Λένε πως η τελευταία εντύπωση είναι αυτή που μένει... Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε οι οπαδοί του Παναθηναϊκού θα είχαν πολύ καλά συναισθήματα για τη θερινή μεταγραφική περίοδο που ολοκληρώθηκε. Οι Μουνιέ, Χίλιεμαρκ και Σιλά είναι ποιοτικοί παίκτες και λογικά, θα βοηθήσουν.

Παρένθεση, βάλτε έναν αστερίσκο στο τέλος των μεταγραφών, γιατί ο Ουζουνίδης ψάχνει στους ελεύθερους έναν κεντρικό αμυντικό και έναν επιθετικό που θα γεμίζει την αντίπαλη περιοχή.

Ωστόσο, το καλοκαίρι του 2017 κύλησε παράξενα για το Τριφύλλι. Ο απολογισμός του έχει θετικά και αρνητικά και μόνο η κατάληξη της σεζόν, θα δείξει τι θα υπερισχύσει. Διότι, ναι μεν κατά γενική ομολογία, οι επιλογές του Ουζουνίδη σε σχέση με το διαθέσιμο μπάτζετ ήταν οι καλύτερες δυνατές, αλλά το φθινόπωρο βρίσκει μία εντελώς νέα ομάδα, που θα χρειαστεί χρόνο για να αποκτήσει συνοχή, ομοιογένεια και συνεργασίες.

ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ: ΠΩΛΗΣΗ ΜΠΕΡΓΚ, ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΛΥΜΠΕ

Ας θυμηθούμε πως άρχισε το καλοκαίρι... Αγωνιστικά, ήταν κοινά παραδεκτό ότι ο Παναθηναϊκός διέθετε μία ισχυρή ενδεκάδα (Βλαχοδήμος, Κουλιμπαλί, Κουτρουμπής, Μολέντο, Χουλτ, Κουρμπέλης, Ζέκα, Βιγιαφάνιες, Εμποκού, Κλωναρίδης, Μπεργκ), αλλά με λίγες αξιόπιστες εναλλακτικές (Στιλ, Λουντ, Λέτο, Μολίνς).

Επομένως, το συμπέρασμα όλων ήταν πως έπρεπε να διατηρηθεί ο βασικός "κορμός" και να δημιουργηθεί "βάθος" στο ρόστερ, ώστε να ανταποκριθεί η ομάδα στις συνεχόμενες αγωνιστικές υποχρεώσεις.

Το ακριβώς αντίθετο ίσχυε με το οικονομικό και το ιδιοκτησιακό. Ο Αλαφούζος ψαχνόταν (και συνεχίζει να ψάχνεται) για να φύγει και μείωσε σημαντικά τη χρηματοδότηση, με αποτέλεσμα να προκύπτουν καθυστερήσεις στις πληρωμές. Επιπλέον, ο Παναθηναϊκός δεν έχει καμία επιρροή στα "κέντρα αποφάσεων", κάτι που φάνηκε με τον πιο εμφατικό τρόπο στον δεύτερο ημιτελικό του Κυπέλλου Ελλάδας με τον ΠΑΟΚ.

Ίσως το σημείο "μηδέν" του καλοκαιριού να ήταν το χρονικό διάστημα του Ιουνίου, που συνοδεύτηκε από την παραίτηση του Λυμπερόπουλου και την πώληση του Μπεργκ στην Αλ Αΐν. Δεν είναι υπερβολή να γραφτεί ότι πολλοί φοβήθηκαν τη διάλυση. Ακόμα και εντός της ομάδας... Τότε, όλα έμοιαζαν μαύρα για το μέλλον. Μαζί με τον Μπεργκ, οι Λέτο, Κλωναρίδης, Εμποκού τράβηξαν για άλλες πολιτείες και οι Μολέντο, Χουλτ ήταν φευγάτοι.

Η ΑΡΧΗ ΗΤΑΝ ΔΥΣΚΟΛΗ

Τελικά, ο Παναθηναϊκός δεν διαλύθηκε. Όχι μόνο αυτό, αλλά άρχισε να δίνει σημάδια ζωής. Οι Άλτμαν, Κολοβέτσιος δεν ενθουσίασαν, οι Λουτσιάνο, Καμπέσας ήταν καλές προσθήκες, μετά ήρθαν ο Γιόχανσον, οι Διούδης, Τζανδάρης και το κυριότερο, ο Τσάβες που ενθουσίασε τους οπαδούς και θύμισε μεταγραφή πολυμετοχικότητας.

Ενδιάμεσα, ο Παναθηναϊκός είχε πάει καλά στα φιλικά, απέκλεισε τη Γκαμπάλα με δύο καλές εμφανίσεις και ήταν ανταγωνιστικός απέναντι στην Αθλέτικ Μπιλμπάο στο "Απόστολος Νικολαΐδης".

Όλο αυτό το χρονικό διάστημα, δεν έλειπαν τα προβλήματα. Οι Βέμερ, Ρινάλντι και Τελάντερ έκαναν προσφυγές και αποχώρησαν, ο Αλαφούζος αποδείκνυε καθημερινά ότι έχει αλλάξει στάση απέναντι στον Μαρινάκη, με αποκορύφωμα την ουσιαστική... σύμπλευση στις εκλογές της ΕΠΟ και καμία εταιρία δεν λειτουργεί, αν ο ιδιοκτήτης της δεν έχει ξεκάθαρη πολιτική.

Όποτε, το ποδοσφαιρικό τμήμα δημιουργούσε προσδοκίες, αλλά η ιδιοκτησιακή αβεβαιότητα μαύριζε τα πάντα στο τέλος της ημέρας.

ΤΟ ΕΣΩΣΕ ΣΤΟ ΦΙΝΑΛΕ

Κάτι που αποδείχτηκε περίτρανα στις τελευταίες μέρες του Αυγούστου. Η έλλειψη χρημάτων δεν επέτρεψε στον Ουζουνίδη να υλοποιήσει εγκαίρως τον μεταγραφικό σχεδιασμό, με αποτέλεσμα να ξεμείνει από παίκτες. Στη ρεβάνς με την Αθλέτικ και στις δύο πρώτες αγωνιστικές του πρωταθλήματος, ο προπονητής του Τριφυλλιού κατέφυγε σε αλχημείες για να συμπληρώσει την ενδεκάδα και αυτό κόστισε δύο ισοπαλίες και το -6 από τον Ολυμπιακό, προτού καν μπει ο Σεπτέμβριος. Επιπλέον, η πώληση του Ζέκα αφαίρεσε ακόμα ένα βασικό γρανάζι από την πράσινη μηχανή της προηγούμενης σεζόν.

Τουλάχιστον, η παραχώρηση του Πορτογάλου αρχηγού, η πίεση των οπαδών (ναι, ελήφθη υπόψη) και οι απαιτήσεις του Ουζουνίδη, έφεραν αποτέλεσμα. Πριν το ματς με τον Πλατανιά αποκτήθηκε ο Ινσούα και το τελευταίο τριήμερο της μεταγραφικής περιόδου, εντάχθηκαν στο ρόστερ οι Μουνιέ, Σιλά και Χίλιεμαρκ. Πρόκειται για μεταγραφές με παίκτες εγνωσμένης αξίας, που αν έκλειναν νωρίτερα, θα κόστιζαν πολύ μεγάλα ποσά.

Ο Σιλά παραχωρούνταν για 2 εκατομμύρια τον Ιούλιο, ο Μουνιέ ζητούσε 600.000 ευρώ το χρόνο και ο Χίλιεμαρκ που μιλούσε με τον ΠΑΟΚ πριν ένα δεκαήμερο, ήθελε 700.000 ευρώ ετησίως.

ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΤΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ

Τι βγαίνει στη σούμα; Δύσκολο να προβλέψει κανείς. Αναμφισβήτητα, ο Παναθηναϊκός ενισχύθηκε με αξιόλογους ποδοσφαιριστές. Ο Ουζουνίδης το έψαξε αρκετά και περίμενε για να φέρει αυτούς που ήθελε, πάντα σε σχέση με το υφιστάμενο μπάτζετ. Εκ πρώτης ανάγνωσης, κατάφερε να μειώσει το κόστος του ποδοσφαιρικού τμήματος και ταυτόχρονα, να το γεμίσει ποιοτικά και ποσοτικά.

