Ο πιο ποιοτικός Παναθηναϊκός επί Αλαφούζου

Ανοικοδόμηση, μέρος δεύτερο... Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ άλλη λέξη, για να περιγράψω αυτό που συνέβη στον Παναθηναϊκό μετά την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον Αντρέα Στραματσόνι. Η ανανέωση στο ρόστερ είναι τόσο μεγάλη, ώστε ο αποκλεισμός από τη Γκαμπάλα τον Αύγουστο του 2015 - σε επίπεδο προσώπων, πάντα - να φαντάζει μία μακρινή ανάμνηση. Τόσο μακρινή που δεν δικαιολογείται, με δεδομένο ότι μεσολάβησε μόλις ένας χρόνος.

Μετά τα "θεμέλια" που έπεσαν (για να χρησιμοποιήσουμε κατασκευαστική ορολογία) στην προηγούμενη χειμερινή μεταγραφική περίοδο ο Αντρέα Στραματσόνι ακολούθησε το κυρίως οικοδόμημα στη θερινή μεταγραφική περίοδο. Πλέον, με την 31η Αυγούστου, δηλαδή την τελευταία μέρα των μεταγραφών να έχει παρέλθει, μπορούμε να κάνουμε μία ανασκόπηση όσων παρακολουθήσαμε αυτό το καλοκαίρι.

Καταρχάς, επιβάλλεται μία σύντομη αναφορά στον "αρχιτέκτονα - εργολάβο". Ο Αντρέα Στραματσόνι δικαιούται το βραβείο του μάνατζερ της χρονιάς. Διαχειρίστηκε ένα μπάτζετ αυξημένο μεν, σε σύγκριση με τους προηγούμενους μνημονιακούς προϋπολογισμούς επί εποχής Γιάννη Αλαφούζου, περιορισμένο δε για τα ευρωπαϊκά στάνταρ. Ομολογουμένως, η σχέση κόστους - ποιότητας με την οποία εμπλούτισε το ρόστερ είναι αξιομνημόνευτη. Βέβαια, το αποτέλεσμα θα κριθεί στο χορτάρι, όμως η παρούσα ανασκόπηση κρίνει τα μέχρι τώρα δεδομένα.

Εδώ μία μικρή υποσημείωση... Ο Στραματσόνι αμφισβητήθηκε από τους δημοσιογράφους και τους φιλάθλους για τις ικανότητες του στο κοουτσάρισμα. Στα προκριματικά του Europa League κέρδισε μία δεύτερη ευκαιρία στις συνειδήσεις όλων και είναι στο χέρι του να αντιστρέψει το κλίμα.

Ο Μπεργκ δεν είναι μόνος

Από τις μεταγραφές, κατά γενική ομολογία ο Παναθηναϊκός ενισχύθηκε περισσότερο στην επίθεση του. Πλέον, ο Μάρκους Μπεργκ δεν θα νιώθει μόνος... Πλαισιώνεται από ποδοσφαιριστές ανάλογης ποιότητας και δεν θα αναλαμβάνει όλο το βάρος, ούτε οι αμυνόμενοι θα επικεντρώνονται αποκλειστικά σε αυτόν.

Επιθετικοί όπως ο Εμποκού και ο Ιμπάρμπο δεν υπάρχουν στο ρόστερ άλλης ελληνικής ομάδας (μοναδικό μείον το γεγονός πως αποκτήθηκαν δανεικοί με υψηλές οψιόν αγοράς, οι οποίες δεν μπορούν να πληρωθούν) και ενδεικτικό της ποιότητας που υπάρχει φέτος, είναι ότι ο Λέτο και ο Βιγιαφάνιες είναι αναπληρωματικοί, ο Μπουμάλ και ο Ρινάλντι πρέπει να κοπιάσουν για να βρουν χρόνο συμμετοχής, ενώ ο Παναγιώτης Βλαχοδήμος θεωρείται τελευταία επιλογή...

Η ενίσχυση στη μεσαία γραμμή δεν υπήρξε αμελητέα. Ο Κριστιάν Λεντέσμα έρχεται να δώσει την ποιότητα, την ηρεμία και την προσωπικότητα που έλειψαν τα προηγούμενα χρόνια. Ο Αργεντινός δεν είναι μόνο σπουδαίος παίκτης, αλλά και άψογος επαγγελματίας και σωστός χαρακτήρας. Συνδυασμός που σπανίζει στις μέρες και είναι δύσκολο να βρεθεί. Φυσικά, του λείπουν τα τρεξίματα και η αντοχή του παρελθόντος, αλλά δεν συνδυάζονται όλα...

