Τα αδιάφορα παιχνίδια συνεχίζονται για τον Παναθηναϊκό στην κανονική διάρκεια της σεζόν και εξελίσσονται όπως και τα προηγούμενα. Είτε είχαν ενδιαφέρον (βαθμολογικό ή πρόκρισης), είτε όχι. Ο Παναθηναϊκός παρουσιάζεται άνευρος, νωχελικός, χωρίς φαντασία και μπλοκάρεται εύκολα. Περαιτέρω, εάν οι παίκτες κλάσης που διαθέτει βρεθούν σε καλή μέρα ή ευδοκιμήσουν οι δύο-τρεις καλές προσπάθειες τους, τότε θα σκοράρει και θα νικήσει. Εάν η αμυντική λειτουργία του αντιπάλου αποδειχτεί αποτελεσματική ή οι πιο ποιοτικοί ποδοσφαιριστές δεν κάνουν το κάτι παραπάνω, τότε η κατάληξη θα είναι όπως το 0-0 στην Τρίπολη ή ακόμα χειρότερα.

Νομίζω πως οι φίλοι του Τριφυλλιού στην πλειονότητα τους έχουν αποδεχτεί ότι δεν πρόκειται να παρακολουθήσουν κάτι καλύτερο στα δύο ματς που απομένουν και στα έξι των play offs. Ίσως εμφανισθούν εκλάμψεις με καλά χρονικά διαστήματα, αλλά θα πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά και όχι για τον κανόνα. Ενδεχομένως, ο Παναθηναϊκός να τερματίσει πρώτος στη διαδικασία, επειδή διαθέτει παίκτες όπως ο Λέτο, ο Μπεργκ και ο Βιγιαφάνιες, τους οποίους δεν έχουν στο ρόστερ τους οι αντίπαλοι του. Αρκεί, όμως, αυτό;

Σίγουρα, η συμμετοχή στα προκριματικά του Champions League πρέπει να είναι αυτοσκοπός. Αποτελεί τον μίνιμουμ στόχο της σεζόν και επιβάλλεται να μην χαθεί και αυτός. Από εκεί και πέρα, όμως, ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να δείχνει αισιόδοξα δείγματα για την επόμενη σεζόν. Να διαπιστώνεται ότι κάτι δουλεύεται, ότι η ομάδα αρχίζει και αποκτά μία ταυτότητα στο στυλ της. Αλλά, δεν φαίνεται να συμβαίνει...

Οι ευθύνες δεν βαραίνουν αποκλειστικά τον Στραματσόνι. Ασφαλώς, ο Ιταλός είναι ο προπονητής και έχει το μεγαλύτερο μερίδιο, διότι πλέον εργάζεται πέντε μήνες στην Αθήνα και το ρόστερ έχει διαμορφωθεί με τους ποδοσφαιριστές τους οποίους προτιμά. Από την άλλη, το κλίμα που επικρατεί στα αποδυτήρια δεν έχει δημιουργηθεί από τον Στραματσόνι. Αντίθετα, πολλές φορές φέρεται να παρασύρει και τον ίδιο, όπως έχει συμβεί με τους παίκτες του.

Η απόδοση του Παναθηναϊκού δεν επιδέχεται ιδιαίτερου σχολιασμού. Ήταν καλός στην ανασταλτική λειτουργία, αφού δεν απειλήθηκε σοβαρά, ωστόσο επιθετικά ήταν ανύπαρκτος, με εξαίρεση το συνδυασμό των Λέτο και Βιγιαφάνιες. Στον αμυντικό τομέα, ο Παναθηναϊκός έχει αποκτήσει "βάσεις" για το μέλλον. Εν αντιθέσει με τον επιθετικό τομέα, που τα τεκταινόμενα μαρτυρούν το ανάποδο και δεν πρέπει να ξεγελάσουν ορισμένες καλές προσπάθειες εναντίον αμυντικών χαμηλών δυνατοτήτων. Όταν ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει οργανωμένες ομάδες με καλές μονάδες στα μετόπισθεν, τότε δεν μπορεί να βρει λύσεις.

Ως κατακλείδα, θα έλεγα πως ο Παναθηναϊκός δεν βελτιώνεται όσο θα έπρεπε. Στάσιμος έχει παραμείνει και η δικαιολογία της προετοιμασίας για τη νέα σεζόν, δεν στέκει. Δεν είναι δυνατόν να θυσιαστούν τα πάντα, για να εκπαιδεύεται η ομάδα ολόκληρους μήνες, χωρίς κανένας να λογοδοτεί για το θέαμα και την απώλεια των στόχων. Διότι ο "ένοχος" Αναστασίου έχει απομακρυνθεί και ο Ιταλός έχει τεθεί στην κρίση όλων.