Βέβαια, το γεγονός ότι αποκτήθηκαν ικανοί παίκτες δεν σημαίνει ότι θα συγκροτήσουν αμέσως ένα ανταγωνιστικό σύνολο. Απεναντίας, θα χρειαστούν χρόνο για να "δέσουν", να μάθουν ο ένας τον άλλο και να συνεργαστούν σωστά. Επιπροσθέτως, σίγουρα δεν πρόκειται να "βγουν" όλοι. Καμία ομάδα στον κόσμο δεν έχει ποσοστό επιτυχίας στις μεταγραφές 100%. Ρεαλιστικά μιλώντας, εάν από τους 12 νεοαποκτηθέντες, βοηθήσουν οι 7, τότε θα μιλάμε για ένα επιτυχημένο καλοκαίρι.

Ο Παναθηναϊκός είναι μία ομάδα με πολλές μεταβλητές. Έχει προοπτικές να πρωταγωνιστήσει, αλλά όχι άμεσα, όμως αντιμετωπίζει αντικειμενικές δυσκολίες και ήδη, έχει ντεσαβαντάζ σε σχέση με τον Ολυμπιακό. Αυτό που προέχει είναι να νικήσει στην Κέρκυρα και να κάνει συνεχόμενες νίκες, ώστε να ανακτήσει την αυτοπεποίθηση του και να κερδίσει χρόνο, μέχρι να "ρολάρει". Δεν είναι εύκολο, δεν είναι ακατόρθωτο.

ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΣΤΟΝ ΟΥΖΟΥΝΙΔΗ

Καταλήγοντας, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο Παναθηναϊκός λειτούργησε αντιποδοσφαιρικά το φετινό καλοκαίρι. Το μοντέλο με τον Ουζουνίδη να ασχολείται τόσο πολύ με τις μεταγραφές, με τον τρόπο που το έκανε, δεν έχει μέλλον. Διότι αποπροσανατολίζει από την κανονική δουλειά του, που είναι να προπονεί την ομάδα. Για παράδειγμα, την Τετάρτη δεν πήγε καθόλου στο "Γεώργιος Καλαφάτης" και ήταν όλη μέρα στα γραφεία.

Αυτό το σύστημα δεν είναι βιώσιμο μακροπρόθεσμα. Ο Παναθηναϊκός το επέλεξε στην αναμπουμπούλα, μετά την παραίτηση του Λυμπερόπουλου και το κράτησε όλο το καλοκαίρι. Όμως, εάν δεν επιστρέψει στη λογική, τότε το ποδόσφαιρο θα τον τιμωρήσει. Κυρίως, ο Παναθηναϊκός θα κινδυνεύσει να χάσει το πιο σημαντικό κεφάλαιο του, που αυτή τη στιγμή είναι ο προπονητής του.

Ο Ουζουνίδης ρισκάρει να "καεί" και αυτό πρέπει να το αντιληφθούν όλοι. Μηδενός εξαιρουμένου, ακόμα και όσοι έχουν βολευτεί με την παρουσία του Ουζουνίδη στη βιτρίνα. Διότι αν χαθεί (και) αυτός, δεν υπάρχει άλλος.

Εύλογα, θα ρωτήσει κάποιος ποια είναι η λογική. Δύο τρόποι υπάρχουν. Ο ένας είναι να προσληφθεί ένας τεχνικός διευθυντής που θα αναλάβει τον μεταγραφικό σχεδιασμό, σε συνεννόηση με τον προπονητή. Ο δεύτερος είναι να διατηρηθεί ο προπονητής ως επικεφαλής του σχεδιασμού, αλλά να πλαισιωθεί με συνεργάτες που θα του αφαιρέσουν καθήκοντα και ευθύνες και θα του επιτρέψουν να λαμβάνει τις τελικές αποφάσεις. Σε κάθε περίπτωση, κάτι πρέπει να γίνει...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Καίσαρης: Πήραν παίκτες, οε-οε-οε

Σερέτης: "Φτιάχτηκαν"!