Τα διάβασες όλα, τα είδες όλα, αλλά θα μου επιτρέψεις να σου πω 2-3 πράγματα που μου έκαναν εντύπωση. Δεν είναι απαραίτητο ότι θα συμφωνήσουμε. Και πάντα με ενδιαφέρει η άποψη σου, γιατί μου αρέσει ο διάλογος με επιχειρήματα. Αυτό που δεν μου αρέσει είναι η απαξίωση και το να ισοπεδώνεις τα πάντα, χωρίς να κάνεις τον κόπο να σκεφτείς τι έχει προηγηθεί. Δηλαδή, τα γεγονότα. Τι εννοώ;

Μέσα στη χρονιά ομολογουμένως, ο Παναθηναϊκός δεν απογείωσε το μπάσκετ, όπως είναι αλήθεια ότι κάποια στιγμή σε κούρασε, με την εμμονή του στο τρίποντο -ή με όποια άλλη εμμονή. Μετά το “σκούπισμα” από την Euroleague, έγιναν όλοι άχρηστοι. Με πρώτο τον Πασκουάλ, που διεκδικούσε το Νο1 στον πίνακα της αχρηστίας, από όταν ανέλαβε. Γιατί; Διότι δεν κατάφερε να παρουσιάσει αμέσως, έργο. Τώρα, το ότι είχε να δουλέψει με παίκτες που δεν διάλεξε και έπρεπε να βρει τρόπους να τους κάνει αποτελεσματικούς, με τον τρόπο που εκείνος είχε στο μυαλό του, ήταν άλλου παπά Ευαγγέλιο. Έκανε λάθη, όπως και δοκίμασε περισσότερο από όσο έπρεπε πράγματα που δεν “έβγαιναν”. Να σου θυμίσω όμως, ότι είχε “χάσει” τον Γκιστ, τον παίκτη που όπως πιθανόν να παρατήρησες κάνει ΟΛΗ τη διαφορά σε αυτόν τον Παναθηναϊκό. Ψιλά γράμματα.

Δούλευε αθόρυβα

Όπως ψιλά γράμματα ήταν ότι στο διάστημα που ακολούθησε του πούλμαν, ο Καταλανός είχε να διαχειριστεί πολλά περισσότερα από τα plays που θα ετοίμαζε, καθ' οδόν για τους τελικούς. Αν νομίζεις πως είναι εύκολο να μαζέψεις τα ασυμμάζευτα, έχοντας τους πάντες απέναντι σου, δεν έχω να σου πω κάτι περισσότερο από το ότι δεν έχεις επαφή με την πραγματικότητα. Παρ' όλα αυτά, ο Πασκουάλ δούλεψε πράγματα που είδες στους τελικούς, στο δεκαήμερο που δεν είχε ματς η ομάδα του και όπως αποδείχθηκε τα δούλεψε μια χαρά. Εδώ θα βάλω μια άνω τελεία. Διότι οφείλω να σου πω ότι αν έπαιζε ο Παναθηναϊκός όλη τη χρονιά, όπως έπαιξε στους τελικούς το πιθανότερο θα ήταν να 'χει μείνει από δυνάμεις. Σαν τον Ολυμπιακό.