Γουακάσο η καλύτερη επιλογή

Ο Γουακάσο έχει δείξει μερικά από τα χαρακτηριστικά για τα οποία ο Στραματσόνι επέμενε στην απόκτηση του και θα αποδειχθεί, κατ' εμέ, η πιο εύστοχη μεταγραφή. Επίσης, ως επιτελικός χαφ μπορεί να βοηθήσει ο Βιγιαφάνιες, ο Λουντ έχει βελτιωθεί κατακόρυφα υπό την καθοδήγηση του Ιταλού και ο Χουλτ μπορεί να δώσει λύσεις στα χαφ, με το ακατάπαυστο τρέξιμο του. Πλέον, ο Ζέκα θα επικεντρωθεί σε αυτό που ξέρει καλύτερα: να βγάζει αστείρευτη ενέργεια, να βρίσκεται παντού και να κλέβει μπάλες, χωρίς να χρειάζεται να επιφορτιστεί με πράγματα που δεν είναι τόσο καλός, όπως το ανέβασμα της μπάλας ή η δημιουργία.

Μοναδικό μελανό σημείο, η μη απόκτηση ενός "εξαριού" με ανασταλτικές ικανότητες. Όχι κάποιον για βασικό, διότι κυρίως τον ρόλο αυτό έχει αναλάβει ο Ζέκα. Αλλά ως εναλλακτικής επιλογής, αφού ο Πορτογάλος χρειάζεται ανάσες. Ο Ιταλός υπολογίζει ως εναλλακτικές επιλογές τον Κουτρουμπή, τον Κουλιμπαλί και ίσως δώσει χρόνο στον νεαρό Στάικο.

Η ανησυχία για τα ιστορικά

Η άμυνα ήταν η αδικημένη γραμμή της μεταγραφικής περιόδου, τουλάχιστον μέχρι την τελευταία μέρα... Η ανισορροπία σε επιλογές και ποιότητα μεσοεπιθετικά και μεσοαμυντικά ήταν φανερή και ο Αντρέα Στραματσόνι θέλησε να την καλύψει. Ωστόσο, η αποτελεσματικότητα των επιλογών του θα κριθεί σε βάθος χρόνου, κυρίως γιατί οι δύο στόπερ που προτίμησε, οι Ιβάν Ιβανόφ και Κριστοφέρ Σάμπα, έχουν διακριθεί για τις ικανότητες τους, όμως προέρχονται από τραυματισμούς. Ο Ιβανόφ είχε καλή απόδοση με την Μπρόντμπι και εάν συνεχίσει ανάλογα τότε θα θεωρηθεί επιτυχημένος, ενώ ακόμα δεν υπάρχει εικόνα για τον Σάμπα.

Στα άκρα της άμυνας, ο Χουλτ είναι top επιλογή αναλογικά με τα χρήματα που κόστισε, αλλά υπάρχει και για αυτόν το βεβαρυμένο ιατρικό ιστορικό. Όσο για τον Κουλιμπαλί, θα δώσει λύσεις στις δύο πτέρυγες και στο κέντρο της άμυνας και είναι μία αξιόλογη περίπτωση. Δεν θα κάνει τη διαφορά, αλλά κρίνεται αξιόπιστος για να βοηθήσει. Από εκεί και πέρα, για μένα το στοίχημα με τον Στραματσόνι έγκειται να διαμορφώσει τον Χουχούμη σε έναν μοντέρνο αριστερό μπακ. Να αφήσει αυτή την παρακαταθήκη στον Παναθηναϊκό.

Στην εστία, τα πράγματα μοιάζουν ξεκάθαρα... Υπάρχει ο Λουκ Στιλ και μετά το "χάος". Ο Στέφανος Κοτσόλης διανύει το 37ο έτος της ηλικίας του, ο Οδυσσέας Βλαχοδήμος δεν έχει πείσει τον Στραματσόνι και ο Βασίλης Ξενόπουλος είναι άπειρος. Μεταγραφή δεν έγινε, συνεπώς η ομάδα θα προχωρήσει ως έχει, με την ελπίδα ο Άγγλος να αποδειχθεί αποτελεσματικός.

