Ομολογώ ότι χρειάστηκε να περάσει ένα δίλεπτο (μη σου πω και τρίλεπτο) επεξεργασίας των δεδομένων, μέχρι να καταλάβω τι έγινε στα τελευταία 18'' της δεύτερης παράτασης. Ομολογώ ότι δεν είμαι από τους πιο εύστροφους ανθρώπους στον πλανήτη. Δεν θα με έλεγες, όμως και αργόστροφη. Αλλά δεν είμαι εγώ το θέμα. Όταν λοιπόν, αποφάσισα ότι ο Παναθηναϊκός έπαθε κάτι μεταξύ εγκεφαλικού και ανακοπής καρδιάς, όταν αποφάσισε να μην κάνει φάουλ και ουσιαστικά χάρισε το πρωτάθλημα στον Ολυμπιακό -που το πήρε με τον τρόπο που έπρεπε να το πάρει, με σουτ του Σπανούλη-, σκέφτηκα εδώ έχασαν ολόκληρο δαχτυλίδι οι Σπερς, γιατί ο Πόποβιτς δεν ήθελε φάουλ. Στον Πεδουλάκη θα κολλήσουμε; Μετά, προτίμησα να εστιάσω σε όσα είχε να προσφέρει αυτό το ματς, εντός και εκτός παρκέ. Πράγματα που αμφιβάλω αν θα έχουμε την τύχη να ζήσουμε, ποτέ ξανά.

Χρειάστηκε να φτάσουμε εδώ, για να δούμε τον Θανάση Γιαννακόπουλο να αγκαλιάζει και να φιλά τον Βασίλη Σπανούλη, ενώ το σκορ ήταν 71-68 στα 8.4'' πριν το τέλος της α' παράτασης -με τον αρχηγό του Ολυμπιακού να ανταποδίδει. Χρειάστηκε να ζήσουμε την εμπειρία ενός από τα μεγαλύτερα παιχνίδια στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, για να δούμε τους αδελφούς Αγγελόπουλους να αγκαλιάζουν τον Δημήτρη Διαμαντίδη -όταν πια όλα είχαν τελειώσει. Επίσης, μολονότι ο Ολυμπιακός πήρε το πρωτάθλημα, εντός ΟΑΚΑ, ουδείς ασχολήθηκε με τους παίκτες του. Οι εξέδρες ήταν γεμάτες, αλλά δεν βρέθηκε ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ να παρενοχλήσει με τον όποιον τρόπο τους Πειραιώτες. Εν τω μεταξύ, ο αρχηγός του Παναθηναϊκού πήγε και στα αποδυτήρια των "ερυθρόλευκων" για να αναγνωρίσει την ανωτερότητα τους και να τους συγχαρεί. Συγγνώμη ο πρώην αρχηγός, γιατί από σήμερα θα είναι ο Δημήτρης. Και να δω ποιον θα βρίζεις - ερώτηση που θα σου κάνω και όταν αποσυρθεί και ο Kill Bill.

Θέλω να σε ρωτήσω κάτι: όλα αυτά μπορούμε να τα θυμόμαστε όλοι για τα χρόνια που έρχονται; Για τις εποχές που θα αναπολούμε αυτό το βράδυ, αυτούς τους ηγέτες, αυτήν την ατμόσφαιρα που να με συμπαθάς, αλλά δεν θυμάμαι άλλη, όμοια της. Δεν θυμάμαι κάποιο άλλο ματς "αιωνίων" που να έχει συνεπάρει όλους όσους είναι στις εξέδρες -καλά, ούτε λόγος για αυτούς που ήταν στις τηλεοράσεις. Που να έχει υποχρεώσει τον κόσμο να επικεντρώσει στο πώς εξελίσσεται ο αγώνας -και όχι στους αντιπάλους, τις μητέρες και τις συντρόφους αυτών. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για όσα συμβαίνουν στο ΟΑΚΑ, έτσι;

