Αν ξέρετε κάποιον που να πηγαίνει κάθε μέρα στη δουλειά, μέσα στην τρελή χαρά και δίνει καθημερινά και την τελευταία ικμάδα ενέργειας -ενώ ο ενθουσιασμός είναι πάντα στα ύψη-, να μου τον δείξετε και όλο και κάποιο δώρο θα υπάρχει πρόχειρο, για να του απονεμηθεί ως βραβείο.

Βέβαια, αν δηλώναμε όλοι στην εφορία όσα δηλώνει η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών που παίζουν σε ομάδες επιπέδου του Παναθηναϊκού, είναι υπαρκτό το ενδεχόμενο μέχρι και να κάναμε tattoo χαμόγελο, για να μη φεύγει ποτέ η χαρά από το πρόσωπο. Εν πάση περιπτώσει, οι "πράσινοι" πήγαν στη Ρόδο για να συναντήσουν τον Κολοσσό, σε κεκλεισμένων των θυρών ματς -που όσο να 'ναι, μια παγωμάρα τη δημιουργεί.

Αυτό που έγινε ήταν να αναγκαστεί να παίξει ο Δημήτρης Διαμαντίδης, παρ' ότι το βράδυ της Παρασκευής έπαθε κάκωση στον ώμο και μάλλον δεν πρόλαβε να αναρρώσει πλήρως. Ξέρετε όμως, τι λένε. Οι στιγμές απόγνωσης απαιτούν απεγνωσμένα μέτρα. Αν και πάντα χρήσιμο θα ήταν να ξεκουραστεί και αυτός ο άνθρωπος, μια φορά.

Σε 1.40'' συμμετοχής του αρχηγού, ο δείκτης της διαφοράς ήταν πια διψήφιος, για να επανέλθει στο προσκήνιο το θέμα της αυτοπεποίθησης που μεταδίδει ο "Μήτσος" στους συμπαίκτες του, όταν είναι στο παρκέ. Πώς; Μέσω των όσων προσφέρει συνήθως, δηλαδή όταν δεν είναι κουρασμένος που... μάλλον σήμερα ήταν, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι πάλι καβγάδισε με αντίπαλο. Κάτι που δεν συμβαίνει, όταν νιώθει καλά -για παράδειγμα, δεν έγινε στη νίκη επί της Λοκομοτίβ Κουμπάν.

Στο παρασύνθημα, όταν έχεις απέναντι σου αντίπαλο με δεδομένη διαφορά δυναμικότητας που αυξάνεται από τις απουσίες του (ο Πρίφτης δεν είχε στη διάθεση του τρεις παίκτες -και περιττό να εξηγήσω το γιατί άλλο είναι να μην έχει ο Κολοσσός τρεις και άλλο να μην έχει ο ΠΑΟ δυο), σε κεκλεισμένων των θυρών ματς, ενώ έχεις μόλις γυρίσει από το Κρασνοντάρ και επίκεινται ματς κατάταξης στη Euroleague (με τη Μακάμπι, την Πέμπτη 19/12), αλλά και ημιτελικός Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό, υπάρχει ένα κάτι τις στο μυαλό που δεν βοηθά -ως προς την εξεύρεση του κινήτρου που σε κάνει να λυσσάς στο παρκέ,

Αυτό το "μπλοκάρισμα" φάνηκε και από το γεγονός ότι οι "πράσινοι" επιχείρησαν (πάλι) περισσότερα τρίποντα (28) από ό,τι δίποντα (20), με τον Κολοσσό να παίζει βέβαια, κυρίως άμυνα ζώνης, η οποία ειρήσθω εν παρόδω "σπάει" και με άλλες μεθόδους -απλά θες κάποιον να ξέρει να πασάρει καλά και πάντα χρήσιμος είναι ένας ψηλός που να παίζει με πλάτη στο καλάθι. Σε ό,τι αφορά την έλλειψη διάθεσης, το κατ' εξοχήν στοιχείο που μαρτυρά την αλήθεια λέγεται "ριμπάουντ" και οι μεν Ρόδιοι "κατέβασαν" 35, ενώ ο ΠΑΟ αρκέστηκε στα 23.

Για τους παίκτες του Πεδουλάκη, αυτή ήταν άλλη μια μέρα στη δουλειά, αλλά... τύπου Τσαγκαροδευτέρας. Εφόσον "βγήκε" το μεροκάματο, όλα καλά. Παρεμπιπτόντως, κρατούν και τα όσα έκανε (πάλι) ο Ραμέλ Κάρι, για να επιβεβαιώσει πως όταν βρίσκει το χρόνο και τον χώρο, είναι ό,τι χρειάζεται ο Παναθηναϊκός. Και αυτό, δεν το λέτε κακό...