, που ήρθαν μνήμες από την Προοδευτική του Σούλη Παπαδόπουλου… Τόση άμυνα, δηλαδή…
Το μοναδικό τους σχέδιο για να σκοράρουν, ήταν να σημαδέψουν τον Μαρκάνεν, αυτός να πάρει την κεφαλιά και είτε να απειλήσει απ’ ευθείας, είτε να βρει συμπαίκτη του. Δεν βγήκε το πλάνο του Ρίκαρντ Νόρλινγκ και μοιραία, η ΑΪΚ δεν πέτυχε γκολ.
Φυσικά, δεν ισχυρίζομαι ότι ο Παναθηναϊκός ήταν εντυπωσιακός ή καταιγιστικός. Σε καμία περίπτωση. Όμως, ήταν καλός. Αρκετά καλός, εάν αναλογιστούμε την εποχή και την πίεση που υπήρξε. Γιατί η πίεση ήταν φανερή και όλοι ήταν μετρημένοι στις ενέργειες τους. Φάνηκε στα ελάχιστα σουτ που επιχειρήθηκαν και στις ατομικές προσπάθειες που έγιναν με φειδώ.
Επίσης, ο Παναθηναϊκός είχε τις αδυναμίες και τα κενά του. Δεν τα «πλήρωσε» γιατί οι μεσοεπιθετικοί της ΑΪΚ δεν έχουν ποιότητα και ταλέντο. Ο Ισχιζάκι έχει εμπειρία χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο, ο Κπόζε είναι τρεχαντήρι αλλά ως εκεί και ο Μαρκάνεν παίζει με τον όγκο και τη δύναμη του. Σε πιο υψηλό επίπεδο, οι ανοιχτοί χώροι και τα ανεξέλεγκτα ανεβάσματα των πλάγιων μπακ θα κοστίσουν. Ωστόσο, υπάρχει χρόνος να διορθωθούν αυτά και να αποκτηθεί η αναγκαία αμυντική ισορροπία.
Για να επανέρθω, ο Παναθηναϊκός ήταν καλός. Έβγαλε επιθετικότητα, κράτησε τη μπάλα και προσπάθησε να επιτεθεί απ’ όλους τους χώρους. Πήγε σε ατομικές προσπάθειες, σε σέντρες και σε κάθετες πάσες. Οι περισσότερες δεν υλοποιήθηκαν σωστά και αυτό οφείλεται στην έλλειψη «χημείας», στην επιπολαιότητα και στην εποχή.
Κατά την εκτίμηση μου, έχει αρχίσει να φαίνεται στο γήπεδο το περίγραμμα του αγωνιστικού σχεδίου του Αντρέα Στραματσόνι. Ένας Παναθηναϊκός που θα παίζει ψηλά, θα πιέζει και θα εκμεταλλεύεται την ποιότητα της μεσοεπιθετικής γραμμής του. Οι λεπτομέρειες δεν είναι ξεκάθαρες και αμφιβάλλω κατά πόσον θα ξεκαθαρίσουν σύντομα. Ωστόσο, έχουμε κάτι να κρίνουμε και να διαπιστώνουμε την πρόοδο του.
Προς το παρόν, οι φίλοι του Τριφυλλιού μπορούν να νιώθουν μία ικανοποίηση. Δεν χρειάζεται η επισήμανση για την υπεραισιοδοξία, γιατί είναι επιφυλακτικοί από μόνοι τους με όσα έχουν βιώσει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις την τελευταία πενταετία.
Περαιτέρω, τα υπόλοιπα σε μία εβδομάδα στη Σουηδία. Οι βάσεις για την πρόκριση μπήκαν στην Αθήνα και πρέπει να «καλουπωθούν» στη Στοκχόλμη. Φυσικά, έπειτα εκκρεμούν τα play off του Europa League και η συμμετοχή στους ομίλους. Το καλοκαίρι έχει πολλά πράγματα να δούμε και θα τα κρίνουμε στην πορεία…
Υ.Γ.: Ο Μολέντο τα έκανε όλα και συμφέρει! «Γεμάτη» εμφάνιση σε όλα τα επίπεδα! Γκολ, ευκαιρία, κεφαλιές, τάκλιν, τσαμπουκάς και καθοδήγηση. Έχει όλα τα προσόντα να ηγηθεί της άμυνας για πολλά χρόνια. Αλλά, μέχρις εδώ. Δεν χρειάζονται επιπλέον σχόλια, γιατί πρώτα αυτός και οι συμπαίκτες του πρέπει να ολοκληρώσουν τη δουλειά τους…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:
