Can't buy me love

Ήταν το πρωί της 11ης Απριλίου, όταν η Ρεάλ συγκάλεσε σύσκεψη. Με θέμα; Αν θέλει να παίξει με τον Ολυμπιακό στα play offs ή με τον Παναθηναϊκό. Το βράδυ της Πέμπτης (10/4), οι "ερυθρόλευκοι" είχαν νικήσει τους "πράσινους" και είχαν τερματίσει στην τρίτη θέση της βαθμολογίας. Άρα, οι Μαδριλένοι είχαν δικαίωμα επιλογής. Αν νικούσαν τη Ζάλγκιρις θα "έπεφταν" πάνω στον ΠΑΟ. Αν έχαναν, θα είχαν την ευκαιρία να αφήσουν εκτός Final Four, τον εφιάλτη τους.

Ο αστικός μύθος θέλει τους παίκτες να συγκεντρώθηκαν (κατόπιν σχετικής εντολής που δόθηκε από πολύ ψηλά) για να ψηφίσουν επί του μέλλοντος τους. Μόνο δύο διάλεξαν τον Παναθηναϊκό. Όλοι οι άλλοι,... έριξαν δαγκωτό "Ολυμπιακός". Σου λέει "σε σειρά αγώνων, επιβιώνει εκείνος που έχει τα περισσότερα κορμιά, τη μεγαλύτερη ποιότητα".

Αφότου οι Πειραιώτες τους θύμισαν πως τελικά, τίποτα δεν είναι απλό σε αυτή τη ζωή, όταν δεν έχεις ψυχή (ή αν προτιμάτε guts), οι της "βασίλισσας" σώθηκαν από το πλεονέκτημα έδρας και έτσι βρέθηκαν στο Μιλάνο. Τι έγινε εκεί; Ξεγυμνώθηκαν. Γιατί όπως είπε και ο Ντέιβιντ Μπλου, στο Euroleague Greece, όταν πια όλα είχαν τελειώσει " ένα πράγμα που δεν μπορείς να αγοράσεις, είναι ο χαρακτήρας". Από αυτόν δεν είχε η Ρεάλ. Δηλαδή, δεν είχε η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών της, γιατί θα ήταν άδικο να βάλουμε στο ίδιο καζάνι και τον Γιάννη Μπουρούση.

Στο τέλος της ημέρας, αυτό που αποδείχθηκε ήταν ότι ο αθλητισμός έχει τη δική του δικαιοσύνη. Και απονέμεται πάντα. Πόσο πιο σοφούς μας έκανε -και- αυτό το Final Four, όπου και πάλι διακρίθηκε η ομάδα με τη μεγαλύτερη ψυχή;

Η μοίρα της Μακάμπι, το ριζικό της

Ο Ντέιβιντ Μπλατ εξήγησε πως " από την πρεμιέρα των play offs που γυρίσαμε από το -12 σε λιγότερο από 2 λεπτά, ήξερα πως η μοίρα είχε αποφασίσει για εμάς". Λάθος. Η μοίρα είχε αποφασίσει λίγο νωρίτερα. Η ομάδα του είχε νικήσει με +2 τη Λιέτουβος Ρίτας στο Βίλνιους, με +2 τον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι, ίδια ήταν και η διαφορά του εντός έδρας ματς με την Μπάγερν Μονάχου, αλλά και του εκτός στη Μαδρίτη, μαζί και αυτή στο Μόναχο. Δηλαδή, όλα αυτά ήταν ματς που κάλλιστα η "ομάδα του λαού" μπορούσε να χάσει. Αλλά τα "πήρε". Ακολούθησε η νίκη στο Μιλάνο, στην παράταση, το +1 επί της ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό και το grand final με τη Ρεάλ, στο εξτρά πεντάλεπτο. Θέλετε κι άλλα;

