Μέχρι τη νέα Euroleague (που θα έχει περισσότερα εντός έδρας ματς), ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να βρει μια λύση στο πρόβλημα των εκτός έδρας εμφανίσεων. Να γίνει κάτι να παίζει όπως με τη Ζάλγκιρις. Που μη φανταστείτε ότι απογείωσε το σπορ. Σεβάστηκε όμως, τις βασικές αρχές, με πρώτη την άμυνα, με τον Τζόρτζεβιτς να βλέπει -επιτέλους- τη σπίθα στα μάτια των παικτών του.

Κάτι πρέπει να γίνεται και να μπλοκάρει το σύστημα... στα ταξίδια. Πώς χάνει το ρούτερ το σήμα; Ένα τέτοιο πράγμα. Διαφορετικά, ειλικρινά δεν μπορώ να βρω μια εξήγηση για αυτό που βλέπουν τα μάτια μας, όταν ο Παναθηναϊκός παίζει εντός έδρας και όταν παίζει εκτός. Βέβαια, στο ματς με τη Ζάλγκιρις υπήρξε και μια ακόμα συνισταμένη που διευκόλυνε τη γενικότερη λειτουργία: η επιστροφή του Γκιστ, του παίκτη που ενώνει την περιφέρεια με τους ψηλούς, που παίζει και για τον έτερο ψηλό (άμυνα), που καλύπτει τους πάντες.

Από εκεί και πέρα, η αλήθεια είναι ότι αυτό που έγινε την Παρασκευή (13/11) το βράδυ, δεν λέτε πως είχε καμια σχέση με τα δυο προηγούμενα ματς στη Euroleague. Με την Μπαρτσελόνα και τη Ζιελόνα Γκόρα, ο ΠΑΟ ήταν σαν ακυβέρνητο καράβι. Στην επιστροφή στο ΟΑΚΑ, είχε προσανατολισμό, οργάνωση και εκτέλεση (10/14 σουτ στο πρώτο δεκάλεπτο, έναντι των 5/17 των άλλων).

Κυρίως, είχε άμυνα. Στο pick and roll και πάνω στην μπάλα. Τέτοια που ο Καλνιέτις -ο γνωστός, ο έμπειρος-, τελείωσε το πρώτο μισό με 0/5 σουτ, 2 λάθη και μόλις 1 ασίστ σε 14 λεπτά συμμετοχής, με τους αντικαταστάτες του στον "άσο" να μη δίνουν τη λύση. Και τα 5/25 διπ. (2/10 στη β' περίοδο) να καταδεικνύουν ότι κάτι γινόταν πολύ λάθος. Κάπου εδώ ωστόσο, θα ήταν χρήσιμο να θυμηθούμε ότι ανάλογα ήταν τα ποσοστά του Παναθηναϊκού, εκτός ΟΑΚΑ. Οπότε θα δείξουμε κατανόηση.

Οι Λιθουανοί έφτασαν και τα 12 λάθη έως το ημίχρονο (44-25),... αλλά και αυτά συμβαίνουν, έτσι; Όπως συμβαίνει το να αρκείσαι μόλις στις 3 ασίστ σε ένα ημίχρονο. Προφανώς όμως, και δεν πανηγυρίζεις "διπλό" κατ' αυτόν τον τρόπο.

Οι "πράσινοι" είχαν στα συν της βραδιάς και την αντίδραση στο επί μέρους 5-11 των φιλοξενούμενων (32-24, 15.11). Πρώτα πήρε τάιμ άουτ ο Τζόρτζεβιτς και μετά μετρήσαμε το 12-1 έως ότου οδηγηθούν στα αποδυτήρια, στην ανάπαυλα. Ο Βουγιούκας ήταν η μόνη θετική έκφανση του παιχνιδιού της Ζάλγκιρις και δη στην αρχή, αλλά όταν συνδυάστηκε ο Ραντούλιτσα με τους φίλους του για να τον αναχαιτίσουν, η ιστορία είχε τελειώσει. Το highlight αυτής της... σχέσης, ήταν το κλέψιμο της τρίτης περιόδου, με τον Σέρβο να ντριμπλάρει έως την άλλη άκρη, να σκοράρει και να κερδίζει φάουλ (στη φάση που το σκορ έγινε 57-33).

Μετά το 65-35 (παρεμπιπτόντως, οι βολές ήταν 14/16 και αυτό αν ήταν κάτι που είχε καιρό να ζήσει η ομάδα), ο "Σάλε" σήκωσε από τον πάγκο τον Μιχάλη Λούντζη. Για την ιστορία, είχε ήδη χρόνο συμμετοχής ο Χαραλαμπόπουλος (και οι μόνοι που δεν είχαν παίξει, ήταν ο Παπαγιάννης με τον Φώτση). Ενδιαφέρον είχε να δούμε τι θα κάνει ο ΠΑΟ έως την ολοκλήρωση της διαδικασίας. Δηλαδή, θα αντιμετώπιζε το ματς ως την ευκαιρία να διασκεδάσει τις κάκιστες εντυπώσεις που είχε δημιουργήσει τις δυο προηγούμενες εβδομάδες ή θα αφηνόταν; Δεν αφέθηκε, με ένα από τα εντυπωσιακά στοιχεία να είναι πως όλοι είχαν θετικό συντελεστή (βλ. ranking) έως το 30. Και αυτό δεν έχει ξαναγίνει στη φετινή Euroleague, σε ό,τι αφορά τους "πράσινους.Η τελευταία πράξη ξεκίνησε με τους Καλάθη, Φελντέιν, Γιάνκοβιτς, Γκιστ και Ραντούλιτσα, γιατί όπως είπαμε, δεν υπήρχε περίπτωση να χαλαρώσουν τα... πνεύματα και τα κορμιά, πριν ακουστεί η κόρνα της λήξης. Από κανέναν. Πράγμα που όντως έγινε, με τον "Σάλε" να αλλάζει παίκτες, αλλά να μη χάνεται κάτι από τη γενικότερη εικόνα. Στο επόμενο ματς, στην επίσκεψη της Λοκομοτίβ Κουμπάν ο δείκτης δυσκολίας θα ανέβει -συγκριτικά με αυτόν που είχε το παιχνίδι με τους Λιθουανούς. Άρα, πρέπει να ανέβει και ο συντελεστής ανταπόκρισης του ΠΑΟ που αν μη τι άλλο μπορεί. Αρκεί να το δείχνει.