Τίποτα, το απόλυτο τίποτα... Κάπως έτσι μπορεί να περιγραφεί η επόμενη μέρα στον Παναθηναϊκό, μετά τον αποκλεισμό από τον Ατρόμητο στην προημιτελική φάση του Κυπέλλου Ελλάδας. Ένα λογικό και δικαιολογημένο συναίσθημα, κυρίως για τους οπαδούς, αφού φέτος βιώνουν μία σεζόν που η αποτυχία έχει εγκατασταθεί στο "Γεώργιος Καλαφάτης".

Από τα τέλη Αυγούστου δεν υπάρχουν ευρωπαϊκές υποχρεώσεις, αφού ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε από τους ομίλους του Europa League από τη Γκαμπάλα. Από τον Νοέμβριο, τέθηκε εκτός διεκδίκησης του τίτλου του πρωταθλητή, επειδή ο Ολυμπιακός δεν έχανε βαθμούς πουθενά και εκείνος υπέπιπτε στη μία "γκέλα" μετά την άλλη. Τέλος, από τις 10 Φεβρουαρίου απώλεσε και το Κύπελλο, μετά τον αποκλεισμό από τον Ατρόμητο στην προημιτελική φάση.

Καθίσταται σαφές πως η δεύτερη θέση και η συμμετοχή στον γ' προκριματικό γύρο του Champions League - εφόσον επιτευχθεί, γιατί με την τωρινή απόδοση της ομάδας, δεν πρόκειται να συμβεί - δεν θα διασώσουν το παραμικρό. Απλώς, θα περιορίσουν ελάχιστα το ποσοστό της απόλυτης αποτυχίας.

Ωστόσο, τι ισχύει για τη διοίκηση; Έχει το περιθώριο να μην ασχοληθεί περαιτέρω; Ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο. Αυτή είναι που πρέπει να ασχοληθεί περισσότερο με τον μέλλον της ομάδας. Εφόσον η σεζόν "κάηκε" από τώρα, επιβάλλεται να αρχίσει ο σχεδιασμός της επόμενης.

Στο μυαλό του Αντρέα Στραματσόνι, αυτό συμβαίνει εδώ και καιρό. Ο Ιταλός έχει παραδεχθεί σε δηλώσεις του ότι δημιουργεί το ρόστερ με ορίζοντα τη σεζόν 2016 - 2017. Κατά συνέπεια, αντιμετωπίζει αυτούς τους μήνες ως μεταβατικούς, για να επιβάλλει τις επιλογές του, απομάκρυνε όσους παίκτες δεν πίστευε και περνά στην ομάδα τη φιλοσοφία του. Οπότε, η διαχείριση μιας σειράς εσωτερικών ζητημάτων δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη.

Για μένα, το μείζον ζήτημα αφορά το αν ο Αντρέα Στραματσόνι έχει αποδείξει την καταλληλότητα του για να διαχειριστεί το μέλλον του Παναθηναϊκού από τη θέση του προπονητή. Ασφαλώς, η επιλογή ανήκει στον Γιάννη Αλαφούζο. Αυτός έχει πειστεί, για αυτό τον Ιανουάριο υλοποίησε κάθε υπόδειξη του Ιταλού και το έπραξε δαπανώντας αρκετά χρήματα. Επίσης, θα χρηματοδοτήσει και άλλο την ΠΑΕ μέσω της ΑΜΚ των 5 εκατομμυρίων ευρώ και δείχνει τη διάθεση να λειτουργήσει με άλλη λογική, εφεξής.

Προσωπικά, πιστεύω ότι ο Ιταλός μπορεί να αποδειχθεί ένας εξαιρετικός μάνατζερ. Έχει διασυνδέσεις, είναι εύστροφος και εύγλωττος, γνωρίζει το ποδόσφαιρο και το έμαθε στην Ιταλία και έχει ένα καλό σχέδιο για μία ποδοσφαιρική ομάδα. Με τον τρόπο που κινήθηκε, απέδειξε ότι είναι συζητήσιμος και προσαρμοστικός σε τυχόν ιδιαιτερότητες, ενώ δεν είναι δογματικός. Επίσης, έχει δουλέψει σε ακαδημίες, έχει εξοικειωθεί με τη λειτουργία τους και πολλοί παίκτες οι οποίοι αγωνίζονται τώρα στη Serie A, γεννημένοι τα έτη 1990-91-92-93 έχουν αναδειχθεί από αυτόν.

Ωστόσο, δεν έχω σχηματίσει την ίδια άποψη για τις προπονητικές ικανότητες και το κοοτσάρισμα του. Θεωρώ ότι παρά τη φιλοτιμία και την εργατικότητα του, δεν το "έχει". Ίσως να σφάλλω, δεν είμαι απόλυτος στην κρίση μου. Εκφράζω τη γνώμη μου, με βάση το παρελθόν του Ιταλού, όσα έχω παρατηρήσει και όσα πληροφορούμαι από το ρεπορτάζ.

Που θέλω να καταλήξω; Ότι ενδεχομένως ο Παναθηναϊκός να έχει μία μοναδική ευκαιρία να κερδίσει ένα στέλεχος, έναν επικεφαλής για το ποδοσφαιρικό τμήμα με προδιαγραφές που δύσκολα θα μπορούσε να προσελκύσει. Διότι το "πακέτο" που συνοδεύει τον Στραματσόνι, εφόσον εξαιρέσουμε το προπονητικό σκέλος, είναι ιδιαίτερα ελκυστικό.

Εξυπακούεται πως ένας σχεδιασμός αυτού του μεγέθους προϋποθέσει την παραδοχή των λαθών και τη συνειδητοποίηση του Στραματσόνι ότι μπορεί να ακολουθήσει μία διαφορετική καριέρα στο ποδόσφαιρο. Δεν ξέρω τι έχει στο νου του ο Ιταλός, ούτε έχω ένδειξη ότι η διοίκηση εξετάζει ένα τέτοιο σενάριο. Εγώ, απλώς, αναφέρω μία σκέψη που έκανα.

Υ.Γ.: Δυστυχώς, δεν υπάρχει η παραμικρή δικαιολογία τους παίκτες. Φέτος, απέτυχαν σε όλα. Δεν θα προχωρήσω σε ισοπεδωτική κριτική, γιατί αυτή τη στιγμή είναι άδικο. Όμως, δεν αρκούν οι συγνώμες. Ούτε υπάρχει τρόπος να εξιλεωθούν. Απλώς, μπορούν να διασώσουν την τιμή τους με νίκη στο Καραϊσκάκη επί του Ολυμπιακού. Τίποτα περισσότερο, γιατί ένα αποτέλεσμα, ακόμα και τόσο σημαντικό, δεν αρκεί. Η ιστορία του Παναθηναϊκού τους καταγράφει ως αποτυχημένους, ασφαλώς με διαφορετικό ποσοστό ευθύνης στον καθένα.

Υ.Γ.2: Είναι αδιανόητο να μην αρχίζει στην ενδεκάδα ο καλύτερος παίκτης του Παναθηναϊκού, σε ένα παιχνίδι που αν η ομάδα χάσει, χάνεται. Αναφέρομαι στη μη χρησιμοποίηση του Μπεργκ στην ενδεκάδα.