Ό,τι έταξαν, το έκαναν

Το κατ' αρχάς δεδομένο είναι πως ό,τι έταξε ο Τσάβι Πασκουάλ, έγινε. Σε συνέντευξη του, μετά το τέλος της περασμένης αγωνιστικής περιόδου, είχε ενημερώσει ότι το νέο ρόστερ -το πρώτο που θα αφορούσε 100% δικές του επιλογές- θα "οικοδομηθεί" πάνω σε Έλληνες. Είχες ακούσει πολλά κατά καιρούς και ενδεχομένως να ήσουν λίγο επιφυλακτικός, αλλά πλέον είναι ξεκάθαρο πως εννοούσε κάθε λέξη. Η διοίκηση προφανώς και ήταν σύμφωνη και κάπως έτσι, δημιουργήθηκε αυτό που θα δεις τη σεζόν 2017-18 και όχι μόνο. Γιατί φέτος έγιναν μεταγραφές για διάστημα μεγαλύτερο του 1 (+1) και επενδύσεις που αν προσεχθούν, θα αποδώσουν τα μέγιστα -με έμφαση στο "αν".

Το βέβαιο είναι πως η εφετινή μεταγραφική περίοδος δεν ήταν εύκολη. Για πολλούς λόγους. Στη λίστα υπήρχαν παλαιές αμαρτίες που έκαναν κάποιους παίκτες επιφυλακτικούς έως αρνητικούς, όπως και το πρόβλημα με τη φορολογία που ναι, φτάνει το 140% στην Ελλάδα .

Ως προς αυτό, μια επισήμανση είναι αρκετή για να σε βοηθήσει να καταλάβεις την πραγματικότητα: ο Παναθηναϊκός έφτασε έως το 1.000.000 ευρώ, στην προσπάθεια του να διεκδικήσει τον Κιθ Λάνγκφορντ. Αν οι "πράσινοι" μπορούσαν να διαθέσουν το μεικτό ποσό που θα πλήρωναν για τον Αμερικανό (1.960.000 ευρώ), ως "καθαρό" και αν η φορολογία ήταν σε επίπεδα που είναι στις άλλες χώρες (12%, 18% κλπ), θα τον είχαν εντάξει στο ρόστερ τους, με συνοπτικές κινήσεις. Το παράδειγμα, δεν ήταν τυχαίο. Πάμε παρακάτω, αφού πρώτα δεις το ρόστερ, όπως έχει αναρτηθεί στο site της KAE.

*Λείπουν οι Λεκαβίτσιους και Λοτζέσκι και ο Μήτογλου έχει γεννηθεί στις 11/6 του 1996.

Επιστροφή στους Έλληνες

Η επιστροφή σε μια βάση που συγκροτούν Έλληνες ήταν μονόδρομος, ώστε να οικοδομηθεί κάτι ικανό να δημιουργήσει δυναστεία, σαν και αυτή που απήλαυσε ο Παναθηναϊκός έως το 2012. Είχε επιχειρηθεί κάτι ανάλογο, αλλά σε πρώιμη φάση, προ τριετίας όταν έγινε "παιδομάζωμα", χωρίς όμως -όπως αποδείχθηκε- να ακολουθήσει η σωστή διαχείριση, η εξέλιξη και η αξιοποίηση αυτών των παιδιών. Φέτος τέθηκε σε πιο ρεαλιστική φάση και σε πρώτη ανάγνωση η επένδυση στους Μήτογλου, Όγκαστ και Θανάση Αντετοκούνμπο είναι αξιόλογες κινήσεις. Πολλώ δε σε συνδυασμό με την επιστροφή Βουγιούκα, τη μεγαλύτερη εμπιστοσύνη που λογικά θα απολαύσει ο Παππάς, την παραμονή του Μποχωρίδη και τον -επιτέλους- δανεισμό του Χαραλαμπόπουλου, ώστε να πάρει χρόνο και εμπειρίες και να αποδείξει πως μπορεί να "σταθεί" στην Euroleague.

Πριν προχωρήσω στους υπόλοιπους παίκτες, θα ήταν χρήσιμο να διευκρινίσω ότι όλες οι επιλογές ήταν του Πασκουάλ, με τον Καταλανό να κινείται εξόχως μεθοδικά. Τι εννοώ; Ας πούμε ότι στο Νο1 της λίστας των σκόρερ ήταν ο Λάνγκφορντ. Ακολουθούσαν άλλα ονόματα, βάσει της αξίας τους και όλα ανταποκρίνονταν στα "θέλω" του κόουτς, που κατ' αρχάς ζητά από τους παίκτες του να μπορούν να "διαβάζουν" το παιχνίδι και να δρουν αναλόγως. Οι Μάρκους Ντένμον και Λούκας Λεκαβίτσιους λοιπόν, ήταν ονόματα που ζήτησε ο Πασκουάλ, γιατί ήξερε πως μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του. Όπως και από την πρώτη στιγμή είχε ξεκαθαρίσει πως ο Λοτζέσκι είναι παίκτης της φιλοσοφίας του.