Το masterpiece του Μπλατ

Το περασμένο καλοκαίρι, η Μακάμπι άλλαξε το μεγαλύτερο μέρος του ρόστερ της. Τα παιδιά που προστέθηκαν δεν ήταν ακριβώς οι καλύτεροι του είδους, εξ ου και ουδείς τοποθετούσε τους Ισραηλινούς στα φαβορί της περιόδου. Πού τοποθετούνταν; Στη λίστα με τις χειρότερες ομάδες που είχε εμφανίσει η "ομάδα του λαού" την τελευταία 20ετία. Η δραστική μείωση στο μπάτζετ (έχει το ίδιο πια με τον Ολυμπιακό), δεν άφηνε πολλά περιθώρια. Ακολούθησαν τραυματισμοί (αλήθεια, θυμάστε ότι o Σον Τζέιμς, βασικός σέντερ, είναι εκτός εδώ και μήνες;) και η κρίση στην ισραηλινή λίγκα, όπου στην 9η αγωνιστική το ρεκόρ ήταν 4-5. Κάτι που δεν είχε ξαναγίνει ποτέ άλλοτε. Παρ' όλα αυτά, στη Euroleague η Μακάμπι διέγραφε αξιοπρεπέστατη πορεία.

Τι κατάφερε να κάνει ο Ντέιβιντ Μπλατ; Να διαλέξει παίκτες, που είχαν πλήρη επίγνωση του ποιοι είναι και ήταν έτοιμοι να πεθαίνουν κάθε μέρα στο παρκέ, ενώ ήταν συντονισμένοι στην ίδια συχνότητα. Υπήρχε ξεκάθαρη ιεραρχία και πριν πείτε πως όταν δεν έχεις σταρ, αυτό είναι εύκολο, πάρτε μια ανάσα και θυμηθείτε πού βρίσκεται αυτή τη στιγμή η Μακάμπι. Αυτά.

Ο Μπλατ δεν "πνίγηκε" την ώρα της κρίσης και δεν δίστασε να παραδεχθεί τα λάθη του. Γιατί ο Ταϊρίς Ράις είχε φτάσει στο σημείο να μην πατά παρκέ. Άπαξ όμως, και πάτησε έγινε ο ηγέτης της παρέας του. Έγινε ο Σπανούλης της Μακάμπι, στο δρόμο για την κορυφή. Κάτι αντίστοιχο έγινε και με τον Άλεξ Τάιους, ο οποίος είχε περάσει την πόρτα της εξόδου, πριν κάνει αναστροφή και ξαναμπεί στη Nokia Arena, με τις γνωστές συνέπειες.

Η μεγαλύτερη μαγκιά του Μπλατ ήταν ότι κατάλαβε ακριβώς τι είχε στα χέρια του (παίκτες από τους οποίους δεν μπορούσε να ζητήσει πάρα πολλά, όπως το να νικά σε Ισραήλ και Euroleague) και μέσω των ηττών στην εγχώρια λίγκα δημιούργησε την πίεση που χρειαζόταν για να τους ωθήσει να ξεπεράσουν τα όρια τους, στη Euroleague. Οι δυσκολίες ήταν αυτές που δημιούργησαν τη δύναμη στη ψυχή και το πνεύμα των παικτών του, ώστε να διαχειριστούν όπως διαχειρίστηκαν τις κρίσιμες στιγμές. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το γεγονός ότι εμφανίστηκαν ως αουτσάιντερ στο Μιλάνο και η έλλειψη της πίεσης τους έκανε να βγάλουν φτερά.

