Αδράνησε το μυαλό

Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να ειπωθούν για αυτό το παιχνίδι. Τα πράγματα ήταν απλά. Η Άλμπα ήταν αυτή με την καρδιά, η ομάδα που δεν σταμάτησε να προσπαθεί έως το φινάλε (στοιχείο που είναι χαρακτηριστικό της) και ναι, στο τέλος στάθηκε λίγο τυχερή. Αλλά είχε κερδίσει το δικαίωμα σε αυτήν την τύχη, με την προσπάθεια που κατέβαλε από το τζάμπολ. Παρεμπιπτόντως, είχε ΠΟΛΥ πιο καθαρό μυαλό από τον Παναθηναϊκό, στην τελευταία πράξη, οπότε κρίθηκαν όλα.

Την ίδια ώρα, οι "πράσινοι" έδειξαν να 'χουν περιορισμένες (στο ελάχιστο) επιλογές, ένα βράδυ που θα τις χρειάζονταν όλες και συγγνώμη που θα το πω, αλλά ο τρόπος που αντιμετώπισε τα δυο προηγούμενα ματς (με Γαλατασαράι και Πανιώνιο) προμήνυαν μια τέτοια εξέλιξη των πραγμάτων. Διότι ναι, όλα είναι στο μυαλό, αλλά όταν το αφήνεις να αδρανήσει, είναι φύσει αδύνατο να επανέλθει αυτόματα.

Και όμως, η αρχή ήταν αυτή που έπρεπε για τον ΠΑΟ. Η πρώτη αντίδραση της Άλμπα, μπροστά στον κόσμο του Παναθηναϊκού ήταν... σάστισμα. Άλλο που δεν ήθελε λοιπόν, η ομάδα του Ιβάνοβιτς για να βρεθεί στο 9-0, με τον Ραντόσεβιτς να φορτώνεται γοργά γοργά δυο φάουλ. Αυτό που έκανε πολύ καλά, ο Παναθηναϊκός ήταν να υπερασπίζεται τη ρακέτα του. Ο Ομπράντοβιτς άρχισε να αλλάζει τους παίκτες του, έως να πετύχει το συνδυασμό που θα του έδινε κάτι σε ομαδικό παιχνίδι -και δη στην άμυνα. Όσο δεν είχε "τεσσάρι", οι γηπεδούχοι ήταν άρχοντες. Μόλις έβαλε τον Κινγκ, αυτό άλλαξε (βοήθησε το δεύτερο φάουλ του Διαμαντίδη και μια γενικότερη νευρικότητα που παρατηρείτο στους γηπεδούχους). Οι Ρένφρο και Ρέντινγκ πήραν την κατάσταση στα χέρια τους (για την ακρίβεια, το σκοράρισμα), αλλά οι ψηλοί της γερμανικής ομάδας... εξακολούθησαν να μην βλέπουν τον Μπατίστα. Δηλαδή, εκείνος δεν τους έβλεπε (ήταν πολύ μικροί για εκείνον) και ως εκ τούτου, ο Ουρουγουανός έγινε σημείο αναφοράς. Αν η Άλμπα βρέθηκε στο 21-25, το χρωστούσε στην ευστοχία από τα 6.75 και την αδυναμία των αναπληρωματικών του Ιβάνοβιτς, να δώσουν λύσεις. Αν ακολούθησε το 8-0, πριν το επί μέρους 19-8 έως το 40-33 του ημιχρόνου, ήταν επειδή οι "πράσινοι" συνέχισαν την καλή άμυνα (με λίγες εξαιρέσεις) και να εκμεταλλεύονται το μέγεθος τους -μαζί με την αδυναμία των άλλων στην άμυνα του πικ εντ ρολ.

Βέβαια, η δευτεραθλήτρια Γερμανίας ήταν ήδη γνωστή για τη συνήθεια που έχει να μην σταματά την προσπάθεια, έως το τέλος. Και το αθλητικό του χαρακτήρα της, βοηθούσε ως προς αυτό και φυσικά την αντοχή. Μια χαλάρωση του ΠΑΟ στην εκκίνηση της τρίτης περιόδου, είχε ως εύλογη συνέπεια το 42-40, με τον ΜακΛιν να 'χει προστεθεί στην εικόνα της Άλμπα και να δημιουργεί προβλήματα στους πρωταθλητές Ελλάδος -και δη στον Γκιστ που χρεώθηκε το τρίτο φάουλ στο 24.02''.

