Ο Ελ Σιντ (Καστιλιάνος ευγενής, 1040 - 1099) υπήρξε ένας τρομερός πολεμιστής, ο οποίος στη διάρκεια της ζωής του προκαλούσε τρόμο στους αντιπάλους, Ισπανούς και Άραβες. Σύμφωνα με το μύθο, ήταν τόσος ο αντίκτυπος που είχε στο φρόνημα των εχθρών του, ώστε η φήμη του χρησιμοποιήθηκε και μετά θάνατον...

Η λαϊκή παράδοση αναφέρει πως όταν σκοτώθηκε, οι αρχηγοί του στρατεύματος αποφάσισαν να τον αξιοποιήσουν για μία τελευταία φορά. Τον έντυσαν με τη πανοπλία του, τον στήριξαν όρθιο στο άλογο του και τον περιέφεραν ανάμεσα στους στρατιώτες, προκειμένου αυτοί να εμψυχωθούν. Το κόλπο έπιασε, οι άντρες του Ελ Σιντ πολέμησαν με γενναιότητα και κατατρόπωσαν τους εχθρούς τους.

Κάπως έτσι δημιουργήθηκε η παρομοίωση με τον Ελ Σιντ και με όσους είχαν φήμη σε έναν τομέα στο παρελθόν, αλλά στην τωρινή τους κατάσταση δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις.

Για όσους αναρωτιέστε τι σχέση έχει ο Ελ Σιντ σε ένα κείμενο που καταπιάνεται με το αποτέλεσμα του ντέρμπι των αιωνίων αντιπάλων, θα σας απαντήσω αμέσως. Το κόλπο με τον νεκρό Ελ Σιντ έπιασε μια φορά στο μύθο. Στην πραγματική ζωή, είναι δύσκολο να αποδώσει.

Ο Παναθηναϊκός πήγε να παίξει ένα παιχνίδι "ζωής ή θανάτου" στο Φάληρο έχοντας δύο "Ελ Σιντ" στην ενδεκάδα του, τον Λέτο και τον Λεντέσμα. Κανένας από τους δύο δεν ήταν στην επιθυμητή αγωνιστική κατάσταση, γεγονός που αποδείχτηκε περίτρανα στο χορτάρι. Ο Στραματσόνι επιχείρησε να αποκομίσει οφέλη από δύο παίκτες, οι οποίοι δεν μπορούσαν να τα δώσουν, υπό τις παρούσες περιστάσεις.

Εννοείται πως ο έτοιμος Λεντέσμα και ο με ειδική διαχείριση Λέτο, μπορούν να προσφέρουν στον Παναθηναϊκό. Αλλά, υπό προϋποθέσεις. Όχι με τις συγκυρίες που ίσχυσαν στο ντέρμπι των αιωνίων αντιπάλων.

Αντί ο Στραματσόνι να παρατάξει μία ενδεκάδα ικανή να ανταποκριθεί στη μεγαλύτερη ένταση, επέλεξε δύο παίκτες οι οποίοι δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν το ρυθμό. Ο Λέτο δεν είχε ταχύτητα και οι αμυνόμενοι τον προλάβαιναν στις ενέργειες του, ο Λεντέσμα δεν μάρκαρε μπροστά από τους στόπερ, οι αντίπαλοι επιτιθέμενοι έκαναν "περίπατο" και όλη η πίεση έπεφτε στους Μολέντο και Κουτρουμπή. Και υπήρξαν και άλλα περιστατικά, αλλά δεν χρειάζεται να απαριθμηθούν για να τεκμηριωθεί του λόγου το αληθές.

Το χειρότερο είναι πως ο Ιταλός επέμεινε και στο ημίχρονο αντικατέστησε έναν ποδοσφαιριστή με καλή φυσική κατάσταση, τον Εμποκού και άφησε στο ματς τους δύο Αργεντίνους. Φυσικά, δεν φταίνε οι ίδιοι που είχαν προβλήματα και χρησιμοποιήθηκαν. Αυτοί ότι μπορούσαν να δώσουν, το έδωσαν. Είναι ξεκάθαρο πως η ευθύνη βαρύνει τον προπονητή.

Ούτε χρειάζεται να καταμετρήσω όσα δεν δούλεψαν στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης". Δύο γκολ και απειλή σε κάθε στατική μπάλα του Ολυμπιακού, αδυναμία του Παναθηναϊκού στον ίδιο τομέα, ο Ιμπάρμπο έμεινε αναξιοποίητος παρότι κέρδισε κάρτες από τους αντίπαλους, ανύπαρκτες επιστροφές στην άμυνα και άλλα πολλά...

Το κυριότερο; Ο Παναθηναϊκός δεν είχε πάθος, αποφασιστικότητα, ψυχικό σθένος. Επιχείρησε να παίξει ένα απλό ματς, που αν θα του έβγαινε, είχε καλώς. Εάν όχι, πάλι δεν έτρεχε τίποτα. Ο προπονητής δεν μετέδωσε τη "φλόγα" στους παίκτες, αυτοί δεν είχαν συνειδητοποιήσει τι σήμαινε το παιχνίδι και μοιραία, διαμορφώθηκε το σκορ.

Ο Στραματσόνι δεν έκανε τίποτα σωστό στο ντέρμπι, οι παίκτες δεν έβγαλαν εγωισμό και τα υπόλοιπα ήρθαν φυσιολογικά. Με 9 εναντίον 11 δεν νικάς τον αντίπαλο. Ειδικά εάν αυτός είναι πιο αποφασισμένος από σένα... Γιατί ο Ολυμπιακός το ήθελε περισσότερο, εκτός από το ορθολογικό πλάνο του.

Περαιτέρω, το ερώτημα είναι τι μπορεί να συμβεί; Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση. Ούτε μία αλλαγή προπονητή θα αλλάξει τα πάντα. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα φέρει καν τα πρόσκαιρα αποτελέσματα, που έρχονται συνήθως. Το πρόβλημα εστιάζεται σε όλη τη δομή της ομάδας. Από τον πρόεδρο, μέχρι τον κηπουρό...

Υ.Γ.: Δεν υπήρξε πέναλτι στην επέμβαση του Μποτία στον Βιγιαφάνιες.

Υ.Γ.2: Μία σημείωση για τον Αντρέα Βγενόπουλο. Το πρόσημο στην παρουσία του στον Παναθηναϊκό ως παράγοντας, θα τον κρίνει η ιστορία. Το σίγουρο είναι πως άλλαξε ριζικά την ΠΑΕ, όπως την γνώριζαν ολόκληρες γενιές φίλων του Τριφυλλιού. Ωστόσο, το γεγονός πως άλλοι τον λάτρεψαν και άλλοι τον μίσησαν, σημαίνει πως ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Είχε το διαφορετικό, ήταν από την πάστα των ανθρώπων οι οποίοι έκαναν τη διαφορά. Αυτό, πρέπει να του αναγνωριστεί.