Ομολογώ πως αισθάνθηκα σαν να έβλεπα τον Παναθηναϊκό Supefoods, πριν την αλλαγή προπονητή. Τότε που ήταν στατικός, οι παίκτες του δεν συνεργάζονταν ιδιαίτερα, δεν είχαν ενέργεια ή υπομονή και μυαλό και κυρίως εκτελούσαν τρίποντα. Θυμάσαι και τι άλλο συνέβαινε τότε; Ναι, έχαναν.

Μια υπνηλία την αισθάνθηκα, παρακολουθώντας το πρώτο ημίχρονο. Προφανώς δεν ήμουν η μόνη. Και οι “πράσινοι” πρέπει να υπνωτίστηκαν από το ρυθμό της Μπαρτσελόνα (του σετ παιχνιδιού για έμβλημα) που... με κάποιο μαγικό τρόπο είχε φτάσει τους 36 πόντους, στο πρώτο μισό!

Παραδόξως και ο Παναθηναϊκός Superfoods είχε βρει τρόπο να μείνει κοντά (31), παρ' ότι η άμυνα του δεν ήταν επαρκής και μολονότι έδειξε (πάλι) μια εμμονή στο τρίποντο (1/7 στη β' περίοδο).

Πιο χαρακτηριστική περίπτωση αναποτελεσματικότητας στην άμυνα (πέραν εκείνων που επιμένουν να χάνονται στις αλλαγές) ήταν ο Σίνγκλετον, ο οποίος ό,τι έβαλε στην αρχή, το έφαγε από τον Τόμιτς. Και όταν ο Πασκουάλ έβαλε τον Μπουρούση, ο Μπαρτζώκας απάντησε με τον Ντόρσι. Να σου πω τι έγινε μετά; Για να μη σε κουράζω με το καρέ καρέ, θα εστιάσω στο “παγίδα”, στην “παγίδα”, στην “παγίδα” και διαδοχικά λάθη του διεθνούς σέντερ, ο οποίος ξεκάθαρα δεν μπορούσε να βοηθήσει αποδυναμωμένος από τη γαστρεντερίτιδα που τον “ξέκανε” τις τελευταίες ημέρες. Παρ' όλα αυτά, ο Πασκουάλ έκρινε πως αυτό ήταν ο άνθρωπος του, όταν ο Σίνγκλετον προφανώς κουρασμένος να τρέχει και να μην μπορεί να κάνει δουλειά, έκανε φάουλ, διαμαρτυρήθηκε, χρεώθηκε τεχνική ποινή... και άναψαν τα τέσσερα λαμπάκια στο φωτεινό πίνακα για να αποσυρθεί.

Αλλά μια στιγμή να οργανωθούμε, να μη ξεχάσω κάτι. Στο 19-19 της πρώτης περιόδου, οι Καλάθης και Σίνγκλετον είχαν τους 15π. Μετά, ο Καταλανός κόουτς χρησιμοποίησε στην περιφέρεια τους Παππά και Τζέιμς. Και ξέρεις ποιος οργάνωνε -ή τουλάχιστον προσπαθούσε; Ο Παππάς. Πώς σου φάνηκε; Για αυτό επέστρεψε ο Καλάθης που συνολικά αυτή τη βραδιά ήταν εγκλωβισμένος και ανίκανος να προσφέρει έστω τη δημιουργία των άλλων αγώνων -γιατί η Μπαρτσελόνα είχε φροντίσει να τον εγκλωβίσει στο “5 εναντίον 5”.

Πάνω λοιπόν, που ο Τόμιτς χρεώθηκε το τρίτο φάουλ και κάποιοι είπαν “αλληλούια” , το σκορ έγινε 33-25 (16.32''), πριν γίνει και 36-31 στο ημίχρονο. Ναι. Πάλι κοντά είχε καταφέρει να μείνει ο ΠΑΟ, αν και δεν έβαλε πόντο για 90''. Τα διαδοχικά λάθη του Μπουρούση ήταν που επέτρεψαν στους γηπεδούχους να φτάσουνσ το 29-23 και μετά εκεί που σου είπα, στην ανάπαυλα. Όλα αυτά, δεν ήταν τίποτα μπροστά σε όσα συνέβησαν στο τρίτο δεκάλεπτο.

Το 21-9 σου λέει κάτι; Το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός δεν έβαλε πόντο στο τελευταίο πεντάλεπτο της περιόδου; Κάτι τα “τούβλα”, γιατί τρίποντα δεν τα λες όταν είναι 1/6 σε μια περίοδο, έναντι των 2/8 διπόντων, κάτι τα 5 λάθη, κάτι ότι δεν είχαν αρχή, μέση και τέλος... και πάλι καλά να λένε τελικά. Εδώ μάλλον θα πρέπει να σου θυμίσω ότι η “Μπάρσα” είχε μόνο τις απουσίες των Ναβάρο και Ρίμπας (οι Ντόλμαν και Κλαβέρ επέστρεψαν), συν την προσθήκη του Ρένφρο, οπότε δεν θα έλεγες ότι ήταν όπως ήταν πριν μια εβδομάδα.

Θα έλεγες ότι ο Τόμιτς είχε τρία φάουλ από τη β' περίοδο και τελείωσε με 3, για να καταδείξεις την έλλειψη συγκέντρωσης των “πρασίνων”. Αν θες και κάτι άλλο, έχασαν περισσότερα από ένα λέι απ στον αιφνιδιασμό. Εκτός μυαλού, δεν είχαν και υπομονή μετά το κρεσέντο του Σίνγκλετον (όταν το σκορ ήταν 41-38, για να φτάσει στο 57-40 στο 30'). Ο Πασκουάλ επέμενε στον Μπουρούση, ενώ ήταν ξεκάθαρο πως ο άνθρωπος δεν μπορεί. Και ποιον να βάλει; Τον Γκάμπριελ, τον Φώτση... κάποιον. Ή έστω τον Σίνγκλετον, νωρίτερα του αναμενόμενου -αφού είχε πια 4 φάουλ. Εν πάση περιπτώσει, δεν το έκανε.

Μετά έβαλε και τρία γκαρντ μαζί (Καλάθης, Τζέιμς, Παππάς) και πάλι όμως, προκοπή δεν είδε. Μόνο μια αναλαμπή που μάλλον είχε να κάνει και με την άνεση που αισθάνθηκε η Μπαρτσελόνα -βλέποντας τον αντίπαλο της να φτάνει και τα 4/26 τρίποντα. Συμπέρασμα; Ο Παναθηναϊκός ήταν εγκλωβισμένος, ανήμπορος και αβοήθητος και αν θέλει να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, πρέπει να πάρει έναν άσο -που να οργανώνει, να δημιουργεί και ιδανικά να σκοράρει. Αυτά και πάμε στον επόμενο αντίπαλο.