Πρώτα να γνωριστούν

Από το ρόστερ που κατέκτησε το νταμπλ, τη σεζόν 2016-17 έμειναν οι Καλάθης, Παππάς, Ρίβερς, Γκάμπριελ, Γκιστ και Σίνγκλετον και πριν σκεφτείς το παραμικρό για τον τελευταίο, να θυμίσω ότι μιλάμε για επαγγελματία παίκτη οπότε πάμε να δούμε τι έχει δημιουργηθεί.

Ο φετινός Παναθηναϊκός σίγουρα θα είναι πιο αθλητικός στους ψηλούς, από πέρυσι, πιο ευκίνητος και θα 'χει λιγότερες αμυντικές "τρύπες". Όπως έχει διαφανεί ο Βουγιούκας θα χρησιμοποιείται όταν θα είναι ανάγκη το inside game και όπως αποδείχθηκε και πέρυσι (με τον Μπουρούση), υπάρχει τρόπος να τον βοηθήσουν οι συμπαίκτες του, αμυντικά. Γενικά, κράτα πως ο ανταγωνισμός που θα υπάρχει στους ψηλούς (κάποιοι έχουν τη δυνατότητα να μετακινούνται σε άλλες θέσεις και αυτό επίσης, ανήκει στα plus), θα τους κάνει όλους καλύτερους.

Βασική προϋπόθεση για αυτό, αλλά και για όλα τα άλλα, είναι να υπάρχει υπομονή. Δηλαδή, να μη ξεχνάς πόσων χρόνων είναι τα παιδιά που αποκτήθηκαν, μηδέ την ανάγκη τους να εμπλουτίσουν τις εμπειρίες τους, ώστε να βελτιωθούν. Διαφορετικά, δεν θα δεις ποτέ πού μπορεί να φτάσει αυτό το ρόστερ, πραγματικά.

Στα πόιντ γκαρντ, ο Λεκαβίτσιους θα είναι αυτός που θα αλλάζει τον Καλάθη, καθώς πρόκειται για παίκτες με ίδιες δυνατότητες (είναι play maker) και ίδια ελαττώματα (δεν είναι ο ορισμός των σουτέρ). Ικανότητες έχει ο Λιθουανός, αλλά ξεκάθαρα θα χρειαστεί το χρόνο του.

Στα των σουτέρ, τον Ρίβερς τον ξέρεις, ομοίως και τον Λοτζέσκι, οπότε ας πάμε παρακάτω. Ή μάλλον... λίγο πίσω. Η μεγαλύτερη διαφορά του φετινού Παναθηναϊκού από τον περυσινό είναι η απουσία του Τζέιμς, ο οποίος έδινε λύσεις με πρωτοβουλίες, όταν όλα τα άλλα είχαν αποτύχει. Ο Ντένμον δεν είναι τέτοιου είδους παίκτης. Αυτό, σε δεύτερη ανάγνωση σημαίνει πως ο Ντένμον είναι παίκτης που δίνει πάντα το 5 στα 10. Εννοώ ότι ακόμα και στη χειρότερη μέρα του, μπορείς να περιμένεις πως δεν θα είναι επιζήμιος. Και αυτό δεν το λες κακό. Μένει βέβαια, να αποδείξει ότι μπορεί να ανταποκριθεί στις υψηλές απαιτήσεις. Άρα; Ναι, θα χρειαστεί και αυτός χρόνο. Πού καταλήγουμε;

Υπομονή αλλιώς τίποτα δεν θα 'χει νόημα

Δεδομένων των συνθηκών και τηρουμένων των αναλογιών, αυτό που δημιούργησε φέτος ο Παναθηναϊκός είναι κάτι που εκ πρώτης όψεως φαίνεται αξιόλογο. Δηλαδή, δεν στερείται κάποιου στοιχείου... πλην ενός: της εμπειρίας. Γεγονός που σημαίνει πως αν ο Πασκουάλ κάνει τη δουλειά του, σύντομα θα φανούν τα αποτελέσματα. Όχι από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά σε διάστημα που θα επιτρέψει στην ομάδα να διεκδικήσει και να κατακτήσει πράγματα. Το στοίχημα είναι να μη χαθεί η υπομονή, γιατί τότε θα χαθούν όλα.