Η δημοκρατία... κατέστρεψε τη Ρεάλ

Η "υπερηχητική", όπως χαρακτηριζόταν όλο το χρόνο, Ρεάλ είχε ως κύριο πλεονέκτημα την εκμετάλλευση του ατομικού ταλέντου των παικτών της. Που είναι καντάρια, αλλά από ό,τι φάνηκε -πάλι- δεν αρκεί για να πατήσουν στην κορυφή της Ευρώπης. Ο Σέρχιο Γιουλ δεν σκόραρε πόντο, σε 35' συμμετοχής, ο Ρούντι Φερνάντεθ κρυβόταν στο φινάλε (και δεν έβαλε ούτε βολή στο δεύτερο ημίχρονο), ενώ ο Νίκολα Μίροτιτς (που θέλει και ΝΒΑ) ήταν φάντασμα. Τι έκανε για όλα αυτά ο Πάμπλο Λάσο; Πάνιασε, στο τελευταίο δεκάλεπτο, ενώ ψιλοξέχασε και τον Σέρχιο Ροντρίγκεθ στον πάγκο, στην τέταρτη περίοδο. Γιατί; Επειδή όλο το χρόνο είχε δώσει στους παίκτες του τεράστια ελευθερία κινήσεων, το δικαίωμα να κάνουν ό,τι γουστάρουν. Αυτό περίμενε και όταν κρινόταν ο τελικός. Αλλά πάντα χρήσιμο είναι να έχεις και ένα σύστημα. Η Μακάμπι είχε λίγα μεν, πολύ συγκεκριμένα δε και αυτό έκανε τη διαφορά. Ένα άλλο τεράστιο λάθος που έκανε ο Ισπανός κόουτς ήταν ότι δεν σταμάτησε τη φόρα της Ρεάλ, στον ημιτελικό. Το +38 επί της Μπαρτσελόνα "πείραξε" το μυαλό των παικτών του και σε συνδυασμό με τον αποκλεισμό του -θεωρητικού- φαβορί (ΤΣΣΚΑ), χάθηκε η έννοια της ανάγκης να κάνουν το καλύτερο δυνατό.

Αλλάζει το μπάσκετ;

Οι φετινές φιναλίστ είναι ομάδες που παίζουν -πάνω κάτω- το ίδιο στιλ. Πιο αθλητικό, πιο γρήγορο, πιο, πιο. Οι κόουτς θα προτιμήσουν στο εξής, πιο αθλητικούς τύπους, παίκτες που μπορούν να πηδήξουν πιο ψηλά, που θα τρέξουν πιο γρήγορα, αλλά και που θα ξέρουν ποιοι -δεν θα πιστέψουν ότι έγιναν Θεοί... γιατί έτσι.

Η νέα γενιά παικτών δεν θα ταιριάζει σε σκληρούς και απαιτητικούς προπονητές, τύπου Μεσίνα. Θα ταιριάζει σε προπονητές σαν τον Μπλατ που θα τους δίνουν την ελευθερία που χρειάζονται, που θα συζητούν μαζί τους, που η σχέση θα βασίζεται στο σεβασμό (ακόμα και αν κάνουν κάτι που δεν θα τον αξίζουν). Υπάρχει βέβαια, ένα ρίσκο. Να... πάρει θάρρος ο χωριάτης και να την πατήσουν όλοι μαζί, όπως την πάτησε η Ρεάλ. Για αυτό και θα είναι πάντα χρήσιμο, ο κόουτς του... μέλλοντος να ξέρει τα όρια κάθε παίκτη του και να τον βοηθά να τα καταλάβει, δίχως να κάνει συμβιβασμούς. Δηλαδή, σαν τον Μπλατ.

ΥΓ: Ο κόσμος της Μακάμπι παρέδωσε μαθήματα. Οι 10.000 φίλοι της ομάδας ήταν... ακριβώς αυτό: φίλοι. Δεν έβρισαν, δεν πέταξαν αντικείμενα, δεν έκαναν κάτι που να προσβάλει την αγάπη τους ή το άθλημα.

ΥΓ1: Μετά τις εξελίξεις, το νέο σενάριο θέλει τον Ντέιβιντ Μπλατ ή να μένει στη Μακάμπι ή να πηγαίνει στο ΝΒΑ, με τους Νικς να του 'χουν ήδη χτυπήσει την πόρτα (για να γίνει assistant).