Αυτά ΔΕΝ γίνονται

Ο Διαμαντίδης σκόραρε το πρώτο του καλάθι, στο σημείο που κρίνονταν όλα: στα 8'' για το τέλος. Όλοι ήξεραν πως στα δικά του χέρια θα πάει η μπάλα για αυτό το σουτ. Και δικαιώθηκαν. Ομοίως όλοι ήξεραν ότι ο πιθανότερος να πάρει την προσπάθεια που μπορούσε να κρίνει το αποτέλεσμα, ήταν ο Σπανούλης.

Ο Μάντζαρης του έδωσε την μπάλα, ενώ υπήρχε πίεση χρόνο, η πίεση του Καλάθη και... ως εκ τούτου περιορισμένη οπτική επαφή. Με το σώμα του έχει γίνει... τεθλασμένη, ευστόχησε και έκανε το 1-1. Και δεν έχουμε παρά να χειροκροτήσουμε τους δυο μεγάλους αρχηγούς.

Βέβαια, για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο και στο 66-68, προηγήθηκαν πολλά. Αν ο Παναθηναϊκός είχε φροντίσει λίγο περισσότερο τη συμπεριφορά του -και δη στην τρίτη περίοδο-, μάλλον το σκορ των τελικών δεν θα ήταν 1-1. Αλλά με αν, δεν κερδίζεις ματς, σωστά;

Το λογικό του πράγματος

Ως αναμενόταν, ο Ολυμπιακός είχε μεγαλύτερη ενέργεια στην άμυνα (οι “πράσινοι” τελείωσαν το πρώτο μισό με 8 ασίστ, μια λιγότερη από όσες είχαν στην πρώτη περίοδο του ΣΕΦ), καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας και έτσι ήταν σε θέση να δημιουργεί ρήγματα. Όχι διαρκώς, αφού θα σου πω από τώρα ότι ουδείς ήταν συνεπής. Οι “ερυθρόλευκοι” εμφανίστηκαν -φυσικά- πιο έτοιμοι για να αναχαιτίσουν τον Καλάθη (μετά το χουνέρι της Κυριακής, δεν τον άφηναν να αλωνίζει -και δεν έδωσαν στον Σπανούλη την περιφρούριση του). Προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν στο Pick N Roll, με αλλαγές στην άμυνα -με την εξαίρεση του κανόνα του κανόνα να αφορά τον Μιλουτίνοφ, τον οποίον χρησιμοποίησε στην αρχή ο Σφαιρόπουλος. Ο Παναθηναϊκός δεν άλλαξε προσανατολισμό. Συνέχισε να “αποκόβει” τον Σπανούλη από τους υπόλοιπους -ή να τον ωθεί στο ένας με έναν.

Ποιος είχε τον έλεγχο του ρυθμού στο πρώτο μισό; Κανείς! Γιατί; Να σου πω. Για να “χτίσεις” διαφορά, πρέπει να έχεις μια συνέπεια στην επίθεση. Αμφότεροι ήταν άστοχοι στα ελεύθερα σουτ -ενίοτε και στα λέι απ. Και ουκ ολίγες φορές εκδήλωσαν αστείες επιθέσεις -να λέμε και αλήθειες. Οι μεν είχαν 12/17 εντός παιδιάς (2/10 τριπ.) και οι δε 13/35 (3/15). ,,Κάθε φορά που ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να βάλει την μπάλα μέσα στο καλάθι, όπου ήταν ο Γκιστ και πάλι ως σέντερ, είχε καλύτερα αποτελέσματα. Παρ' όλα αυτά, ο Ολυμπιακός πήρε περισσότερους πόντους από το inside game (16 vs. 14), χάριν κυρίως του Πρίντεζη, ο οποίος έως το 29-28 (18') είχε 14 πόντους με 7/11 -έδινε λύσεις, όταν όλοι άλλοι αδυνατούσαν. Στα ευχάριστα για τον ΠΑΟ ήταν ο τρόπος που έπαιξε ο Χαραλαμπόπουλος (μπροστά και πίσω). Μεταξύ άλλων, έδωσε πέντε σερί πόντους, στο 8-0 της παρέας του έως το 27-22, που “σβήστηκε” από τον Πρίντεζη. Για την άλλη πλευρά, ο Χάκετ αποδείχθηκε η λύση των Πειραιωτών στο θέμα της οργάνωσης, αλλά τα δυο φάουλ τον υποχρέωσαν να αποχωρήσει ενδεχομένως πριν την ώρα του.

