«Σκούπα» δεν προβλέπατε πριν την εκκίνηση των τελικών; «Σκούπα»… μπήκε. Δεν μιλούσατε για νίκη της ανώτερης ομάδας; Νίκη της ανώτερης ομάδας είδατε. Το χρώμα αυτής ενδεχομένως να μην πετύχατε. Γιατί είχατε υπολογίσει βάσει των όσων είχαν προηγηθεί. Που ουδεμία σχέση έχουν κάθε φορά που συναντώνται αυτές οι ομάδες στο ίδιο παρκέ.

Ο Παναθηναϊκός ήταν η καλύτερη ομάδα και στα τρία ματς της σειράς. Οποιος έχει –καθαρά- μάτια, είδε. Για να γίνει ο Αργύρης Πεδουλάκης ο πρώτος προπονητής που πήρε πρωτάθλημα με σουίπ, το οποίο περιέλαβε δύο break, πρώτα έκανε αυτό που φαινόταν ακατόρθωτο: έφτιαξε εκ του μηδενός (για την ακρίβεια, από το 2 –με τον Διαμαντίδη να είναι ο μόνος σίγουρος και τον Τσαρτσαρή να αναβάλει το κρέμασμα της φανέλας, για τον φίλο του, «Αρτζι» και γιατί αυτό είχε ανάγκη η ομάδα με την οποία πανηγύρισε τις μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας του) το νέο Παναθηναϊκό, που δεν υπολείπεται σε τίποτα… του παλιού. Ξέρετε. Εκείνου ντε, που «πέθανε» πέρυσι. Που έγινε ξεγραμμένη περίπτωση; Ε, αυτόν. Και αν άκουσε τα εξ αμάξης και αν δέχθηκε χτυπήματα… σε όλα τα σημεία του σώματος (όχι μόνο κάτω από τη μέση), δεν μίλησε. Και –το κυριότερο- δεν λύγισε. Ολα όσα του έσουραν, έγιναν το υπέρτατο κίνητρο που είχε για να είναι αυτός που θα χαμογελούσε στο τέλος της ημέρας.

Εκανε διορθωτικές κινήσεις, επί της ουσίας χρειάστηκε να το πάρει το θέμα από την αρχή τρεις φορές (για να προσαρμοστούν όλοι όσοι έρχονταν, σε εκείνους που έμεναν και vice versa), ώστε να είναι έτοιμος όταν έπρεπε: όταν θα κρίνονταν τίτλοι. ‘Eφαγε τόνους λάσπης, ώστε να μείνουν «καθαροί» οι παίκτες του. Μπήκε μπροστά να δεχθεί όλα τα πυρά, προκειμένου να μη φτάσει ένα σε εκείνους. Τους έκανε παρέα, τους έκανε ομάδα και μετά τους απήλαυσε να κάνουν το κομμάτι τους, στο φινάλε της σεζόν, απέναντι στον πρωταθλητή Ευρώπης. Πάλι ως «ξεγραμμένοι». Για εκείνους που δεν ήξεραν, που αρνούνταν να πιάσουν το… υπονοούμενο. Πως αυτά τα παιδιά είχαν καντάρια ψυχής να εναποθέσουν στο παρκέ, πέρα από δυνατότητες.

Ο «Αρτζι» πήρε τον τρελό-Ούκιτς και τον έκανε να παίξει το πιο ουσιαστικό μπάσκετ της καριέρας του (να γίνει πραγματικός παίκτης ομάδας). Τον ταίριαξε με τον Διαμαντίδη ιδανικά και όταν προστέθηκε ο Κάρι είχε πια ολοκληρωθεί το τρίο των «εγκεφάλων». Των παικτών που ήταν ικανοί να αλληλοσυμπληρωθούν ιδανικά, όπως πρόσφεραν άμυνα, πόντους και εν τέλει σιγουριά.

Εκανε τους Λάσμε και Γκιστ… παρασημοφορείς της αεροπορίας, κυρίαρχους των αιθέρων και πηγές ενέργειας, με τον Τσαρτσαρή να είναι εκεί να τους στηρίζει, να τους καλύπτει και χθες να παίζει και για αυτούς (οι φίλοι του φορτώθηκαν με φάουλ και εκείνος θυμήθηκε τα νιάτα του). Ο Σχορτσιανίτης έβαλε το σώμα του για να «γεμίσει» τη ρακέτα, οι Ματσιούλις και Μπράμος πρόσφεραν λύσεις από την περιφέρεια και όλοι μαζί το «είναι» τους στην άμυνα. Ολοι ήταν συντονισμένοι στην ίδια συχνότητα. Ολοι είχαν ως moto το «mind games». Και όλοι ήταν ευτυχισμένοι ως μέλη αυτής της παρέας.

Το μάτι τους γυάλιζε. Στο μυαλό τους υπήρχαν μόνο όσα έπρεπε να γίνουν, για να επιστρέψουν στην κορυφή της Ελλάδας. Δεν σταμάτησαν δευτερόλεπτο να διεκδικούν το στόχο τους. Δεν έπαψαν ποτέ να πιστεύουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν. Εμαθαν να «διαβάζουν», να εκμεταλλεύονται ό,τι είχε να τους δώσει το παιχνίδι των αντιπάλων τους, γιατί προηγουμένως είχαν μάθει τον εαυτό τους. Και δεν δέχθηκαν κάτι λιγότερο από το όλο. Όπως είχε γράψει και ο Οσκαρ Ουάιλντ «εμπειρία είναι τα λάθη σου», αρκεί φυσικά να μαθαίνεις από αυτά. Υπάρχει καμία αντίρρηση επ’ αυτού σε ό,τι αφορά τον Παναθηναϊκό;

ΥΓ: Ναι, η χρονιά θα ήταν πλήρης αν έπαιρναν εκείνη τη νίκη επί της Μπαρτσελόνα και έφταναν στο Φάιναλ Φορ. Δεν έγινε. Θα γίνει του χρόνου.

ΥΓ2: Εν αντιθέσει με το καλοκαίρι του 2012, τώρα πια ο Παναθηναϊκός θέλει μόνο λίγες κινήσεις, για να «χτίσει» πάνω στο ήδη επιτυχημένο ρόστερ του. Και να διεκδικήσει ακόμα μεγαλύτερα πράγματα. Sorry, αλλά ο ΠΑΟ δεν «ξόφλησε».