Η ενέργεια που “έβγαλε” και το μυαλό που επιστράτευσε το “τριφύλλι” (με αλλαγές στην άμυνα που αν επιχειρούνταν πριν 3-4 μήνες, θα έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα) ήταν που έκαναν τη διαφορά. Και έκαναν τη διαφορά γιατί υπήρχαν αποθέματα. Μέχρι και ο Μάικ Τζέιμς, ο οποίος δεν έχει ως κύριο χαρακτηριστικό τη λογική στο παιχνίδι του, έφτασε το βράδυ της Κυριακής 11/6 να μετρήσει 11π., 10 ριμπάουντ και 6 ασίστ. Αυτό είναι πρώτα έργο Πασκουάλ και μετά δικό του. Όπως έργο Πασκουάλ ήταν η μεστή εμφάνιση όλων όσων επιστράτευσε. Από τον πρώτο έως τον τελευταίο. Όπου “τελευταίος” ο Φώτσης που δεν είχε τεράστιο χρόνο συμμετοχής φέτος, αλλά στον πέμπτο τελικό ήταν παίκτης-κλειδί. Όλοι ήταν έτοιμοι να κάνουν τη δουλειά τους, όπως τους την είχε προσδιορίσει ο Πασκουάλ, ο οποίος είχε ξελαρυγγιαστεί να τους ζητά να τον ακούσουν και επιτέλους το έκαναν. Ο ίδιος διάλεξε να μην κλείσει σε ξενοδοχείο τους παίκτες του πριν τον πέμπτο τελικό και ο ίδιος δεν έδωσε σημασία στα "νυχτοπερπατήματα" (για τα οποία ούτε τη δεκαετία του '80 είχε γίνει τόσος ντόρος-έλεος), διότι ήξερε πως υπήρχαν άλλα -σοβαρότερα- προβλήματα που έπρεπε να επιλύσει. Με την ευκαιρία, κράτα ότι οι έξοδοι των παικτών ήταν πάντα δεδομένες και οι σχετικές "ειδήσεις" παραμένουν αστείες -εάν και εφόσον γίνεται η δουλίτσα.

Για τον Καλάθη (ο οποίος πόσταρε το “δεν σας ακούω τώρα”) δεν έχω να πω κάτι, γιατί όσοι τον σιχτίριζαν προφανώς και δεν ξέρουν τα προσόντα του και άρα τον τρόπο που μπορεί να γίνει αποτελεσματικός. Ή τον είχαν μπερδέψει με τον Ράσελ Ουέστμπρουκ. Δεν είναι. Αν ήταν, θα έπαιζε στο ΝΒΑ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι εξαιρετικό “εργαλείο” για κάθε ομάδα που έχει συγκεκριμένη δομή, πως δεν μπορεί να παίξει πολύ καλή άμυνα στην μπάλα ή ότι δεν είναι “μανίτσα” στα πικ εντ ρολ. Δέχομαι πως δεν έχει σουτ. Από ό,τι όμως, φαίνεται κάτι κάνει και εκεί. Οψόμεθα.

Ήταν γραμμένα

Για να μη λες ότι πρώτα ζω και μετά γράφω, θα σου θυμίσω ότι από τις 2/6 σε είχα προειδοποιήσει για το πόσο μεγάλο πράγμα είναι ο εγωισμός των παικτών . Αυτό ήταν το κατ' αρχάς κίνητρο των “πρασίνων” για να κατακτήσουν με δεσποτικό τρόπο αυτό το πρωτάθλημα. Είχαν μια τελευταία ευκαιρία να αποδείξουν σε εσένα (γιατί προφανώς για να παίζουν εκεί που παίζουν, οι ίδιοι ξέρουν τι αξίζουν) πως δεν είναι ξεγραμμένοι. Και μεταξύ μας, κανείς δεν μπαίνει σε αυτή τη λίστα πριν την ολοκλήρωση της όποιας σεζόν.

Ο θρίαμβος της τρέλας

Θέλω να μοιραστώ μαζί σου και κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση, για να μη σου πω ότι μου προκάλεσε σοκ. Θέλω να πιστεύω πως επρόκειτο για μικρή μερίδα φιλάθλων (δηλαδή, αυτό θέλω να πιστεύω, για να συνεχίσω να ελπίζω στην ανθρωπότητα), αλλά υπήρχαν κάποιοι οπαδοί του Ολυμπιακού που καταφέρθηκαν εναντίον του Σπανούλη και του Πρίντεζη, γιατί δεν κατάφεραν να κάνουν τη διαφορά ΚΑΙ στους τελικούς της stoiximan.gr Basket League. Αν ανήκεις σε αυτήν την κατηγορία, τότε σε προκαλώ να παίξεις εσύ +50 ματς σε μια σεζόν στο ύψιστο επίπεδο, όντας εκείνος που τρως το περισσότερο ξύλο, που κρίνεις αποτελέσματα και που καταθέτεις και την τελευταία ικμάδα ενέργειας σε κάθε ματς. Θα ποντάρω ότι κάπου στο τρίτο ματς θα σε πάρουν με φορείο. Και είμαι large. Ναι, οι “ερυθρόλευκοι” έμειναν από ενέργεια, γεγονός που είχε να κάνει και με τους τραυματισμούς που αντιμετώπισαν, αλλά και κάποιων άστοχων αποφάσεων που επιδείνωσαν το θέμα της κόπωσης των ηγετών. Σε κάθε περίπτωση, το να μην τιμάς την ιστορία σου, δεν το λες καλό. Ούτε το να μη τη διαχειρίζεσαι όπως της αξίζει, ενώ είναι σε εξέλιξη η σεζόν.

