Κοίτα λίγο τη φωτογραφία. Ποιος είναι μπροστά στον Μπουρούση; Τι άλλα; Γιατί έτσι ξεκίνησε αυτό το βράδυ στο ΟΑΚΑ για τον διεθνή σέντερ (με ελεύθερα σουτ από την περιφέρεια, όπου φυσικά και δεν τον κυνήγησε ο Τόμιτς), βρήκε ρυθμό, είχε τη μεγαλύτερη ενέργεια όλων, ήταν ο πολυτιμότερος παίκτης όλων και ναι, έζησε και τη μέρα που τον αποθέωσαν οι φίλαθλοι -εκ των οποίων εκτιμώ πως κάποιοι τον έβριζαν μέχρι σήμερα. Δεν κάθισε δευτερόλεπτο στον πάγκο, στο β' ημίχρονο και κάπου εδώ θέλω να σου θυμίσω ότι σε δυο μέρες υπάρχει άλλο ματς. Έως τότε, ας δούμε τι έγινε εναντίον της Μπαρτσελόνα.

Με λίγα λόγια, θα σου πω ότι θέλει... τρόπο να "πάρεις" ματς, ενώ έχεις 11/30 τρίποντα και σε όλο τον αγώνα έχεις εκτελέσει μόλις 5 επιπλέον δίποντα (15/35), γεγονός που δεν θα έλεγες ότι είναι ενδεικτικό της ισορροπίας σου. Τουναντίον. Παρ' όλα αυτά, οι "πράσινοι" επιβίωσαν χάριν της συνεπούς άμυνας που έπαιξαν και του Μπουρούση. Μάλλον, να σου πω και ότι σε αυτό το ματς ο Παναθηναϊκός βρήκε και τρόπο να "κρύψει" την αδυναμία του ηγέτη του, στην άμυνα στο pick and roll, με τον Πασκουάλ να δίνει εντολή, ώστε να μην πρέπει να απομακρύνεται από τη θέση του ο βασικός σέντερ (αφαιρώντας από το γκαρντ το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει το σκριν). Στα εξηγώ ωραία; Γιατί αν περιμέναμε από τον σχολιαστή του παιχνιδιού να μας τα εξηγήσει, μάλλον θα πεθαίναμε περιμένοντας. Ο Καταλανός δεν έβγαλε τον Μπουρούση σε όλο το β' ημίχρονο και εκείνος... δεν ένιωσε. Είχε την ίδια ενέργεια, ήταν σε όλες τις φάσεις, διεκδίκησε κάθε μπάλα και πιστεύω πως θα περάσει στην ιστορία το μπλονζόν που έκανε στο 31.27'' και ενώ το σκορ ήταν 55-51, για να καταχειροκροτηθεί.

Τώρα, οφείλω να σου πω -για να είμαι ακριβοδίκαιη- πως αν η Μπαρτσελόνα δεν ήταν τόσο τραγική στην επίθεση (φάνηκε να μην έχει συστήματα για όλους και για όλες τις καταστάσεις, με τους ψηλούς να ψάχνουν τι να κάνουν την μπάλα και την άμυνα των γηπεδούχων να τους αφαιρεί το δικαίωμα στην πάσα -βασικά, δεν είδα καν σύστημα "φτιαγμένο" για τον Ναβάρο), προφανώς και ο Παναθηναϊκός θα χρειαζόταν καλύτερα ποσοστά για να κάνει τη δουλειά του. Που ήταν να νικήσει.

Ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία που επέτρεψαν στους "πράσινους" να διευκολύνουν τη ζωή τους, από την αρχή ήταν η πίεση στην πρώτη πάσα. Α, η Μπάρσα επέλεξε ψηλό σχήμα για την εκκίνηση, με τους Ράις, Ναβάρο, Ντόλμαν, Κλαβέρ και Τόμιτς. Άντε τώρα, να πείσεις τον Τόμιτς να κυνηγήσει μακριά από τη ρακέτα. Άσε που από ό,τι φάνηκε, ήταν το πλάνο της άμυνας να "κλείνει" στο ζωγραφιστό και να δίνει σουτ στους ψηλούς. Πλήρωσε την επιλογή με ελεύθερα σουτ των Μπουρούση και Γκάμπριελ, που ήταν και εύστοχα. Πώς σου φάνηκε;

Εύλογα ο Καλάθης έπεσε πάνω στον Ράις (είχε και βοήθειες) και ο Φελντέιν τον Ναβάρο και ήταν εξαιρετικοί. Και άντε και ακουμπούσε η μπάλα στα χέρια του Κροάτη σέντερ των... άλλων. Δεν μπορούσε να σκοράρει, ούτε με χουκ, ούτε με ταμπλό (δεν κάνω πλάκα, το δοκίμασε), οπότε δεν υπήρξε και πρόβλημα.

