Δηλαδή, τι δεν καταλαβαίνετε;

Η πραγματικότητα θέλει τον Παναθηναϊκό να έπαιξε καλά, απέναντι σε ομάδα που φημίζεται για την επιθετική αντιμετώπιση στο pick and roll. Η Μπαρτσελόνα επικέντρωσε στο να μην αφήσει τον Μπατίστα να κάνει τη δουλίτσα του (να ρολάρει με την ταχύτητα που τον διακρίνει και να σκοράρει αφειδώς) και στο να αναγκάσει τον Διαμαντίδη να ξοδέψει ενέργεια.

Αν υπήρχε κάποιος να... βάλει πλάτη (π.χ. ο Σλότερ με σουτ από τα σκριν) ίσως η εξέλιξη να ήταν διαφορετική. Ομοίως και αν η αντιστοιχία των λαθών με τα κλεψίματα δεν ήταν 11 με 12. Παρεμπιπτόντως, μόνο στην τελευταία περίοδο οι νταμπλούχοι Ελλάδος έκλεψαν έξι φορές. Και τι κατάλαβαν; Τίποτα.

Σίγουρα θα βοηθούσε να είχαν εκτελέσει καλύτερα από τα 1/6 τριπ. στην τελευταία περίοδο. Τότε θα πήγαιναν και στα κομμάτια τα 1/14 που είχαν προηγηθεί από τα 6.75 -εκ των οποίων τα περισσότερα ήταν ελεύθερα. Αλλά δεν έγινε. Και έμειναν με μια λύση που ήξερε πώς να τακτοποιήσει η "Μπάρτσα".

Ξεκίνησαν έτοιμοι

Αρχικά, η Μπαρτσελόνα επέλεξε να αφήσει τον Διαμαντίδη να παίρνει τα σουτ στο pick and roll, ώστε να μην αφήνουν τον Μπατίστα ελεύθερο να ρολάρει. Πράγμα που σήμαινε ότι ο αρχηγός του Παναθηναϊκού έπρεπε να χρησιμοποιήσει τα πόδια του. Στο πρώτο τετράλεπτο εν τω μεταξύ, είχε δυο σουτ και ένα που έγινε ασίστ στον Μπατίστα, πριν αποσυρθεί και δώσει τη θέση του στον Μποχωρίδη -την ίδια ώρα ο Σατοράνσκι αντικαθιστούσε τον Χουέρτας.

Το δίδυμο Μπατίστα vs. Τόμιτς ήταν μία η άλλη, με τον μεν να φτάνει τους 8π. στο 12-12 και τον δε τους 10 στο 14-14, οπότε ο Ουρουγουανός έδωσε τη θέση του στον Μαυροκεφαλίδη -μήπως και γίνει κάτι καλύτερο. Γιατί ήταν το μόνο θέμα. Βλέπετε, ο ΠΑΟ είχε καλή -γρήγορη- εκτέλεση, εκμεταλλευόμενος την ασυνέπεια των γηπεδούχων. Όταν ο Λάμπε αντικατέστησε τον Κροάτη σέντερ της Μπαρτσελόνα, ο Ιβάνοβιτς είχε ήδη χρησιμοποιήσει το πολυαγαπημένο του σχήμα με Διαμαντίδη, Παππά, Μπλουμς. Και αν η άμυνα των "πράσινων" έχασε κάτι (που εκμεταλλεύτηκε μόνο ο Σατοράνσκι), η ενέργεια του Γκιστ -μαζί και το παιχνίδι του κοντά στο καλάθι- περιόριζε τις ζημιές. Ο Αμερικανός ήταν και αυτός που ανέλαβε την εξέλιξη του 22-18 (με τετράποντο του Όλεσον) σε 28-30 (13.45''). Είχε 6 πόντους και το κόψιμο που έδωσε στον Παππά την ευκαιρία για αιφνιδιασμό.

Διαφορετική η εικόνα, αν...

Αν ο Παππάς κυνηγούσε λίγο καλύτερα τον Όλεσον και αν η παρέα του έκανε κάτι καλύτερο στα ριμπάουντ (έως το 34-33 η "Μπάρτσα" είχε 6 επιθετικά), ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να είχε ξεφύγει. Δεν το έκανε.Όπως δεν συνέχισε να ακολουθεί με την ίδια ζέση, τον Ντόλμαν και αυτός ήταν... μην πάρει φόρα. Κινείται που κινείται εξαιρετικά, χωρίς την μπάλα (και το κάνει με συνέπεια, ανεξάρτητα αν έχει 1 ή 101 πόντους), πήρε και δώρο από τον Γιάνκοβιτς -ένα φάουλ στο τρίποντο- και σκόραρε επτά πόντους στο επί μέρους 12-2 των γηπεδούχων που τους έφτασε στο +10. Γιατί οι "μπλαουγκράνα" είχαν πια συγκέντρωση (το έδειχναν και τα 0 λάθη στη β' περίοδο), ενώ συνέχισαν να κάνουν τη ζωή του Διαμαντίδη δύσκολη (ο ΠΑΟ είχε 5 ασίστ έως την ανάπαυλα -1 στο β' δεκάλεπτο), δεν τον βοηθούσε κανείς, ούτε τα τρίποντα (0/7 έως εκείνο του Φώτση που όπως το έβαλε... το έφαγε) με το 47-38 του ημιχρόνου να είναι φυσική συνέπεια όσων συνέβησαν.

Οι συνέπειες θα συνεχίζονταν, γιατί οι "πράσινοι" δεν βρήκαν ρυθμό ούτε στην τρίτη περίοδο, διότι ούτε τότε μπήκαν τα τρίποντα. Το ένα (του Φώτση) απέκτησε αρχειακό χαρακτήρα, όταν ο Γιάνκοβιτς τα έκανε 1/14 και τότε ήταν που αναζητήθηκαν άλλες λύσεις. Ίσως να ήταν περισσότερες αν ήταν ο Γκιστ στο παρκέ, αντί του Μαυροκεφαλίδη. Αλλά δεν ήταν -και άλλος δεν υπήρχε, διότι ο Ράιτ είχε μείνει στην Αθήνα, με θλάση. Ο Μποχωρίδης αιφνιδίασε κάπως με την είσοδο του (έκανε παρέα στους Γιάνκοβιτς, Παππά, Φώτση και Μαυροκεφαλίδη). Του τύπου... 64-56 (30'). Βλέπετε, η άμυνα δεν ήταν το θέμα. Ήταν η επίθεση. Και παρέμεινε, μολονότι με την αποβολή του Αμπρίνες (με δυο τεχνικές ποινές στο 34') ο ΠαναθηναΪκός θα μπορούσε να 'χει εξαφανίσει το μείον. Αλλά ο Γκιστ έχασε δυο τρίποντα, έκανε και βήματα και έτσι (όταν "πετάς" τις ευκαιρίες) δουλειά δεν γίνεται, με τους Λάμπε και Τόμιτς να "κλείνουν" τη βραδιά, όπως την άνοιξαν. Ως κυρίαρχοι.

ΥΓ: Η πάσα πίσω από την πλάτη χρειαζόταν στο φινάλε; Αν θα άλλαζε κάτι; Όχι. Αλλά δεν ρωτώ αυτό.