Κάπου εκεί, ο Ομπράντοβιτς αποφάσισε να αποσύρει τον ΜακΛιν (είχε επιστρέψει και από τραυματισμό) και με τον Διαμαντίδη να κάνει ένα βήμα μπροστά, σε οργάνωση και εκτέλεση, η παρέα του απομακρύνθηκε εκ νέου, αλλά δεν μπορούσε να τελειώσει τη δουλειά. Διότι δεν υπήρχε η συνέπεια που έπρεπε. Ο Μπλουμς δεν σκόραρε (έως το 30'), αλλά έκανε εξαιρετική δουλειά πάνω στον Ρένφρο. Η άμυνα στους ψηλούς της Άλμπα και το πολύ καλό ποσοστό στα δίποντα, ήταν το "γιατί" του 55-46 (30').

Το γεγονός ότι δεν μπορούσαν δηλαδή, οι Γερμανοί να σκοράρουν από κοντά στο καλάθι, ήταν κάτι που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε καθοριστικής σημασίας στοιχείο, εφ όσον ο Παναθηναϊκός συνέχιζε να 'χει καθαρό μυαλό -τουλάχιστον στο σουτ. Τι εννοώ; Τα 13/19 διπ. έως το 30' (με 4/4 στην τρίτη περίοδο, οπότε οι άλλοι είχαν 5/12).

Οι Μπατίστα και Διαμαντίδης είχαν αποσυρθεί για ανάσες και επέστρεψαν άρον άρον, μετά... τη νέα επιστροφή των αντιπάλων τους, την οποία ανέλαβε ο Ρέντινγκ. Των 6 πόντων έως το 30' και των οκτώ μέχρι το 55-54, στο 32.24''. Το μεγαλύτερο πρόβλημα, σε αυτήν την περίπτωση ήταν πως όταν ο συγκεκριμένος παίρνει αέρα, μετά είναι ασταμάτητος.

Εν τω μεταξύ, ο Ρένφρο στο ίδιο διάστημα, είχε φτάσει τις 9 ασίστ. Και τέτοιες ολιγωρίες δεν επιτρέπονταν, δεδομένης της κρισιμότητας του ματς. Αλλά έτυχε οι "ρεζέρβες" να μην είναι ακριβώς σε καλή μέρα και όταν ήταν στο παρκέ ο Νέλσον, ο παίκτης του πήγαινε αλλού για βοήθειες. Κάτι που επίσης, δεν βοηθούσε. Ούτε ο Μπατίστα βοήθησε και για αυτό στη θέση τους εμφανίστηκαν οι Σλότερ και Γκιστ -ναι, ο τελευταίος πάλι, ως "πεντάρι".

Ενώ λοιπόν, ο ΠΑΟ το έριξε στα πικ εντ ρολ, η Άλμπα αποφάσισε να "δίνει" σουτ στους Γιάνκοβιτς και Γκιστ και να "παγιδεύει" τους άλλους και δικαιώθηκε με το 62-63 (37'). Τότε ήταν που επέστρεψε ο Μπατίστα για να οργανωθεί με τον Διαμαντίδη (οι Νέλσον, Σλότερ και Φώτσης συμπλήρωναν την πεντάδα), μόνο που ο κόουτς της Άλμπα είχε επιστήσει την προσοχή στους παίκτες του (να μην αφήσουν τον Ουρουγουανό να ρολάρει). Και αυτό έγινε, με τον Παναθηναϊκό να μην μπορεί να βρει εύκολα το σουτ και τον Διαμαντίδη να μην δύναται να τα κάνει όλα μόνος του, γιατί φυσικά όλοι είχαν πέσει πάνω του.

Το επί μέρους 11-22 της τελευταίας πράξης, πολλώ δε τα 4/10 διπ., με τα 1/6 τριπ., η απώλεια των ριμπάουντ (3-3 vs. 10-2) και η μόλις 1 ασίστ, δεν αφήνουν πολλά ερωτηματικά για το πώς έγινε ό,τι έγινε. Ενδεχομένως, θα έπρεπε μόνο να προστεθεί πως ο Κινγκ ή ο ΜακΛιν έπιαναν τον Διαμαντίδη και ο γκαρντ τον Μπατίστα, με τους άλλους τρεις να βοηθούν, φυσικά. Η Άλμπα ήταν αυτή που είχε καρδιά και ο ΠΑΟ για τρίτο σερί ματς δεν κατάφερε να δείξει τι ακριβώς ήθελε ή πόσο ήθελε ό,τι υποτίθεται πως ήθελε.