Υπάρχουν αυτοκτονίες και αυτοκτονίες. Η χθεσινή του Παναθηναϊκού ήταν του τύπου "ψάχνω, βρίσκω καραβόσκοινο να με αντέξει -μη γίνει καμια μ... και σπάσει-, βρίσκω και ψηλοτάβανο σπίτι με πολυέλαιο για να περάσω το σκοινί, κάνω κόμπο copy-paste του γόρδιου δεσμού -δεν είσαι για να λύνεται και να "γυρίζει" κανένας αστράγαλος-, το περνώ στο λαιμό μου, ανεβαίνω σε μια καρέκλα και ρίχνω το βολέ της ζωής μου. Ή για την ακρίβεια, του τέλους αυτής".

Σε αυτό το τελευταίο απέτυχε ο Παναθηναϊκός, όπως έχανε το ματς στην Ανδαλουσία, μαζί και τη διαφορά του πρώτου αγώνα. Τα άλλα... τα κατάφερε.

Μη χείρον βέλτιστον

Στα κακά νέα, με ήττα κάτω των πέντε πόντων, ο ΠΑΟ θα ήταν σήμερα με το ενάμιση πόδι στους «8». Kαι πλέον κυνηγά την τέταρτη θέση που τον στέλνει στην αγκαλιά της Μπαρτσελόνα. Στα καλά νέα, είναι ακόμα στο "παιχνίδι".

Για να μείνει εκτός πλέι οφ θα πρέπει επί της ουσίας, να κάνει... μια από τα ίδια (του τέλους στο ματς με τη Ρεάλ και με τα χθεσινά) στο Μπάμπεργκ, την προτελευταία αγωνιστική. Υπό νορμάλ συνθήκες, έτσι; Και εξηγούμαι: Η Μάλαγα που αίφνης ξαναμπήκε στη διεκδίκηση της πρόκρισης, έχει στο πρόγραμμα το εντός έδρας παιχνίδι με την Αλμπα (το αυτό ισχύει και για τον Παναθηναϊκό και μάλιστα, την ερχόμενη εβδομάδα,) το εκτός με τη Ρεάλ (ομοίως και οι «πράσινοι»), παίζει στην Ισπανία με την ΤΣΣΚΑ (ομάδα που ο κυπελλούχος Ελλάδος θα υποδεχθεί στο ΟΑΚΑ, την τελευταία μέρα του ΤΟΡ16), έχει και την επίσκεψη στην Αναντολού Εφές.

Οι κυπελλούχοι Ελλάδος θα πάνε στο Μπάμπεργκ και... αν καταφέρουν να χάσουν και εκεί, θα τους αξίζει να μείνουν εκτός πλέι οφ.

Άγνοια κινδύνου

Ο Γιασμίν Ρέπεσα δεν είχε και πολλά να χάσει. Έτσι κι αλλιώς, τον βρίζουν. Άντε να τον έβριζαν λίγο περισσότερο. Για αυτό ρίσκαρε. Στο ροτέισον και τα σουτ. Ενέπλεξε όλους τους παίκτες του, ακόμα και όταν φαινόταν να έχει ξεχάσει κάποιους στον πάγκο (οι Κάλογουεϊ, Ουίλιαμς, Σιμόν και Βιδάλ πρέπει να έκαναν διατάσεις 3-4 φορές, για να παραμείνουν «ζεστοί» όση ώρα περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους).

Ο Αργύρης Πεδουλάκης είχε τέσσερα γκαρντ στη διάθεση του,... τον εξής έναν, Ούκιτς, γιατί ο Μπανκς προερχόταν από θλάση στους προσαγωγούς (έπαιξε με μισή προπόνηση και ήταν εκτός του πνεύματος του αγώνα), ο Ξανθόπουλος ταλαιπωρήθηκε μια εβδομάδα από θλάση στον αυχένα και ο Διαμαντίδης γύρισε το πόδι στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου. Παρ' όλα αυτά συνέχισε. Και στο τέλος -μετά 35' συμμετοχής- κουράστηκε. Οπως κουράστηκε και ο Ούκιτς -των 36 λεπτών.