Όσο και αν δημοσίως διατηρείται εν ισχύ η στήριξη του Γιάννη Αλαφούζου στον Αντρέα Στραματσόνι, δεν μπορώ να πιστέψω ότι με ανάλογη εικόνα στα play offs, δεν θα συμβεί το παραμικρό. Η ανοχή έχει εξαντληθεί και ο Ιταλός οφείλει να παρουσιάσει έναν βελτιωμένο Παναθηναϊκό, ο οποίος θα πετύχει τον στόχο της δεύτερης θέσης. Εάν εμφανισθούν εκ νέου τα σημάδια που βλέπουμε εδώ και καιρό, τότε θα αναληφθεί δράση.

Οι παίκτες έχουν τις δικές τους ευθύνες, διότι πολλές από τις επιλογές τους στο γήπεδο δεν υπαγορεύονται από τον προπονητή. Δεν φταίει ο Στραματσόνι όταν ο Νάνο σε πέντε φάσεις κάνει ισάριθμες κακές σέντρες ή όταν ο Πέτριτς ή ο Λέτο δεν πασάρουν σωστά. Όλοι οφείλουν να προχωρήσουν στην αυτοκριτική τους.

Επιπροσθέτως, ο Αλαφούζος υποχρεούται να αναρωτηθεί εάν βλέπει στον Στραματσόνι αυτόν ο οποίος θα βελτιώσει τον Παναθηναϊκό. Να ζυγίσει τα αγωνιστικά δείγματα, να κρίνει τα λεγόμενα του Ιταλού και να αποφασίσει. Διότι ακόμα υπάρχει χρόνος. Αυτός πληρώνει, αυτός θα χρεωθεί την επιτυχία ή την αποτυχία.

Υ.Γ.: Ελληνοποίηση χωρίς τους Έλληνες, δεν γίνεται. Δεν πιστεύω ότι οι εθνικότητες των ποδοσφαιριστών κρίνουν το αποτέλεσμα μιας ομάδας, ούτε το αντιμετωπίζω πατριωτικά. Απλώς, δεν υπάρχει λόγος να επικοινωνείται μία πολιτική, εφόσον δεν πρόκειται να τηρηθεί. Δεν χρειάζεται...

Υ.Γ.2: Στα του Grexit, παρακολουθούμε το θέατρο του παραλόγου... Για την ακρίβεια, ζούμε μία εικονική πραγματικότητα. Το άθλημα έχει περιέλθει σε τέλμα, επειδή οι αρχές που το διοικούν το έφτασαν σε αυτό το σημείο. Νομίζω πως αυτό αποτελεί μία γενική παραδοχή. Ποιος, όμως, διοικούσε το ποδόσφαιρο ή διαδραμάτιζε το σημαντικότερο ρόλο στην εκλογή των εκάστοτε διοικούντων; Εύκολη είναι η απάντηση.

Στη Superleague προήδρευσαν κατά σειρά την τελευταία εξαετία οι Μαρινάκης, Μώραλης και Αγραφιώτης, ενώ ο Μποροβήλος εξελέγη με την υποστήριξη του "μπλοκ" του Ολυμπιακού. Στην ΕΠΟ, όλοι θυμόμαστε τις "κόκκινες" αντιδράσεις για τον Πιλάβιο επειδή είχε εργαστεί στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός και κανένας δεν ξεχνά τα αμέτρητα δημοσιεύματα ότι ο Σαρρής κέρδισε τις αρχαιρεσίες επειδή είχε το χρίσμα από τον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ Ολυμπιακός. Νωπά και πρόσφατα είναι αυτά. Ακόμα και το "παραμύθι του επενδυτή", έχει κουράσει.

Οπότε, ας μην εθελοτυφλούμε για το ποιος είναι το πρόβλημα και ποιος επηρεάζει αρνητικά το ποδόσφαιρο εδώ και μία 20ετία.

Όσο για το Grexit αυτό καθεαυτό, το πρόβλημα είναι ο Σταύρος Κοντονής δεν (μοιάζει να) έχει σχέδιο για την επόμενη μέρα. Εάν παρουσίαζε το Grexit ως την πρώτη ενέργεια του, που θα ήταν εντεταγμένη σε έναν ευρύτερο σχεδιασμό για την απομάκρυνση όσων βλάπτουν το ποδόσφαιρο, τότε θα το αντιμετώπιζα διαφορετικά. Αλλά, δείχνει να είμαι μία σπασμωδική κίνηση και όχι κάτι οργανωμένο. Για αυτό, είμαι επιφυλακτικός.