Το ποδόσφαιρο κρύβει μερικά ματς που χαράσσονται στη μνήμη για πάντα. Είτε πρόκειται για παιχνίδια που κρίνουν τίτλο, είτε παραμονή, ακόμα και μία απλή νίκη. Όπως συνέβη το βράδυ της Δευτέρας (16/10) στο "Απόστολος Νικολαΐδης", με την επικράτηση του Παναθηναϊκού επί της Λάρισας με 2-1.

Πρακτικά, αν το δει κανείς με "ψυχρό μάτι", ο Παναθηναϊκός δεν πέτυχε κάτι σπουδαίο. Νίκησε δύσκολα την ουραγό της βαθμολογίας ΑΕΛ και πριν την έναρξη, βρισκόταν και ο ίδιος στην 13η θέση με μόλις 6 βαθμούς. Μία συγκομιδή που σε 6 παιχνίδια, κρινόταν τραγική για την ιστορία και το μέγεθος του. Επομένως, το αποτέλεσμα δεν πρέπει να θεωρηθεί εξαιρετικό, ούτε αποτελεί επιτυχία.

Όμως, κάθε κανόνας έχει τις εξαιρέσεις του. Αυτή η έκρηξη χαράς στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας μετά το γκολ του Χίλιεμαρκ στις καθυστερήσεις, προήλθε από τη συσσωρευμένη πίεση των ημερών και της γενικότερης κατάστασης. Δεν ξεχνά κανένας το βεληνεκές του Παναθηναϊκού και την πραγματική θέση που του αρμόζει. Αλλά, ουδείς παραγνωρίζει τη σκληρή πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί.

ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΗΤΑΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟ

Ο Παναθηναϊκός οργανισμός βιώνει μία διαρκή αβεβαιότητα στο ιδιοκτησιακό και στο οικονομικό. Οι υπάλληλοι είναι απλήρωτοι, όσοι προσλαμβάνονται σε άλλες εργασίες παραιτούνται, κάποιοι εγκαταλείπουν, οι παίκτες έχουν να δουν εκπρόσωπο της διοίκησης ολόκληρους μήνες, ο Ουζουνίδης και οι βοηθοί του έχουν μείνει εκτεθειμένοι. Ο Αλαφούζος έχει αποστασιοποιηθεί, οι στενοί συνεργάτες του δεν ασχολούνται πλέον και οι εναπομείναντες διοικούντες παλεύουν με τα θηρία...

Χρειάζεται και άλλη περιγραφή; Υπάρχουν πολλά περιστατικά, για όποιον δεν αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της κατάστασης. Οπότε, με τον τρόπο που νίκησε ο Παναθηναϊκός τη Λάρισα, ναι μεν δεν σημείωσε κάποια επιτυχία, όμως έδειξε ότι παραμένει ζωντανός. Πολεμάει, δεν τα παρατάει και έχει δικαίωμα να διεκδικήσει ότι καλύτερο μπορεί.

Υπό άλλες προϋποθέσεις, τέτοιες νίκες θα τις λέγαμε... πρωταθληματικές. Δυστυχώς, πλέον είναι νίκες επιβίωσης. Αλλά, για να μην επαναλαμβανόμαστε, αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν πρόκειται να μεταβληθεί. Τουλάχιστον, οι παίκτες και οι οπαδοί ξέσπασαν, αποφορτίστηκαν και είχαν ανάγκη να το κάνουν. Να χαρούν για λίγο, να πανηγυρίσουν και να ξεφύγουν, σε μία μικρή και χαρούμενη παρένθεση. Άλλωστε, δεν θα αργήσουν να επανέρθουν, αφού η ζωή έχει την τάση να σε βάζει στη θέση σου.

ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕΝ ΕΥΝΟΗΘΗΚΕ

Ασφαλώς, μία απόφαση του διαιτητή μπορεί να επηρεάσει ένα αποτέλεσμα. Ένα σφύριγμα είναι σωστό ή λάθος, δεν υπάρχει μέση λύση. Αυτά τα δύο αξιώματα δεν αμφισβητούνται. Αλλά, είναι διαφορετική η κρίση για μία εσφαλμένη υπόδειξη, σε σχέση με τη διάθεση ενός ρέφερι να ευνοήσει μία ομάδα.

Η Λάρισα έχει δίκιο να διαμαρτύρεται για την λανθασμένη υπόδειξη του πρώτου βοηθού Καραβασίλη, σε οφσάιντ στον Περόνε στο 89'. Ο επιθετικός της ΑΕΛ καλύπτεται κατά ένα μέτρο. Επίσης, πρόκειται για ενέργεια του βοηθού και όχι του διαιτητή. Ο Κουτσιαύτης υιοθετεί το σήκωμα της σημαίας του Καραβασίλη, όπως κάνει οποιοσδήποτε διαιτητής σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Ωστόσο, ο Κουτσιαύτης δεν είχε καμία πρόθεση να προστατεύσει τον Παναθηναϊκό. Σε καμία από τις δύσκολες φάσεις που κρίθηκαν από εκείνον, δεν σφύριξε υπέρ των "πράσινων", αλλά προτίμησε τους "βυσσινί". Διότι με το συμπάθιο, τη λαβή πάλης του Φατιόν στον Μολίνς στο 49', ε, δεν τη λες και δύσκολη φάση...

Κατά τ' άλλα, ο Κουτσιαύτης ορθώς απέβαλε τον Σιλά με δεύτερη κίτρινη κάρτα, ορθώς έδειξε απ' ευθείας κόκκινη στον Άλτμαν, δεν είδε δύο κεφαλοκλειδώματα στον Μολέντο στην περιοχή του Μπόζοβιτς, αγνόησε το χτύπημα του Σέρβου γκολκίπερ στο χέρι του, ενώ πήγε να δείξει κίτρινη κάρτα στον Φατιόν και δεν έδωσε σημασία στα χτυπήματα του Ντέλετιτς στον Χουλτ.

Συμπερασματικά, εάν μετά τα προαναφερόμενα, διακρίνει κάποιος διάθεση εύνοιας προς τον Παναθηναϊκό από τον Κουτσιαύτη, τότε μάλλον έχει πρόβλημα. Επίσης, ας αναρωτηθούν όλοι εάν ένας διαιτητής θα άφηνε με 9 παίκτες τον Ολυμπιακό του Μαρινάκη στο Καραϊσκάκη, τον ΠΑΟΚ του Σαββίδη στην Τούμπα και την ΑΕΚ του Μελισσανίδη στο ΟΑΚΑ, με το σκορ στο 1-1 και στα τελευταία λεπτά της αναμέτρησης. Ρητορικό το ερώτημα, αλλά αξίζει το συλλογισμό...

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙ ΣΤΟΧΟ

Αυτή τη στιγμή, ο Παναθηναϊκός μοιάζει να μην έχει στόχο στο φετινό πρωτάθλημα, σε ότι αφορά το αγωνιστικό σκέλος. Διότι η ανταπόκριση της ΠΑΕ στις υποχρεώσεις της, δεν εξαρτάται από το ποδοσφαιρικό τμήμα. Αντίθετα, η συμμετοχή της ομάδας στις διοργανώσεις της UEFA εξαρτάται από τη διοίκηση και κατά δήλωση του προέδρου, Βασίλη Κωνσταντίνου, δύσκολα θα εξασφαλιστεί η άδεια.

Επομένως, με την παραδοχή ότι ο Παναθηναϊκός δεν πρόκειται να υποβιβαστεί ακόμα και αν πουλήσει 4-5 βασικούς, καθίσταται σαφές ότι εφόσον δεν παίξει στο Europa League (με ρεαλιστική προσέγγιση), τότε δεν έχει στόχο από εδώ και πέρα. Ο Ουζουνίδης θα χρειαστεί να μετατραπεί σε θαυματοποιό, για να συγκρατήσει τους παίκτες με τις δυσκολίες στις πληρωμές και χωρίς να υπάρχουν ξεκάθαρα κίνητρα.

Μία ομάδα χωρίς στόχους, είναι σαν έναν διαβάτη χωρίς προορισμό. Θα περιπλανιέται άσκοπα και αργά ή γρήγορα, θα χαθεί. Αυτό πρέπει να αποφευχθεί με τον Παναθηναϊκό, πάση θυσία. Σίγουρα, εν μέσω της επαπειλούμενης καταστροφής, δεν είναι εύκολο να εκπονηθεί ένα σχέδιο, αλλά δεν είναι ο μόνος τρόπος για να σωθεί ο Σύλλογος.

Η μέγιστη ευθύνη των Κωνσταντίνου, Τουμαζάτου και όποιου έχει μείνει στο πόστο του, είναι να καταστρώσουν ένα πλάνο. Σε συνεργασία με τον Ουζουνίδη, να αποφασίσουν που μπορεί να πάει ο Παναθηναϊκός, να προσπαθήσουν και στο τέλος να δουν τι κατάφεραν. Ένα συνολικό πρότζεκτ που θα κριθεί από την εφαρμογή του.

Ίσως οι νυν διοικούντες να μην φαντάζουν οι ιδανικοί και πιθανώς να μην είναι. Αλλά, αυτοί υπάρχουν και θα χρειαστεί το λιγότερο ένας μήνας για να αντικατασταθούν στη Γενική Συνέλευση της ΠΑΕ. Αυτός ο μήνας δεν επιτρέπεται να περάσει ανεκμετάλλευτος σε όλα τα επίπεδα και πρέπει να αξιοποιηθεί. Οτιδήποτε άλλο, θα αποδειχτεί καταστροφικό...

Υ.Γ.: Μπράβο στους οπαδούς για τη συμπεριφορά τους. Δεν άναψε πυρσός και δεν ακούστηκε ούτε ένα υβριστικό σύνθημα.