Κούρασαν

Δεν θέλω να σταθώ στα επεισόδια, διότι ήμουν νέα και γέρασα και τίποτα δεν έχει αλλάξει -ένθεν κι ένθεν. Οι Έλληνες δεν ξέρουμε να χάνουμε και είμαστε “πανηγυρτζήδες”. Δηλαδή, όταν κερδίζει η ομάδα μας τρέχουμε να την αποθεώσουμε -ακόμα και αν λίγες ημέρες νωρίτερα επιθυμούσαμε την εξαφάνιση όλων των παικτών και την αντικατάσταση... ακόμα και του παρκέ. Και αν δεν πάνε τα πράγματα όπως θέλουμε, ξανά μανά ισοπέδωση (αποδόμηση, καταστροφή) για αυτό που λέμε που αγαπάμε. Πόσο πιο απλή θα ήταν η ιστορία, αν πήγαιναν στο γήπεδο μόνο όσοι νοιάζονται... σε όλη τη σεζόν. Όχι μόνο στα ντέρμπι. Δεν θα ήταν 20.000, αλλά θα ήταν λίγοι και καλοί και σιγά σιγά θα τολμούσαν να προστεθούν και νέοι φίλαθλοι στην εξίσωση. Αυτοί που τώρα αποφεύγουν κάθε επαφή, γιατί θέλουν να ζήσουν.

Και κάπως έτσι, πάλι ο Ολυμπιακός κινδυνεύει με αφαίρεση βαθμών. Όπως πιθανότατα θα κινδύνευε και ο Παναθηναϊκός, αν το τελευταίο ματς ήταν στο ΟΑΚΑ και νικούσαν οι Πειραιώτες.

Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να σου πω ότι χαίρομαι διότι εσχάτως ανακάλυψα πως υπάρχουν και πολλοί φίλαθλοι (μεταξύ των “αιωνίων”). Δηλαδή, άνθρωποι που πονούν την ομάδα τους, χωρίς να θέλουν να ξεκάνουν τον αντίπαλο και αναγνωρίζουν τις βασικές αξίες. Ελπίζω ότι θα έλθει η μέρα που αυτοί θα είναι οι κυρίαρχοι, γιατί αρκετά με την τρέλα του να κάνεις κακό σε αυτό που λες πως λατρεύεις.

Θα μείνω λίγο περισσότερο εδώ για να σου πω ότι δεν έχω ιδέα τι θα γίνει του χρόνου στον Παναθηναϊκό. Δηλαδή, έχω μια εικόνα επί των παικτών με τους οποίους έχει ήδη μιλήσει η διοίκηση (θέλω να πιστεύω έπειτα από συζήτηση με τον κόουτς), αλλά γενικά θα αποφύγω να στοιχηματίσω έστω ένα ευρώ ότι δεν θα δούμε φαινόμενα, σαν τα φετινά -που είχαν για κερασάκι στην τούρτα το πούλμαν. Θα ήταν πάντα, χρήσιμο να υπάρχει μια κάποια ψυχραιμία στις εκδηλώσεις και τις αποφάσεις, ώστε να διευκολύνονται και οι παίκτες με τη δουλειά που έχουν να κάνουν. Και είναι το μπάσκετ.