Οι "μπλαουγκράνα" έπειτα από κάποιο σημείο "έδιναν" το τρίποντο στο καλάθι, έπαιξαν με το μυαλό του και προς στιγμήν φάνηκε να κερδίζουν. Αυτή τη μάχη. Όχι τον "πόλεμο". Ο Μπουρούσης που λες, βρήκε ρυθμό από νωρίς και το ερώτημα ήταν αν θα αντέξει μέχρι τέλους, δεδομένου και του προβλήματος που είχε ο Σίνγκλετον. Η άμυνα παρέμενε στιβαρή και όταν η Μπαρτσελόνα ισοφάρισε (25-25, 15.05''), με τους Μπουρούση και Καλάθη να είναι στον πάγκο (η παρέα τους έχασε τη δημιουργία και η ρακέτα άδειασε), ο ΠΑΟ "έτρεξε" σερί 12-0 και πήρε τις αποστάσεις του.

Ο Σίνγκλετον πήγε στο "5" και βρήκε απέναντι του τον Φαβεράνι, γεγονός που σήμαινε ότι δεν γινόταν να πάει στο "ένας με έναν". Πήγε στο τρίποντο, με τρεις copy paste φάσεις, για να σκοράρει τις δυο, ενώ την περιφέρεια την είχαν αναλάβει οι Τζέιμς και Παππάς. Ο τελευταίος μάλιστα, μπήκε στο 11' ως surprise, αλλά τα όσα θετικά έκανε οφείλονταν για την επιστροφή του. Έως το 36-29 του ημιχρόνου, οι "πράσινοι" είχαν ισορροπήσει την κατάσταση στα ριμπάουντ, περιόρισαν τα λάθη τους, όπως ωθούσαν τους άλλους σε 10 και συνεργάζονταν, κάτι που δεν έκανε η Μπαρτσελόνα (των 3 ασίστ στη β' περίοδο και των 0 στην τρίτη).

Ο Μπαρτζώκας έβαλε τον Κλαβέρ στο "3" και εν πάση περιπτώσει έκανε τις προσπάθειες του, χαϊρι όμως, δεν είδε γιατί όπως σου είπα ο Παναθηναϊκός δεν άλλαζε τακτική στην άμυνα. Και ό,τι καλό γινόταν στην άλλη άκρη, είχε στην εικόνα τον Μπουρούση. Ο ρυθμός στην τρίτη περίοδο ήταν κακός, τα λάθη αρκετά, με τους "πράσινους" να μη σταματούν να "χτυπούν" από το pick and roll. Ο Σίνγκλετον δεν εμφανίστηκε στο γ' δεκάλεπτο, αλλά... δεν δημιουργήθηκε και κάποιο πρόβλημα. Ίσως μόνο ένα μικρό, όταν ο Τζέιμς ανέλαβε τον Ράις και εκείνος έκανε ένα ξέσπασμα. Συν την αφύπνιση της Μπάρσα να "στοχεύσει" στον Μπουρούση, στο pick and roll, να το το 49-46 (29.50). Ε, επέστρεψε ο Καλάθης και στην τελευταία πράξη ο Μπουρούσης έδωσε τα ρέστα του -ενδεχομένως και την τελευταία ικμάδα ενέργειας που είχε. Μοίρασε τάπες, σκόραρε και ναι, έκανε μια κακή εκτίμηση (θέλησε να "τελειώσει" το ματς με κακό τρίποντο), αλλά... χαλάλι.

Ο Πασκουάλ εμπιστεύτηκε και πάλι το δίδυμο Τζέιμς-Παππά, με τον δεύτερο να έχει ως ρόλο να κρατά "ανοιχτή" την άμυνα της Μπαρτσελόνα, ώστε να κάνει ο διεθνής σέντερ τη δουλειά του. ΟΚ, δεν υπήρχε δημιουργία. Υπήρχε όμως, ο Μπουρούσης. Έκανε και ο Τζέιμς τα δικά του, με το κάρφωμα του Παππά (ΣΕ PICK AND ROLL, ενδεικτικό του σε πόσο κακή κατάσταση ήταν οι πέντε της Μπάρσα που ήταν στο παρκέ) να είναι το highlight και τους δέκα πόντους του ΠΑΟ έως το 67-61 (36.20'') να είναι... προσφορά του Φαβεράνι (βλ. ανύπαρκτη άμυνα).

Άκου, όντως ο Παναθηναϊκός είχε φάουλ να δώσει, που δεν έδωσε και δέχθηκε καλάθια που μπορούσαν να τον πληγώσουν, αν... δεν είχε απέναντι του τους "μπλαουγκράνα". Ή αν ο Πασκουάλ δεν έκανε την αλλαγή στον τρόπο που αντιμετώπιζαν οι παίκτες του την άμυνα στο pick and roll προκειμένου να προφυλάξει τον Μπουρούση. Αλλά αυτά έγιναν και έτσι προέκυψε το αποτέλεσμα που προέκυψε. Άντε τώρα να τους δω την Πέμπτη (26/1), στο Βελιγράδι, με τον Ερυθρό Αστέρα. Θα κάνουν τα ίδια ή θα πάθουν πάλι, αμνησία; Γιατί αν πάθουν, θα είναι κρίμα.