Κατά την προσφιλή του παράδοση, ο ΠΑΟ έπαθε μια καθίζηση στην τρίτη περίοδο, οπότε οι αντίπαλοι του είχαν πολύ μεγαλύτερη αυτοσυγκέντρωση και προσήλωση στο πλάνο τους. Διάβασαν καλύτερα την άμυνα και με τον Λοτζέσκι να “φτιάχνει” τους συμπαίκτες του στην άλλη άκρη, βρέθηκαν να ηγούνται για το μεγαλύτερο διάστημα. Οι “πράσινοι” έχασαν το δημιουργικό τους κομμάτι -κόστος που είχε η παρουσία του Ραντούλιτσα στο “5”, με τον Γκιστ να έχει φάουλ-, ο Πεδουλάκης χαμήλωσε το σχήμα με τον Διαμαντίδη στο “3” και τον Παππά αντί του Χαραλαμπόπουλου και μολονότι οι Λοτζέσκι και Χάντερ βρέθηκαν φορτωμένοι με τρία φάουλ, oι φίλοι τους έκλεισαν καλά τη ρακέτα (18 πόντοι από τη ρακέτα οι μεν 28 οι δε) και οι γηπεδούχοι αδυνατούσαν να βρουν τη λύση από την περιφέρεια. Όλα αυτά θα άλλαζαν μετά το 48-54, οπότε ο Πρίντεζης έφτασε τους 20π. με ένα ασύλληπτο “πεταχτάρι”.

Το γεγονός ότι ο Καλάθης έφτασε τα 4 φάουλ, δεν εξελίχθηκε σε πρόβλημα, γιατί με καλή άμυνα ο Παναθηναϊκός ώθησε τους “ερυθρόλευκους” σε λάθη που έκανε καλάθια και με τον Παππά να βγαίνει μπροστά (κυριολεκτικά και μεταφορικά -ανέλαβε και τον Σπανούλη, ενώ σκόραρε ακόμα και με φόλοου κάρφωμα), ανέκτησε το προβάδισμα.

O αρχηγός του Ολυμπιακού έκανε τα δέοντα (ντου), προκειμένου η ομάδα του να πάρει το μπόνους των βολών -”έβγαλε” εκτός και τον Γκιστ με πέντε φάουλ-, έβαλε και πέντε σερί πόντους. Για την ιστορία, ο ομόλογος του στον ΠΑΟ δεν είχε βάλει πόντο. Έβαλε (έναν) στο 59-60, στα 3' για το τέλος, οπότε τέθηκε εκτός και ο Χάκετ με φάουλ.

Στο 1.30 για το τέλος, μετά το επιθετικό ριμπάουντ του Χάντερ (στο άστοχο σουτ του Πρίντεζη), οι διαιτητές έκαναν μια λάθος εκτίμηση. Τη διόρθωσαν ευθύς αμέσως -αφήνοντας... πλεονέκτημα- και μπήκαμε στα 60 τελευταία δευτερόλεπτα, με το σκορ να είναι 61-63 και η κατοχή του Ολυμπιακού.

Ο Μάντζαρης πήγε στη γραμμή των βολών, για να ευστοχήσει μόνο σε μια, τον διαδέχθηκε ο Διαμαντιδης (ενώ έμεναν 25''). Εκείνος είχε 2/2. Ο επόμενος ήταν ο Λοτζέσκι και στα 8'', ενώ όλος ο ντουνιάς ήξερε ποιος θα πάρει την προσπάθεια, ο Χάντερ “έφαγε” την προσποίηση του Διαμαντίδη και εκείνος έβαλε το πιο δύσκολο και πιο σημαντικό σουτ του ματς. Σημειωτεόν, είχε 1/9 σουτ. Με το εύστοχο που μόλις σας είπαμε. Παρ όλα αυτά, τίποτα δεν είχε τελειώσει. Μολονότι έτσι... φάνηκε. Το σοκ αυτού που ακολούθησε αποτυπώθηκε στα πρόσωπα των παικτών των “πρασίνων” που είχαν μείνει άναυδοι για κάποια λεπτά, μετά με το άνευ ισορροπίας, “σκοτωμένο” σουτ του Σπανούλη , υπό την πίεση του Καλάθη. Και κάπως έτσι έγινε το 1-1.