Άρα, μια καλύτερη διαχείριση θα ήταν χρήσιμη, ώστε οι «εγκέφαλοι» να είχαν καθαρό μυαλό στο τελείωμα του ματς (έτσι, δύσκολα ο Κροάτης θα έκανε τα ηλίθια σουτ που έκανε -υπό πίεση, χωρίς να δει γύρω του- και δύσκολα ο Διαμαντίδης θα έχανε την μπάλα στο 38.28''), οπότε οι «ξεχασμένοι» του Ρέπεσα έφτασαν στο τσακίρ κέφι. Πρώτος και καλύτερος ήταν ο Ουίλιαμς, ο οποίος έως το 35' ήταν... ο καλύτερος παίκτης του Παναθηναϊκού.

Της έδωσε αέρα...

Για τρεις περιόδους ήταν ξεκάθαρη η ανωτερότητα του Παναθηναϊκού. Πράγμα που ωστόσο, δεν διατυπώθηκε ποτέ στο σκορ. Αντε μια. Στο 26-38, με τρίποντο του Ματσιούλις, για να ακολουθήσει ένα ωραιότατο 9-0 των γηπεδούχων... που όσο όμως, και αν προσπαθούσαν, προβάδισμα δεν «σταύρωναν». Γιατί όλο και κάποιος πετιόταν (Ματσιούλις, Σχορτσιανίτης, Ούκιτς) να σώσει την κατάσταση.

Αντιλαμβάνεστε βέβαια, πως όσο έμενε κοντά η Μάλαγα, δεν γινόταν και να συμβιβαστεί με το ενδεχόμενο της ήττας. Τουναντίον, πίστευε όλο και περισσότερο ότι μπορούσε να νικήσει, αφού δεν είχε ενδείξεις περί του αντιθέτου. Οπότε, μπορείτε να πείτε πως οι «πράσινοι»... έφτιαξαν τους Ισπανούς (τη ψυχολογία τους), ώστε να κάνουν ό,τι έκαναν στην τέταρτη περίοδο. Τι; Τα πάντα.

...και τον πήρε και τον σήκωσε

Οι της Μάλαγα βελτίωσαν την άμυνα τους από την αρχή του β' ημιχρόνου, «έβγαλαν» πολύ περισσότερο ενέργεια και σιγά σιγά «έχτιζαν» και αυτοπεποίθηση. Που δεν τσακίστηκε ούτε μετά την εξέλιξη του 52-53 σε 55-60, στο 35'. Γιατί... έτσι ήθελε ο Μάρκους Ουίλιαμς, ο οποίος είναι ευρέως γνωστός ως παίκτης που μπορεί να σώσει ή να καταστρέψει την ομάδα του. Το κακό είναι πως... ούτε ο ίδιος ξέρει τι θα γίνει κάθε βράδυ.

Όταν έβαλε το πρώτο αψυχολόγητο τρίποντο, κατάλαβε ότι μάλλον χθες ήταν μια καλή του μέρα. Για αυτό και στο καπάκι έβαλε και δεύτερο, έβαλε και τρίτο και όλα ήταν «χλατσωτά». Το θέμα είναι τι έκανε ο Παναθηναϊκός όλη αυτήν την ώρα. Τίποτα. Κυριολεκτικά. Γιατί μετά το τρίποντο του Διαμαντίδη (52-58, 33.20''), άλλο εντός παιδιάς δεν έβαλε. Μόνο δυο βολές του Ούκιτς (55-60).

Εκανε λάθη, αστόχησε (ο Γκιστ διέλυσε συστήματα και ψυχονευρωτικό, όταν έπεσε δυο φορές πάνω στον Λάσμε, γιατί... δεν είχε καταλάβει πως έπαιζε πλαϊνά πικ εντ ρολ με τον Διαμαντίδη-και έχασε και δυο σουτ όταν η μπάλα ζύγιζε 20 κιλά), ο Ζόριτς πήρε τρία επιθετικά ριμπάουντ που θα τα λέγατε και κρίσιμα και δικαίως νίκησε η Μάλαγα. Σας αρέσει ή δεν σας αρέσει, αυτή είναι η αλήθεια.

Τώρα, γιατί δεν «πήγε» ο Παναθηναϊκός στο τέλος για δίποντο; Γιατί δεν διεκδίκησε το δικαίωμα του στην επαφή, τις βολές και τη διατήρηση της διαφοράς, αντί να σηκωθεί ο Ούκιτς για τρίποντο; Ενα έχω να πω: γηράσκω αεί διδασκόμενη. Και δεν ήμουν εκεί (μέσα στο παρκέ) να ξέρω...