Με διαφορετικά στυλ παιχνιδιού

Στο αγωνιστικό κομμάτι, περιμένω ότι θα υπάρχουν δύο διαφορετικοί Παναθηναϊκοί. Ένας της Ελλάδας, ο οποίος θα στηριχτεί στη "δύναμη πυρός" που έχει δημιουργήσει ο Στραματσόνι, στην ποιότητα των παικτών και στον πλουραλισμό. Είναι δύσκολο για έναν αντίπαλο να φυλαχτεί απ' όλους και αυτό θα αποτελέσει ένα μεγάλο πλεονέκτημα, ειδικά εάν θυμηθεί κανείς το μονοδιάστατο παιχνίδι των προηγούμενων ετών.

Ο Panathinaikos θα παίζει αλλιώς, όπως φάνηκε στα ματς των δύο προκριματικών γύρων του Europa League. Με τρεις στόπερ, πιο συντηρητικά και θα αναζητά την αντεπίθεση. Βέβαια, εδώ θα πρέπει να εξασφαλιστεί η ισορροπία στη μετάβαση από το ένα στυλ στο άλλο, αλλά αυτό θα το χειριστεί ο Στραματσόνι.

Ποιότητα χωρίς μεγάλο κόστος

Αναμφίβολα, το πιο σημαντικό στη μεταγραφική ενίσχυση είναι το κόστος. Όπως προαναφέρθηκε, όντως ο Αλαφούζος διέθεσε περισσότερα χρήματα από κάθε άλλη φορά. Χωρίς να υπολογιστούν τα συμβόλαια, η ΠΑΕ έχει ξοδέψει το καλοκαίρι 2 εκατομμύρια ευρώ, με τα περισσότερα λεφτά να δαπανώνται για το δανεισμό του Ιμπάρμπο από την Κάλιαρι, ήτοι 1 εκατομμύριο ευρώ. Εάν προστεθεί στο 1 εκατομμύριο που έδωσε ο Παναθηναϊκός σε άλλες ομάδες τον Ιανουάριο του 2016, καθίσταται σαφές ότι η μεταγραφική πολιτική έχει διαφοροποιηθεί.

Αξίζει να επισημανθεί ότι στην υλοποίηση των συμφωνιών συνέβαλλε τα μέγιστα ο Αντρέα Στραματσόνι. Διότι έπεισε τους ποδοσφαιριστές να έρθουν στην Αθήνα με λιγότερα χρήματα, εκθέτοντας το πρότζεκτ που έχει σχεδιάσει και αξιοποιώντας τις γνωριμίες του ανά τον κόσμο. Εάν δεν είχε την απ' ευθείας πρόσβαση σε πολλούς ανθρώπους, τότε αυτές οι μεταγραφές με το συγκεκριμένο κόστος, θα ήταν απραγματοποίητες.

Εν κατακλείδι, ο φετινός Παναθηναϊκός είναι ο πιο ποιοτικός των τελευταίων ετών. Αυτό δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Το τι θα βγει στο γήπεδο, είναι άλλη συζήτηση. Δεν μπορώ να το προδικάσω και δεν θα το διακινδυνεύσω. Τολμώ, όμως, να προβλέψω ότι σε παιχνίδια που "κολλούσε" πέρυσι ο Παναθηναϊκός, φέτος θα βρίσκει λύσεις. Πλέον, διαθέτει πολλούς παίκτες οι οποίοι μπορούν να αλλάξουν τη ροή ενός παιχνιδιού και σύντομα, θα το διαπιστώσουμε όλοι.

Υ.Γ.: Ισονομία δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ και πουθενά. Είναι ο νόμος της φύσης να υπάρχουν πιο δυνατοί και πιο αδύναμοι. Ούτε θα γράψω ότι κατά καιρούς δεν υπήρχαν πιο ευνοημένοι σε σύγκριση με τους άλλους. Αλλά, υπήρχε μία εναλλαγή και η εύνοια ήταν πιο περιορισμένη. Αυτή η "ισοπέδωση" που έχει συμβεί την τελευταία 20ετία, προκειμένου να ισχυροποιηθεί ο Ολυμπιακός, είναι που δεν υποφέρεται και διέλυσε τα πάντα.

Εάν, τελικά, η κατάσταση έρθει προς το φυσιολογικό, ο Παναθηναϊκός βάση ρόστερ είναι το πρώτο φαβορί για το πρωτάθλημα. Αρκεί να αντέξει ο προπονητής του και να διαχειριστεί σωστά το ρόστερ αυξημένων απαιτήσεων, που αυτός συγκρότησε.