Απολαύσαμε τέσσερα παιχνίδια που ήταν ό,τι μπορούσε να ζητήσει η ψυχή ενός φιλάθλου του μπάσκετ. Είχε ανατροπές, κρίθηκαν όλα στο φινάλε και το καλύτερο μας το κράτησαν για το τέλος, όταν χρειάστηκαν και δυο παρατάσεις για να πάει κάπου η νίκη. Είδαμε παίκτες να βγάζουν τη ψυχή τους και να την αφήνουν στο παρκέ, αλλά κυρίως είδαμε δύο από τους μεγαλύτερους παίκτες που έχουν πατήσει ποτέ σε ευρωπαϊκά γήπεδα, να δείχνουν πώς γίνεται η δουλειά και τι χρειάζεται για να γίνεις ηγέτης, τέτοιου επιπέδου. Που προφανώς είναι τόσα πολλά και ιδιαίτερα, εξ ου και δεν υπάρχουν πολλοί σαν και του λόγου τους. Δεν καταλάβαμε τι είχαμε. Θα το καταλάβουμε, τώρα που το "χάνουμε". Ή για την ακρίβεια, τώρα που "χάνουμε" το 50%.

Από την Τρίτη (31/5) θα διαβάσετε ουκ ολίγα κείμενα που θα αφορούν τον Διαμαντίδη. Αλλά οφείλεις να παραδεχθεί πως αυτό που έγινε στο ΟΑΚΑ ήταν σαν να είχε συνωμοτήσει το σύμπαν, ώστε να κρατήσει όσο περισσότερο γινόταν, ώστε αυτό το "αντίο" να μην γίνει μια τυπική διαδικασία. Έγινε ένα από τα πιο όμορφα, τα πιο απολαυστικά, τα πιο ιδιαίτερα παιχνίδια που έχουμε παρακολουθήσει ως Έλληνες. Ήταν συστημένη επιστολή προς όσους επιμένουν να λένε την κορυφαία... να μην πω τι, αλλά κατάλαβες, ότι το μπάσκετ είναι τα 3 τελευταία λεπτά του κάθε αγώνα. Πώς σου φάνηκε που αυτά τα τρία λεπτά διήρκεσαν 30 από τα πιο απολαυστικά λεπτά της ζωής σου;

Και δεν θέλω να σε στενοχωρήσω, αλλά μην περιμένεις κάτι ανάλογο σύντομα. Ούτε σε εξέλιξη, μηδέ σε πρόσωπα. Οι επόμενες γενιές μάλλον θα είναι πιο "φτωχές" (έσπασε το καλούπι παικτών σαν και του λόγου τους), οπότε δέξου την ευλογία σου και συνέχισε τη ζωή σου αναλόγως. Πράγμα που δεν το βλέπω, αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

ΥΓ: Ο Παναθηναϊκός έζησε ακόμη μια αποτυχημένη χρονιά, με τις επιλογές να είναι ελαφρώς συγκεχυμένες στην αρχή, όταν είχε κάνει επενδύσεις, όταν φάνηκε να δημιουργεί εξαιρετικό ρόστερ, αλλά δεν πήρε τον γκαρντ που χρειαζόταν, όταν τον χρειαζόταν. Μετά, άργησε να ενισχυθεί εκεί όπου είχε δει πως υπάρχει πρόβλημα (αν είχε κάνει τις προσθήκες πριν το ΤΟΡ16, η τύχη του ενδεχομένως να ήταν τελείως διαφορετική) και... ο πύργος από τραπουλόχαρτα κατέρρευσε, γιατί η διοίκηση έπαψε να υποστηρίζει αυτά που είχε επιλέξει και για μια ακόμη σεζόν έφερε την αντάρα. Ας ελπίσουμε ότι η νέα χρονιά δεν θα είναι copy paste των δυο προηγούμενων. Πολλώ δε από τη στιγμή που τώρα δεν θα υπάρχει ο Διαμαντίδης, να στηρίζει το οικοδόμημα -υπό την όποια έννοια, όπως για παράδειγμα αυτήν των παικτών που ήθελαν οι "πράσινοι" και έλεγαν το "ναι" γιατί θα συνεργάζονταν μαζί του. Κατ' αρχάς θα πρέπει να βρεθεί ένας προπονητής, στον οποίον θα δείξουν όλοι εμπιστοσύνη για διάστημα μεγαλύτερο των κάποιων μηνών και μετά όλα θα έλθουν.

Diamonds are forever: Το ιδανικό t-shirt για το "αντίο" σε έναν τεράστιο αθλητή